Ο εξοπλιστικός και εξορυκτικός παροξυσμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Κατά την επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη συμμετοχή σε συζήτηση για το γεωπολιτικό στίγμα της Ελλάδας, που διοργάνωσε στο Σικάγο το Hellenic American Leadership Council (HALC), ο Δένδιας τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των επενδύσεων σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Ουσιαστικά, ο υπουργός «άμυνας» συμφώνησε με τη θέση Τραμπ, ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερα κονδύλια για την «άμυνα» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει ενεργά την κλιμάκωση της πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ, με «εργαλεία» όπως η πιθανή έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων για στρατιωτικές δαπάνες ή η σύσταση ενός κοινοτικού ταμείου για τη χρηματοδότηση εξοπλιστικών προμηθειών.
ΝΑΤΟ
Και όλα αυτά όταν τα μέλη του ΝΑΤΟ, το 2024, αύξησαν τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 17,9%, έναντι του 2023. Το στόχο του 2% ΑΕΠ για την «άμυνα» έπιασαν 23 από τα 31 μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ το 2023 ήταν μόλις 10. Πρωταθλήτρια του ΝΑΤΟ στις πολεμικές δαπάνες αναδεικνύεται η Πολωνία που δίνει το 4,1% του ΑΕΠ της. Η Ελλάδα είναι στην 5η θέση με 3,08%.
Το ΝΑΤΟ  θέτει πλέον νέο στόχο δαπανών 3% του ΑΕΠ έως το 2030 αλλά ο Τράμπ δεν μοιάζει ικανοποιημένος με τον αριθμό αυτό. Αν τα λόγια γίνουν πράξη και οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ κληθούν να δαπανήσουν 5% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες, θα έχουμε να κάνουμε με μια καταστροφική αφαίμαξη των κοινωνικών πόρων. Κάθε επιπλέον μονάδα του ΑΕΠ που κατευθύνεται σε στρατιωτικά κονδύλια αντιπροσωπεύει περίπου 200 δισεκατομμύρια επιπλέον για τις χώρες της ΕΕ, 23 από τις οποίες είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ. 
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό θα αντιστοιχούσε σε περίπου 11,5 δισ. ευρώ που θα κατευθύνονταν σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς (πλοία, αεροσκάφη, πυραυλικά συστήματα, drones κάθε τύπου, εργαλεία κυβερνοεπιθέσεων και λοιπά επιθετικά όπλα), επιφέροντας νέα μείωση των δαπανών για κοινωνικές υπηρεσίες, όπως υγεία, παιδεία και κοινωνική πρόνοια.
Στο σύνολο των δαπανών του φετινού προϋπολογισμού ξεχωρίζουν οι πολεμικές δαπάνες, ειδικά το κομμάτι που αφορά την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων. Δαπάνες που ψηφίστηκαν με διακομματική συναίνεση (και με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ακροδεξιάς). Συγκεκριμένα για το 2025 οι αγορές πάγιων περιουσιακών στοιχείων (που αφορούν κυρίως την αγορά πολεμικού υλικού) θα φτάσουν τα 1,73 δισ. ευρώ από 1,04 δισ. ευρώ το 2024, καταγράφοντας αύξηση από χρόνο σε χρόνο ύψους 728 εκατ. ευρώ. Και κάπως έτσι θα μείνουν  χωρίς 13ο και 14Ο μισθό, για ένα ακόμα έτος, οι δημόσιοι υπάλληλοι και χωρίς «δώρα» οι συνταξιούχοι. Και φυσιολογικά, τα νοσοκομεία θα υπολειτουργούν, χωρίς το απαραίτητο προσωπικό και χωρίς υγειονομικό υλικό. 
