Της σύνταξης...

Η στιγμή είναι κρίσιμη: το δεύτερο κύμα του Covid είναι εδώ και απειλεί, με τραγικές πλέον διαστάσεις, τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες. 
Είναι απολύτως ψευδές ότι η απειλή είναι αταξική. Είναι απόλυτη υποκρισία ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχουν μέσα και επιλογές για την αντιμετώπισή της. 
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται με απόλυτη προτεραιότητα τη διασφάλιση της «οικονομικής δραστηριότητας», δηλαδή τη συνέχεια της κερδοφορίας των καπιταλιστών, ακόμα και όταν αυτό συγκρούεται άμεσα με τις προφανείς ανάγκες της δημόσιας υγείας. Ακόμα και όταν διαμορφώνει συνθήκες όπου τα μέτρα «ατομικής ευθύνης» (μάσκες, αποστάσεις, ατομική υγιεινή) γίνονται ανέφικτα ή εμφανώς αναποτελεσματικά. 
Τα σχολεία άνοιξαν χωρίς την παραμικρή αύξηση πόρων για την Εκπαίδευση: τα παιδιά στοιβάζονται σε τμήματα των 27 μαθητών, σε τάξεις χωρίς χώρο και εξαερισμό, με τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικών που ο ηρωισμός τους δεν αρκεί πλέον για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες. Στους χώρους εργασίας οι εργοδότες δεν πείστηκαν να πάρουν κανένα μέτρο αυξημένης προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργατών. Στα μέσα μεταφοράς δεν επενδύθηκε ούτε ένα ευρώ, με αποτέλεσμα τα λεωφορεία και το μετρό να συνεχίζουν να κινούνται ως σαρδελοκούτια. 
Πάνω απ’ όλα, στα δημόσια νοσοκομεία δεν έγιναν έγκαιρα οι αναγκαίες επενδύσεις και προσλήψεις, με αποτέλεσμα να έχουν υπερφορτωθεί πριν καν δείξει τα δόντια του το δεύτερο κύμα. Η «δέσμευση» του Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη ότι στα τέλη του ’20 θα υπάρχουν στην Ελλάδα περίπου 1.200 κλίνες ΜΕΘ (για όλες τις ανάγκες…) και ότι, ως το τέλος του ’21, θα προσληφθούν περίπου 1.500 γιατροί, νοσηλευτές-τριες και προσωπικό στα νοσοκομεία, είναι τραγικά κάτω από τις ανάγκες, συνιστούν μια κοινωνική πρόκληση. 
Δεν υπάρχει τίποτα «αντικειμενικό» σε αυτές τις σκληρά ταξικές και ανάλγητες επιλογές και προτεραιότητες. 
Την ίδια στιγμή ο Μητσοτάκης δεσμεύτηκε για την άμεση πρόσληψη 15.000 επαγγελματιών οπλιτών (το δεκαπλάσιο όλων των προσλήψεων για τα νοσοκομεία!). Με το κόστος μιας μόνο από τις 4 φρεγάτες που δήλωσε ότι θα αγοραστούν, θα μπορούσε να «απογειωθεί» το ΕΣΥ και να λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των λαϊκών ανθρώπων σε κορυφαίο επίπεδο. Με το κόστος ενός μόνο από τα 18 Raffale που δήλωσε ότι θα αγοραστούν, θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν όλες οι αναγκαίες προσλήψεις στην εκπαίδευση και να γίνει το δημόσιο σχολείο ασφαλές, ελκυστικό και αποδοτικό. 
Η άμυνα του κόσμου απέναντι στον κίνδυνο της πανδημίας είναι ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό. Μόνο μια τέτοια αντιμετώπιση μπορεί να κλείσει το δρόμο και σε ορισμένες εξαιρετικά επικίνδυνες «παρενέργειες». Είναι φανερό, αυτή τη στιγμή, ότι τα αφεντικά αξιοποιούν τη συγκυρία για να αυξήσουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η ενίσχυση της ελαστικότητας, το ροκάνισμα του μισθού, η υπονόμευση του ωραρίου και των υπερωριών, είναι μέτρα που έρχονται για να μείνουν. 
