Κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί «αριστερής στροφής»
Μετά την ήττα στις εκλογές της 16/9, το αίτημα για «αριστερή στροφή» ήταν πλειοψηφικό στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα αυτό καθόρισε τη διαμάχη για την ηγεσία: ο κόσμος διαισθάνθηκε ότι ο πολιτικάντικος κοινοβουλευτισμός του Βενιζέλου (πίσω από τον οποίο συντάχθηκε η πλειοψηφία της εκσυγχρονιστικής ηγεσίας της σημιτικής περιόδου) θα αποτελούσε μια ακόμα δεξιότερη προσαρμογή και έδωσε τη «δεύτερη ευκαιρία» στον Γ. Παπανδρέου.
Για να ενισχύσει αυτό το ρεύμα ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι «άλλαξε και ωρίμασε», κάνοντας πρόθυμα αυτοκριτική. Όμως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. Η «αυτοκριτική» της νέας ηγεσίας δεν συνοδεύτηκε από κανένα σαφές πολιτικό σύνθημα που να δείχνει αναζητήσεις έξω από την υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό. Αντίθετα, η γρήγορη επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στο «διάλογο» για το ασφαλιστικό και η ψοφοδεής τακτική της ΠΑΣΚΕ απέναντι στον προϋπολογισμό, αποδεικνύουν ότι τα «νέο-νέο ΠΑΣΟΚ» του Γ. Παπανδρέου θα συνεχίσει στη γραμμή του σοσιαλφιλελευθερισμού, στη γραμμή της υποταγής στους βιομήχανους και τους τραπεζίτες.
Στη διαδικασία της εκλογής πήραν μέρος 850.000 άνθρωποι. Σε αυτόν
τον κόσμο ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε δημοκρατία, «αυτονομία της
πολιτικής», συλλογικότητα και άλλα ευγενή. Υποσχέθηκε να
ξανασυγκροτήσει το κόμμα, που ο ίδιος διέλυσε με τους «νεωτερισμούς»
του 2004. Όμως και σε αυτό το επίπεδο η νέα ηγεσία δεν έχει δεσμευτεί
σε τίποτα συγκεκριμένο. Η πορεία προς το συνέδριο και η διαμόρφωση νέας
ηγετικής ομάδας θα είναι περισσότερο «τακτοποίηση λογαριασμών» μέσα στο
στρατόπεδο που νίκησε, παρά ανταπόκριση στο αίτημα του κόσμου για ένα
κόμμα και μια πολιτική μάχης ενάντια στη Δεξιά.
Με την επανεκλογή ηγεσίας το ΠΑΣΟΚ δεν βγήκε από την κρίση που το
μαστίζει. Ο Γ. Παπανδρέου είναι ενισχυμένος μόνον επιφανειακά και μόνον
σε εσωκομματικό επίπεδο. Ο Βενιζέλος κατέγραψε ένα ποσοστό που
πλησιάζει το 40%. Οι «βαρόνοι» γύρω από τον Παπανδρέου, παρουσιάζονται
ως εγγυητές της νίκης και έχουν δυνατότητες να βάζουν τους όρους τους
(«είσαι πρόεδρος, αλλά όχι αρχηγός»…).
Οι διαμάχες στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας θα συνεχιστούν. Ο
λόγος δεν θα είναι (μόνον) το «ρεύμα» Βενιζέλου ή η λειτουργία των
βαρόνων ως «βαρίδια» για τη νέα ηγεσία. Ο λόγος είναι και θα είναι ότι
τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν στρατηγική και πολιτική που δεν
διαφέρει ουσιαστικά από την πολιτική της Δεξιάς σε όλα τα κρίσιμα
οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ήταν, είναι
και θα είναι η υποταγή στους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, η
προσχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό, η αποστασιοποίηση από τα αιτήματα των
εργαζομένων και της νεολαίας.
Ακριβώς γι’ αυτό η αποδέσμευση από τη σοσιαλδημοκρατία είναι η μοναδική
επιλογή για όλους τους ανθρώπους της βάσης που επιθυμούν να
υπερασπιστούν τα στοιχειώδη εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Επίσης γι’ αυτό, κάθε σκέψη μέσα στην Αριστερά για «παιχνίδι» με
τις τακτικές της κεντροαριστεράς πρέπει να αποκλειστεί. Η κατάντια του
κυβερνητικού συνασπισμού στην Ιταλία αποδεικνύει ότι η κεντροαριστερά
οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση της Αριστεράς και μάλιστα σε μια
περίοδο βαθιάς κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας.
Στις μέρες που έρχονται τα αδιέξοδα της «νέα ηγεσίας» του ΠΑΣΟΚ θα
αναδειχθούν ξανά και ξανά. Οι τάσεις αποδέσμευσης στη βάση του θα
ενισχυθούν. Το κρίσιμο ζήτημα είναι και παραμένει τι εναλλακτικές
λύσεις υπάρχουν για να «υποδεχθούν» αυτόν τον κόσμο, για να τον
οδηγήσουν σε μια κλιμάκωση της σύγκρουσης με τους καπιταλιστές και την
πολιτική τους – και όχι για να τον εγκλωβίσουν σε νέους συμβιβασμούς.