ΗΠΑ: Το δικαίωμα στην άμβλωση στον πάγκο του χασάπη

Σ τις 2 Μαΐου, όταν διέρρευσε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Politico ένα προσχέδιο της επικείμενης απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που ανατρέπει την απόφαση του Δικαστηρίου για την υπόθεση Ρόου εναντίον Γουέιντ [ΣτΜ: στο εξής «απόφαση Ρόου»] του 1973, η οποία νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, κόπηκε η ανάσα όλης της χώρας.
Η βασική κατεύθυνση της απόφασης Ρόου παραχωρούσε το δικαίωμα σε νόμιμη άμβλωση για οποιονδήποτε λόγο μέχρι «το έμβρυο να καταστεί βιώσιμο», δηλαδή περίπου μέχρι την 24η εβδομάδα της κύησης, όπου πλέον το έμβρυο θα μπορούσε να επιβιώσει εκτός της μήτρας. Η συντηρητική πλειοψηφία [του Δικαστηρίου] δείχνει πρόθυμη να ανατρέψει ολόκληρο το νομικό πλαίσιο που είχε διαμορφώσει η απόφαση  Ρόου –πράγμα που θα σήμαινε ότι, ακόμη και στα πρώτα στάδια της κύησης, τα δικαιώματα του εμβρύου υπερισχύουν εκείνων του ατόμου που κυοφορεί, είτε επιθυμεί την εγκυμοσύνη είτε όχι.
Το πνεύμα αυτής της απόφασης πιθανότατα δεν θα αλλάξει όταν το Δικαστήριο εκδώσει την επίσημη ετυμηγορία του στα τέλη Ιουνίου ή στις αρχές Ιουλίου. Τότε, όλες οι γυναίκες στις ΗΠΑ θα αποστερηθούν ακόμη και του ελαχίστου δικαιώματός τους να ελέγχουν το σώμα τους. Είκοσι έξι Πολιτείες έχουν ήδη ψηφισμένους  «νόμους προς ενεργοποίηση», οι οποίοι θα απαγορεύσουν άμεσα την πλειοψηφία των αμβλώσεων από τη στιγμή που θα ανατραπεί η απόφαση Ρόου. Το αποτέλεσμα δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από μια καταστροφή  για τις γυναίκες, καθώς η πλειοψηφία τους ζει σε αυτές τις 26 Πολιτείες, ενώ είναι πιθανό να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο κι άλλες.
Οι συνέπειες, όπως πάντα, θα είναι πιο βάναυσες για εκείνες που είναι μικρές σε ηλικία και φτωχές ή εργαζόμενες –στις οποίες ανήκει ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός μαύρων και μελαμψών γυναικών– οι οποίες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή την ευχέρεια να πάρουν άδεια από τη δουλειά τους για να κάνουν ένα μακρύ ταξίδι προς μια Πολιτεία η οποία εξακολουθεί να επιτρέπει τις αμβλώσεις.
Ο Αλίτο δηλώνει ευθαρσώς ότι η διάκριση που κάνει η απόφαση Ρόου στη «βιωσιμότητα» μεταξύ των εμβρύων που δεν μπορούν να ζήσουν εκτός της μήτρας και εκείνων που μπορούν, «δεν έχει νόημα». Δεν εξηγεί το γιατί, αφήνοντας τον αναγνώστη να αναρωτιέται εάν ο Αλίτο θεωρεί το έμβρυο ως «ανθρώπινη ζωή» από τη στιγμή της σύλληψης. 