Εξίσου επικίνδυνη είναι μια πιο «ειδική» πτυχή: Η κυβερνητική έμφαση στην «ατομική ευθύνη», εκτός από ακραία υποκριτική, προετοιμάζει επιλεκτικά και κατασταλτικά μέτρα, αρχίζοντας από τους πιο αδύναμους (πρόσφυγες και μετανάστες), περνώντας στη νεολαία (αστυνομικές επιδρομές στα πάρκα και στις πλατείες) και προετοιμάζοντας μέτρα σε βάρος φτωχών-λαϊκών συνοικιών. 
Μια τέτοια πολιτική κλιμάκωσης του αστυνομικού/κρατικού ελέγχου, είναι επίσης ένα σύνολο από μέτρα που έρχονται για να μείνουν. 
Απέναντι σε αυτήν την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική, ξεδιπλώνεται μια αξιοσημείωτη –συνυπολογίζοντας τις δυσκολίες των συνθηκών– αντίσταση από τα κάτω.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των νοσηλευτικών και των εκπαιδευτικών είναι σε αυτή τη πρωτοφανή συγκυρία η «αιχμή του δόρατος» όλης της εργατικής τάξης. Οι καταλήψεις στα σχολεία που απαιτούν πόρους, προσλήψεις και άμεσα μέτρα για την ασφάλεια της υγείας μαθητών και εκπαιδευτικών, είναι μια ηχηρή διάψευση της κυβερνητικής προσπάθειας να συκοφαντήσει τη νεολαία ως «αρνητές μάσκας». Οι κινητοποιημένοι μαθητές-τριες δίνουν μαθήματα κοινωνικής ευθύνης στην ανεκδιήγητη Κεραμέως, στο «σκληρό» Μητσοτάη και στους «ανθρώπους της αγοράς» που κινούν τα νήματα πίσω από την κυβέρνηση. 
Η υποστήριξη, η κλιμάκωση και ο συντονισμός αυτών των αγώνων, είναι το πρώτο καθήκον. Όμως είναι απαραίτητη και η πολιτική. Η αυθεντική ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να διεκδικήσει μια άμεση ανατροπή στις επιλογές και στις προτεραιότητες των δημόσιων πόρων: από τους εξοπλισμούς και την καταστολή, προς την επείγουσα κάλυψη των πραγματικών αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας. 
Αυτά δεν γίνονται στο κενό. Όπως έδειξαν οι δηλώσεις του Μητσοτάκη (αλλά δυστυχώς και του Τσίπρα…) στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη στιγμή προγραμματίζεται μια κολοσσιαία μεταφορά πόρων προς ενίσχυση των καπιταλιστών. Τα λεγόμενα μέτρα «ενίσχυσης της εργασίας» είναι όλα μέτρα ενίσχυσης των επιχειρήσεων. Επιτέλους, είναι στιγμή να θυμίσουμε ότι είναι άλλο τα μέτρα ενίσχυσης των εργαζομένων και άλλο τα μέτρα ενίσχυσης των «θέσεων εργασίας». Είναι απαραίτητο να διεκδικήσουμε μέτρα σε βάρος του κεφαλαίου για να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε τη θέση των εργατών. Κάθε άλλη πολιτική είναι απάτη. Τα μέτρα μείωσης της φορολογίας επί των κερδών και μείωσης των εργοδοτικών εισφορών, στο τέλος της ημέρας θα απαιτηθεί να πληρωθούν με νέες αιματηρές θυσίες από την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. 
Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες τα αδέλφια μας στην Ισπανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία ανοίγουν το δρόμο της αντίστασης. Με αυτό το αγωνιστικό «κύμα» θα πρέπει να συντονιστούμε, σε σύγκρουση με τους Μητσοτάκη, Μέρκελ και Μακρόν.