διεθνή

Το Κράτος του Ισραήλ έχει χάσει κατά κράτος τη μάχη της κοινής γνώμης, κάτι που δεν πρέπει να υποτιμηθεί: οι οικονομικοί και  ανθρώπινοι πόροι που διαθέτει το σιωνιστικό κράτος διαχρονικά για τη διεξαγωγή αυτής της μάχης («Χασμπάρα») υπογραμμίζουν τη σημασία της. 

Ήταν 7 Απρίλη όταν ο Ντόναλντ Τραμπ, επέλεξε μια συνέντευξη Τύπου κατόπιν συνάντησης με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να ανακοινώσει ξαφνικά ότι έχει ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με το Ιράν και θα επιδιώξουν μια διπλωματική συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα. 
 

Ο Ειδικός Απεσταλμένος του Τραμπ, Στίβεν Γουίτκοφ είχε δηλώσει ότι η διπλωματική προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης να τερματίσει τον ουκρανικό πόλεμο θα αποδώσει καρπούς στις 100 πρώτες μέρες της θητείας της. Μετά από πολλά επεισόδια, οι 100 μέρες Αμερικανικής διαμεσολάβησης έφτασαν στο τέλος τους και η Ουάσινγκτον παρουσίασε την λεγόμενη «τελική πρόταση» του Τραμπ. 
 

Στις 28 Ιανουαρίου, το συνεχιζόμενο μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας στη Σερβία ανέτρεψε την κυβέρνηση, σηματοδοτώντας τη μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει η αυταρχική διακυβέρνηση του Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία για πάνω από μια δεκαετία.
 

Όπως φοβούνταν οι περισσότεροι, δεν υπήρξε ποτέ μετάβαση στη δεύτερη φάση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, που προέβλεπε την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής από τη Γάζα με αντάλλαγµα την επιστροφή των αιχµαλώτων που έχουν αποµείνει.
 

Στις 27 Φλεβάρη, αναγνώστηκε δημόσια μια σημαντική επιστολή του ιστορικού ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, προς τους συντρόφους του που περιλάμβανε ένα ιστορικό κάλεσμα: «Συγκαλέσετε το συνέδριό σας να αποφασίσετε. Όλες οι οργανώσεις πρέπει να καταθέσουν τα όπλα τους και το PKK πρέπει να αυτοδιαλυθεί». Αναγνωρίζοντας την βαρύτητα μιας τέτοιας πρότασης και τα ερωτηματικά ή τις αμφιβολίες για τις προοπτικές της, ο έγκλειστος από το 1999 ηγέτης έριξε όλο το κύρος του πίσω από αυτήν: «Αναλαμβάνω την ιστορική ευθύνη αυτής της έκκλησης».  
 

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, γράφαμε ότι «οι τελευταίοι μήνες του 2024 μπορεί να επιφυλάσσουν γεγονότα σημαντικά για την πορεία του [ουκρανικού πολέμου]. Οι εξελίξεις στο Κουρσκ, στο Ντονμπάς, στις αμερικανικές εκλογές, στην διπλωματική κινητικότητα των “ενδιάμεσων” δυνάμεων, θα δείξουν πράγματα». Με τις μάχες και τη διπλωματία να παραμένουν στάσιμα, η εξέλιξη που δημιούργησε γεγονότα ήταν το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών.
 

Οι εκλογές στη Γερμανία επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά, που εδώ και μήνες έδειχναν μια δεξιά-συντηρητική μετατόπιση του πολιτικού-εκλογικού συσχετισμού, με τους δεξιούς Χριστιανοδημοκράτες να επιστρέφουν στην πρώτη θέση και την ακροδεξιά AfD να εκτινάσσεται στη δεύτερη. Αλλά υπήρξε και μια έκπληξη που φάνηκε να «επωάζεται» στην τελική ευθεία προς την κάλπη: Η ανάκαμψη του αριστερού κόμματος Die Linke.
 

Στα τέλη Γενάρη, μια «Συνδιάσκεψη για την Αναγγελία της Νίκης της Συριακής Επανάστασης» ανακοίνωσε την ανάληψη της προεδρίας της χώρας από τον Αχμέντ Αλ Σάρα (γνωστός με το πολεμικό του όνομα «Αλ Τζολάνι»), τη διάλυση του κόμματος Μπάαθ, του κοινοβουλίου, του στρατού και των μυστικών του υπηρεσιών, την αναστολή του υπάρχοντος συντάγματος, όπως και τη διάλυση των ένοπλων παρατάξεων (συμπεριλαμβανομένης της Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ) που θα ενσωματωθούν σε έναν νέο εθνικό στρατό. 
 

Όπως σημειώνουμε στις πίσω σελίδες, η συμφωνία που συνόδευσε την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, σκιαγραφεί μια επιστροφή στη μη-βιώσιμη συνθήκη που επικρατούσε πριν από 15 μήνες. Αυτό γεννά τα δύο μεγάλα ερωτήματα που συνοδεύουν την ανακούφιση για τη συμφωνία: Γιατί έγινε τώρα δεκτή από τον Νετανιάχου, εφόσον είχε απορρίψει μια παρόμοια από τον Μάη του 2024; Τι επιφυλάσσει το μέλλον; 
 

Η αστραπιαία προέλαση της Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ από το Ιντλίμπ στη Δαμασκό μέσα σε μερικές μέρες και η θεαματική κατάρρευση του Μπασάρ αλ Άσαντ αιφνιδίασε τους πάντες.