πολιτική

Μετά τον πανικό που προκάλεσε το μέγεθος και η σύνθεση της συνταρακτικής εργατικής-λαϊκής κινητοποίησης στις 28 Φλεβάρη, το επιτελείο Μητσοτάκη προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τις πιθανότητες μιας κυβερνητικής αντεπίθεσης.
 

Μετά την τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ της Νέας Αριστεράς, δεν επαληθεύτηκαν οι εκτιμήσεις που έβλεπαν μια «συγκόλληση» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και διάσπαση του κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν δοκιμάστηκε η συνοχή του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου ή ότι οι σοβαρές διαφωνίες στο εσωτερικό της ΝΕΑΡ, έχουν ξεπεραστεί. 
 

Με εντατικούς ρυθμούς προχωράει η πολεμική προετοιμασία στην ΕΕ. Με επίκεντρο το μέτωπο στην Ουκρανία και τις γενικότερες επιδιώξεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, η πολεμική οικονομία μετατρέπεται μεθοδευμένα σε μιλιταριστική υστερία. 
 

Κάποιοι νόμιζαν ότι ξόφλησαν οριστικά με τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου από τα κάτω. Ότι ο κυβερνητικός τους θώκος είναι ατράνταχτος και το στόμα τους ανέλεγκτο. Δυστυχώς για εκείνους, ευτυχώς για εμάς, διαψεύστηκαν πανηγυρικά στις 28/02. 

Το έγκλημα στα Τέμπη, αποδεικνύει πως η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της εξυπηρέτησης του επιχειρηματικού κέρδους, κοστίζει ανθρώπινες ζωές. 
 

Δύο χρόνια μετά το τραγικό έγκλημα των Τεμπών τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει στη συγκάλυψη, η Hellenic Train συνεχίζει να κερδοσκοπεί, η δικαστική εξουσία εξακολουθεί να προκαλεί με την αδιαφορία της και τα συστημικά ΜΜΕ δεν σταματούν να αναπαράγουν το κυβερνητικό αφήγημα. Οι οικογένειες των 57 θυμάτων των Τεμπών βρίσκονται αντιμέτωπες με το πιο βάναυσο πρόσωπο του αστικού κράτους. Όμως δεν έχουν σκύψει το κεφάλι και ζητούν δικαίωση.
 

Στο ότι ο κόσμος κινείται στους ρυθμούς της πολεμικής οικονομίας συμφωνούν πλέον όλοι οι διεθνείς αναλυτές. Σε μια συνθήκη ακραίων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που απειλεί την ειρήνη, τις ζωές και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των πολεμόχαρων ηγεσιών. 
 

Πριν από σχεδόν 25 χρόνια, όταν η Γαλλία και Γερμανία βίωναν εποχές ακμής, ο τότε Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ τόνιζε: «Όταν η Γαλλία και η Γερμανία προχωρούν, όλη η Ευρώπη προχωρά. Όταν δεν το κάνουν, σταματάει».