Και όμως γυρίζει...

ΗΠΑ
Ο Ζόχραν Μαμντανί, ένας Μουσουλμάνος που δηλώνει σοσιαλιστής, επικράτησε στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος για την επιλογή υποψηφίου στις δημοτικές εκλογές του Νοέμβρη στη Νέα Υόρκη. Απέναντι στον πανίσχυρο παράγοντα των Δημοκρατικών, Άντριου Κουόμο, ο Μαμντανί κέρδισε το 43% των ψήφων με την υψηλότερη συμμετοχή εδώ και 36 χρόνια. Η καμπάνια του περιλάμβανε το πάγωμα των ενοικίων, το χτίσιμο φτηνών κατοικιών, την καθολική πρόσβαση σε παιδική φροντίδα, την ανάγκη για δημοτικά σουπερμάρκετ που να κρατάνε χαμηλά τις τιμές και όχι να βγάζουν κέρδος και την κατάργηση των εισιτηρίων στα δημοτικά λεωφορεία. Απαντώντας σε μια σχολή σκέψης που θεωρεί ότι η αντιπολίτευση στον Τραμπ πρέπει να εστιάσει «στο ψωμί και το βούτυρο», αποφεύγοντας τα «διχαστικά» θέματα στα οποία στηρίζεται η ανάπτυξη της ακροδεξιάς, ο Μαμντανί πλαισίωσε το ταξικό του πρόγραμμα με την υπόσχεση να προστατεύσει τους κατοίκους της Νέας Υόρκης από την ICE και με τη δέσμευση να μετατρέψει τη Νέα Υόρκη σε «πόλη-καταφύγιο» για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Ο Μαμντανί επίσης αποτελεί έναν θερμό υπερασπιστή της Παλαιστίνης. Με τα λόγια ενός δεξιού αναλυτή: «Ο Μαμντανί κέρδισε λόγω της 7ης Οκτώβρη. Εννοώ ότι είναι ο υποψήφιος των κατασκηνώσεων στις σχολές. Είναι ο υποψήφιος του “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”. Είναι ο υποψήφιος του “παγκοσμιοποιήστε την Ιντιφάντα”… Είναι ένας γεννημένος στο εξωτερικό Μουσουλμάνος που προέκυψε μέσα από τις γραμμές του αντι-Ισραηλινού κινήματος της δεκαετίας του 2010… Δεν μετρίασε τις απόψεις του καθώς διεκδικούσε το αξίωμα». Η επιτυχία του Μαμντανί αναδεικνύει τις αριστερόστροφες αναζητήσεις μέσα στο αντι-τραμπικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας καθώς συμπίπτει με την αναθέρμανση της αντίστασης από τα κάτω (εξέγερση στο Λος Άτζελες, θηριώδεις πανεθνικές κινητοποιήσεις στη «Μέρα Όχι Βασιλιάδες»). Το αν θα κερδίσει το Δήμο της Νέας Υόρκης και αν θα μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του είναι μια διαφορετική υπόθεση. Το πραγματικό ζήτημα είναι αν ο κόσμος που ενεργοποιήθηκε γύρω του θα αποφύγει μια επιστροφή στο «μαντρί» του Δημοκρατικού Κόμματος. Η θλιβερή εξέλιξη της Αλεξάντρα Οκάσιο-Κορτέζ, που κάποτε επίσης «αναστάτωσε» το μηχανισμό του Δημοκρατικού Κόμματος για να εξελιχθεί σε απολογήτρια του Γενοκτόνου Τζο και της Καμάλα Χάρις λειτουργεί ως προειδοποίηση. Το ζήτημα είναι αν οι χιλιάδες εθελοντές της καμπάνιας του Μαμντανί θα εξαντλήσουν την ενέργειά τους στις επόμενες εκλογικές μάχες για λογαριασμό των Δημοκρατικών, ή θα ριχτούν με την ίδια διάθεση κι ενέργεια στο χτίσιμο των αναγκαίων πολιτικών και κινηματικών δικτύων κι οργανώσεων…
 

ΝΑΤΟ-Ουκρανία

Οι Σύνοδοι του ΝΑΤΟ καταλήγουν με «ντοκουμέντα» πολλών σελίδων και δεκάδων παραγράφων-σημείων (πέρσι 38), που αναφέρονται σε «αξίες», ιεραρχούν προτεραιότητες και αντιπάλους, τοποθετούνται για τις γεωπολιτικές εξελίξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σκιαγραφούν το «όραμα» της Συμμαχίας κ.ο.κ. Η φετινή Σύνοδος κατέληξε με ένα κείμενο 5 σημείων. Το πρώτο επιβεβαιώνει την ύπαρξη του ΝΑΤΟ και το τελευταίο ευχαριστεί την Ολλανδία για τη φιλοξενία, ενώ τα άλλα 3 περιγράφουν τον στόχο αύξησης των πολεμικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ μέχρι το 2035. Η αλλαγή υπογραμμίζει και την κρίση συνοχής (που επέβαλλε την αποφυγή μεγάλου-στρατηγικού κειμένου) αλλά και την εποχή της ωμής ισχύος. Αποφασίστηκαν τα σημαντικά, δηλαδή η κορύφωση της εξοπλιστικής κούρσας: Από το 2% στο 5%! Αυτό ενδιέφερε τον Ντόναλντ Τραμπ και σε αυτό συμφωνεί θερμά και ο νέος άτυπος άξονας Αγγλίας-Γερμανίας-Γαλλίας. Πρόκειται για τις τρεις ευρωπαϊκές δυνάμεις που διαθέτουν πολεμική βιομηχανία και ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες που ξεπερνούν το ευρωπαϊκό έδαφος και αυτό τα λέει όλα για τα κίνητρα του «επανεξοπλισμού». Οι ενστάσεις της Ισπανίας και του Βελγίου αντιμετωπίστηκαν με «δημιουργική ασάφεια»: Όταν το κείμενο λέει «οι Σύμμαχοι», εννοεί «όλοι οι Σύμμαχοι»; Αν εννοούσε αυτό, δεν θα το έλεγε; Εν τω μεταξύ, σε προηγούμενες Συνόδους, ο Ζελένσκι ήταν στο κέντρο της προσοχής ενώ τα μεγάλα κείμενα περιλάμβαναν δεκάδες αναφορές στην Ουκρανία. Φέτος το λιτό κείμενο κάνει μια αναφορά στο ότι «συνεχίζουμε να την στηρίζουμε». Ο Ουκρανός πρόεδρος κατόρθωσε να συναντηθεί με τον Τραμπ και η συνάντηση δεν είχε εντάσεις. Σύμφωνα με τον ουκρανικό Τύπο, «στην εποχή Τραμπ, ίσως και αυτό να θεωρείται επιτυχία». Στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, δεν έχει αλλάξει κάτι δραματικά. Ο ρωσικός στρατός συνεχίζει να κατακτά εδάφη με ρυθμό σαλιγκαριού και με μεγάλες απώλειες, με τη Βόρεια Κορέα να δηλώνει ότι ίσως στείλει κι άλλες χιλιάδες πεζικού…
 

Συρία

Ένας μασκοφόρος ένοπλος άνοιξε πυρ μέσα σε Χριστιανική Εκκλησία στη Δαμασκό πριν πυροδοτήσει τα εκρηκτικά στο γιλέκο του, σκοτώνοντας τουλάχιστον 25 ανθρώπους. Οι πρώτες έρευνες των Συριακών μεταβατικών Αρχών δείχνουν προς το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), του οποίου πυρήνες παραμένουν ενεργοί στη χώρα. Την ευθύνη ανέλαβε τελικά η οργάνωση Σαράγια Ανσάλ Αλ Σούνα («μπριγάδα των υποστηρικτικών των Σουνιτών»). Πρόκειται για μια οργάνωση που εμφανίστηκε το Φλεβάρη, ενοποιεί μαχητές που αυτομόλυσαν από το ISIS και από την Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ και πρεσβεύει την πιο μισαλλόδοξη εκδοχή του σαλαφιστικού Ισλάμ. Έχει βάλει στο στόχαστρό της όλους τους «άπιστους» (Αλεβίτες, Σιίτες, Δρούζοι, Χριστιανοί), αλλά και την κυβέρνηση του Αλ Σάρα, την οποία καταγγέλει για «συμφιλιωτισμό» απέναντι στις θρησκευτικές μειονότητες. Είχε προηγηθεί η ένοπλη ανταρσία παλιών μπααθικών δικτύων που απαντήθηκαν με σφαγές αλαουϊτών από ισλαμικές πολιτοφυλακές, αλλά και μια προβοκάτσια που επιχείρησε να ανακινήσει συγκρούσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Δρούζων στην επαρχία Σουέιντα. Η Συρία κουβαλά τις πληγές του εμφυλίου, όταν η θρησκεία εργαλειοποιήθηκε και από το καθεστώς και από την ένοπλη αντιπολίτευσση, αφήνοντας πίσω μίση ή έστω καχυποψίες. Σε αυτό το φόντο, η νέα συριακή ηγεσία αντιμετωπίζει το αγκάθι της απόδοσης δικαιοσύνης. Όσο καθυστερεί η στήριξη στα θύματα του παλιού καθεστώτος και οι δίκες των μπααθικών, θα πυκνώνουν οι διαθέσεις αντεκδίκησης, τις οποίες αξιοποιούν ισλαμικές πολιτοφυλακές που ταυτίζουν τους Αλαουΐτες με το παλιό καθεστώς. Όσο δεν συλλαμβάνονται και δεν τιμωρούνται οι ένοχοι των θρησκευτικών επιθέσεων στην Συρία μετά τον Άσαντ, θα ενισχύεται η πεποίθηση μεταξύ των μειονοτήτων ότι χρειάζονται «προστάτες» έξω από τη Δαμασκό. Αυτό το «μίγμα» προσφέρεται για προβοκάτσιες από όσους θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη Συρία, αλλά όπως έγραψε ο Ζιλμπέρ Ασκάρ, οι συνωμότες πάντα «ψαρεύουν σε βρώμικα νερά» και το πρόβλημα είναι ότι «τα νερά είναι όντως βρώμικα». Η επίθεση στην χριστιανική εκκλησία προκαλεί έναν επιπλέον πονοκέφαλο στον Αλ Σάρα. Εκτός από αυτούς που θέλουν να «αποδείξουν» ότι οι μειονότητες κινδυνεύουν από μια «ακραία ισλαμιστική κυβέρνηση», υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι η «ισλαμική επανάσταση» έμεινε στη μέση, οι παλιοί συμπολεμιστές του Αλ Σάρα που σήμερα τον αντιμετωπίζουν ως προδότη. Η συριακή κοινωνία μέχρι σήμερα έχει σταθεί με ψυχραιμία απέναντι σε όλα τα εγκλήματα, στέλνοντας μηνύματα ενότητας, απρόθυμη να γυρίσει στη φρίκη του εμφυλίου. Ο Αλ Σάρα, εμφανιζόμενος ως υπεράνω του μίσους και εγγυητής της ασφάλειας και της ενότητας, προς το παρόν «προστατεύεται» πολιτικά από μια αντίληψη (ζωντανή και επί Άσαντ και με παράδοση στον μουσουλμανικό κόσμο) που θεωρεί αγαθό τον ηγεμόνα, αλλά «κακούς» όσους τον περιβάλουν. Κάπως έτσι βέβαια γεννιούνται οι Βοναπάρτες…