Να βάλουμε φρένο στο κρεσέντο αυθαιρεσίας και καταστολής

Υπό την απειλή της πανδημίας, ο Χρυσοχοΐδης και η αστυνομία του καταστρατηγούν θεμελιώδη δικαιώματα, περιορίζουν ελευθερίες και επιτίθονται στο οργανωμένο κίνημα και την Αριστερά. Μόνο οι εικόνες από το τελευταίο τρίμηνο του 2020 αρκούν για να περιγράψουν την κατάσταση.

Εγκληματικές πολιτικές

Στην Ελλάδα από την περασμένη άνοιξη κι έπειτα βιώνουμε την αντίφαση της κρατικής ανεπάρκειας και παρανομίας και της ταυτόχρονης επικοινωνιακής αποθέωσης. Μια κυβέρνηση που άνοιξε χωρίς όρους τον τουρισμό, που δεν αποσυμφόρησε τα ΜΜΜ, που δεν προσέλαβε επαρκές υγειονομικό προσωπικό, που δεν πήρε τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα για την εκπαίδευση και τους εργασιακούς χώρους, κουνάει το δάκτυλο σε όσους προσπαθούν συλλογικά να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην εγκληματική πολιτική της. Η 17^η Νοέμβρη υπήρξε το κατεξοχήν παράδειγμα αυτού του ξεγυμνώματος. Από τη μία χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη την Ελλάδα τηρούσαν τα υγειονομικά μέτρα και από την άλλη χιλιάδες ένοπλοι ρόμποκοπ, που δεν τηρούσαν απολύτως τίποτα.

Οι κρατικές αρχές οι οποίες θεωρητικά μεριμνούν για την υγειονομική πρόληψη και ασφάλεια, ήταν αυτές που την καταστρατηγούσαν εξόφθαλμα, κλείνοντας σταθμούς του μετρό με αποτέλεσμα μεγαλύτερο συνωστισμό, συλλαμβάνοντας και στοιβάζοντας ανθρώπους σε βανάκια και κρατητήρια, ρίχνοντας νερό με αύρες σε κόσμο που τηρούσε αποστάσεις και γεμίζοντας την Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις με δικάβαλα μηχανάνια με αστυνομικούς που σε πολλές περιπτώσεις δε φορούσαν καν μάσκα. Την ίδια στιγμή σημειώνονταν πρωτοφανή σκηνικά αστυνομικής αυθαιρεσίας τα οποία έχαιραν πλήρους θεσμικής κάλυψης από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την κυβέρνηση.

Όργιο καταστολής

Είχαν προηγηθεί βέβαια οι δολοφονικές και τραμπούκικες επιθέσεις στις μαθητικές κινητοποιήσεις που με τον πιο ζωντανό και πολιτικό τρόπο εξέθεσαν την πολιτική του «παγουρίνου» και της πλήρους ανοργανωσιάς, ενώ θα ακολουθούσε η 6^η Δεκέμβρη. Εκείνη τη μέρα επιβλήθηκε για δεύτερη φορά η απαγόρευση οποιασδήποτε συνάθροισης, μέτρο για το οποίο είχε εκφράσει την αντίθεσή της μέχρι και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων τις μέρες του Πολυτεχνείου. Όποιος βρέθηκε εκείνη την ημέρα στο δρόμο είδε την αστυνομία να συλλαμβάνει δικηγόρους εν ώρα εργασίας, συνδικαλιστές, εργαζόμενους σε νοσοκομεία, φοιτητές, μαθητές, δημοτικούς και κοινοτικούς συμβούλους, δημοσιογράφους, μέλη πολιτικών οργανώσεων, απλούς περαστικούς. Η κυβέρνηση μπερδεύοντας την υγειονομική πρόληψη με την κρατική αυθαιρεσία δρούσε ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα.

Όμως τι μπορεί να πει κανείς, όταν συνελήφθησαν φεμινίστριες που απλώς σήκωσαν ένα πανό στην πλατεία Συντάγματος την ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών; Μάλλον τίποτα. Μέχρι και ο Χρυσοχοΐδης αναγκάστηκε να τα «μαζέψει» και να απολογηθεί ίσως για πρώτη φορά στην παρούσα θητεία του. Ίσως γιατί οι πολιτικές του είναι τραβηγμένες ακόμα και με τους όρους της ίδιας της αστικής δημοκρατίας και του Συντάγματος το οποίο υπηρετεί και όχι κάποιου μανιφέστου της άκρας Αριστεράς. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιμετωπίσει μια υγειονομική κρίση με κατασταλτικούς μηχανισμούς, με αναβάθμιση της αστυνομικής παρουσίας και δύναμης σε όλα τα επίπεδα. Και αυτό εγείρει πληθώρα ζητημάτων.

Πολίτες «δεύτερης κατηγορίας»

Γιατί αν συλλαμβάνονται φεμινίστριες επειδή σήκωσαν ένα πανό, μπορεί να καταλάβει κανείς σε πόσο δυσμενέστερη θέση βρίσκονται άνθρωποι που θεωρούνται «πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Οι καταγγελίες που έρχονται καθημερινά στο προσκήνιο για την κατάσταση που επικρατεί στα προσφυγικά camps είναι ενδεικτική. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς καμία υγειονομική πρόληψη και περίθαλψη, αφήνονται να πεθάνουν χωρίς να το μάθει κανείς. Οι εικόνες από το Καρά Τεπέ αποτελούν μια πραγματική ντροπή (βλ. σελ.?????). Η δήλωση του Χρυσοχοΐδη «με το εμβόλιο θα νικήσουμε τον ιό, με τον φράχτη θα κάνουμε το 2021 ασφαλές» στην πρόσφατη επίσκεψή του στο φυλάκιο των Καστανιών Έβρου είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση και την τάξη και την ασφάλεια. Εξωφρενικές συνθήκες, όμως, βιώνουν και όσοι βρίσκονται στις φυλακές, οι οποίοι εκτός από τον κίνδυνο του ιού, έρχονται αντιμέτωποι και με την εκδικητική μανία των κάθε λογής «σωφρονιστικών υπαλλήλων».

Δεν είναι λίγες οι καταγγελίες και οι κινητοποιήσεις εντός των φυλακών λόγω των ανύπαρκτων προληπτικών μέτρων. Όσοι πρωτοστατούν στη διεκδίκηση στοιχειωδών συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης είτε στοχοποιούνται από την αστυνομία, είτε βλέπουν να λαμβάνονται δυσμενή μέτρα εναντίον τους. Χαρακτηριστικές είναι οι καταγγελίες που έχει κάνει ο Βασίλης Δημάκης, αναδεικνύοντας την υποκρισία των κρατικών αρχών απέναντι σε όσους βρίσκονται στα κελιά. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής είναι παρόν διαρκώς. Η ξαφνική μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας στις φυλακές Δομοκού, είναι μια κλασική περίπτωση «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Όμως τι μπορεί να πει κανείς όταν ένας νεαρός αναρχικός από την Αλβανία που συνελήφθη την 6^η Δεκέμβρη, μαθαίνει ξαφνικά ότι εκκρεμεί απόφαση από τον διοικητή της Πέτρου Ράλλη για την απέλασή του από την χώρα και ότι μέχρι τότε θα κρατηθεί σε αυτό το σωφρονιστικό κάτεργο.

Θεσμική κάλυψη

Όλα τα παραπάνω είναι πολλά για να είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Ο Χρυσοχοΐδης ενορχηστρώνει, ο Μπαλάσκας δικαιολογεί, ο Μπογδάνος προκαλεί και ο Μητσοτάκης κάνει ποδήλατο στην Πάρνηθα. Υπάρχει πλήρης θεσμική κάλυψη στα όσα συμβαίνουν ακριβώς γιατί όλα αυτά αποτελούν αυτή τη στιγμή την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης. Την ώρα που τα νοσοκομεία καταρρέουν και ο προϋπολογισμός της Υγείας περικόπτεται, προκηρύσσονται προσλήψεις αστυνομικών και αγοράζονται νέα περιπολικά χωρίς φειδώ. Είναι μια πολιτική βάναυση, ταξική και κυρίως διορατική. Η κυβέρνηση ξέρει ότι αυτό που θα κληθεί να διαχειριστεί την επόμενη ημέρα δεν σώζεται με καμία λίστα Πέτσα. Αυτός είναι ο λόγος που φροντίζει από τώρα να θωρακίσει τη θέση της και να τσακίσει κάθε συλλογική έκφραση από τη ρίζα της, στιγματίζοντας τους πιο φτωχούς, τους πιο αδύναμους, τους πιο ευάλωτους. Η απόφαση για την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας (βλέπε σελ.????) μαρτυρά αυτό ακριβώς. Τώρα που έχει τη δυνατότητα και τα μέσα επιδιώκει να τσακίσει κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών.

Την ίδια στιγμή βάζει στο στόχαστρο τις φτωχές περιοχές της δυτικής Αττικής κλειδώνοντας τον κόσμο στα σπίτια του από τις έξι το απόγευμα, κατηγορώντας τους Ρομά και τους μετανάστες για απειθαρχία και στέλνοντας για ακόμη μια φορά την αστυνομία όχι για να λύσει αλλά για να δημιουργήσει νέα προβλήματα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη συνεχίζει να απειλεί με αυστηροποίηση των μέτρων και μηδενική ανοχή στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας, την ίδια στιγμή που ο αρχιχρυσαυγίτης Παππάς παραμένει ασύλληπτος δυόμισι μήνες μετά την καταδίκη του. Είναι σαφές ότι το κατασταλτικό δόγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι το οξυγόνο της και για σήμερα και για αύριο. Όμως ποια κυβέρνηση μπορεί να αναπνέει πάνω από μια κοινωνία που πνίγεται διαρκώς; Μάλλον καμία.

Συλλογικές αντιδράσεις

Πλέον έχουν πέσει οι μάσκες. Έχει ξεπεραστεί το πρώτο σοκ και ο κόσμος βιώνει τις συνέπειες της πανδημίας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που την ακολουθούν στο πετσί του. Αυτός είναι και ο λόγος που σημειώθηκαν αξιοσημείωτες δράσεις όλο το τελευταίο διάστημα, προσαρμοσμένες πάντα στις νέες συνθήκες. Οι καταλήψεις των μαθητών, η μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση για την καταδίκη των νεοναζί, οι δράσεις των υγειονομικών, οι απεργιακές παρεμβάσεις της 25^ης Νοέμβρη, οι κινητοποιήσεις της 17^ης Νοέμβρη και 6^ης Δεκέμβρη, οι μικροί ακτιβισμοί, οι πρωτοβουλίες αγώνα και οι κινήσεις του φεμινιστικού κινήματος, έσπασαν τη σιωπή που επεδίωκε με κάθε τρόπο να επιβάλει η κυβέρνηση. Και έσπασαν αυτή τη σιωπή σε ορισμένες περιπτώσεις υποδειγματικά αναδεικνύοντας με τον πιο σαφή τρόπο την κυβερνητική υποκρισία και ανεπάρκεια.

Ακόμη και όσοι δίστασαν ή δεν κατάφεραν να βρεθούν στο δρόμο, πήραν δύναμη από όσους έκαναν την αρχή και θέλησαν να τους συνδράμουν έστω και ιντερνετικά. Η διαδικτυακή «Συναυλία αλληλεγγύης για τα δικαστικά έξοδα & πρόστιμα από τις διαδηλώσεις» που διοργανώθηκε από τις πρωτοβουλίες «Κανένας Μόνος/Καμία Μόνη», «Μένουμε Ενεργοί» και «Επιμένουμε-Διεκδικούμε» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πολλοί καλλιτέχνες συμμετείχαν στην πρωτοβουλία και χιλιάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τη διαδικτυακή συναυλία συγκεντρώνοντας πολύ γρήγορα, ένα ποσό άνω των 11.000 ευρώ το οποίο αυξάνεται διαρκώς και προορίζεται για την κάλυψη εξόδων ανθρώπων που το έχουν ανάγκη απέναντι στα υπέρογκα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί. Η αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική σήμερα, αν θέλουμε η φλόγα των αγώνων να παραμείνει ζωντανή στην ομολογουμένως δύσκολη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας.

Επιτροπή Αλληλεγγύης

Σε αυτό το πλαίσιο συγκροτήθηκε πρόσφατα η «Επιτροπή Αλληλεγγύης στους διωκόμενους-ες για την ελευθερία σε κινητοποιήσεις», στην οποία συμμετέχουν πλήθος οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και μέλη κινηματικών φορέων. Η Επιτροπή έχει ως στόχο αφενός την οικονομική στήριξη όσων αδυνατούν να ανταποκριθούν στα υψηλά και εκδικητικά πρόστιμα, αφετέρου να σηκώσει μια ασπίδα προστασίας για τις πολιτικές ελευθερίες και τη συλλογική κινητοποίηση. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε: «Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην πολιτική και κινηματική δράση και για τις λαϊκές ελευθερίες και η έμπρακτη αλληλεγγύη από την πλευρά του κινήματος σε όσους διώκονται για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις είναι αναγκαία για να ορθώσουμε τείχος υπεράσπισης όσων αγωνίζονται, αλλά και για την προστασία στο καθένα και την καθεμιά που έρχεται αντιμέτωπος με την κυβερνητική και κρατική τρομοκρατία, την αστυνομική βία και καταστολή και για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την επίθεση στο λαό». Γιατί πλέον ακόμη και τα στοιχειώδη σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως το δικαίωμα του συνέρχεσθαι δε θεωρούνται αυτονόητα.

Η χρησιμότητα αυτής της Επιτροπής κρίνεται ως ζωτικής σημασίας την περίοδο που διανύουμε. Η κατάληξη και η φυσιογνωμία αυτής της Επιτροπής, όπως και κάθε συλλογικής προσπάθειας, είναι ένα διακύβευμα. Είναι πολύ σημαντικό η συγκέντρωση και συσπείρωση δυνάμεων να έχει πρακτικά αποτελέσματα και να συνδέεται με όσους πλήττονται από τον ιό και την κρίση, και όχι να μετατραπεί σε μία ακόμη πρωτοβουλία με συζητήσεις εσωτερικής κατανάλωσης και αντιπαράθεσης. Μίνιμουμ συμφωνίες πάνω σε μεγάλες προκλήσεις είναι το απόλυτο ζητούμενο σήμερα, προκειμένου να απαντήσουμε στις διαρκείς επιθέσεις των από πάνω. Μόνο έτσι θα μείνουμε όρθιοι μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται πίσω από τον ιό. Μόνο έτσι θα οργανώσουμε τις μάχες του σήμερα αλλά και της επόμενης ημέρας. Μόνο έτσι ο κόσμος που απελπίζεται και αγωνιά, θα αρχίσει να ελπίζει και να αγωνίζεται ξανά.