πολιτική

Καμιά εκτίμηση για τις προοπτικές και τα πολιτικά καθήκοντα σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές δεν μπορεί να γίνει στα σοβαρά, αν δεν ξεκινά κανείς από τη διαπίστωση της πρωτοφανούς κρίσης που δείχνει τα δόντια της και ήδη έχει μια μεγάλη δυναμική κλιμάκωσης. 

Ζούμε σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εποχή. Εποχή που είναι πλέον αναπόφευκτες βαθιές αλλαγές στο σύστημα διεθνώς, αλλά επίσης εποχή όπου μπαίνουν σε επίπεδο παροξυσμού οι ανταγωνισμοί για το ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι στις ανακατανομές ισχύος και επιρροής που έχουν ήδη δρομολογηθεί. 
 

Στη σκιά της ενεργειακής κρίσης οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών καπιταλισμών εντός και εκτός ΕΕ, με τους ευρωπαϊκούς λαούς να συνεχίζουν να βουλιάζουν στην ενεργειακή φτώχεια, τη στιγμή που η ακρίβεια λεηλατεί διαρκώς το εργατικό-λαϊκό εισόδημα. 
 

Όταν ήρθε στην επιφάνεια το προκλητικό σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και του μηχανισμού που έχει τεθεί στην υπηρεσία του Μητσοτάκη, συνδυάζοντας την ΕΥΠ και ένα «δίκτυο» ιδιωτικών εταιρειών «ασφάλειας» και κατασκοπίας-αντικατασκοπίας (βλ. σελ. 8-10), έγινε φανερό ότι τίθεται θέμα ακόμα και επιβίωσης της κυβέρνησης.
 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα αισιοδοξίας στα στελέχη και τον κόσμο της ΝΔ, ισχυριζόμενη ότι το κύμα της πολιτικής φθοράς της έχει ανακοπεί και κατά συνέπεια ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την προοπτική των εκλογών με ασφάλεια

Η  προοπτική των εκλογών το φθινόπωρο έχει βάλει φωτιά στα «επιτελεία» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και σωστά. Οι ερχόμενες εκλογές θα είναι μια σημαντική πολιτική μάχη, που στο κέντρο της θα έχει το ζητούμενο της ανατροπής της αδίστακτης κυβέρνησης Μητσοτάκη. 
 

Τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης, και στις δύο όχθες του Αιγαίου, προαναγγέλλουν για φέτος το καλοκαίρι ως πιθανότατο ένα «θερμό επεισόδιο». Μια, μικρής χρονικής έκτασης και ελεγχόμενης έντασης, δοκιμή ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας

Το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι «τέλος» μιας διαδρομής. Που άρχισε με τη συμμετοχή στις διαδικασίες του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και την «αριστερή στροφή» των αρχών του 21ού αιώνα, πέρασε μέσα από την κρίση/διάσπαση του 2015, μεταλλάχθηκε μέσα από την άσκηση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων του 3ου μνημονίου, και ολοκληρώνεται σήμερα με τη συγκρότηση ενός ακραία αρχηγικού και πολιτικά πολυσυλλεκτικού «κόμματος» που στο μυαλό και στη συνείδησή του κυριαρχεί η εκλογοκεντρική στρατηγική.
 

Η  πολυδιαφημισμένη αύξηση του κατώτατου μισθού από την 1η Μάη, στα 713 ευρώ μεικτά τον μήνα (43ευρώ το μήνα καθαρά!), έχει ήδη γίνει «καπνός» από τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στο ρεύμα και στα άλλα βασικά αγαθά. Τον Απρίλιο ο πληθωρισμός έσπασε ακόμα ένα ρεκόρ, φτάνοντας στο 9,4%. 
 

Χρειάστηκαν λίγα μόνο αυστηρά μηνύματα της κυρίαρχης τάξης -που εστάλησαν με άρθρα «επώνυμων» αρθρογράφων στον φιλοκυβερνητικό Τύπο- για να σπεύσει ο Μητσοτάκης να ακυρώσει τα σενάρια για εκλογές την άνοιξη του ’22 και να δηλώσει ότι σε ένδειξη «υπευθυνότητας» θα εξαντλήσει (θέλοντας και μη) την κυβερνητική του θητεία.

Η Τουρκία και το Κράτος του Ισραήλ έχουν αναλάβει το ρόλο των «άτυπων» διαπραγματευτών για λογαριασμό της Δύσης με το καθεστώς του Πούτιν, την ώρα που η εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία έχει υποβαθμίσει τα παραδοσιακά-άμεσα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ του ευρωατλαντισμού και της ρωσικής κυβέρνησης.