Μαζική αντιπολεμική πάλη τώρα! 

Όλο και πιο ενεργά στο βάλτο των πολεμικών εκστρατειών του δυτικού ιμπεριαλισμού, εμπλέκεται η Ελλάδα. Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να στηρίζει τις δολοφονικές πρακτικές των Ισραήλ-ΗΠΑ και να επιδιώκει ρόλο μπροστάρη του ΝΑΤΟ στη ΝΑ Μεσόγειο, φέρνει ακόμα πιο κοντά τη φωτιά του πολέμου. Την ίδια ώρα, πέρα από το προκλητικό εξοπλιστικό πρόγραμμα και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, γενικεύεται το κλίμα στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας. 
Η συνδρομή της βάσης της Σούδας στον πόλεμο που ξεκίνησε το Ισραήλ εναντίον του Ιράν, με την υποστήριξη του Τραμπ, ανέδειξε τους κινδύνους. Δημοσιεύματα ανέφεραν ιπτάμενα τάνκερ των Αμερικανών που απογειώνονταν από τη Σούδα και κατευθύνονταν προς Ιορδανία και Ιράκ, στο πλαίσιο ανεφοδιασμού στον αέρα μαχητικών του Ισραήλ και των ΗΠΑ, που επιχειρούσαν κατά του Ιράν. Το δημοσίευμα της «Καθημερινής» για μεταφορά συστοιχιών πυραύλων Patriot με στόχο την αντιβαλλιστική προστασία της ΝΑΤΟϊκής βάσης, που θα μπορούσε να βρεθεί στο στόχαστρο αντιποίνων, είναι ενδεικτικό. Η Κρήτη θα μπορούσε θεωρητικά να αποτελέσει στόχο των Ιρανικών δυνάμεων εφόσον επέλεγαν να πλήξουν αμερικανικές δυνάμεις που μετασταθμεύουν ή ανεφοδιάζονται στην ευρύτερη περιοχή. 
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει αποστείλει μια πυροβολαρχία Patriot στην Σαουδική Αραβία (πέρα από τις φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα και ανοιχτά του Λιβάνου) για την προστασία πετρελαϊκών εγκαταστάσεων από τις επιθέσεις των ανταρτών Χούθι. Υποτίθεται για δύο χρόνια, αλλά βρισκόμαστε στον τρίτο και ακόμη δεν έχουν επιστρέψει. Σταθερή παραμένει και η υποστήριξη με πολεμικό υλικό (και φυσικά την Αλεξανδρούπολη) στην Ουκρανία, όπως και η συμμετοχή σε πολυεθνικές επιχειρήσεις, που στο στόχαστρο έχουν τη Μόσχα. 
«3+1»
Η ελληνική συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και η στενή συμμαχία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, προφανώς έχει ως σκοπό διάφορα ανταλλάγματα, με κυριότερο την υποστήριξη της Ελλάδας στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Στο πλαίσιο πρόσφατης συνόδου του Μακρόν για τις συνεργασίες και τις επενδύσεις σε έργα διασυνδεσιμότητας στη Μεσόγειο, στο περιθώριο της Διάσκεψης για τους Ωκεανούς, ο Μητσοτάκης χαρακτήρισε «ζωτικό κρίκο στην αλυσίδα της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας» το καλώδιο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (Great Sea Interconnector - GSI). Επιπλέον, αναφέρθηκε στον GREGY Interconnector, την ηλεκτρική διασύνδεση Αιγύπτου και Ευρώπης μέσω Ελλάδας. 
Παράλληλα, πρόταξε τις συγκριμένες μπίζνες ως έργα «στρατηγικής σημασίας» για την ΕΕ, ενώ επανέλαβε τη στήριξη της Ελλάδας στον οικονομικό διάδρομο IMEC (Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης), που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και τις ΗΠΑ. Για αυτό και το ποντάρισμα του ελληνικού κράτους στη ντροπιαστική συνεργασία «3+1» μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ. Με στόχο κέρδη για το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και γεωπολιτικά οφέλη, μέσω της αναβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού, σε βάρος της Τουρκίας. 
Άρα κάνοντας ορατό το ενδεχόμενο κάποιου θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, σε μια εποχή γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης. Σε αυτή την μεγαλεπήβολη στρατηγική εντάσσεται και η πρωτοβουλία δημιουργίας των θαλάσσιων πάρκων, στο πλαίσιο της «αύξησης των προστατευόμενων περιοχών στο 30% των χωρικών υδάτων», που ήδη έχει επιφέρει την τουρκική αντίδραση. 
