Ανούσιο προεκλογικό πανηγύρι

Ένα συνεχές προεκλογικό πανηγύρι που έχουν στήσει τα κόμματα εξουσίας με στόχο να προσελκύσουν ψήφους από παντού. Το μόνο που επιτυγχάνουν βέβαια είναι να ενισχύουν της τάσεις αποχής από την κάλπη και περαιτέρω απαξίωσης της πολιτικής.
Ολόκληρη η πρώτη φάση της προεκλογικής συζήτησης ξεκίνησε με σκάνδαλα και τσακωμούς για το αν βγάζει περισσότερα εισοδήματα από Airbnb ο Ραγκούσης ή ο Μητσοτάκης. Από το αν θα κατέβουν υποψήφιοι/ες διάφοροι πολιτικάντηδες που έχουν καταδικαστικές αποφάσεις ή ανοιχτές ιστορίες με τη δικαιοσύνη και πότε τελικά θα γίνει το τηλεοπτικό debate. Αντιπαράθεση για τα επουσιώδη και τα δευτερεύοντα δηλαδή, μήπως και φτιαχτούν (ψευδεπίγραφες) διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των συστημικών κομμάτων. Πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, συγκλίνουν στα μεγάλα ζητήματα και εμφανίζονται ως «εγγυητές» της πολιτικής σταθερότητας. Ταυτόχρονα, και τα τρία κόμματα, «εγγυώνται» την επιχειρηματική κερδοφορία, την διατήρηση του φράκτη στον Έβρο, την υποστήριξη των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών στην περιοχή, τη συμμόρφωση με τους «απαραβίαστους» κανόνες του Δημοσιονομικού Συμφώνου της ΕΕ, οι οποίοι απαιτούν τιμωρία των φτωχών στο διηνεκές. 
Υποσχέσεις
Η σκληρή πραγματικότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους έχει αναγκάσει τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα να δίνουν υποσχέσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενίσχυση της Υγείας και της Παιδείας, θέλοντας έτσι να εμφανίσουν ένα πιο «κοινωνικό πρόσωπο». Παρόλο που δεν πείθουν για την ειλικρίνειά τους, οφείλουν να παρουσιάσουν και κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα. Ακριβώς όμως επειδή αυτά τα προγράμματα μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (σε σημείο που οδήγησε τον Α. Τσίπρα να αποκαλέσει τον Κ. Μητσοτάκη «ιδεολογικό υποκλοπέα» του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και τον Ν. Ανδρουλάκη να αποκαλεί τη ΝΔ «γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ»), το «ευχάριστο διάλειμμα» ενασχόλησης με τα προβλήματα όσων ζουν από τη δουλειά τους, δεν θα κρατήσει πολλές μέρες. 
Στο διάστημα που απομένει μέχρι την 21η Μάη, θα συνεχιστούν οι συνεντεύξεις των Μητσοτάκη και Τσίπρα σε όλα τα τηλεοπτικά «πρωινάδικα» και τις μεσημεριανές εκπομπές (που παρακολουθούν κυρίως γυναίκες, που αποτελούν τη μεγαλύτερη «δεξαμενή» των αναποφάσιστων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), σε κάθε απίθανο/η διαδικτυακό influencer και ραδιοφωνικό παραγωγό. Με χαλαρές συζητήσεις για τις οικογενειακές συνήθειες ή τις μουσικές προτιμήσεις των πολιτικών αρχηγών, τακτική στην οποία έχει «τσιμπήσει» εσχάτως και ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας.  
Σενάρια συνεργασιών
Όσο για τις περίφημες μετεκλογικές συνεργασίες, εκεί ο τακτικισμός έχει χτυπήσει…κόκκινο. Αυτοδύναμη κυβέρνηση θέλει ο Μητσοτάκης στη δεύτερη κάλπη, για αυτό και θα κατέθετε αμέσως την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αν είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ. Τώρα τελευταία όμως, στην Πειραιώς συζητούν την πιθανότητα κυβέρνησης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή να βρεθούν αποστάτες βουλευτές από άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Οι καταγγελίες για προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών του Βελόπουλου είναι ενδεικτικές των παρασκηνιακών διεργασιών. 
Κυβέρνηση νικητών θέλει ο Τσίπρας, που υποτίθεται ομνύει στην απλή αναλογική (έστω και με 3% όριο εισόδου στη βουλή) αλλά υποστηρίζει ότι δεν συζητά συμπράξεις αν είναι δεύτερος. Αν το άθροισμα των «ηττημένων» έδινε 151 έδρες, θα επέμενε σε αυτή τη θέση την επομένη των εκλογών; Έφτασε μάλιστα στο σημείο να απαιτεί ψήφο ανοχής από ΚΚΕ και ΜΕΡΑ 25, κατηγορώντας τα δύο κόμματα πώς σε αντίθετη περίπτωση θέλουν να μη φύγει ο Μητσοτάκης. Τον Γενάρη του 2015 βέβαια, όταν του έλειπαν 2(!) βουλευτές για να σχηματίσει κυβέρνηση, δεν ζήτησε ανοχή από την Αριστερά και παρουσίασε ως «αναγκαία» τη συγκυβέρνηση με το ακροδεξιό κόμμα του Καμμένου. 