Στον πολεμικό παροξυσμό που έχει καταβάλει την κυβέρνηση της ΝΔ και αποτυπώνεται στους εξωφρενικούς εξοπλισμούς, εκτός από την παραλαβή της πρώτης φρεγάτας τύπου Belhara «τρέχουν» παράλληλα μια σειρά από άλλα εξοπλιστικά προγράμματα. Μεταξύ άλλων η παραλαβή των αεροσκαφών Rafale και η αναβάθμιση 80 αεροσκαφών F-16 της πολεμικής αεροπορίας στην έκδοση Viper. Θυμίζουμε ότι ακριβώς πριν έναν χρόνο, το αμερικανικό ΥΠΕΞ ενέκρινε την πώληση 20+20 F-35 στο ελληνικό κράτος, έναντι 8,6 δισ. δολαρίων, όπως λένε οι Αμερικανοί. 
Όπως συνεχώς δηλώνει το τελευταίο διάστημα ο Δένδιας, εκτός των αντιπυραυλικών συστημάτων σχεδιάζεται και η διακλαδική ανάπτυξη drone και anti-drone συστημάτων, τα οποία θα οικοδομήσουν το «τείχος του Αιγαίου». Μόνο το κόστος απόκτησης δύο θόλων, ενός αντιαεροπορικού και ενός αντι-drone, όπως εκτιμούν κυβερνητικές πηγές, θα ξεπεράσει τα 2 δισ. ευρώ. Μάλιστα, εμβαθύνοντας (και) τη στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ο «σιδερένιος» θόλος θα φτιαχτεί (μέχρι το τέλος του 2026) με απευθείας ανάθεση στην ισραηλινή πολεμική βιομηχανία. Με απευθείας ανάθεση θα αποκτηθούν και τα αμερικανικά drones μιας χρήσης. 
Επιπλέον, στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων της «Ατζέντας 2030», το Πολεμικό Ναυτικό, προχωρά στην προμήθεια της πιο σύγχρονης έκδοσης των επιθετικών πυραύλων Exocet, με το εν λόγω πρόγραμμα να έχει λάβει ήδη το πράσινο «φως» από την ειδική επιτροπή εξοπλιστικών της βουλής. Το πρόγραμμα αφορά στην απόκτηση 16 πυραύλων Block 3C έναντι 33 εκατομμυρίων ευρώ. Οι Exocet Block 3 διαθέτουν βεληνεκές που φτάνει τα 200 χιλιόμετρα (μεγαλύτερο από 100 ναυτικά μίλια), που δίνουν δυνατότητα κρούσης σε αποστάσεις πολύ μεγαλύτερες από εκείνες του Αιγαίου πελάγους.
Ακόμη, οι Block 3 μπορούν να πλήξουν παράκτιους στόχους, όπως ναυτικές εγκαταστάσεις ή στρατηγικές υποδομές, δυνατότητα που «κουμπώνει» με τις επιχειρησιακές ανάγκες, σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης. Με πυραύλους Exocet θα εξοπλιστούν και οι νέες φρεγάτες Belharra του στόλου, οι οποίες εκτός από ισχυρή αντιαεροπορική δύναμη, θα διαθέτουν και σημαντικές δυνατότητες κατά στόχων επιφανείας. 
Όλα αυτά τα τεράστια κονδύλια, εκτός από τις ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις στα μέτωπα της Ουκρανίας, της Μ. Ανατολής κ.α., δικαιολογούνται ως «αποτρεπτικές δυνατότητες της χώρας», απέναντι στην «αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας». Πάντοτε άλλωστε, η εθνικιστική προπαγάνδα χρησιμοποιείται ως το τέλειο προκάλυμμα για την υποκίνηση του μιλιταρισμού και του πολέμου.
Εξορύξεις
Το μεγάλο μέγεθος των εξοπλισμών «φωτίζει» -εκτός από την ελληνική εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές περιπέτειες στην περιοχή- την αύξηση της πιθανότητας ενός «θερμού» επεισοδίου με την Τουρκία, παρά τα «ήρεμα νερά» των τελευταίων μηνών. Ειδικά με κάτι τραμπικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης («drill, baby, drill»…όταν η υπερθέρμανση του πλανήτη, από την καύση ορυκτών καυσίμων, έχει φτάσει σε σημείο μηδέν), όπως η διαδικασία αδειοδότησης νέων περιοχών εξερεύνησης υδρογονανθράκων.  
