Και όμως γυρίζει...

Γαλλία
Μετά την πτώση της κυβέρνησης του δεξιού Μπαρνιέ, η κυβέρνηση του κεντρώου Μπαϊρού παρουσιάστηκε ως «νέα». Πρόκειται για μια κυβέρνηση που ανακυκλώνει λαομίσητους πρώην πρωθυπουργούς (Βαλς, Μπορν) και τα πιο διαβόητα αντιδραστικά στελέχη της Δεξιάς και του Μακρονισμού (Ρεταλιέ, Νταρμανίν). Η πρόθεση «διεύρυνσης» προς τα αριστερά απέτυχε και η νέα κυβέρνηση βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κοινοβουλευτική θέση της προηγούμενης: Στηρίζεται από το κέντρο και την κεντροδεξιά, με την επιβίωσή της να εξαρτάται από τη στάση των κοινοβουλευτικών ομάδων της ακροδεξιάς και της Αριστεράς. Επιβίωσε από την πρόταση μομφής που κατέθεσε η Ανυπότακτη Γαλλία (και στήριξαν οι Πράσινοι και το ΚΚΓ), λόγω της αποχής του Εθνικού Συναγερμού (RN) και των Σοσιαλιστών. Η αποχή του ΣΚ αποτέλεσε ένα μικρό-συμβολικό ρήγμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου, καθώς η στάση του δεν είχε πρακτικές συνέπειες. Όμως η επιμονή του Μπαϊρού να εξασφαλίσει την ανοχή των Σοσιαλιστών, παρότι του αρκούσε εκείνη του RN, δείχνει ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή με το βλέμμα σε επόμενα επεισόδια. Η ηγεσία των Σοσιαλιστών παραμένει διχασμένη ανάμεσα στη διατήρηση της συμμαχίας με την Αριστερά και την σύγκλιση με το Κέντρο (και θα είχε επιλέξει εύκολα το δεύτερο αν δεν έτρεμε την οργή των ψηφοφόρων της). Η προσπάθεια να αποσπά παραχωρήσεις από τον Μπαϊρού για να συνεχίσει να παίζει το παιχνίδι «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» αποδίδει μόνο «πάγωμα» ή «επιβράδυνση» κάποιων επιμέρους πτυχών ενός γενικευμένου προγράμματος σκληρής λιτότητας, σκοντάφτοντας στον προσανατολισμό του ίδιου του Μπαϊρού, αλλά και στις ενστάσεις των κεντροδεξιών βουλευτών απέναντι σε «υπερβολικές» παραχωρήσεις προς τα αριστερά. Ταυτόχρονα, οι χειρονομιές του Μπαϊρού προς την ακροδεξιά δυναμιτίζουν περισσότερο την προσπάθεια διεύρυνσης –με τις δηλώσεις του περί «μεταναστευτικής πλημμύρας» να προκαλούν θύελλα αντιδράσεων και από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά και από κεντρώους συμμάχους του. Πρόκειται για μια λεπτή ισορροπία τρόμου. Έτσι πλησιάζει η ώρα της αλήθειας για τον προϋπολογισμό του 2025. Οι Σοσιαλιστές τελικά τον καταψήφισαν, ο Μπαϊρού δεν διαθέτει πλειοψηφία και θα υποχρεωθεί (όπως κι ο προκάτοχός του) να περάσει το νέο προϋπολογισμό με διάταγμα, πράξη που επιτρέπει κατάθεση πρότασης μομφής. Αυτή θα είναι η επόμενη μεγάλη δοκιμασία και για τον Μπαϊρού, αλλά και για το Σοσιαλιστικό Κόμμα που θα κληθεί να εξηγήσει στον κόσμο του αν στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας», θα εγγυηθεί την έγκριση ενός προϋπολογισμού που το ίδιο καταψήφισε…

Γερμανία
Η Γερμανία οδεύει προς τις κάλπες της 23ης Φλεβάρη σε ένα πολύ ζοφερό κλίμα. Αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, η ακροδεξιά AfD θα εκτιναχθεί από την 5η στη 2η θέση, διπλασιάζοντας την εκλογική της δύναμη –και μάλιστα σε συνθήκες όπου το κόμμα της παραδοσιακής Δεξιάς αναμένεται να καταλάβει την πρωτιά, ενώ το SPD βυθίζεται και οι Πράσινοι παραμένουν στάσιμοι. Την εικόνα της συνολικής συντηρητικής μετατόπισης ενισχύει η αδυναμία της Αριστεράς αλλά και η πολιτική κατεύθυνση της (τάχα) «αντισυστημικής» Συμμαχίας Σάρα Βάγκενκνεχτ που μετατοπίζεται διαρκώς δεξιότερα και δεν επιτρέπει «θετική ανάγνωση» των αποτελεσμάτων της. Τα δύο κόμματα, δημοσκοπικά πάντα, κινούνται στο όριο του 5% που απαιτείται για την είσοδο στη Βουλή, ενώ την ίδια μάχη δίνει το ούλτρα-νεοφιλελεύθερο FDP. Εν τω μεταξύ στη Βουλή, ο Μερτζ, ο υπερσυντηρητικός ηγέτης των Χριστιανοδημοκράτων, πέρασε ψήφισμα υπέρ της δρακόντειας επίθεσης στο δικαίωμα ασύλου και την οικογενειακή επανένωση με τις ψήφους της AfD, προκαλώντας το θυμό ακόμα και της Μέρκελ για τη διάρρηξη του «τείχους» απέναντι στην ακροδεξιά. Ο Μερτζ απάντησε «ότι μια σωστή απόφαση δεν γίνεται λανθασμένη επειδή την υποστηρίζουν οι λάθος άνθρωποι». Η φράση έχει μια δόση αλήθειας: Τα αστικά κόμματα, ενώ επιμένουν ότι οι ακροδεξιοί είναι «λάθος άνθρωποι», πλέον αντιμετωπίζουν τις πολιτικές τους ως «σωστές». Αλλά δεν έχουν απάντηση στο ερώτημα: Αν η ακροδεξιά υποστηρίζει «σωστά πράγματα», γιατί η ίδια να θεωρείται «λάθος»; Στο φάσμα που κινείται αριστερότερα των Χριστιανοδημοκρατών, όπου τα ανακλαστικά κατά της ακροδεξιάς παραμένουν πιο σθεναρά, συνεχίζει να επικρατεί μια άλλη «τύφλωση». Ο συνδυασμός ρατσισμού, μακαρθισμού και ακραίας κρατικής πυγμής που καθοδήγησαν αυτά τα κόμματα ως κυβέρνηση ενάντια στους Παλαιστίνιους και το κίνημα αλληλεγγύης, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση του αντιδραστικού ανέμου που υψώνεται απειλητικά…

Λίβανος

Μετά από αδιέξοδο 26 μηνών, ο Λίβανος απέκτησε νέο πρόεδρο και πλέον νέο πρωθυπουργό που είναι στη διαδικασία συγκρότησης κυβέρνησης. Η «άρση του αδιεξόδου» είναι στην ουσία η πολιτική αποδυνάμωση της Χεζμπολά μέσα στο λιβανέζικο κράτος, στο φόντο της πολεμικής αναμέτρησής της με το Ισραήλ και της κατάπαυσης του πυρός. Η Χεζμπολά και η Αμάλ (σύμμαχός της) αποδέχτηκαν τελικά να διευκολύνουν (με αποχή) την εκλογή του Ζοζέφ Αούν (εκλεκτού των ΗΠΑ) στην προεδρία. Όμως στη συνέχεια είδαν να ορίζεται πρωθυπουργός ο Ναουάφ Σαλάμ, στην υποψηφιότητα του οποίου επίσης εναντιώνονταν. Με τα λόγια κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του μπλοκ της Χεζμπολά: «Με τη διευκόλυνση της εκλογής του Αούν, απλώσαμε το χέρι μας στον υπόλοιπο Λίβανο, και σήμερα βλέπουμε αυτό το χέρι να κόβεται». Στα διεθνή ΜΜΕ γράφεται ότι ορισμός του Αούν και του Σαλάμ τέθηκαν ως προαπαιτούμενα για τη διεθνή οικονομική «βοήθεια», την οποία έχει απεγνωσμένα ανάγκη το λιβανέζικο κράτος, που είναι βυθισμένο σε μια βαθιά οικονομική κρίση και αντιμετώπισε και την καταστροφική επίθεση του Ισραήλ. Καθώς ο Σαλάμ διαμορφώνει νέα κυβέρνηση, γράφεται ότι δέχεται αντίστοιχες εξωτερικές πιέσεις για να μην δώσει σε Χεζμπολά/Αμάλ το υπουργείο Οικονομικών (το οποίο όριζε η Αμάλ αδιάλειπτα από το 2014) και ότι πρόθεση των Ρεπουμπλικάνων είναι να αποκλειστούν τα δύο κόμματα από κάθε κυβερνητική θέση. Πρόκειται για ρήξη της διακομματικής συναίνεσης που όριζε την πολιτική στο Λίβανο. Ιστορικά σε αυτήν τη χώρα, με το σύστημα που διαμοιράζει τις κρατικές θέσεις με βάση το θρησκευτικό δόγμα, η ισορροπία μεταξύ των πολιτικών φατριών συνδεόταν με το συσχετισμό δύναμης μεταξύ των εκάστοτε ξένων δυνάμεων που είχαν σε κάθε περίοδο λόγο στα εσωτερικά της. Η σημερινή ρήξη αντανακλά την αλλαγή συσχετισμών εις βάρος του Ιράν και την ενίσχυση της αμερικανικής επιρροής, όπως και την πολιτική αποδυνάμωση της Χεζμπολά στο «εθνικό» ακροατήριο (πέρα από την προνομιακή κοινωνική της βάση). Εν τω μεταξύ, ο νέος πρόεδρος επικαλείται το «κρατικό μονοπώλιο των όπλων» και προς αυτόν το στόχο θα εργαστεί η Ουάσινγκτον, ενισχύοντας τον λιβανέζικο στρατό, αλλά ο αφοπλισμός της Χεζμπολά θα αποδειχτεί μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από τον αποκλεισμό της από κυβερνητικές θέσεις. Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ, αφού παραβίαζε καθημερινά την «κατάπαυση του πυρός» επί 2 μήνες, εξασφάλισε και μια παράταση (της παραμονής του στο νότιο Λίβανο) ως τις 18 Φλεβάρη…