Για τον Ανδρουλάκη και την τακτική του «και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τη ΝΔ, αλλά χωρίς Τσίπρα και χωρίς Μητσοτάκη πρωθυπουργό», τι να υποθέσει κάποιος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ παραμένει συνεπής με τη «δημιουργική ασάφεια» του πολιτικού στίγματος που εκπέμπει. Σε κάθε περίπτωση, φιλοδοξεί να βρεθεί το κόμμα του με κάποιο τρόπο στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα. 
Ψηφοδέλτια
Μετά το φιάσκο με τα «λαμπερά» ονόματα που εκλέχτηκαν το 2019 στο Ευρωκοινοβούλιο (όπου οι εκλεγμένοι «αστέρες» -πέρα από τον μαχαιροβγάλτη, ναζί Λαγό- των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ προέκυψαν απατεώνες, μιζαδόροι μεγατόνων και βιαστές), τα ψηφοδέλτια των κομμάτων γέμισαν «σοβαρές» υποψηφιότητες. Είναι να απορείς πόσοι πλούσιοι και «επιτυχημένοι» στον τομέα τους, θέλουν να σώσουν τους αδύναμους από τη μιζέρια και να δώσουν προοπτική στη νεολαία. 
Όσο για την ισότιμη συμμετοχή ανδρών και γυναικών, η υποκρισία περισσεύει για  τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και δεν θέσπισαν ποτέ τολμηρά μέτρα που θα ακύρωναν τις εργασιακές/μισθολογικές ανισότητες λόγω φύλου. Που ξήλωσαν το κοινωνικό κράτος, πράγμα που επιβαρύνει πρωτίστως τις γυναίκες. Που δεν φρόντισαν να υπάρχουν δημόσιες και δωρεάν δομές προστασίας για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας. 
Περίοπτη θέση στα ψηφοδέλτια Επικρατείας των δύο κομμάτων έχουν άνθρωποι της «αγοράς» και «τεχνοκράτες», ενώ πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι και με τους δύο διεκδικητές της πρωτιάς, όπως ο απόστρατος Ευ. Αποστολάκης που λίγο έλειψε να γίνει υπουργός της κυβέρνησης της ΝΔ το 2021, ενώ υπηρέτησε ως υπουργός στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στη ΝΔ διάφοροι κολλητοί του Μητσοτάκη με κομβικό ρόλο στο επιτελικό κράτος (που τα πήγε «εξαιρετικά» στην πανδημία και τις φωτιές), όπως η γ.γ Δημόσιας Υγείας Ε. Αγαπηδάκη και ο  υπουργός Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης Χ. Στυλιανίδης, συναντούν τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Θεόδωρο Σκυλακάκη (που είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και παραδοσιακός φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη), τον πρύτανη των ΜΑΤ και του ΑΠΘ Ν. Παπαϊωάννου (αυτόν που δεν θέλει κόμματα μέσα στις σχολές…) και το «ορφανό» του Α. Λοβέρδου, που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ για να ενταχθεί στη ΝΔ, Σπ. Καρανικόλα. 
Στον ΣΥΡΙΖΑ, η διεύρυνση προς τον κόσμο των επιχειρήσεων, το στρατό και την αστυνομία, πήγε σε άλλο επίπεδο, απογειώνοντας την τραγική στρατηγική «όσο πιο δεξιά, τόσο πιο καλά». Μαζί με τις «μεταγραφές αεροδρομίου» από τα ΜΜΕ, των Π. Τσαπανίδου και Ε. Ακρίτα, στο Επικρατείας της Κουμουνδούρου βρήκαν χώρο - πέρα από τον πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ- και η αντιστράτηγος εν αποστρατεία της ΕΛ.ΑΣ. Ζαχαρούλα Τσιριγώτη (με κομβικό ρόλο στη διαχείριση του Προσφυγικού).  Αλλά και επιχειρηματίες όπως ο Στ. Κασσελάκης που δραστηριοποιείται στο χώρο της ναυτιλίας. Που να μείνει θέση μετά για κανένα συνδικαλιστή ή άνθρωπο των κινημάτων, σε ένα κόμμα που παρόλα αυτά εξακολουθεί να έχει στον  τίτλο του τις λέξεις «ριζοσπαστική» και  «αριστερά».  
Είναι σημαντικό, η απέχθεια που γεννά στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αυτό το σάπιο προεκλογικό σκηνικό, να μην μετατραπεί σε ενδυνάμωση της αποχής και του «όλοι ίδιοι είναι», που καλλιεργεί συστηματικά η ακροδεξιά. Αλλά σε αριστερή ψήφο και κινητήρια δύναμη συλλογικού αγώνα, που θα σαρώσει τα κόμματα της εξαπάτησης και την πολιτική της λιτότητας και του αυταρχισμού. Φέρνοντας στο επίκεντρο το «κοινωνικό ζήτημα» και όχι τις ανούσιες κόντρες των επίδοξων διαχειριστών της υπάρχουσας κατάστασης. Προσπάθεια, που θα απαιτήσει αναβαθμισμένη κινηματική δράση και μια μαζική ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά.