Το ΜΕΤΑ έχοντας χρόνια παρακαταθήκης του σταθερά ταξικού προσανατολισμού του, χωρίς αμφιταλαντεύσεις (ακόμα και σε κομβικές ιστορικές φάσεις) και με σταθερό στόχο την ταξική ενότητα και την κοινή δράση απέναντι στον βασικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, οργανώνει την ετήσια πανελλαδική του συνέλευση, στις 9 Οκτώβρη, στον κήπο του ΣΕΑ, με υγειονομικά ασφαλή δια ζώσης παρουσία και διαδικτυακή σύνδεση.
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι φετινές αναζητήσεις αφορούν τρόπους μεγαλύτερης συμπόρευσης των ταξικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, για την όσο το δυνατό ταχύτερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των ισχυρών αντεργατικών προκλήσεων που δεχόμαστε.
Προκλήσεις που φωτίζονται από τη νίκη των ντηλιβεράδων της E-FOOD και από την εντυπωσιακή συμπαράσταση που εκφράστηκε μαζικά από τους «πελάτες», που όμως αντέδρασαν ως «συνάδελφοι και συναδέλφισσες» με τις ίδιες αγωνίες, όχι για το φαγητό τους, αλλά για τις συνθήκες δουλειάς.
Οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται απαιτούν νέες τακτικές, συγκέντρωση δυνάμεων, έμπνευση σε μαζικό επίπεδο και συσπείρωση στα σωματεία και συνδικάτα.
Οι χρονικές αναβολές για «καλύτερες συνθήκες στο αόριστο μέλλον», η περιφρόνηση της αξίας της ίδιας της ύπαρξης των συνδικάτων, η «θρησκευτική προσήλωση» στην υπερανάλυση χωρίς ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, δεν αντιστοιχούν στις θέσεις μάχης που επείγουν, ούτε προσφέρουν ταξικές υπηρεσίες στα συμφέροντα της εργατικής τάξης που βάλλονται τα πολλά μνημονιακά χρόνια, ενώ προστέθηκε ο θανατερός κίνδυνος της υγειονομικής κρίσης.
Οι ενοποιήσεις σχημάτων, η συμπόρευση δυνάμεων, που ειδικά στο συνδικαλιστικό επίπεδο δεν παρουσιάζουν ανυπέρβλητες διαχωριστικές, ορατές στον πολύ κόσμο των συναδελφισσών και συναδέλφων, βρίσκονται στο επίκεντρο των προσπαθειών του ΜΕΤΑ, για τη δημιουργία μετωπικών συσπειρώσεων, ικανών να διευρύνουν τις υπάρχουσες παρατάξεις και να γίνουν πόλοι ένταξης νέων εργαζομένων και επανένταξης παλιότερων.
Η οικονομική και υγειονομική κρίση αποτέλεσαν ευκαιρίες για το κεφάλαιο, όχι απλά για αντεργατικές επιθέσεις μεγάλης έντασης, αλλά και κρίσιμων αλλαγών του συνόλου της ζωής της εργαζόμενης κοινωνίας.
Το σχολείο και πανεπιστήμιο των ταξικών φραγμών, η υγεία και η παιδεία για τους «λίγους κι εκλεκτούς», η απαξίωση της ίδια της ζωής με τη διαχείριση της πανδημίας, οι εγκαταλειμμένες κοινωνικές υπηρεσίες που γυρνάνε τις γυναίκες «πίσω στο σπίτι», αφήνοντάς τες εκτεθειμένες στην έμφυλη βία, οι διαλυμένοι κρατικοί μηχανισμοί που αφήνουν τις λαϊκές περιουσίες βορά στις καταστροφικές πυρκαγιές των 2 μποφόρ, η ακρίβεια και οι φόροι μόνο για την εργατική τάξη, οι ιδιωτικοποιήσεις βασικών υπηρεσιών για τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας, η αγορά επιθετικών πολεμικών εξοπλισμών αντί για ΜΕΘ, αλλά και η λυσσαλέα κρατική κι εργοδοτική παρέμβαση στα σωματεία και συνδικάτα, δεν περνάνε απαρατήρητα από μαζικά τμήματα του κόσμου της δουλειάς, που, όπως φάνηκε και στις απεργίες του Ιουνίου για το ν/σ Χατζηδάκη, αλλά και στην περίπτωση της E-FOOD, ψάχνει τρόπους αντίδρασης κι αντεπίθεσης.
Το επόμενο διάστημα θα ενταθεί η ταξική αντιπαράθεση. Αυτή η ταξική αντιπαράθεση δεν αφορά μόνο τις εργαζόμενες και εργαζόμενους των χώρων δουλειάς, αλλά και την κοινωνία που έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του κάθε χώρου και οι πιθανότητες νίκης θα αυξάνονται με τη συνδυασμένη πάλη όλων των μερών.
