Το ζήτημα της κλιματικής κρίσης αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του καιρού μας, ενώ ταυτόχρονα έχει προκαλέσει ένα ελπιδοφόρο διεθνές κίνημα. Το αφιέρωμα αυτού του τεύχους του περιοδικού «Κόκκινο» είναι προσανατολισμένο σε αυτό το ζήτημα και επιχειρεί να παρουσιάσει μια «ύλη» που θεωρούμε χρήσιμη για κάθε αγωνιστή-στρια.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Πέτρος Ψαρρέας αναλύει τις πτυχές της κλιματικής κρίσης, τη σημερινή κατάσταση και το μέγεθος της απειλής. Παρουσιάζει τη διεθνή συζήτηση γύρω από τις αναδυόμενες απαντήσεις εντός των πλαισίων του συστήματος (μεταξύ «μαύρης» και «πράσινης» ανάπτυξης), για να υπογραμμίσει την ανάγκη μιας αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής οικολογικής στρατηγικής, προτείνοντας τους βασικούς άξονές της.
Ο Χρήστος Σταυρακάκης καταπιάνεται με μια πιο συγκεκριμένη κι «άμεσου ενδιαφέροντος» όψη του ζητήματος: την στρατηγική επιλογή του ελληνικού καπιταλισμού για εξορύξεις και για τον αγωγό East Med, αναδεικνύοντας τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά και την σύνδεση αυτών των σχεδίων με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, που απειλούν την ειρήνη στην περιοχή.
Μια άλλη όψη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών παρουσιάζει το άρθρο του Μάικλ Τ. Κλερ για τη στρατηγική του Πενταγώνου για την κλιματική κρίση: Το «Δόγμα Πομπέο» αντιμετωπίζει το λιώσιμο των πάγων της Αρκτικής ως ευκαιρία για… νέες εξορύξεις στην περιοχή, απειλώντας με ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή τον πλανήτη και μετατρέποντας τις Βόρειες Θάλασσες σε νέο πεδίο επικίνδυνου, στρατιωτικοποιημένου ανταγωνισμού των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα.
Το αφιέρωμα κλείνει ένα άρθρο του Τζέιμς Πλέστεντ, που γενικεύει όσον αφορά αυτές τις επικίνδυνες απαντήσεις των αρχουσών τάξεων στις συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Ισχυρίζεται ότι δεν «είμαστε όλοι μαζί σε αυτό», συνδέοντας την κλιματική κρίση με άλλα κρίσιμα πεδία αντιπαράθεσης: η απάντηση των «από πάνω» περιλαμβάνει κλιμάκωση των πολέμων, του ρατσισμού και του αυταρχισμού, με μόνη έγνοια να διασώσουν την εξουσία τους «σε έναν φλεγόμενο πλανήτη».
Το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, κυκλοφορεί λίγο μετά τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τη «μάχη του Σιάτλ» και τη γέννηση του διεθνούς κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Στο σχετικό άρθρο, ο Πάνος Πέτρου επιχειρεί έναν γενικό απολογισμό των διαδοχικών «κύκλων» μέσα από τους οποίους πέρασαν τα κινήµατα και η Αριστερά αυτά τα χρόνια και κάποιες σκέψεις για τον νέο «κύκλο» που ξεδιπλώνεται µπροστά µας, ισχυριζόμενος ότι το μήνυμα που έστειλε η άνοιξη του διεθνούς κινήματος, τότε, ισχύει και σήμερα: «Η ιστορία δεν τελείωσε».
Αυτός ο ισχυρισμός υποστηρίζεται από την διεθνή κατάσταση. Όπου οι «από πάνω» εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα και περιπέτειες.
Στο άρθρο του Ανρί Βιλνό παρατίθεται μια ενδελεχής επισκόπηση της κατάστασης της διεθνούς οικονομίας, της πορείας της προς μια «επερχόμενη κρίση» αλλά και των απαντήσεων που επεξεργάζονται τα αστικά επιτελεία σε έναν κόσμο που αλλάζει, ξεχωρίζοντας την άνοδο του «εθνικο-φιλελευθερισμού».
