Και όμως γυρίζει...

Ιρλανδία
Το Σιν Φέιν αναδείχθηκε πρώτο στις εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο της Βόρειας Ιρλανδίας, κερδίζοντας το 29% των ψήφων. Η πρωτιά ενός κόμματος του ιρλανδικού ρεπουμπλικανικού εθνικισμού αποτελεί μεγάλο γεγονός σε ένα «κράτος» το οποίο κατασκευάστηκε με αποκλειστικό στόχο (και με τρόπο που) να αποτρέπει μια τέτοια εξέλιξη. Η ανατροπή δεν ήταν αποτέλεσμα μιας δραματικής αύξησης της δύναμης του Σιν Φέιν (+1 μονάδα), αλλά της κρίσης του DUP (το κόμμα των οπαδών του Ηνωμένου Βασιλείου και του Στέμματος) που έπεσε στο 21,3% κι έχασε για πρώτη φορά την πρώτη θέση. Στο φόντο βρίσκονται οι περιπέτειες του Brexit. Το DUP, είχε υπερασπιστεί θερμά το Brexit, ενώ στη συνέχεια δεν κατάφερε να αποτρέψει το «πρωτόκολλο της Βόρειας Ιρλανδίας», το οποίο, για να περιφρουρήσει τις συμφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής (που απαγόρευαν «σκληρό σύνορο» μεταξύ της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και της Β. Ιρλανδίας), μετέφερε τα «σκληρά σύνορα» μεταξύ ΕΕ και ΗΒ στη θάλασσα που χωρίζει το ιρλανδικό νησί από το βρετανικό. Πλήρωσε έτσι διπλό εκλογικό τίμημα, χάνοντας και ψηφοφόρους που ιεραρχούσαν τη σύνδεση με την ΕΕ ψηλότερα από τη στενή σχέση με την Αγγλία (η Β. Ιρλανδία είχε ψηφίσει πλειοψηφικά υπέρ της Παραμονής), αλλά και οπαδούς του Ηνωμένου Βασιλείου που δυσφόρησαν με το «πρωτόκολλο». Πλέον, τόσο το DUP όσο και ο Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο, κάνουν λόγο για την ανάγκη αναθεώρησης του «πρωτοκόλλου» -ίσως και μονομερούς. Θα πρόκειται για παραβίαση των Συμφωνιών της Μεγάλης Παρασκευής, σε μια συγκυρία που για πρώτη φορά στην ιστορία, το Σιν Φέιν είναι η μεγαλύτερη εκλογική δύναμη και στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και στο βορρά. Όπως το έθεσε ένας Ιρλανδός δημοσιογράφος: «Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι επίκειται η ενοποίηση. Αλλά είναι απολύτως ανόητος όποιος δεν βλέπει ότι αυτή η προοπτική έχει έρθει πιο κοντά»…

Λίβανος
Στις βουλευτικές εκλογές του Λιβάνου, ξεχώρισε η εκλογή μιας ντουζίνας ανεξάρτητων από τα παραδοσιακά-θρησκευτικά μπλοκ, που συμμετείχαν υπό τη γενική ταμπέλα του μπλοκ της «17ης Οκτώβρη» (μέρα έναρξης της εξέγερσης του 2019). Ασφαλώς δεν πρόκειται για ένα συμπαγές-ομοιογενές μπλοκ, αν και η παρουσία του ΚΚ Λιβάνου και άλλων «αριστερόστροφων» νέων συλλογικοτήτων δείχνει έναν προοδευτικό προσανατολισμό. Το κοινό στοιχείο των «ανεξάρτητων» είναι ότι εκφράζουν την κόπωση με το στρεβλό και υπερσύνθετο πολιτικό-εκλογικό σύστημα που στηρίζεται -και διαιωνίζει- την κατανομή δύναμης ανάλογα με το θρησκευτικό δόγμα. Επέλεξε ως μπλοκ την ημερομηνία της εξέγερσης με σύνθημα «όταν λέμε [να φύγουν] όλοι, εννοούμε όλοι!». Ωστόσο η βαθιά οικονομική κρίση, που αποτελεί τη βάση για αυτή τη «χαραμάδα» αμφισβήτησης, λειτουργεί και αντίρροπα, συσπειρώνοντας τα μέλη των κοινοτήτων στα «δικά τους» κόμματα, τα οποία με τις παράλληλες δομές τους και τα πελατειακά τους δίκτυα κάνουν καλύτερη δουλειά «ανακούφισης» από το κράτος. Η μεγάλη εικόνα, που αφορά το 90% των εδρών, δεν άλλαξε τον θρησκευτικό-πολιτικό «χάρτη». Οι αλλαγές συσχετισμών σε συνάρτηση με το εκλογικό σύστημα έβγαλαν ένα κοινοβούλιο χωρίς σαφή πλειοψηφία. Οι ιστορικά σύνθετες διαπραγματεύσεις θα γίνουν ακόμα πιο σύνθετες σε αυτό το τοπίο. Πέρα από τη στρεβλή εικόνα που δημιουργεί η καταμέτρηση «εδρών», σε επίπεδο λαϊκής ψήφου επιβεβαιώθηκε η δύναμη της Χεζμπολά (δημοφιλέστερο κόμμα στη χώρα με 367.000 ψηφοφόρους) ενώ αναδείχθηκε η πολωτική ενίσχυση των δεξιών-χριστιανικών Λιβανέζικων Δυνάμεων (δεύτερο δημοφιλέστερο κόμμα με 202.000 ψήφους). Σε κάθε περίπτωση, τα χειρότερα είναι μπροστά για τον Λίβανο, καθώς οι δυνάμεις που «κόπτονται» να συγκροτηθεί νέα κυβέρνηση είναι το ΔΝΤ (για να προχωρήσει μια συμφωνία έκτακτης βοήθειας με τις γνωστές αιματηρές  προϋποθέσεις) και ο… Εμμανουέλ Μακρόν, που τον τελευταίο ένα χρόνο λειτουργεί ωσάν να επέστρεψε η ταλαιπωρημένη χώρα στην εποχή της «Γαλλικής Εντολής».

Αυστραλία
Μετά από 9 χρόνια διακυβέρνησης, ο κεντροδεξιός Συνασπισμός (μια διαχρονική-στενή συμμαχία του Φιλελεύθερου Κόμματος με το Εθνικό Κόμμα) ηττήθηκε στις εκλογές και απομακρύνεται από την εξουσία. Η «ψήφος πρώτης προτίμησης» έπεσε κατά 6% ενώ στην κατανομή εδρών οι απώλειες ήταν ακόμα μεγαλύτερες (στην Αυστραλία, ο ψηφοφόρος τοποθετεί τους υποψηφίους της -μονοεδρικής- εκλογικής του περιφέρειας «κατά σειρά προτίμησης», μέθοδος που παίζει συχνά ρόλο στο ποιος θα συγκεντρώσει αρκετές «προτιμήσεις» για να πάρει τελικά την έδρα). Οι Εργατικοί επιστρέφουν στην εξουσία, αλλά όχι καβάλα σε κάποιο ρεύμα ενθουσιασμού. Μετά την ήττα του 2019, με ιστορικό χαμηλό «ψήφων πρώτης προτίμησης», η ηγεσία αποφάσισε ότι η λύση βρίσκεται σε μια στροφή (ακόμα πιο) δεξιά. Όπως το έθεσε κορυφαίο στέλεχος, ανερυθρίαστα και ειλικρινέστατα, «θα γίνουμε ένα φιλο-επιχειρηματικό, φιλο-εργοδοτικό Εργατικό Κόμμα»). Αυτή η γραμμή είχε αποτέλεσμα ακόμα χαμηλότερη επιρροή από εκείνη του 2019, αρκετά πίσω από τη Δεξιά (οι Εργατικοί αποκτούν τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης λόγω των «δεύτερων προτιμήσεων»). Ακόμα και στην «ήσυχη» Αυστραλία, παρατηρείται η (πιο αργή και σταδιακή) φθορά των «παραδοσιακών» κομμάτων: που αθροίζουν φέτος 68%, ενώ συγκέντρωναν 90% στον 20ό αιώνα και τουλάχιστον 80% τα τελευταία χρόνια. Η Δεξιά αντιμετωπίζει κρίση προσανατολισμού. Ο Συνασπισμός έχασε και προς τους νέους «ανεξάρτητους», κάποιους νεοφιλελεύθερους που εξέφρασαν τα μεσοαστικά στρώματα με «φεμινιστικές» ή «οικολογικές» ανησυχίες που αποξενώθηκαν από τον ωμό μισογυνισμό και την ούλτρα-εξορυκτική γραμμή της κυβέρνησης Μόρισον. Αλλά και προς την ακροδεξιά, τα δύο κόμματα της οποίας συγκέντρωσαν μαζί 9,2%. Στις στήλες των εφημερίδων του Μέρντοχ, η σκληρή δεξιά πτέρυγα δεν κρύβει την ικανοποίησή της για το εκλογικό διαζύγιο με τα «φιλελεύθερα» στρώματα, αλλά και το ενδιαφέρον της «να προσελκύσουμε πίσω» τους ψηφοφόρους που πήγαν προς τα ακροδεξιά. Οι Πράσινοι συγκέντρωσαν 1.400.000 ψήφους και 12% (σε πρώτη προτίμηση), δείχνοντας την ύπαρξη ενός κοινωνικού ακροατηρίου που κοιτά «στα αριστερά των Εργατικών». Ο τοπικός εκλογικός σχηματισμός της Πολιτείας Βικτόρια, Victorian Socialists, δοκίμασε τις δυνάμεις του σε 11 εκλογικές περιφέρειες της Μελβούρνης. Ήταν μια δύσκολη υπερπροσπάθεια για μια μικρή-τοπική δύναμη της άκρας Αριστεράς που υποχρεώθηκε να «υπερ-τεντωθεί» για να υποστηρίξει (με 700 περίπου εθελοντές συνολικά) αυτό το κατέβασμα (το 2019 είχε συγκεντρωθεί σε 3-4 περιφέρειες). Το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο, ως επιβεβαίωση της δυνατότητας το αριστερόστροφο ακροατήριο να κερδηθεί στην ανοιχτά «σοσιαλιστική» πολιτική. Οι Vic Soc συγκέντρωσαν αθροιστικά 20.000 ψήφους «πρώτης προτίμησης», που μεταφράζεται σε ποσοστά που κυμαίνονταν από 3-4 ως 5-5,5% στις περιφέρειες που ήταν παρόντες-παρούσες…