Ο δραματικός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η προγραμματισμένη απεργία των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση μέσα στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Η ίδια συζήτηση είχε γίνει σε μικρότερο βαθμό και στις επιστρατευμένες απεργίες των ναυτεργατών και των εργαζομένων στο μετρό.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στο να μην πραγματοποιηθεί τελικά η απεργία των εκπαιδευτικών πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η εξευτελιστική στάση των ηγεσιών των δύο εργατικών συνομοσπονδιών, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Γραφειοκρατία
Οι ηγεσίες των δύο συνομοσπονδιών, που πρόσκεινται στην ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) και ΔΑΚΕ (ΝΔ), με το να μη στηρίξουν τους επιστρατευμένους καθηγητές έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο στόχος και ο ρόλος τους μέσα στο εργατικό κίνημα είναι η υποστήριξη των μνημονιακών πολιτικών και η απόλυτη υποταγή στις προσταγές των ηγεσιών των κυβερνώντων κομμάτων τους. Απέδειξαν ότι οι δύο αυτές παρατάξεις είναι εργαλεία του συστήματος που τσακίζει τους εργάτες και τα δικαιώματά τους και προστατεύει τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους.
Η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και η τρόικα απέδειξαν ξανά πόσο συσπειρωμένοι είναι για να τσακίσουν κάθε προσπάθεια αντίστασης στα σχέδιά τους. Πόσο αποφασισμένοι είναι να επιβάλουν το βάρβαρο πρόγραμμά τους, ώστε να βγουν νικητές από την κρίση πετώντας χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, πετσοκόβοντας μισθούς, διαλύοντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τελικά χτυπώντας το ίδιο το εργατικό κίνημα με τη διάλυση των συνδικάτων οργανικά, αλλά και πολιτικά.
Αριστερά
Απέναντι σε όλες αυτές τις ενέργειες, η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει πλήρως τα σχέδιά τους είναι η Αριστερά. Με πολιτικές πρωτοβουλίες, που αναπτύσσονται σε άλλο άρθρο της εφημερίδας, αλλά και με πρωτοβουλίες στους εργατικούς χώρους.
Όταν η επίθεση από τους «από πάνω» είναι συνολική και στοχευμένη, άλλο τόσο σοβαρά οργανωμένη, ενωτική και στοχευμένη πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς, ώστε να σώσει τα συνδικάτα, ως κύτταρα που υπερασπίζονται τα συνδικαλιστικά και κλαδικά δικαιώματα των εργαζομένων. Αλλά και συμβάλλοντας στη γενίκευση των επιμέρους αιτημάτων, με πολιτικό στόχο την ανατροπή των μνημονίων και των κυβερνήσεων που τα εφαρμόζουν.
Η δυναμική που είχε αναπτύξει η επιμονή των καθηγητών για απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές, παρά τη λυσσασμένη επίθεση των «από πάνω», ήταν καταλυτική για πολλούς εργαζόμενους και άλλων κλάδων, που βλέπανε σε αυτή τη μάχη τη μεγάλη ευκαιρία να πυροδοτηθεί το φυτίλι των αγώνων που θα ανέτρεπε την κυβέρνηση και τα μνημόνια.
Γι’ αυτό όμως χρειάζονταν καλά οργανωμένες περιοδείες στους χώρους δουλειάς και οργάνωση συνελεύσεων σε σωματεία που θα παίρνανε αποφάσεις κινητοποίησης σε ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα των καθηγητών και θα συμμετείχαν σε αυτή με καθορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις. Ακόμη και με απλές συνεδριάσεις ΔΣ στις έστω λίγες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα που ελέγχει η Αριστερά. Τελικά μόνο η ΔΟΕ (ομοσπονδία δασκάλων) αποφάσισε αντίστοιχη κινητοποίηση και το ΣΕΦΚ (Σωματείο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών) που όμως οι δυνάμεις του είναι μικρές.
Καθοριστική εδώ ήταν και η εκ των προτέρων άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει σε αυτό τον αγώνα. Αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από την ανυπαρξία πολιτικής βούλησης της ηγεσίας τους, δεν επιχείρησαν να πάρει απόφαση απεργίας το Εργατικό Κέντρο Αθήνας όπου, μαζί με το ΕΜΕΙΣ, μπορούσαν να την περάσουν.
Όσο για τις δυνάμεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις ελάχιστες ευθύνες τους, είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν να προωθήσουν απεργία αλληλεγγύης για τους εκπαιδευτικούς σε μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία.
Απάντηση
Από αυτή τη σκληρή εμπειρία με τους καθηγητές, η Αριστερά και οι αγωνιστικές μειοψηφίες, που υπάρχουν σε πολλούς κλάδους, πρέπει να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επιστρατεύσει ακόμη και όποιον σκεφτεί να απεργήσει. Δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε με προτάσεις νόμου για κατάργηση των επιστρατεύσεων, που δεν πρόκειται άλλωστε να έχουν και την απαιτούμενη πλειοψηφία. Μπορούμε όμως όλοι μαζί να τη σταματήσουμε στο δρόμο, με τους ενωτικούς και αποφασισμένους αγώνες μας.
Μπροστά λοιπόν στις μεγάλες μάχες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κ.ά., χρειάζεται να οργανώσουμε συσκέψεις και συναντήσεις μεταξύ σωματείων και ομοσπονδιών, με στόχο να αποφασιστεί εκ των προτέρων ότι με την ανακοίνωση της επόμενης επιστράτευσης δεν θα μείνουν μόνοι τους οι επιστρατευμένοι απεργοί, αλλά θα έχουν στο πλάι τους με απεργίες πολλούς ακόμη εργαζόμενους.