Μετά τη νίκη του Μπάιντεν

Για τον «τραμπισμό» μετά τις εκλογές

Οι προβλέψεις για «πραξικόπημα» -συνταγματικό ή άλλο- που διακινούνταν από πολλούς φιλελεύθερους και (δυστυχώς) τμήματα της σοσιαλιστικής Αριστεράς δεν δικαιώθηκαν. Οι πραγματικές φασιστικές συμμορίες δεν ήταν σε θέση να τρομοκρατήσουν αποτελεσματικά τους ψηφοφόρους ή να παρενοχλήσουν την καταμέτρηση. Αν και στις γραμμές των καπιταλιστών αυξήθηκε η υποστήριξη στον Τραμπ σε σχέση με το 2016 (έλαβε το 51% των καπιταλιστικών χορηγιών το 2020, σε σύγκριση με μόλις 8% το 2016), δεν υπήρχε καμία μερίδα του κεφαλαίου που να είναι πρόθυμη να εγκαταλείψει το «συνταγματικό πλαίσιο» που τους έχει εξυπηρετήσει τόσο καλά για πάνω από 200 χρόνια.

Η «μεταθανάτια ζωή» του τραμπισμού συνίσταται κυρίως σε συγκεκριμένες πολιτικές -ο Μπάιντεν λογικά δεν θα αντιστρέψει τις θηριώδεις μειώσεις φόρων στο κεφάλαιο και τους πλούσιους- και στη συνεχιζόμενη ανάπτυξη των φασιστικών συμμοριών.

Οι φασιστικές συμμορίες που έχουν αναθαρρήσει παραμένουν μια απειλή για εμάς. Η διαδήλωσή τους στην Ουάσινγκτον είναι ένα εμφανές σημάδι ότι η «φαιά απειλή» δεν πρόκειται να εξαφανιστεί με την εκλογή του Μπάιντεν.

Πιστεύω ότι οι «Ρεπουμπλικάνοι του κομματικού κατεστημένου», που ήλπιζαν να εκκαθαρίσουν το κόμμα από τον τραμπισμό, θα δυσκολευτούν να απομονώσουν ή να τιθασεύσουν την όλο και πιο ριζοσπαστικοποιούμενη βάση τους. Ο ίδιος ο Τραμπ δεν θα εξαφανιστεί μετά την έξοδό του από το Λευκό Οίκο.

Για την κυβέρνηση Μπάιντεν

Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα επαναφέρει τη χώρα στις κλασσικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αν και θα είναι πιθανότατα πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση της πανδημίας (υποχρεωτική χρήση μάσκας, περισσότερη στήριξη σε πολιτειακές κυβερνήσεις κλπ), το «πακέτο τόνωσης της οικονομίας» θα περιλαμβάνει ελάχιστα αναδιανεμητικά μέτρα. Αντίθετα, θα εστιάσει στη διάσωση των πολιτειακών κυβερνήσεων και των δανειστών τους. Οι Δημοκρατικοί θα επιχειρήσουν να τοποθετηθούν στα κεντροδεξιά της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. [σσ: για την εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν, βλ. 30-31]

Για το Black Lives Matter

Οι Δημοκρατικοί είχαν σημαντικές επιτυχίες στην προσπάθεια ενσωμάτωσης αγωνιστών του Black Lives Matter. Παρά την απόρριψη του κεντρικού αιτήματος του κινήματος -αποχρηματοδότηση της αστυνομίας- από τους Μπάιντεν/Χάρις, ένα σημαντικό στρώμα ακτιβιστών στράφηκε από το Black Lives Matter (οι ζωές των μαύρων μετράνε) στο Black Votes Matter (οι ψήφοι των μαύρων μετράνε). Πώς κατέληξε τόσο γρήγορα στις πολιτικές του Δημοκρατικού Κόμματος το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα μιας γενιάς -με πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους να διαδηλώνουν σε πόλεις, προάστια και χωριά σε όλες τις ΗΠΑ; Η ικανότητα των Δημοκρατικών να εκτροχιάσουν το κίνημα μέσα από συμβολικές νίκες (γκρέμισμα αγαλμάτων της Συνομοσπονδίας) και επιλεκτική καταστολή, αντανακλά τις αδυναμίες της οργανωμένης Αριστεράς. Με εξαιρέσεις κάποιων μικρών ομάδων ακτιβιστών, δεν προέκυψε μέσα από την ιστορική εξέγερση καμιά μόνιμη, δημοκρατική, πανεθνική οργάνωση αγωνιστών, αφοσιωμένη στην διαρκή εκπαίδευση και δραστηριοποίηση γύρω από το αίτημα για αποχρηματοδότηση της αστυνομίας. Στο κενό ενός ισοδύναμου της Φοιτητικής Μη-Βίαιης Συντονιστικής Επιτροπής (SNCC) της δεκαετίας του ’60, που παρείχε ηγεσία και όραμα στους αγώνες, οι δυνάμεις του επίσημου ρεφορμισμού -ΜΚΟ, συνδικαλιστικές ηγεσίες, πολιτικοί των Δημοκρατικών- μπόρεσαν να κατευθύνουν μεγάλο μέρος της ενέργειας του κινήματος προς τους Μπάιντεν και Χάρις.