Είναι γνωστό όμως, ότι η «υψηλή» διπλωματία θέλει και ισχυρούς στρατούς από πίσω της. Ειδικά σε μια εποχή που ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης αποτελεί το βασικό εργαλείο για την αναπτυξιακή διέξοδο από την οικονομική στασιμότητα. Χρειάζεται να απορρίψουμε κατηγορηματικά την ιδέα ότι το ReArm Europe οδηγεί σε μεγαλύτερη «ασφάλεια», οπότε οι θυσίες είναι αναγκαίες. Στην πραγματικότητα, φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν τα κράτη αποθηκεύουν όπλα σε μια προσπάθεια να «προστατευτούν», άλλα κράτη αντιλαμβάνονται μια απειλή και αντιδρούν αυξάνοντας τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες. Αυτός ο φαύλος κύκλος κλιμάκωσης ενισχύει το ενδεχόμενο ενός πολέμου και προαναγγέλλει φέρετρα φτωχών. 
Ακολουθώντας τον «πνιγηρό» διεθνή άνεμο η ελληνική κυβέρνηση έχει κυριευτεί από εξοπλιστικό πυρετό. Τα Rafale και τα F35, οι 3 νέες φρεγάτες Belharra, οι πύραυλοι Exocet (μέρος του περίφημου «σιδερένιου θόλου», αντιαεροπορικής, αντιβαλλιστικής, anti-drone άμυνας, που όπως αποδείχθηκε στα αντίποινα του Ιράν δεν είναι άτρωτος) και τα υπόλοιπα συστήματα καταστροφής θα κοστίσουν δισεκατομμύρια, φέρνοντας ακόμα ένα γύρο σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους. Ο νέος πολεμικός δανεισμός είναι δεδομένο ότι θα φορτώσει νέα βάρη στο κρατικό χρέος. Από τα 800 δισ. ευρώ που θέλουν να κινητοποιήσουν οι ευρωηγεσίες για την πολεμική οικονομία, τα 650 δισ. ευρώ θα προέλθουν από περικοπές τωρινών κονδυλίων (κυρίως κοινωνικής πολιτικής) και τα 150 από νέο δανεισμό.
Όπως κι αν χρηματοδοτηθούν τα σχέδια επανεξοπλισμού της ΕΕ θα ωφελήσουν μόνο τους μεγάλους καπιταλιστές, τους εμπόρους θανάτου που ήδη τρίβουν τα χέρια τους καθώς ανεβαίνει η αξία των μετοχών τους. Μερίδιο από το «φαγοπότι» των εξοπλισμών, διεκδικεί τολμηρά και το ελληνικό κεφάλαιο. Η Theon, η Μetlen, η Intracom Defence,  η Scytalys και άλλες εταιρείες της «αμυντικής» βιομηχανίας αυξάνουν κατακόρυφα τα μερίδια αγοράς τους στην Ευρώπη και όχι μόνο.  Πρόκειται για έναν τομέα με τον οποίο φλερτάρουν όλο και περισσότεροι εγχώριοι επιχειρηματικοί όμιλοι, από διαφορετικές αφετηρίες, όπως η Infοquest αλλά και η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Η πολεμική προετοιμασία απαιτεί άλλωστε μια μεγάλη γκάμα υποστηρικτικών δομών, ειδικά στον κλάδο των νέων τεχνολογιών, όπως δορυφορικά συστήματα, υπηρεσίες πληροφοριών και μέσα μεταφορών.
Για να περικόψει όμως η κυβέρνηση ζωτικές κοινωνικές δαπάνες, ώστε να αγοράσει επιθετικά οπλικά συστήματα, χρειάζεται όλος ο πληθυσμός να μπει στη λογική του «πάμε πόλεμο» και να εμπεδωθεί η εικόνα μιας «κοινωνίας- στρατώνας». Όπως ήδη κάνει η ΕΕ και όλα τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Το ίδιο και για να κατασταλεί κάθε φωνή αντίρρησης στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών. Ή για να στιγματιστούν ως  «εσωτερικός εχθρός»  όσοι/ες δεν χωρούν στο αρρενωπό πρότυπο του πολεμιστή. 
Μιλιταρισμός
Τα στοιχεία που επαληθεύουν το παραπάνω συμπέρασμα και αναδεικνύουν μια ζοφερή προοπτική για το μέλλον, πυκνώνουν καθημερινά. Σε αυτή την κατεύθυνση, σχεδιάζεται η αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου αναβολών και απαλλαγών στράτευσης, το οποίο σήμερα είναι ελαστικό. Εκτός από αυτό προωθούνται αλλαγές στην εφεδρεία, με τον συμπληρωματικό θεσμό του ενεργού εφέδρου (κατά τα πρότυπα του Ισραήλ;). Στόχος είναι μέχρι το 2030 να υπάρχει μια δύναμη 150.000 ενεργών εφέδρων, που να μπορούν να καλύψουν άμεσα επιχειρησιακές ανάγκες, όπως έχει ανακοινώσει ο Δένδιας. 
