Ο Σαρκοζι μπροστα στο «φαντασμα» του ‘68
Ένας καυτός χειμώνας περιμένει τον Σαρκοζί. Μετά τη νίκη τους στις εκλογές και την πολιτική κρίση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, οι δεξιοί στη Γαλλία διακήρυξαν ότι θα προχωρήσουν με ταχύτητα στο πρόγραμμα των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» που είχαν ήδη προαναγγείλει.
Οι απεργίες του περασμένου μήνα –που είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή ακόμα και από το μεγάλο αντινεοφιλελεύθερο απεργιακό κύμα του Δεκέμβρη του 1995– ήταν η προειδοποίηση ότι το πρόγραμμα των βιομηχάνων και των τραπεζιτών έχει δυνατό αντίπαλο. Όμως η πραγματική δοκιμασία για τον Σαρκοζί αρχίζει τώρα.Στις 13 Νοέμβρη οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (τρένα, μετρό, άλλα δημόσια μέσα μεταφοράς) αρχίζουν απεργία διαρκείας, απαιτώντας να αποσυρθούν τα μέτρα που καταργούν τις ασφαλιστικές κατακτήσεις τους (αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων ως –τάχα– πολιτική περιορισμού των «προνομίων»).
Μέσα στη βδομάδα στον απεργιακό χορό μπαίνουν οι εργαζόμενοι στη δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού, στο φυσικό αέριο, στα ταχυδρομεία και στην εκπαίδευση. Το σύνολο του δημόσιου τομέα θα παραλύσει.
Όπως και στην Ελλάδα, η Δεξιά στη Γαλλία ισχυρίζεται ότι ο αγώνας που ξεκινάει από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, είναι αγώνας των «ρετιρέ», προσπαθώντας έτσι να διασπάσει την ενότητα όλων των εργαζομένων και να στηρίξει τον αντιδραστικό –δήθεν– «εξισωτισμό» προς την κατώτερη βαθμίδα κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Όμως αυτή η τακτική δεν είναι πλέον πειστική. Από τον Δεκέμβρη του 1995 οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τα πιο χτυπημένα και ανοργάνωτα –με ευθύνη και των συνδικάτων– τμήματα της εργατικής τάξης) αναγνώρισαν τους αγώνες των συνδικαλισμένων εργατών στο Δημόσιο ως δική τους υπόθεση. Υποστήριξαν τις απεργίες τους κατανοώντας ότι είναι μάχη για το σύνολο του κόσμου της εργασίας και υποχρέωσαν τα ΜΜΕ στη Γαλλία να υιοθετήσουν το νεολογισμό «απεργία διά πληρεξουσίου» (εννοώντας ότι τα τμήματα που απεργούν δεν έχουν μόνο την αλληλεγγύη αλλά, ουσιαστικά, την «εξουσιοδότηση» να απεργήσουν για το σύνολο της τάξης μας).
Φοιτητικές καταλήψεις
Πολύ περισσότερο σήμερα που η απεργιακή θύελλα είναι κάθε άλλο παρά απομονωμένη. Οι φοιτητές βρίσκονται σε δράση και πολλά πανεπιστήμια σε κατάληψη, αντιδρώντας στο νόμο που –υπό το πρόσχημα της «αυτονομίας» των ΑΕΙ– προωθεί την ιδιωτικοποίηση. Τα λύκεια βρίσκονται επίσης σε αναβρασμό. Η πιθανότητα συνάντησης των απεργών με την κινητοποιημένη νεολαία –στις κατειλημμένες σχολές ή σε καταλήψεις των σιδηροδρομικών σταθμών– πανικοβάλλει την κυρίαρχη τάξη, «ξυπνώντας» τις μνήμες του μεγάλου κινήματος του Μάη του ’68. Οι συμβολισμοί είναι χαρακτηριστικοί: η Σορβόνη βρέθηκε σε κατάληψη, ενώ στην Όπερα του Παρισιού υπήρξε έπειτα από πολλά χρόνια απεργία των εργαζομένων.
Αυτό το κλίμα πυροδοτεί πολλαπλές κινητοποιήσεις. Οι ψαράδες που απεργούν και διαδηλώνουν επιφύλαξαν μια ιδιαίτερη «θερμή» και αγενή υποδοχή στον Σαρκοζί που είχε το θράσος να τους επισκεφτεί, τάχα, για να συνομιλήσει μαζί τους. Οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι μετανάστες βρίσκουν την ευκαιρία να προβάλουν τα αιτήματά τους και να ξεκινήσουν αγώνες και διεκδικήσεις.
Δείχνει το δρόμο
Η παράδοση λέει ότι η Γαλλία είναι το «πολιτικό εργαστήριο» όπου πρωτοφανερώνονται οι τάσεις που ισχύουν για όλη την Ευρώπη. Πράγματι, παντού οι κυβερνήσεις οργανώνουν, όπως ο Σαρκοζί, επιθέσεις σε βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Οι κοινοβουλευτικές αντιπολιτεύσεις (συνήθως των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων) παραμένουν βυθισμένες στην κρίση και την παθητικότητα που έχει επιφέρει η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη. Όμως η Γαλλία δείχνει ότι ένας γενικευμένος ξεσηκωμός από τα κάτω, με κορμό την απεργιακή δράση των εργατών, είναι και επίκαιρη και κατάλληλη απάντηση.
Ο Σαρκοζί εκλέχθηκε υποσχόμενος στους καπιταλιστές ότι θα θάψει οριστικά το «φάντασμα του Μάη του ‘68» στη Γαλλία. Λίγους μήνες μετά, η κυβέρνηση της Δεξιάς έχει ξανά ραντεβού με την παράδοση του Μάη στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες σε όλη τη Γαλλία. Που δείχνει σε όλη την Ευρώπη το δρόμο της αντίστασης, της ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού.
Α.Ν.