*στίχος των Rationalistas
Ημερ.Δημοσίευσης
Η εικόνα του 18χρονού πρόσφυγα Σαϊντού Καμαρά από τη Γουινέα να παρελαύνει ως σημαιοφόρος ενώ απειλείται με απέλαση διαδόθηκε ταχύτητα στα social media και συγκίνησε πολύ κόσμο. Και είναι πραγματικά συγκινητική η προσπάθεια ενός ασυνόδευτου ανήλικου πρόσφυγα να ενταχθεί στην ελληνική κοινωνία και να μετέχει στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, δεδομένων των δυσκολιών και των ρατσιστικών πολιτικών. Λίγες μέρες μετά, συμμαθητές, καθηγητές και φίλοι του τον συνόδεψαν στις εγκαταστάσεις του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, όπου εξετάστηκε σε δεύτερο βαθμό το αίτημά του για άσυλο. Και ενώ η κινητοποίηση του κόσμου για την προστασία ενός μαθητή είναι βαθιά ειλικρινής και συγκινητική, τα κροκοδείλια δάκρυα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν κανένα. Με ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εκατοντάδες παιδιά σαν τον Σαϊντού έμειναν εγκλωβισμένα σε καμπς επί χρόνια χωρίς να έχουν την δυνατότητα να φοιτήσουν στα δημόσια σχολεία και να γίνουν σημαιοφόροι. Με ευθύνη της τωρινής κυβέρνησης ο Σαϊντού κινδύνεψε με απέλαση, αφού το Υπουργείο Μετανάστευσης το 2021 κατήργησε την δυνατότητα νόμιμης παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους στερώντας από τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες το δικαίωμα να ζήσουν και να σπουδάσουν στην Ελλάδα και μετά την ενηλικίωσή τους. Η πιθανή κυβερνητική «παρέμβαση» για παραμονή του Σαϊντού θα θυμίζει σε υποκρισία την απόδοση γαλλικής υπηκοότητας σε εκείνο τον Αφρικανό που έσωσε ένα μωρό σε πυρκαγιά, για τον οποίο έλεγε ο κωμικός Τρέβορ Νόα: «Ήταν Αφρικανός όσο βρισκόταν στο έδαφος. Σκαρφάλωσε στο κτίριο, και με το που έπιασε το μωρό έγινε Γάλλος. Αν του έπεφτε, θα έλεγαν ότι ο Αφρικανός έριξε το μωρό». Τα δημοκρατικά δικαιώματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και όχι «επιβράβευση» (στα παιδιά που καταφέρνουν και γίνονται σημαιοφόροι ή παίζουν καλό μπάσκετ). Οι συμμαθητές του Σαϊντού, οι μόνοι που δικαιούνταν να ασχοληθούν «ξεχωριστά» με την περίπτωση του φίλου τους, έδειξαν πολύ καλύτερη κατανόηση αυτής της αλήθειας, γράφοντας στα χαρτονάκια τους: «Για όλους τους Σαϊντού» και «Με τον Σαϊντού και τον κάθε Σαϊντού».
***
Σε μια εξαιρετική πρωτοβουλία-πρότυπο για τα συνδικάτα προχώρησε η Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, διοργανώνοντας τριήμερο αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών εκδηλώσεων μέσα και έξω από τα σχολεία. Στην διοργάνωση συμμετείχαν και άλλες τέσσερις ΕΛΜΕ της πόλης. Αφορμή για τη δράση αυτή στάθηκε η 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Μέρα Κατά του Ρατσισμού. Την Παρασκευή 18/3 και την Δευτέρα 21/3 διοργανώθηκαν ενημερωτικές δράσεις μέσα στα σχολεία για τους μαθητές και στις 20/3 διοργανώθηκε συναυλία με τη συμμετοχή του Δημήτρη Ζερβουδάκη και μαθητικών, φοιτητικών και άλλων συγκροτημάτων. Φυσικά κέντρο αυτών των δράσεων ήταν το κάλεσμα και η συμμετοχή των ΕΛΜΕ στο αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 19/3. Με αυτόν τον υποδειγματικό τρόπο, οι ΕΛΜΕ έδειξαν ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των σωματείων και των συνδικάτων στο άνοιγμα κοινωνικών ζητημάτων στους χώρους εργασίας. Ειδικά σε έναν ευαίσθητο χώρο όπως αυτόν της εκπαίδευσης, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες έδωσαν το παράδειγμα και ευαισθητοποίησαν τους μαθητές και τις μαθήτριες τους. Δράσεις σαν και αυτή αποτελούν σημαντικό μέρος της απάντησης στις προσπάθειες διείσδυσης ακροδεξιών και ναζιστικών ομάδων το τελευταίο διάστημα στα σχολεία της Θεσσαλονίκης. Ελπίζουμε τέτοιες πρωτοβουλίες να συνεχιστούν και από άλλους εργασιακούς χώρους και συνδικάτα.
***
Στις 15 Μαρτίου, για πολλοστή φορά, ανακλήθηκε η εκπαιδευτική άδεια του Βασίλη Δημάκη, εμποδίζοντας τον από το να παρακολουθεί ανεμπόδιστα τα μαθήματα του στο Πανεπιστήμιο κι εξωθώντας τον για τρίτη φορά σε απεργία πείνας και δίψας. Μετά τη χορήγηση της άδειάς του, ο Β. Δημάκης απενεργοποίησε το «βραχιολάκι» του και δεν παρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο, και συνελήφθη λίγες μέρες μετά. Κυβερνητικά στελέχη και στελέχη της αστυνομίας δήλωσαν ανερυθρίαστα πως αν υπάρξει συνολική αναστολή των αδειών των κρατουμένων θα είναι πλέον ευθύνη του… Δημάκη! Η κυβέρνηση και η ΕΛΑΣ θέλουν να παρουσιάσουν τα δικαιώματα ως ανταμοιβή για τους κρατούμενους, που βρίσκονται διαρκώς «υπό αίρεση». Άλλωστε συχνά η στέρηση δικαιωμάτων χρησιμοποιείται ως τιμωρία απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, ή σε κρατούμενους που συμμετέχουν σε εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους. Η λογική του κινήματος είναι αντίστροφη: Δεν οφείλουν όσοι είναι στις φυλακές κάποια συγκεκριμένη στάση για να έχουν πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση. Η «τρομακτική» είδηση δεν είναι ότι ο Δημάκης απέδρασε και βρέθηκε για λίγες μέρες ελεύθερος. Για την επιλογή του αυτή, μπορεί να διαβάσει κανείς την ενδιαφέρουσα επιστολή του, της οποίας η ηθική είναι απολύτως ξένη στους δεσμοφύλακές του. Η τρομακτική είδηση θα έπρεπε να είναι η διαχρονικά τιμωρητική αντιμετώπισή του από το «σωφρονιστικό» σύστημα, η ταχύτητα με την οποία κρατικοί παράγοντες έσπευσαν να στοχοποιήσουν τα δικαιώματα των κρατουμένων. Από αυτούς τους «παράγοντες» απειλείται η κοινωνία, και όχι από τον Β. Δημάκη…