Ίσως το πιο εξωφρενικό στοιχείο του προσχεδίου απόφασης του Αλίτο είναι ότι απορρίπτει την ιδέα ότι η απαγόρευση των αμβλώσεων είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης που υφίστανται οι γυναίκες. Λέει: «Οι γυναίκες δεν στερούνται εκλογικής ή πολιτικής δύναμης. Το ποσοστό των γυναικών που εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους και ψηφίζουν είναι σταθερά υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό των ανδρών». Πρέπει δηλαδή να υποθέσουμε ότι το υψηλότερο ποσοστό γυναικείας συμμετοχής στις εκλογές σημαίνει ότι έχουν περισσότερη «δύναμη» από τους άνδρες;
Αν και το προσχέδιο απόφασης του Αλίτο ισχυρίζεται ότι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στην υπόθεση «Ντομπς εναντίον Οργανισμού Υγείας Γυναικών του Τζάκσον» δεν θα έχει καμία επίπτωση στην ανατροπή άλλων νομικών κεκτημένων κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. 
Εάν το Ανώτατο Δικαστήριο ανατρέψει την απόφαση Ρόου, θα δημιουργήσει ένα νομικό προηγούμενο βάσει το οποίου θα νομιμοποιηθεί η ανατροπή άλλων διαχρονικών και σημαντικών αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα -από την πρόσβαση στην αντισύλληψη και την πρόσβαση σε χάπια άμβλωσης μέσω διαδικτύου, μέχρι τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και άλλα μέτρα προστασίας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, ή ακόμη και ο διαφυλετικός γάμος- θα μπορούσαν να βρεθούν  στον πάγκο του χασάπη. 
Υπάρχει και μια άλλη σοβαρή συνέπεια εκτός από τον εξαναγκασμό των γυναικών και άλλων εγκύων ατόμων να φέρουν εις πέρας μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη: η αύξηση της μητρικής θνητότητας. Υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ των περιορισμών στις αμβλώσεις και των θανάτων που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη.
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη το υψηλότερο ποσοστό μητρικών θανάτων μεταξύ των πλούσιων χωρών ανά τον κόσμο. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι οι Πολιτείες που αρνούνται δικαιώματα άμβλωσης τείνουν επίσης να περιορίζουν την προγεννητική φροντίδα. Όπως ανέφερε πρόσφατα το περιοδικό Time, «από το 1995 έως το 2017, το ποσοστό μητρικής θνητότητας αυξήθηκε πιο σημαντικά σε εκείνες τις  Πολιτείες που θέσπισαν τους πλέον περιοριστικούς νόμους για τις αμβλώσεις. Το 2017, οι Πολιτείες που περιόριζαν τις αμβλώσεις είχαν ποσοστό μητρικών θανάτων το οποίο ήταν σχεδόν από εκείνες που είχαν ψηφίσει νόμους οι οποίοι προστάτευαν την πρόσβαση στην άμβλωση».
Κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ο σχολιασμός από την πλευρά της Αριστεράς έχει δίκαια σημάνει συναγερμό. Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα από αυτά τα σχόλια υποδεικνύουν ως «λύση» την ψήφιση των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αυτή η στρατηγική είναι κοντόφθαλμη. O πιο σημαντικός είναι, ότι το να στηριζόμαστε στους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος είναι αυτό που μας έχει φέρει σε αυτή την απελπιστική θέση, καθώς έχουν επιβλέψει όλο και περισσότερους περιορισμούς στα δικαιώματα των αμβλώσεων για μια περίοδο δεκαετιών. 
Δημοκρατικοί υποψήφιοι πρόεδροι, συμπεριλαμβανομένων του Μπιλ Κλίντον, του Μπαράκ Ομπάμα και του Τζο Μπάιντεν, όλοι τους είχαν υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας να θωρακίσουν το δικαίωμα επιλογής της άμβλωσης υπό τη μορφή ενός Νόμου για την Ελευθερία Επιλογής, αλλά καμία τέτοια νομοθεσία δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί. Ο Ομπάμα είχε υποσχεθεί ότι η ψήφιση ενός Νόμου για την Ελευθερία Επιλογής θα ήταν η πρώτη του πράξη κατά την ανάληψη των καθηκόντων του. Αλλά μετά την εκλογή του δήλωσε ότι αυτή δεν ήταν η «ύψιστη προτεραιότητά του».