Αυτό θα είναι στοίχημα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και ταξικής αριστεράς στα συνδικάτα, που μπορούν να δημιουργήσουν πανεκπαιδευτικό μέτωπο, εκπαιδευτικών, μαθητών-φοιτητών, γονέων, παράλληλα με την απεργία-αποχή από την «αξιολόγηση». Θα είναι στοίχημα για τη δημιουργία παλλαϊκού μετώπου σε κάθε γειτονιά για να «σωθεί το ΕΣΥ», για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας. Θα είναι στοίχημα για τη δημιουργία ισχυρού μετώπου «αντάρτικου» στα μεγάλα συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, μεγάλες ομοσπονδίες για την ανυπακοή και ακύρωση στην πράξη του Νόμου Χατζηδάκη. Θα είναι στοίχημα η ένταξη των μεταναστών-τριών στους εργατικούς αγώνες, κόντρα στο θεσμικό ρατσισμό που πετάει τις σχολικές καθαρίστριες που δεν είναι ελληνίδες, μετά από χρόνια δουλειάς.
Οι επόμενοι αγώνες θα οργανωθούν από τα σωματεία των χώρων δουλειάς, αλλά για να νικήσουν θα δοθούν από τον κόσμο της δουλειάς, με τη συμπαράσταση, συμπόρευση και αλληλεγγύη του.
Γυναίκες
Το άλλο βασικό μέτωπο που είναι παραμελημένο από τα σωματεία/συνδικάτα, αλλά και από τη συντριπτική πλειοψηφία των παρατάξεων, είναι τα προβλήματα των γυναικών εργαζόμενων. Οι γυναικοκτονίες και το #metoo μας τα θυμίζουν με τραγικό τρόπο, αλλά αυτά δεν είναι έξω από το εργατικό και συνδικαλιστικό περιβάλλον. Η παραδειγματική στάση του ΣΕΗ και οι συνεχόμενες καταγγελίες στον χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού καταδεικνύουν τον χώρο και τον «τόπο του εγκλήματος»!
Τα προβλήματα των γυναικών στο σπίτι, μόνο άσχετα δεν είναι από την αντιμετώπισή τους στη δουλειά και τις ανύπαρκτες κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης των αναγκών των εργαζομένων (κοινωνική αναπαραγωγή).
Ο νόμος Χατζηδάκη, στο Μέρος ΙΙΙ (που ψηφίστηκε και από το ΣΥΡΙΖΑ) υποτίθεται ότι ρυθμίζει την «ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής».
Τα σωματεία και τα συνδικάτα δεν επιτρέπεται να αυταπατώνται. Η ευθύνη πέφτει και πάλι στις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων για παρέμβαση στα σωματεία με στόχο τη διατύπωση και διεκδίκηση αιτημάτων για πραγματική ισορροπία επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, για δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές, για αντισεξιστικές καμπάνιες και θεσμικές προβλέψεις για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, για ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα, για την ισότητα. Η πρόσφατη ιστορία της απόρριψης γυναίκας γιατρού, για τη θέση Επιμελητή Β’ κλάδου ΕΣΥ, επειδή, στην παρούσα φάση έχει δυο μικρά παιδιά και προσπαθεί να προσαρμόσει την επαγγελματική της ζωή, στο πλαίσιο που της θέτει η οικογενειακή της ζωή (κατά το πρακτικό της κρίσης του Συμβουλίου Επιλογής) είναι χαρακτηριστική της κατάστασης που επικρατεί και δεν πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό».
Το ΜΕΤΑ ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την έμφυλη διάσταση του ν/σ Χατζηδάκη, αναδεικνύοντας επακριβώς και κατ΄ άρθρο τα ζητήματα που προέκυπταν και την υποκρισία που περίσσευε! Στο αμέσως επόμενο διάστημα είναι ανάγκη να προχωρήσουμε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αντισεξιστικής και φεμινιστικής παρέμβασης στα σωματεία και τον κόσμο της δουλειάς.
Έχουμε ενδιαφέρουσα «δουλειά» να κάνουμε για την ενοποίηση δυνάμεων, ξεπερνώντας μη σημαντικές «διαφορές» και με βασικό στόχο τον ταξικό αντίπαλο, για τη μαζικολαϊκή παρέμβαση και τη δημιουργία ευρύτερων μετώπων για τη συγκέντρωση δυνάμεων αντίστασης και διεκδίκησης, για την ακύρωση του Ν. Χατζηδάκη και την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας των συνδικάτων και σωματείων μας.