(ολόκληρο στο Rproject.gr)
Ημερ.Δημοσίευσης
[...]
Κ όμματα που εξηγούν την περιπλοκότητα της οικονομίας, έχοντας προτάσεις ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, κόμματα που κατονομάζουν ταξικούς εχθρούς, που συντηρούν το δικαίωμα στην ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων, είναι πολύτιμα και είναι απαραίτητο να βρίσκονται στη βουλή. Όταν όλος ο ιδεολογικός μηχανισμός του κεφαλαίου κινητοποιείται ενάντια στο «Δήμητρα», καθίσταται σαφές ότι το ΜέΡΑ25 θα ήταν καλό να είναι στη βουλή –καθώς επίσης κατονόμαζε και το κεφάλαιο, πηγαίνοντας πολύ πέρα από γενικές θέσεις αντίθεσης σε αυτό. Το ΚΚΕ έχει μια σταθερή βάση ως ένα από τα ελάχιστα μάχιμα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης με υπόβαθρο στην ιστορική μνήμη. Δεν κινδυνεύει να μην είναι στη βουλή, αλλά κινδυνεύει μακροπρόθεσμα από την ιδεολογική χειραγώγηση και τα θεσμικά της φερέφωνα.Η ηγεμονία του κεφαλαίου κατανοεί τι εκπροσωπούν αυτά τα δύο κόμματα και τους κάνει κομπλιμέντα: «Τι ζητάει δηλαδή ο Τσίπρας; Ανοχή από δύο κόμματα που θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα» (ΤΑ ΝΕΑ, 27.4.2023). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αναφέρεται, αν και κατεβαίνει στις εκλογές – νοείται, δυστυχώς, ως αμελητέα δύναμη, ως μη απειλή. Γιατί; Γιατί το ότι δεν είναι ήδη στη βουλή της στερεί ορατότητα και για τις εκλογές του 2023. Στη βουλή θα είναι πάντως, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η γραφική πλην ατάραχη ακροδεξιά που είχε προτείνει τη «λύση» να σταλούν τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινωνική» καταναγκαστική εργασία στα νησιά. Με αυτό το ζοφερό φόντο, το ζήτημα είναι, κυριολεκτικά, πώς μπορούν να αλληλο-υποστηριχτούν –παρά τις διαφορές τους– και τα τρία κόμματα αντί για τη συνεχή ροή επιθετικότητας. Αν υπήρχε κοινός στόχος, θα έπρεπε να ήταν η συνολική αύξηση των αριστερών ψήφων. Καμία τέτοια αύξηση δεν θα υπάρξει όσο διαιωνίζεται η κουλτούρα απόρριψης, απαξίωσης, επιθετικότητας εντός της αριστεράς – έκφραση της απόλυτης ηγεμονίας του ανταγωνισμού. [...]
Ενάντια στον δικομματισμό. Γίνεται;
Ας αναρωτηθούμε: πόσοι, πόσες στη χώρα μπορούν να αντέξουν μία ακόμη τετραετία απροκάλυπτα μαφιόζικου καπιταλισμού; Πώς διαμορφώνεται το δίλημμα που αντιμετωπίζει η μέση ψηφοφόρος του αριστερού φάσματος; Πώς μπορούμε να απονομιμοποιήσουμε το δίλημμα που οδηγεί γραμμή στη μόνιμη δικτατορία του κεφαλαίου διά του άγρια προωθούμενου δικομματισμού; Θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα της αστικής ηγεμονίας το να γίνει η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία βορά στο δικομματισμό. Και όμως, όσοι δεν κινούμαστε αποκλειστικά σε κάποιο comfort zone συναγωνιστριών ακούμε: «Μα δεν θα ψηφίσεις Σύριζα; Θα μας πάρεις στο λαιμό σου;». Ο δικομματισμός χτίζεται πάνω στην αμεσότητα της απόγνωσης. Όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές κρίνουν, βεβαίως, ότι δεν τους αφορά ο δικομματισμός. Αφορά όμως σε ένα τεράστιο τμήμα των ψηφοφόρων, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, και το ζήτημα είναι πώς μπορεί να αποφευχθεί. Οι ΗΠΑ και το (μετά-Corbyn) Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η ψήφος μοιράζεται αποκλειστικά κι επαναλαμβανόμενα ανάμεσα σε δύο δεξιά κόμματα, σε δύο πολύ κοντινές εκδοχές του ΤΙΝΑ, είναι παραδείγματα προς αποφυγή. Δεν χρειάζεται ίσως να τονιστεί ότι ο δικομματισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες ειδικά σχετίζεται με όλες τις διαστάσεις και εκφάνσεις της αμερικανικής κυριαρχίας.
Στις παρούσες συνθήκες, φωνές που προβάλλουν μια αγνή και αμόλυντη αριστερά εκτός βουλής συνιστούν επαναστατικό ελιτισμό –αντίφαση που δεν μπορεί να αντέξει ούτε η κοινωνία ούτε ο πλανήτης Γη. Αλλά ούτε θα επιτευχθεί πολυφωνική εκπροσώπηση της αριστεράς στο ελληνικό κοινοβούλιο αν συνεχιστεί η επιθετικότητα μεταξύ αριστερών σχημάτων. Οι πολίτες που βιώνουν και κατανοούν την καταστροφικότητα του καπιταλισμού στη ζωή τους δεν θα βγάλουν, για να ψηφίσουν, το αριστερόμετρο. Η σύνταξη μιας αριστερής οργάνωσης με ένα αριστερό κόμμα δεν χρειάζεται να γίνεται με όρους εξευτελισμού της επιλογής άλλης αριστερής οργάνωσης για άλλο αριστερό κόμμα. Η αλληλο-δαιμονοποίηση εντός της αριστεράς είναι απωθητική για τις/τους ψηφοφόρους του χώρου και συμβάλει μόνο στη διεύρυνση της αριστερής μελαγχολίας.
Η ψήφος δεν είναι ατομική ιδιοκτησία. Ανήκει στην κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε ως αριστερά παρά τις (ναι, ουσιαστικές) διαφορές μας. Συνιστά όπλο πάλης στην κρίσιμη συγκυρία. Ας μην το παραδώσουμε γιατί αυτό ακριβώς επιθυμούν οι ηγεμόνες της υπό εξέλιξη καταστροφής. Και ας μην δικαιολογούμε την κοινωνική μας ψήφο με βάση την αποστροφή μας για την κοινωνική ψήφο των υπολοίπων. Η κοινωνική ψήφος είναι όπλο ενάντια στον καπιταλισμό, όχι για να τραυματιζόμαστε μεταξύ μας, συχνά θανάσιμα.