Αλλά τα πιο ευχάριστα νέα έρχονται «από τα κάτω», όπου τους τελευταίους μήνες είναι σε εξέλιξη ένα διεθνές κύμα αγώνων.
Παρουσιάζουμε δύο άρθρα για το γαλλικό εργατικό κίνημα, που πολλές φορές στην ιστορία προσέφερε έμπνευση και ιδέες στην υπόλοιπη Ευρώπη και σήμερα βρίσκεται ξανά στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης, δίνοντας έναν παρατεταμένο αγώνα ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μακρόν.
Το πρώτο άρθρο είναι ένας απολογισμός του Ιάν Σεζάρ για προηγούμενες μεγάλες μάχες του εργατικού κινήματος (1995-2003-2010) στη Γαλλία, με χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα.
Το δεύτερο είναι μια ανταπόκριση του Ντέιβιντ Τέιλορ, που βρέθηκε στη Γαλλία τις μέρες της ηρωικής απεργίας διαρκείας των σιδηροδρομικών ενάντια στη μεταρρύθμιση Μακρόν και παρουσιάζει τις υποδειγματικές μορφές οργάνωσης του αγώνα τους. Η Γαλλία υπενθυμίζει –για άλλη μια φορά– ότι κάνει μεγάλο λάθος όποιος βιάζεται να «ξεγράψει» το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα.
Ακολουθεί μια συνέντευξη του Φρανκ Γκοντισό, για την «επιστροφή του ταξικού πολέμου» στη Λατινική Αμερική, όπου συνεχίζει να ξεδιπλώνεται η συντηρητική αντεπίθεση μετά την κρίση των «ροζ κυβερνήσεων», αλλά εδώ και μήνες συναντά μεγάλες κοινωνικές αντιστάσεις (Χιλή, Εκουαδόρ, Κολομβία…). Σε μια περιοχή όπου μερικούς μήνες πριν επικρατούσε η «μαύρη» εικόνα της δεξιάς παλινόρθωσης, οι «από κάτω» ξαναπιάνουν το νήμα των μεγάλων εξωκοινοβουλευτικών αγώνων που συγκλόνισε διεθνώς στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Η συνέντευξη του Ζιλμπέρ Ασκάρ για την επιστροφή των αραβικών εξεγέρσεων, συμπληρώνει την εικόνα, παρουσιάζοντας το άλλο «θερμό» κινηματικό μέτωπο του πλανήτη: Σε Σουδάν, Αλγερία, Ιράκ και Λίβανο, μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις παίρνουν τη σκυτάλη από τα ηττημένα αδέλφια τους σε Αίγυπτο, Συρία κ.ά., αποδεικνύοντας ότι στον αραβικό κόσμο είναι σε εξέλιξη μια μακροχρόνια διαδικασία που αποτελεί «κάτι παραπάνω από μια άνοιξη» και αμφισβητεί τον «αραβικό χειμώνα» που πίστεψαν ότι επέβαλαν τα καθεστώτα μετά το 2013.
Η διεθνής αγωνιστική εμπειρία είναι πολύτιμη, αλλά δεν αρκεί. Η προσπάθεια κινηματικής ανασύνταξης οφείλει να ξεκινά από τις «συγκεκριμένες συνθήκες» που αντιμετωπίζουμε εδώ. Ο Σωτήρης Μάρταλης γράφει για τις μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει στις εργασιακές σχέσεις, ως γενική κατεύθυνση της άρχουσας τάξης από το 1990 που κλιµακώθηκε στα χρόνια της κρίσης και των µνηµονίων. Παρουσιάζει τα θλιβερά πεπραγµένα της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ, την αχαλίνωτη επίθεση του Μητσοτάκη σήµερα, τη στάση των συνδικάτων και την αναγκαία τοποθέτηση της Αριστεράς απέναντι στις προκλήσεις που δημιουργεί το νέο εργασιακό τοπίο.
Καλή ανάγνωση