πολιτική

Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, από τα πρώτα βήματα της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας μέχρι τη σημερινή στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ, έχει επενδυθεί πολύς χρόνος, πολύ χρήμα και πολλές εργατοώρες για να αποκτήσει ερείσματα και στην κοινή γνώμη η αλλαγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. 
 

Στην επέτειο του ενός χρόνου πολέμου στη Γάζα, το κίνημα αλληλεγγύης έδειξε ότι διατηρεί δυνατότητες κινητοποίησης στο δρόμο.

Στις 14 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ, μέσα σε μια καυτή διεθνή συγκυρία, που ορίζει η φρικιαστική «στασιμότητα» του πολέμου στην Ουκρανία και, κυρίως, η επέκταση της δολοφονικής εκστρατείας του Κράτους του Ισραήλ από τη Γάζα προς το Λίβανο. Αυτή η μάζωξη των πολιτικών στελεχών του ευρωατλαντισμού θα πρέπει να απαντηθεί στο δρόμο από σοβαρή κινητοποίηση της Αριστεράς και του αντιπολεμικού κινήματος. 
 

Στο χώρο της «κεντροαριστεράς» οι εσωκομματικές μάχες για την εκλογή νέας ηγεσίας, μπαίνουν στην τελική ευθεία. Παρά την υποχώρηση της κυβέρνησης, απόρροια της λαϊκής δυσαρέσκειας, δεν διαφαίνεται κάποια σοβαρή ανάκαμψη των «προοδευτικών» δυνάμεων. 
 

Η ΝΔ βαδίζει προς τις ευρωεκλογές, γνωρίζοντας ότι θα καταγράψει σημαντικές απώλειες σε σύγκριση με τη νίκη της (σε συνθήκες υψηλής εργατικής-λαϊκής αποχής) στις εκλογές του Μάη-Ιούνη του ’23. Ακόμα και ο Μητσοτάκης στις δηλώσεις του, βάζει «ως στόχο» το 33%, περίπου 8 μονάδες κάτω από την επίδοσή του στις εθνικές εκλογές.