Θεωρώντας τη Λατινική Αμερική ένα κορυφαίο «εργαστήρι» για τα κινήματα και την Αριστερά διεθνώς, συνεχίζουμε και σε αυτό το τεύχος την εκτεταμένη σχετική αρθρογραφία. Στο «Κόκκινο», έχουμε παρακολουθήσει στενά την κρίση του «ροζ κύματος» τα τελευταία χρόνια, καθώς η υποχώρηση αυτού που για ένα διάστημα εμφανίστηκε ως νέο ή και μοναδικό «παράδειγμα» για τη διεθνή Αριστερά έχει πολύτιμα διδάγματα για τη στρατηγική συζήτηση διεθνώς. Δυστυχώς, καθώς κυκλοφορεί το νέο τεύχος, τον κυρίαρχο τόνο στην περιοχή εξακολουθεί να δίνει η «δεξιά παλινόρθωση», η κρίση ή και ο εκφυλισμός των «προοδευτικών κυβερνήσεων», αλλά πλέον και η αντεπίθεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ιστορική «αυλή» του.
Ημερ.Δημοσίευσης
τεύχος
Σε αυτό το αφιέρωµα συγκεντρώνουµε τρία άρθρα.
Το πρώτο αφορά την κατάσταση στη Βενεζουέλα. Η χώρα του Μπολιβάρ βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας ως το «τελευταίο οχυρό», το οποίο όµως υπόκειται πλέον σε µια άγρια, διαρκή «πολιορκία». Το γεγονός ότι η «Μπολιβαριανή Διαδικασία» υπήρξε στο «αριστερό άκρο» του φάσµατος των ροζ κυβερνήσεων, είναι αυτό που εξηγεί τη σφοδρότητα της µάχης για τη Βενεζουέλα, δηλαδή και την ιµπεριαλιστική-δεξιά επιθετικότητα, αλλά και τα κοινωνικά «καύσιµα» κινητοποίησης εναντίον της. Το ίδιο γεγονός κάνει την έκβαση αυτής της µάχης καθοριστικής σηµασίας ως προς τον πολιτικο-ιδεολογικό αντίκτυπο που θα έχει σε όλη τη Λατινική Αµερική.
Το δεύτερο αφορά την κατάσταση στη Βραζιλία. Μια χώρα που βρέθηκε στο «δεξί άκρο» του «ροζ κύµατος», το οποίο εν µέρει εξηγεί γιατί εκεί η κατάρρευση του PT υπήρξε τόσο θεαµατική. Η Βραζιλία βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο της επικαιρότητας: Εκεί η ήττα υπήρξε η βαρύτερη από κάθε άλλη χώρα, µέσα από την άνοδο του νεοφασίστα Μπολσονάρο στην εξουσία. Η κατανόηση της ήττας, άρα και των προοπτικών της διακυβέρνησης Μπολσονάρο έχει επίσης εξαιρετικά σηµασία για την πορεία των εξελίξεων σε όλη την περιοχή. Η επιτυχία ή η αποτυχία του Μπολσονάρο ως µορφή σκληρής «απάντησης» της αστικής τάξης στην κρίση θα έχει επίσης καθοριστικό πολιτικό-ιδεολογικό αντίκτυπο.
Το τρίτο άρθρο αφορά τη διαδροµή των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, από τη δεκαετία του ’70 µέχρι σήµερα. Αυτή η αναδροµή έχει πολλαπλή αξία. Αφενός, σαράντα χρόνια µετά τη λαµπρή λαϊκή νίκη του 1979, τα λάθη που έγιναν τη δεκαετία του ’80 από µια πολύ ριζοσπαστικότερη απόπειρα µετασχηµατισµού στη Λατινική Αµερική (προϊόν µαζικής-ένοπλης εξέγερσης κι όχι απλά εκλογικής νίκης) και οδήγησαν τελικά στην απώλεια της εξουσίας από τους Σαντινίστας έχουν σηµασία και στις µάχες του σήµερα. Αφετέρου, η δεξιά προσαρµογή και µετάλλαξη των Σαντινίστας όταν βρέθηκαν σε θέση αντιπολίτευσης τη δεκαετία του ’90 προειδοποιεί για τον δρόµο που δεν πρέπει να πάρουν τα κινήµατα στη νέα φάση που περνάνε, αυτήν της πάλης ενάντια στη Δεξιά που έχει επιστρέψει στην κυβερνητική εξουσία. Τέλος, η περιγραφή του αντιδραστικού χαρακτήρα της διακυβέρνησης Ορτέγκα από το 2006 µέχρι σήµερα, υπενθυµίζει ότι τα «οχυρά» πέφτουν κι από µέσα. Η Νικαράγουα, που εξακολουθεί να αντιµετωπίζεται ως ένα από τα τελευταία προπύργια της Αριστεράς στην περιοχή, έχει δυστυχώς πάψει να αποτελεί τέτοιο εδώ και πολλά χρόνια…