Στην απόφαση για την ίδρυση ενός «νέου αντικαπιταλιστικού κόμματος» κατέληξε το 17ο συνέδριο της LCR (Κομμουνιστικός Επαναστατικός Σύνδεσμος) που πραγματοποιήθηκε στις 27 Γενάρη στο Παρίσι.
Οι περίπου 300 σύνεδροι (που εκπροσωπούσαν τα περίπου 3.500 μέλη της LCR) δέχθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία (83%) την πρόταση του Ολιβιέ Μπεζανσενό και της ιστορικής ηγεσίας της οργάνωσης.
Η πρόταση για το «νέο κόμμα» θα απευθύνεται κατά τον Μπεζανσενό, κυρίως, στους ανένταχτους αγωνιστές που, παλεύοντας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, έχουν έρθει σε ρήξη με τις ταλαντευόμενες ηγεσίες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος και των Πρασίνων. Το νέο κόμμα, η LCR το ονειρεύεται ως «διεθνιστικό», «σε ρήξη με τον καπιταλισμό» και σε «αναζήτηση του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» με «μέλη πεισμένα ότι η αγορά δεν αποτελεί το μέλλον της ανθρωπότητας». Ο Μπεζανσενό δήλωσε ότι ανάμεσα στην υπαρκτή σήμερα LCR και το αυριανό αντικαπιταλιστικό κόμμα δεν «θα υπάρχει η απόσταση της νύχτας από την ημέρα»…
Ως χρονοδιάγραμμα το συνέδριο όρισε ως ορίζοντα για τη δημιουργία του
νέου κόμματος το 2008, ιδρύοντας άμεσα «επιτροπές πρωτοβουλίας»,
προβλέποντας μια «συντονιστική συνέλευση» στα τέλη Απρίλη και μια
ιδρυτική «Γενική Συνέλευση» στα τέλη Ιούνη. Υπολογίζεται ότι οι
«επιτροπές πρωτοβουλίας» θα έχουν παρουσία σε 36 από τις 37 μεγάλες
πόλεις (με πάνω από 100 χιλιάδες κατοίκους) της Γαλλίας.
Στο συνέδριο υπήρξε μειοψηφία με επικεφαλής τον Κριστιάν Πικέ (οι
απόψεις του οποίου είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στους εν Ελλάδι οπαδούς
της εν γένει «ανασύνθεσης» της Αριστεράς…). Η άποψη αυτή, που
περιορίστηκε στο 14%, έβλεπε το «νέο κόμμα» να απευθύνεται και σε
πτέρυγα του Σ.Κ., στο Κ.Κ., στους Πράσινους και άλλες «συλλογικότητες»
της αντινεοφιλελεύθερης Αριστεράς, κατηγορώντας την ηγεσία της LCR ότι
εκφυλίζει την ιδέα του νέου κόμματος περιορίζοντάς την στον ορίζοντα
της άκρας Αριστεράς. Είναι μια επανάληψη της διαμάχης για την τακτική
στις προεδρικές εκλογές, όπου η πλειοψηφία στήριξε την υποψηφιότητα
Μπεζανσενό, ενώ η μειοψηφία (Πικέ αλλά, τότε, και άλλοι…) υποστήριζε
την «ενωτική» υποψηφιότητα Μποβέ.
Η ηγεσία της LCR είχε και έχει δίκιο να βάζει ως προϋπόθεση για κάθε
συστηματική πολιτική συνεργασία (και πολύ περισσότερο για την ίδρυση
«νέου κόμματος»…) τη σαφή απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού και του
κεντροαριστερού κυβερνητισμού (θέση που δεν έχει αποδεχθεί ούτε η
«αριστερά» του Σ.Κ., ούτε το Κ.Κ., ούτε μεγάλο τμήμα του
αντι-νεοφιλελεύθερου «νεφελώματος» στη Γαλλία). Όμως με την απόφαση του
17ου συνεδρίου κινδυνεύει να εγκλωβιστεί: να υποχρεούται να
αυτοδιαλύσει την LCR (μια σταθερή, ανθεκτική και παρεμβατική δύναμη),
για να την «επανιδρύσει» μαζί με ένα μικρό τμήμα ανένταχτων σε ελάχιστο
χρονικό διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η οργάνωση και η ηγεσία της
έχουν αποδείξει ότι μπορούν να διαχειριστούν σοβαρότερα προβλήματα από
αυτό. Όμως μια πράξη «αυτοδιάλυσης» της ιστορικής LCR δεν έπρεπε να
λογοδοτεί μόνο σε χίμαιρες…