Για ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα μετά τις εκλογές

Θ εωρώ ότι είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των εργαζόμενων τάξεων και των κοινωνικά αποκλεισμένων η απαλλαγή μας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν πρόκειται για μια ακόμα αστική κυβέρνηση, όπως διατείνονται τμήματα της Αριστεράς. Εκτός του ότι είναι η αντιλαϊκότερη και αυταρχικότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση, δεν εκπροσωπεί απλώς τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως κάθε αστική κυβέρνηση, αλλά είναι αδιαμεσολάβητα καθαυτό το πλέον επιθετικό κεφάλαιο στην εξουσία. Η επανεκλογή της θα ολοκληρώσει την καταστροφή στοιχειωδών κοινωνικών κατακτήσεων, προνοιακών υποδομών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Με αυτή την έννοια, είναι εξοργιστικό το στρογγύλεμα που κάνει μέρος της Αριστεράς στο ρόλο αυτής της κυβέρνησης, επιχειρώντας να την εξομοιώσει με τον κεντροαριστερό και ψοφοδεή, αλλά προφανώς όχι ακροδεξιό και διεφθαρμένο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την προσέγγιση εκπροσωπεί με ιδεολογική υπερηφάνεια, αλλά ουδεμία ταξική αντίληψη το ΚΚΕ ενώ φλερτάρουν μαζί της οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Πεποίθησή μου ήδη από 2020 ήταν ότι το μόνο τρόπο για την εκδίωξη της κυβέρνησης από τα αριστερά αποτελούσε το ενιαίο μέτωπο στο δρόμο και την κάλπη με πολιτικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στηριγμένο σε ενωτικές διεκδικήσεις και ένα κυβερνητικό πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας. Φυσικά, επρόκειτο για μια μη ρεαλιστική πρόταση ως προς τους βασικούς αποδέκτες της, ωστόσο συνεχίζω να πιστεύω ότι η μειοψηφική έστω υιοθέτησή της θα άλλαζε το κλίμα σε μια σειρά από μέτωπα αγώνα (πόλεμος, ακρίβεια, καταστολή κ.λπ.) και θα ασκούσε πιέσεις στους μαζικότερους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς. Τούτο δεν έγινε εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων των «μεγάλων» και πολιτικής αποχαύνωσης των «μικρών».
Φοβάμαι ότι η πιθανή επανεκλογή του Μητσοτάκη όχι μόνο θα ολοκληρώσει την καταστροφή που προανέφερα, αλλά και θα απογοητεύσει το νεανικό κυρίως δυναμικό που με έναρξη τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών έφτασε στις μεγαλειώδεις πανελλαδικές διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών. Βεβαίως, θα υπάρξουν νέες κινηματικές αντιστάσεις, ωστόσο οι χρόνοι εκκίνησης και οι ρυθμοί ανάπτυξής τους είναι άγνωστοι, ιδιαίτερα αν μεσολαβήσει μια μεγάλη ήττα, όπως η επανεκλογή Μητσοτάκη. Με αυτή την έννοια, καταλαβαίνω, αν και δεν συμμερίζομαι την επιλογή τους, όσες-ους ψηφίσουν με περισσή ανοχή τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, το επιτελείο Τσίπρα άσκησε χειρότερη αντιπολίτευση από την κυβερνητική θητεία του και τώρα κάνει ακόμα χειρότερη προεκλογική καμπάνια και από την αντιπολίτευσή του.
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι έχει γίνει σαφές πως προτιμώ μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο γιατί θα μειωθεί ο ρυθμός της επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις και θα υπάρξουν κάποιες αποκαταστάσεις, που αφορούν τις ζωές εκατομμυρίων «κανονικών» ανθρώπων και όχι την αφηρημένη σφαίρα της ιδεολογίας, αλλά και επειδή είναι καλύτερο αντί να αμύνεσαι απεγνωσμένα στο νεοφιλελεύθερο κανιβαλισμό να διεκδικείς από μια κεντροαριστερή κυβέρνηση να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της, είτε αφορούν την αύξηση του βασικού μισθού και την κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας είτε την επιστροφή στο Δημόσιο των εθνικών μουσείων και την κατάργηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ισχυρίζομαι ότι έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε και όσες-οι θα ψηφίσουμε ΜΕΡΑ ή εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις (για το ΚΚΕ δεν το συζητώ…), αλλά και αυτοί-ές που θα απέχουν ή θα ρίξουν άκυρο. Πάνω απ’ όλα όμως, επειγόμαστε, όποια κυβέρνηση και αν εκλεγεί, για ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα για τη ζωή και την ελευθερία.