Νίκη στην απεργία πείνας  του Δ. Κουφοντίνα

 Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δημήτρης Κουφοντίνας υποχρεώνεται να καταφύγει στο «έσχατο μέσο», για να διεκδικήσει αυτονόητα δικαιώματα. Πέντε απεργίες πείνας σε 18 χρόνια εγκλεισμού. Μπορείς να πεις δυο λόγια για το ιστορικό της αντιμετώπισής του από όταν φυλακίστηκε;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δ.Κ. ήταν ένας ειδικός κρατούμενος. Τόσο με την  δήλωση του περί πολιτικής ευθύνης, όσο και με τη στάση του στη δίκη ανέτρεψε το σχέδιο διαχείρισης της υπόθεσης της 17Ν που είχε καταστρώσει τότε ο και σήμερα  στην ίδια θέση υπουργός δημόσιας τάξης και ανάσχε την επίθεση ενοχοποίησης και  απαξίωσης της αριστεράς την οποία βιώσαμε το 2002 με όλο εκείνο το κυνήγι μαγισσών. Αντίστοιχα με τη στάση του μέσα στη φυλακή προκαλούσε την εκτίμηση συγκρατούμενων  και εργαζόμενων, γεγονός που ανέτρεπε επίσης τα σχέδια μιας ειδικής μεταχείρισης των δικασμένων για την 17Ν. Αυτά είναι ασυγχώρητα.  
Έμεινε 16 χρόνια στο υπόγειο που  κτίστηκε ειδικά για την 17Ν και τα τελευταία 2 χρόνια μεταφέρθηκε στις αγροτικές. Κι αυτό για κάποιους ήταν ασυγχώρητο. 

 Στη σημερινή απεργία πείνας. Παρουσιάζεται μια φωτογραφική διάταξη που τον απομακρύνει από τις αγροτικές φυλακές, η οποία από μόνη της είναι μνημείο εκδικητικότητας. Και χρειάζεται να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο ακόμα και για να εφαρμοστούν έστω σωστά οι προβλέψεις ακόμα κι αυτής της διάταξης! Με ποια δικαιολογία; Έχουμε πάει πίσω ακόμα κι από τα λεγόμενα «αυτονόητα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα»; 
Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνταγματικό δικαστήριο. Αν είχαμε, αυτός ο νόμος δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Αλλά και η Δικαιοσύνη θέλει ένα άλλο περιβάλλον για να μπορεί να λειτουργεί. Όταν το πολιτικό σύστημα εκτρέπεται, δεν λειτουργεί ούτε η Δικαιοσύνη. Τότε παύουν να υπάρχουν και αυτονόητα δικαιώματα, ακόμη και τα αστικοδημοκρατικά. Οι δικαστές του Βόλου που έκοψαν την άδεια στον Δ.Κ.  παρά την απόφαση του Αρείου Πάγου, ενέργησαν άραγε με αίσθημα δικαίου; Οι εισαγγελείς εκεί, που αφού του έδωσαν 3 φορές άδεια υποχρεώθηκαν να του την απορρίψουν  έπραξαν σύμφωνα με τη συνείδηση τους; 

 Υπάρχει μια αντίφαση. Η κρατική και μιντιακή προπαγάνδα επιχειρεί να αφαιρέσει κάθε πολιτική ιδιότητα από τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Επιμένουν ότι είναι «κοινός εγκληματίας». Αλλά αναρωτιέται κανείς, επιφυλάσσει το κράτος τόσο ειδική-εκδικητική αντιμετώπιση για κάθε «κοινό εγκληματία»; 
Ειδικά κελιά, ειδικές φυλακές, ειδικοί νόμοι, ειδική μεταχείριση, απροκάλυπτες παραβιάσεις,  χειραγώγηση δικαστών, δηλώσεις του πρωθυπουργού πριν και μετά την εκλογή του ειδικά για τον συγκεκριμένο κρατούμενο, λυσσαλέα προσπάθεια συκοφαντίας και απαξίωσης, σήμερα εξώθηση στα άκρα όρια της βιολογικής ύπαρξης.   Δεν είναι αντιμετώπιση ενός κοινού κρατούμενου, αλλά ενός πολιτικού αντίπαλου.  