Η πρόσκληση προς υποβολή αιτήσεων για αναζήτηση υδρογονανθράκων, αποδεικνύει την (επι)στροφή της κυβέρνησης από την κοστοβόρα «πράσινη ανάπτυξη», στην προώθηση του εξορυκτικού μοντέλου και των συμφερόντων των εταιρειών ορυκτών καυσίμων. Επιλογή που επιταχύνεται έπειτα και από το ενδιαφέρον της Chevron για έρευνες σε  θαλάσσια περιοχή, η οποία οριοθετείται σε μια έκταση που ξεκινά νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και φτάνει έως τα δυτικά της Κρήτης. Δηλαδή συνορεύει με τα θαλάσσια οικόπεδα «Δυτικά της Κρήτης» και «Νοτιοδυτικά της Κρήτης» που έχουν ήδη  παραχωρηθεί στην κοινοπραξία ExxonMobil – HELLENiQ Energy.
Οι εταιρείες που αναλαμβάνουν τις εξορύξεις είναι δυτικοί κολοσσοί. Η Chevron είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ορυκτών καυσίμων παγκοσμίως. Η παραχώρηση που διεκδικεί σήμερα η αμερικανική εταιρεία είναι η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελλάδα και φτάνει τα 11.000 τ.χλμ. Στο Μαξίμου ομολογούν την προσδοκία ότι η δραστηριότητα αυτή, θα έχει ως αποτέλεσμα έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο για τον ελληνικό καπιταλισμό, στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Εφόσον ο πρόεδρος Τραμπ στηρίζει ολόθερμα τις αμερικανικές εταιρείες εξόρυξης, θα στηρίξει και την Ελλάδα, που διευκολύνει τα σχέδια των «πετρελαιάδων» και αποτελεί βασικό πυλώνα για την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. 
Οι υπερφίαλες αφηγήσεις για την «ενεργειακά ανεξάρτητη» Ελλάδα που θα προμηθεύει με φυσικό αέριο όλη την Ευρώπη και θα «πλημμυρίσουμε χρήμα», χάρη και στη στήριξη των ΗΠΑ, επανήλθαν στο δημόσιο λόγο. Βεβαίως, μαζί με τους κινδύνους για την ειρήνη και το περιβάλλον. Οι λαοί της περιοχής κινδυνεύουν να βρεθούν μέσα σε μια πολεμική καταστροφή με μοναδικό «κίνητρο» να διασφαλιστούν τα πιθανά κέρδη των υπερεθνικών εταιρειών, σε ένα βρώμικο παιχνίδι ΑΟΖ, οικονομικών εθνικισμών, τοπικών και ευρύτερων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, οικολογικής καταστροφής και εξοπλισμών. Γιατί μαζί με τις πλατφόρμες εξόρυξης, έρχονται πάντα και τα… αεροπλανοφόρα ή έστω οι φρεγάτες και τα υποβρύχια. 
Στο διαχρονικό δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια;» η κυβέρνηση διαλέγει εύκολα τα κανόνια, ιεραρχώντας την πολεμική προετοιμασία και την πρωτοκαθεδρία στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες. Τους αγωγούς ενέργειας, πάνω από τα σχολεία και τα θαλάσσια οικοσυστήματα. Το µόνο βέβαιο είναι ότι οι εργαζόµενοι θα πληρώσουμε για πολλές δεκαετίες το όργιο εξοπλισμών της ΝΔ, όπως είχε συμβεί και µε τις προηγούμενες «αγορές του αιώνα», µε τις μίζες να κάνουν πάρτι και το κρατικό χρέος να θεριεύει. 
Η ανεξάρτητη παρέμβαση του κινήματος και της Αριστεράς, χρειάζεται να ξεκινά από την κάθετη εναντίωση στους εξοπλισμούς (και τις εξορύξεις), κόντρα στη λογική της «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και το μιλιταρισμό. Προωθώντας τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη των λαών. Σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η μαζική αντιπολεμική δράση, η ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Μια πολιτική δηλαδή που θα συμβάλει καθοριστικά στο να υπερασπιστούμε το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης, τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά και το περιβάλλον.