Η Χίλαρι Κλίντον, όταν ρωτήθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας για την προεδρία το 2008, συμφώνησε ότι οι Αμερικανοί και από τις δύο πλευρές του θέματος των αμβλώσεων θα πρέπει να συνεργαστούν για να προσπαθήσουν να μειώσουν τον αριθμό των αμβλώσεων στο μηδέν. Η Κλίντον επανέλαβε ότι πιστεύει πως η άμβλωση πρέπει να είναι «ασφαλής, νόμιμη και σπάνια, και όταν λέω σπάνια, εννοώ πραγματικά σπάνια».
Υπάρχουν επίσης πολλοί λόγοι για να κατηγορήσουμε τις μεγαλύτερες και πιο mainstream οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, οι οποίες στηρίζονταν αταλάντευτα στους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι απέτυχαν να υποστηρίξουν ενεργά το δικαίωμα στην άμβλωση για μια περίοδο δεκαετιών. Αυτή η αποτυχημένη στρατηγική μας οδήγησε σε αυτό το απελπιστικό σημείο. 
Η Μόλυ Σα, από τον ιστότοπο  Real NewsNetwork, σημειώνοντας ότι το κίνημα κατά της επιλογής κάνει παθιασμένες οργανωτικές προσπάθειες εδώ και δεκαετίες ενώ το κίνημα υπέρ της επιλογής ήταν αδρανές, έκανε την ακόλουθη πρόβλεψη:
 «Το Ανώτατο Δικαστήριο βρίσκεται στα πρόθυρα της ανατροπής της απόφασης Ρόου. Και όμως, δεν υπάρχει επί του παρόντος καμία συνεκτική πανεθνική καμπάνια ούτε από το Δημοκρατικό Κόμμα ούτε από τις μεγάλες οργανώσεις υπέρ των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων που να οργανώσει την αντίσταση...
“Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί στο Κογκρέσο και στον Λευκό Οίκο δυσκολεύονται ακόμη και να προφέρουν τη λέξη άμβλωση, πόσο μάλλον να υπερασπιστούν την επείγουσα ανάγκη επέκτασης της πρόσβασης (στην άμβλωση) και θέσπισης ομοσπονδιακής προστασίας (του δικαιώματος)”, δήλωσε η Χέιλι Μακμάχον, ερευνήτρια δημόσιας υγείας που επικεντρώνεται στους δομικούς καθοριστικούς παράγοντες της πρόσβασης στην άμβλωση». 
Γιατί το δικαίωμα στην άμβλωση στις Η.Π.Α. βρίσκεται πλέον στον πάγκο του χασάπη, τη στιγμή που το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση έχει ανοδική πορεία στη Λατινική Αμερική –συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής και του Μεξικού; Η απάντηση είναι απλή. Ακριβώς όπως το δικαίωμα στην άμβλωση κατακτήθηκε στη Λατινική Αμερική μέσα από μαζικά γυναικεία κινήματα, έτσι και στις ΗΠΑ είχε κατακτηθεί επειδή το κίνημα για την απελευθέρωση των  γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 το ανήγαγε σε ένα από τα βασικά του αιτήματα -μαζί με την ίση αμοιβή και τους επιδοτούμενους παιδικούς σταθμούς.
Αλλά το mainstream ρεύμα του φεμινιστικού κινήματος στις ΗΠΑ σήμερα είναι τόσο συνδεδεμένο με τους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος ούτως ώστε να είναι ανίκανο να οδηγήσει τον αγώνα για την απελευθέρωση των γυναικών προς τα εμπρός, ακριβώς επειδή οι Δημοκρατικοί είναι τόσο αφοσιωμένοι στο πολιτικό κατεστημένο ώστε  να μην τους ενδιαφέρει να αγωνιστούν για την αναπαραγωγική δικαιοσύνη -ειδικά σε χρονιά εκλογών. 
Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι ένα ανερχόμενο κίνημα που δεν εξαρτάται πλέον από τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι απέτυχαν, ξανά και ξανά, να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην άμβλωση.

*Αναδημοσίευση από το internationalsocialism.net