Οι εργατικές διεκδικήσεις στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού

Μ ετά τις 2 γενικές απεργίες (8 & 16 Μάρτη), που σε μαζικότητα και παλμό θύμισαν τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-2012, το κλίμα που διαμορφώνεται είναι υβριδικό: εμπεριέχει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, με την εισβολή του κόσμου της δουλειάς σε πιο κεντρικό παράγοντα των εξελίξεων, αλλά και ενσωμάτωση των δυσκολιών που έχουν επιβάλει όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις στην αποτελεσματικότητα του οργανωμένου εργατικού κινήματος.
Η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη συμπύκνωσε και αποτύπωσε τη συνειδητοποίηση του κόσμου της δουλειάς για τις εγκληματικές πολιτικές που έχουν οδηγήσει σε πλήρη εγκατάλειψη όλων των δημόσιων δομών και υποδομών, που λειτουργούν σε ακραία επικίνδυνη κατάσταση, από τύχη κι από το φιλότιμο όσων δημοσίων εργαζομένων έχουν απομείνει.
Η συνέχεια των κινητοποιήσεων σε γενικευμένο επίπεδο απαιτεί συγκεκριμένα αιτήματα προς διεκδίκηση και τη θέληση της συνδικαλιστικής αριστεράς να συνεργαστεί, να οργανώσει και να πιέσει τη γραφειοκρατία των συνδικάτων για νέο γύρο μαζικών αγώνων στο δρόμο. 
Αυτό σημαίνει αφενός τη διατύπωση μεταβατικών αιτημάτων, όπως η επαναφορά στο δημόσιο έλεγχο των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και αγαθών, το σταμάτημα των νέων ιδιωτικοποιήσεων και την ενίσχυση του Δημοσίου και αφετέρου, τη συνειδητή πρόθεση για τη δημιουργία μεγάλου εργατικού κινήματος, με τη συμμετοχή διευρυμένων δυνάμεων, χωρίς να θεωρείται «εμπόδιο» και διάστημα κινηματικής διακοπής η προεκλογική περίοδος, προκειμένου να κεφαλαιοποιηθούν συγκεκριμένα οφέλη σε ψήφους. 
Μια προεκλογική περίοδος με τον κόσμο να αντιστέκεται και να διεκδικεί στο δρόμο, δημιουργεί την υποχρέωση, ακόμη και στα πιο συμβιβασμένα και νεοφιλελεύθερα κόμματα, να τοποθετηθούν στα αιτήματα που θα προβάλλονται και σε όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, το φόβο της εγρήγορσης και «επιτήρησης» από το εργατικό κίνημα.
Ενεργά μέτωπα
Όπως και να ‘χει, το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη πυροδότησε μία σειρά κινητοποιήσεων σε όλες τις συγκοινωνίες (σταθερής τροχιάς, λεωφορεία, τρόλεϊ) με θέμα την ασφάλεια εργαζομένων και επιβατών, τόσο λόγω της εγκατάλειψης των υποδομών, όσο και λόγω της άνευ προηγουμένου υποστελέχωσης. Τα όσα αποκαλύπτονται από τα σωματεία των εργαζομένων σοκάρουν ακόμα και τους πιο «ψυλλιασμένους»!
Όσο κι αν το κλίμα μεγάλων, ενιαίων και γενικών κινητοποιήσεων δεν έχει βρει άμεσα τη συνέχειά του, το ξέσπασμα αγώνων από μεγάλους κλάδους κρατάει έναν αναβαθμισμένο κινηματικό ρυθμό. Εξάλλου, οι τεράστιες εργατικές κινητοποιήσεις σε όλο τον πλανήτη, επιβεβαιώνουν ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές έχουν φέρει όλο τον κόσμο στα όριά του!
Το ζήτημα της αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών, έρχεται από πιο παλιά, ωστόσο ο εκβιασμός των νεοδιόριστων εκ μέρους της Κυβέρνησης, ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει να απορρίπτεται από τον κόσμο των σωματείων, που δίνει έναν τρομερά επίμονο αγώνα. 
Ο πολυπληθής και πολύ ταλαιπωρημένος κλάδος των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με εξαιρετικά πολυάριθμους συμβασιούχους πολλών ειδών, δείχνει να ξεσπάει, με αφορμή την επίθεση της Κυβέρνησης στη δήμαρχο Αγίου Δημητρίου, επειδή δεν άσκησε έφεση στην απόφαση που δικαιώνει τους συμβασιούχους. Αυτή η «λέξη-κλειδί», που σημαίνει «συμβασιούχος που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες», βγάζει στο δρόμο χιλιάδες αγανακτισμένους εργαζόμενους και την ΠΟΕ-ΟΤΑ, διεκδικώντας τη μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων, ακόμα και μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα.
Οι διαρκείς επιθέσεις της κυβέρνησης σε κάθε απεργία, με το νομικό οπλοστάσιο που έχει δημιουργηθεί όλα τα τελευταία χρόνια (από το νόμο Αχτσιόγλου για το 50% +1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών ενός σωματείου που απαιτείται για να αποφασιστεί απεργιακή κινητοποίηση, μέχρι το νόμο Χατζηδάκη, που έβαλε άπειρες προϋποθέσεις για να θεωρείται νόμιμη μία απεργία και τον πρόσφατο νόμο Βορίδη που νομιμοποιεί την προσφυγή ενάντια σε απεργίες ακόμα και σε υπουργούς που έχουν εκχωρίσει αρμοδιότητες πέραν του υπουργείου τους) και με τη συνδρομή της δικαστικής εξουσίας, τελικά έχουν απονομιμοποιήσει την ίδια την κυβέρνηση, αποδεικνύοντας και στους πιο ανυποψίαστους την πρόθεσή της να απαγορεύσει οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση και τον ίδιο το συνδικαλισμό.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη θρησκευτική ευλάβεια και την ταξική επιμονή ενάντια στην παροχή δημοσίων υπηρεσιών χρήσιμων και απαραίτητων στη ζωή του λαού, φτάνοντας στον παροξυσμό να αποκαλούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι «βαθύ κράτος» και να επιχειρείται να τους φορτωθεί ακόμα και το έγκλημα των Τεμπών, διαμέσου της διαβόητης «αξιολόγησης», έχουν δημιουργήσει στο χώρο του Δημοσίου ένα εκρηκτικό κλίμα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δεχθεί αλλεπάλληλες επιθέσεις, από τον κοινωνικό αυτοματισμό, μέχρι και τις δικαστικές διώξεις των ομοσπονδιών τους και, λαμβάνοντας υπόψη ότι η υποστελέχωση και οι συνθήκες εργασίας είναι σε τόσο τραγικό σημείο που προειδοποιούν για «νέα Τέμπη» ανά πάσα ώρα και σε οποιονδήποτε χώρο δουλειάς, η «αξιολόγηση», πέραν των υπολοίπων προβλημάτων που έχει, μοιάζει κοροϊδία στα μούτρα χιλιάδων ανθρώπων που εξακολουθούν να δουλεύουν με μνημονιακούς μισθούς και στη συντριπτική πλειοψηφία, λόγω φιλότιμου.
Πρωτομαγιά
Ο επόμενος «εργατικός σταθμός» που μπορεί να εκφράσει γενικευμένες και μαζικές διεκδικήσεις είναι η εργατική Πρωτομαγιά, με τους απολύτως συμβατούς συμβολισμούς που κουβαλάει ιστορικά και διαχρονικά.
Η φετινή Πρωτομαγιά πέφτει λίγο πριν τις εκλογές και, ενώ κινδύνευε  να αφομοιωθεί από μία προεκλογική περίοδο όπως την είχαν σχεδιάσει και την υλοποιούσαν τα κόμματα εξουσίας -ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ- πριν τα Τέμπη (με γενικόλογες αοριστολογίες περί των «συμφερόντων της Ελλάδας» και ανούσιες κοκορομαχίες), έχει τη δυνατότητα, πλέον, να μετατραπεί σε διεκδίκηση των «από κάτω» για συγκεκριμένες δεσμεύσεις υπέρ των εργατικών συμφερόντων. Συμφέροντα που, εκ των πραγμάτων συμπεριλαμβάνουν τα φεμινιστικά αιτήματα. Συμφέροντα που αφορούν τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες μετανάστες και μετανάστριες. Συμφέροντα που αφορούν την κλιματική κρίση και το περιβάλλον, τη ζωή των εργαζομένων στο σύνολό της!
Η φετινή Πρωτομαγιά, στις ιδιαίτερες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, μπορεί να «χρωματιστεί» από την Αριστερά, προσπαθώντας να συγκεντρώσουμε τις σύγχρονες εργατικές διεκδικήσεις και να τους δώσουμε την ευκαιρία να προβληθούν όσο πιο μαζικά γίνεται. Ας είμαστε πιο παρεμβατικοί, ακόμα και στην προεκλογική περίοδο, αξιοποιώντας την για να υποχρεώσουμε όσες και όσους διεκδικούν την εργατική ψήφο να τοποθετηθούν στα αιτήματα των εργαζομένων, που πράγματι έχουν φτάσει να είναι αιτήματα «ζωής ή θανάτου».