 Εδώ ακόμα και η έκδοση του βιβλίου του προκάλεσε «σκάνδαλο». Θεωρήθηκε πρόκληση να μπουν τα «απομνημονεύματα ενός ανθρώπου με αίμα στα χέρια του» στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ράφια γεμάτα με απομνημονεύματα «μεγάλων» στρατιωτικών ή πολιτικών «ηγετών» με πολύ περισσότερο αίμα στα χέρια τους, που όχι μόνο δεν εξέτισαν κάποια ποινή, αλλά παρασημοφορήθηκαν. Ηθικά, με όρους σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή, δικαιούται ειδικά αυτός ο κόσμος -που δίνει και παίρνει τα παράσημα- να κρίνει τον Κουφοντίνα; 
Όλοι έχουν δικαίωμα να κρίνουν, και εμείς να τους κρίνουμε. Όταν βγήκε το βιβλίο, μέλος της οικογένειας που κρατάει την παράδοση στην πολιτική ζωή της χώρας είχε  δηλώσει ιδιωτικά, ότι δεν τους πείραζε το βιβλίο, αλλά ο έκδοτης του. Θα τον τσάκιζαν είπε. Και νομίζω ότι τότε πράγματι ο Λιβάνης βρέθηκε στα δύσκολα. Η φίμωση του λόγου και ο ηθικός πόλεμος με τρομάζει, όχι η κριτική.  

 O πειρασμός να εξηγηθούν όλα όσα περνάει ο ΔΚ με τις προθέσεις μιας φαμίλιας και μιας Πρεσβείας είναι πολύ μεγάλος -και βάσιμος. Αλλά πέρα από αυτό, ένα ολόκληρο σύστημα συμπλέει στην εξόντωσή του. Αν ήμουν ένας έντιμος φιλελεύθερος, θα ντρεπόμουν για όσα γίνονται. Τι λέει για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αυτή η σιωπή ή και συναίνεση στην εκδικητικότητα;   
Ο Δ.Κ. είναι μια διακριτή περίπτωση. Είναι όμως και μια άσκηση συμμόρφωσης. Στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, η κοινωνία καλείται να πειθαρχεί, να εκπαιδεύεται στην υπακοή και στο φόβο, να αποδέχεται και να αφομοιώνει την καταστολή, να συνεργεί με φαινόμενα καταδοτισμού πρωτόγνωρα. Βιώνουμε μια στροφή στον συντηρητισμό και κρίση αξιών. Το αίτημα για περισσότερη φυλακή, αυστηροποίηση ποινών, χειρότερη φυλακή (!) έχει εμποτίσει ακόμη και δημοκρατικές συνειδήσεις. Δείτε με πόση ευκολία δεχόμαστε να σέρνονται άνθρωποι με χειροπέδες δίπλα μας, πόσο αγόγγυστα δεχόμαστε να βλέπουμε να προβάλλεται εκατοντάδες φορές μέσα σε μια μέρα η εικόνα κάποιου που τον τρέχουν με κεφάλι  πρόχειρα κουκουλωμένο και σκυμμένο ταπεινωτικά κάτω από το χέρι κάποιου ένστολου  ενώ του έχουν περάσει τις χειροπέδες στην πλάτη. Και δεν αντιδρούμε, δεν αγανακτούμε.   

 Τι ζητάτε από το κράτος και τι περιμένετε σήμερα;
Το υπουργείο διατείνεται ότι εκβιάζεται. Εκβιάζει ο δεσμώτης το θηρίο που του τρώει τις σάρκες. Δεν παρακαλάει κανέναν. Ο καθένας παίρνει τις ευθύνες του και υφίσταται τις συνέπειες για ό,τι κάνει. Και ο απεργός και αυτοί που τον εξωθούν σήμερα στο θάνατο ή στην αναπηρία.