πολιτική

Στην 6η εβδομάδα του πολέμου στην Ουκρανία, 45 περίπου ημέρες μετά την 22α Φεβρουαρίου με το διάγγελμα του Πούτιν και τη ρωσική εισβολή μεγάλης κλίμακας στο ουκρανικό έδαφος, είμαστε τώρα σε μια φοβερή γκρίζα ζώνη, όπου τίποτα δεν είναι ακόμα σαφές για την πραγματική κατάληξη του πολέμου. Και αυτό αφορά τόσο τις εξελίξεις στο πεδίο των μαχών, όσο και τις διπλωματικές διερευνήσεις διεξόδου, αλλά και τις μεγάλες αλλαγές που δρομολογούνται στον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε. 
 

Παραφράζοντας το σύνθημα της αμερικανικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μετά την 11η Σεπτέμβρη («ο θρήνος μας δεν είναι κραυγή πολέμου») θα πρέπει να δοθεί σκληρή μάχη για να εμπεδωθεί ότι «η εναντίωσή μας στη ρωσική εισβολή δεν είναι απαίτηση για περισσότερο πόλεμο».

Η πανηγυρική εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην προεδρία του ΚΙΝΑΛ, καθώς και η δυναμική ανόδου που εμφανίζει το κόμμα στις δημοσκοπήσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ, έχει ανοίξει και πάλι τη συζήτηση για την επιστροφή του κεντρώου χώρου σε πρωταγωνιστικό ρόλο. 
 

Με  το «1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο: Στρατηγική-Όραμα-Καταστατικό», στις 20-23 Γενάρη 2022, το ΜEΡΑ25 ολοκληρώνει την εσωκομματική διαδικασία επικαιροποίησης των θέσεων του και αναπροσαρμογής της στρατηγικής του, που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι. 
 

Κορυφώνεται η μάχη για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ελάχιστες μέρες πριν στηθούν οι κάλπες των δύο γύρων, στις 5 και 12 Δεκέμβρη. Το αποτέλεσμα αναμένεται να έχει αντίκτυπο και στις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις και ειδικότερα στα σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. 
 

Η αλλαγή της στρατηγικής των ΗΠΑ, όπως αποτυπώθηκε με τη συμφωνία AUKUS, ορίζει ως κέντρο της αντιπαράθεσης για την παγκόσμια ηγεμονία την Ασία και η αμερικανική υπερδύναμη συγκεντρώνει μεγάλο τμήμα των δυνάμεών της στις περιοχές του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού. 
 

Τώρα που κόπασε κάπως ο φρενήρης μιντιακός ενθουσιασμός για την… «ιστορική» εξοπλιστική συμφωνία με τη Γαλλία, τώρα που ο λογαριασμός των 10 δις για τα Rafale και τις φρεγάτες θα αποτυπώνεται κάθε μέρα στις κλειστές ΜΕΘ και στις τραγικές ελλείψεις στην Υγεία, την Παιδεία και αλλού, τώρα ακριβώς, ίσως πρέπει να ξαναφέρουμε πιο μπροστά την κουβέντα για το κοινό μέλλον των δύο λαών.  
 

Οι εξοπλισμοί είναι κομβικό σημείο της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όπως αποδείχθηκε, με τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, είναι επίσης σημείο της πολιτικής των ευρωατλαντικών δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 
 

Ο  Μητσοτάκης μας είχε προειδοποιήσει από τη ΔΕΘ ότι δεν σκοπεύει «να αλλάξει πολιτική», ότι ακόμα και υπό την απειλή μαζικών καταστροφών αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνησή του η συνέχεια του «πολιτικού και μεταρρυθμιστικού σχεδίου της». 
 

Σχεδόν σπάνια το δημοσιογραφικό κλισέ «ώδινεν όρος – έτεκεν μυν» ταιριάζει τόσο καλά στην πραγματικότητα όσο στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις 31 Αυγούστου.