Για την Αριστερά

Η σοσιαλιστική Αριστερά εισέρχεται σε αυτό το ασταθές έδαφος από πιο αδύναμες πολιτικά και οργανωτικά θέσεις σε σχέση με αυτές στις οποίες βρισκόμασταν όταν ανέλαβε ο Τραμπ το 2016. Παρά τη διαρκή αριθμητική ανάπτυξη της DSA, η βουτιά της στις εκλογικές πολιτικές του Δημοκρατικού Κόμματος στη διάρκεια της καμπάνιας Σάντερς και μετά, αποδυνάμωσε σημαντικά τις δυνατότητές της να παρεμβαίνει ή να χτίζει μαζικούς αγώνες.

Η DSA δεν μπήκε σε καμιά διαδικασία σοβαρής αυτοκριτικής αποτίμησης της αποτυχίας της καμπάνιας Σάντερς 2020. Παρά την συντριπτική υποστήριξη στην απόφαση του συνεδρίου το 2019, που δέσμευε την οργάνωση να μην στηρίξει άλλη υποψηφιότητα εκτός του Σάντερς, ηγετικά στελέχη της DSA έκαναν δημόσια καμπάνια υπέρ των Μπάιντεν/Χάρις.

Η DSA «πιάστηκε στον ύπνο» από την αντιρατσιστική εξέγερση και δεν μπόρεσε να συνδεθεί με το νέο στρώμα ηγετικών αγωνιστών που αναδύθηκε. Αντί να εντοπίσει την ανάγκη για ριζικό αναπροσανατολισμό της δραστηριότητά της, η ηγεσία της DSA δείχνει ακόμα πιο προσανατολισμένη σε εκλογικές πολιτικές γύρω από τα ψηφοδέλτια του Δημοκρατικού Κόμματος. Η φαινομενικά «αριστερή πτέρυγα» της DSA -ιδιαίτερα η τάση Bread&Roses- έχει εγκαταλείψει κάθε συζήτηση για ένα επερχόμενο «dirty break» [«βρώμικη ρήξη», η διάσπαση με τους Δημοκρατικούς αφού πρώτα «λερώσεις τα χέρια σου» στο εσωτερικό τους] και για την ανάγκη ενός ανεξάρτητου εργατικού κόμματος. Προτιμά μια πολιτική πρακτική που δεν διαφέρει από το αποτυχημένο σχέδιο της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς του ’60 και του ’70 για «αναπροσανατολισμό», που στόχευε να μετασχηματίσει τους Δημοκρατικούς σε ένα κόμμα διαφορετικής φύσης.

Τι να κάνουμε οι ριζοσπάστες και επαναστάτες μέσα κι έξω από την DSA; Χρειάζεται να αφοσιωθούμε στον κεντρικό ρόλο της εξω-εκλογικής οργάνωσης και πάλης. Σε αυτούς τους αγώνες, πρέπει να είμαστε σαφείς ότι ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί είναι αντίπαλοί μας εξίσου με τον Τραμπ και τις ορδές μεσοστρωμάτων του. Χρειάζεται να συμβάλουμε στην οικοδόμηση αγώνων και σε σταθερές ανεξάρτητες οργανώσεις που θα προκύψουν ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία, τις νέες «σιωπηλές» απελάσεις, τη μαζική ανεργία, τις εξώσεις και τις κατασχέσεις, τις νέες επιθέσεις στις συνθήκες διαβίωσης και τις εργασιακές σχέσεις.

Αυτοί οι αγώνες θα χρειαστεί να ξεπεράσουν το μοντέλο «καμπάνιας» που προκρίνει το σύμπλεγμα των ΜΚΟ, με την έμφαση στο λόμπινγκ, τις «τακτοποιημένες» διαδηλώσεις κλπ ή τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων που είναι απρόθυμα να σκεφτούν να ξεπεράσουν τα νόμιμα όρια της δράσης τους. Χρειάζεται να ανατρέξουμε στα παλιότερα ζωντανά παραδείγματα μαζικών αγώνων στις ΗΠΑ  -το κίνημα των ανέργων στα 1929-33, τις μαζικές βιομηχανικές απεργίες στα 1934-38, το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα και το κίνημα της Μαύρης Δύναμης, όπως και το κύμα πολυφυλετικής εργατικής δράσης στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Από εκεί έχουμε να αντλήσουμε έμπνευση.