Συνεχίζεται επίσης ο σχεδιασμός της εθελοντικής θητείας γυναικών, η εφαρμογή της οποίας θα αποτελέσει μία μεγάλη οπισθοδρόμηση και χρειάζεται να βρει δυναμική αντίθεση. Μετά τις «προμήθειες επιβίωσης» 72 ωρών, στα ΜΜΕ πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για το που βρίσκονται τα καταφύγια της Αθήνας, αν είναι λειτουργικά και πώς πρέπει να εκπαιδευτεί ο πληθυσμός στη χρήση τους. Στρατιωτικοί «αναλυτές», θλιβεροί απολογητές των εγκλημάτων του Ισραήλ και έξαλλοι τουρκοφάγοι, έχουν πλέον μόνιμο στασίδι στα τηλεοπτικά τραπέζια. Πολύ περισσότερο διάφορα μιλιταριστικά δίκτυα, ισχυροποιούνται εντός του κρατικού μηχανισμού. 
Συγχρόνως, ενώ τα «δημοσιονομικά όρια» -δήθεν- δεν αντέχουν την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και η στεγαστική κρίση έχει μετατρέψει την κατοικία σε πολυτέλεια, 200 εκατομμύρια ευρώ προορίζονται για την κατασκευή 1.500 κατοικιών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στο Νομό Έβρου, για τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων. Ο στόχος είναι η κάλυψη του 35% των υφιστάμενων στεγαστικών αιτημάτων έως το 2027, με τελικό ορίζοντα τον αριθμό των 4.000 διαμερισμάτων (!) σε όλη την επικράτεια έως το 2030.
Η στροφή στον μιλιταρισμό εξυπηρετεί και  εκλογικούς σκοπούς, στο πλαίσιο της προσπάθειας της ΝΔ να κρατήσει τους δεσμούς με τις παραδοσιακές δεξαμενές των ενόπλων δυνάμεων (αυξήσεις σε σπουδαστές στρατιωτικών σχολών και νέο μισθολόγιο) και να συγκρατήσει τα συντηρητικά ακροατήρια, που έλκονται από τα ακροδεξιά κόμματα ή την εθνικιστική κριτική Σαμαρά. 
Εναντίωση
Ένα αιματοκύλισμα στη ΝΑ Μεσόγειο των ΑΟΖ και των αγωγών, των ανοιχτών πολεμικών μετώπων και των βρώμικων συναλλαγών με τους δολοφόνους του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ, δεν είναι πλέον ένα ακραίο σενάριο. Ειδικά σε ένα περιβάλλον πολέμων και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αν θέλουμε την ειρήνη, πρέπει να σταματήσουμε να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Ο αδιάλλακτος αντιμιλιταρισμός, των παραδόσεων του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ, των Παλαιών Πολεμιστών στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, αποκτά κομβικό χαρακτήρα για την ταξική πάλη σήμερα. 
Η ενωτική-μαχητική εναντίωση στην εξοπλιστική φρενίτιδα που εξαπλώνεται στη γηραιά ήπειρο, ξεκινώντας από την πάλη ενάντια στο εξοπλιστικό πρόγραμμα Μητσοτάκη και στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ελληνικού κράτους στη ΝΑ Μεσόγειο, είναι το πρώτο απαραίτητο αντιπολεμικό βήμα. Ο μαζικός αγώνας για να διακοπεί τώρα κάθε συνεργασία με το Ισραήλ, για να σπάσει ο άξονας συνεργασίας Ελλάδας -Ισραήλ -Κύπρος-Αίγυπτος -ΗΠΑ, να κλείσουν οι βάσεις και να πάψουν οι διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ, να σταματήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, χρειάζεται να αναβαθμιστεί άμεσα, ώστε η απάντηση να αντιστοιχεί στις σημερινές προκλήσεις. 
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η πάλη ενάντια στην πολεμική προετοιμασία και την εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Απέναντι στην υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και τη στοίχιση πίσω από «εθνικούς στόχους» που εξυπηρετούν μόνο την αστική τάξη, να αντιτάξουμε τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη των λαών. Μια πολιτική δηλαδή που θα συμβάλει στο να υπερασπιστούμε αποφασιστικά το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης, τις ζωές μας και το περιβάλλον, αλλά και τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα.