Μετωπική σύγκρουση για  το δημόσιο Πανεπιστήμιο

Το προκλητικό νομοσχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία συνεργασίας υπουργείων παιδείας και καταστολής, έχει ήδη μπει για συζήτηση στη Βουλή από την κυβέρνηση. Από μόνο του το γεγονός ότι ένα τέτοιο νομοσχέδιο έρχεται να ψηφιστεί εν μέσω πανδημίας και με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα κλειστά για ένα χρόνο είναι εξοργιστικό. Και δεν είναι το πρώτο νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι αξιοποιεί στο έπακρο την πανδημία για να περνάει αντικοινωνικά νομοσχέδια και να περιορίζει εκ των προτέρων τις αντιδράσεις, με τους δεδομένους περιορισμούς στη μετακίνηση και τις συναθροίσεις.
Πανεπιστημιακή αστυνομία
Το σημείο που καίει είναι η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, για πρώτη φορά μετά τη δικτατορία, όπου η ασφάλεια ήταν εγκατεστημένη μέσα στις σχολές. Αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιπες αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο είναι ήσσονος σημασίας και δυστυχώς η πλήρης νεοφιλελευθεροποίηση που επιχειρείται είναι πιο χαμηλά στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης.
Η εγκαθίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας καθώς και οι πειθαρχικές διώξεις φοιτητών, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο αυταρχισμού και τρομοκρατίας για τα πανεπιστήμια. Βασικός στόχος είναι η κάμψη κάθε αντίστασης μέσα στα πανεπιστήμια, η αδρανοποίηση και η απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών τους διαδικασιών, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση ανενόχλητη να εφαρμόζει τις αντιεκπαιδευτικές της μεταρρυθμίσεις, να υπονομεύει το δημόσιο πανεπιστήμιο και να εξασφαλίζει την εφαρμογή των νομοσχεδίων στην πράξη. 
Η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια έφτιαξαν μια πλαστή εικόνα για τα ελληνικά πανεπιστήμια ως «άντρα ανομίας και εγκληματικότητας» στην προσπάθειά τους να συκοφαντήσουν το φοιτητικό κίνημα και τις δράσεις του. Ως ανομία φυσικά, γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν εννοούν ούτε το παρεμπόριο, ούτε το ναρκεμπόριο -αυτά άλλωστε συμβαίνουν έξω από τις σχολές και συμβαίνουν γενικότερα στην κοινωνία. Ανομία για την κυβέρνηση είναι ό,τι παρακωλύει τη λειτουργία των πανεπιστημίων, δηλαδή οι πιο ριζοσπαστικές μορφές πάλης που διαθέτουν οι φοιτητικοί σύλλογοι για να υπερασπίζονται τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αντίστοιχη στόχευση έχει και η επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων στους/ις φοιτητές/τριες: να απονομιμοποιήσει και να αφοπλίσει τους φοιτητικούς συλλόγους αλλά και τους συλλόγους εργαζομένων και μελών ΔΕΠ. 
Όσο και να πασχίζει η κυβέρνηση να παρουσιάσει αυτή τη μεταρρύθμιση ως ώριμη επιλογή της κοινωνίας δε βρίσκει συμμάχους παρά μόνο τα μέλη του κόμματος της ΝΔ, του ακροδεξιού Βελόπουλου (με κάποιες επιφυλάξεις!) και κάποιων Μέσων και δημοσιογράφων, των οποίων η «πέτσινη» στήριξη έχει ήδη εξαγοραστεί. Εκεί εξαντλείται η νομιμοποίηση και η στήριξη της κυβέρνησης. Ακόμα και ο Φορτσάκης, γνωστός και ως «πρύτανης των ΜΑΤ» για τη στενή συνεργασία του με την αστυνομία το 2014 και τον ξυλοδαρμό φοιτητών, τοποθετήθηκε δημόσια εναντίον της ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Αντίδραση
Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, η οποία καθόλου «ύποπτη» για ριζοσπαστισμό δεν είναι, επίσης έχει συνολικά αντιταχθεί στην ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ έχει σχηματιστεί και πρωτοβουλία-καμπάνια από πανεπιστημιακούς με τον τίτλο «Όχι αστυνομία στα πανεπιστήμια», παρότι η ομοσπονδία των πανεπιστημιακών, η ΠΟΣΔΕΠ, αγνοείται.
Οι χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που έχουν διαδηλώσει τις προηγούμενες εβδομάδες ενάντια στο νομοσχέδιο δεν είναι μόνοι/ες. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία το φοιτητικό κίνημα έχει καταφέρει να ανατρέψει τις προβλέψεις, να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες των κλειστών σχολών, να ακυρώσει απαγορεύσεις και να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην κυβέρνηση. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό.
Μία τέτοια ισοπεδωτική αντιμεταρρύθμιση μπορεί να σταματήσει μόνο με τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων και πολιτικά και κοινωνικά. Σίγουρα, η κοινή στάση των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς και η ενιαία παρουσία των φοιητικών συλλόγων στις τελευταίες διαδηλώσεις είναι θετική. Χρειάζεται όμως και η πολιτική να είναι πιο αιχμηρή. Με την πανδημία σε πλήρη εξέλιξη, η «μονοθεματική» αντίσταση στο νομοσχέδιο στερεί τις δυνατότητες μεγαλύτερης κοινωνικής συσπείρωσης και δημιουργίας συμμαχιών. Για αυτό είναι απαραίτητη η σύνδεση των αιτημάτων υπεράσπισης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας με τα αιτήματα υπεράσπισης και ενίσχυσης της δημόσιας υγείας ενάντια στις υπέρογκες δαπάνες για εξοπλισμούς και αστυνομία. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να «μπουν» και άλλες δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα, σωματεία, συνδικάτα, γονείς.
Η κλιμάκωση των δράσεων και των κινητοποιήσεων τις τελευταίες μέρες, με αποκλεισμούς πανεπιστημίων, καταλήψεις πρυτανειών, συμβολικές κινητοποιήσεις σε σχολές και εξορμήσεις φοιτητικών συλλόγων είναι απαραίτητη. Το μήνυμα της αντίστασης στα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης πρέπει να φτάσει παντού. Η επόμενη πανεκπαιδευτική κινητοποίηση πρέπει –και μπορεί– να πάρει ευρύτερα χαρακτηριστικά. Είμαστε στην πρώτη μάχη ενός πολέμου που οργανώνει η κυβέρνηση για να δώσει τη χαριστική βολή στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Είναι μία μάχη που μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε, αλλά χρειαζόμαστε προϋποθέσεις και συγκέντρωση δυνάμεων. 
Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος πρέπει να γενικευτεί και να γίνει το έναυσμα και ο παράγοντας που θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα, που θα αμφισβητήσει την κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της και θα τοποθετεί τις κοινωνικές ανάγκες, για υγεία και παιδεία πάνω από κέρδη. Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας πρέπει να γίνει αγώνας όλης της κοινωνίας.