Κι όμως γυρίζει...

Παλαιστίνη/Ισραήλ
«Σήμερα, γιορτάζουμε 75 χρόνια σφριγηλής δημοκρατίας στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, 75 χρόνια δυναμισμού, εφευρετικότητας και ρηξικέλευθων καινοτομιών. Κάνατε κυριολεκτικά την έρημο να ανθίσει, όπως μπόρεσα να διαπιστώσω κατά την περσινή μου επίσκεψη στη Νεγκέβ». Έτσι επέλεξε να τιμήσει η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν την «Μέρα Ανεξαρτησίας του Ισραήλ», δηλαδή την επίσημη έναρξη ενός σχεδίου εποικιστικής αποικιοκρατίας με πράξεις μαζικής εθνοκάθαρσης που οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν «Νάκμπα» (Καταστροφή). Απαντώντας στις διαμαρτυρίες της Παλαιστινιακής Αρχής για την προσβλητική επίκληση ενός ιδρυτικού ρατσιστικού μύθου του Ισραήλ («η Παλαιστίνη ήταν έρημος πριν έρθουμε και την κάνουμε να ανθίσει»), η Ευρωπαία Επίτροπος δήλωσε ότι εννοούσε την μετατροπή της ερήμου της Νεγκέβ σε αρδεύσιμη γη κι όχι το παρελθόν. Αλλά όπως συνηθίζουν να θυμίζουν σε κάθε επέτειο οι Παλαιστίνιοι, «η Νάκμπα συνεχίζεται» μέχρι σήμερα, επί 75 χρόνια. Η Φον Ντερ Λάιεν δεν έχει ακούσει για τα συστηματικά -απολύτως σύγχρονα- εγκλήματα εις βάρος των Παλαιστινίων Βεδουίνων της Νεγκέβ, που απασχολούν τη Διεθνή Αμνηστία και την Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Φυλετικών Διακρίσεων. Ούτε παίρνει ασφαλώς υπόψη ότι αυτή η «σφριγηλή δημοκρατία» καταπιέζει συστηματικά τον μισό (παλαιστινιακό) πληθυσμό που ζει υπό την -στρατιωτική, οικονομική, πολιτική- κυριαρχία της. Αυτή η διαρκής καταπίεση θα συνεχίζει να παράγει διαρκή αντίσταση. Αυτή εκφράζεται εδώ κι ένα χρόνο πιο δυναμικά και επίμονα στη Δυτική Όχθη, σε πείσμα (ή και εξαιτίας) της κλιμάκωσης της ισραηλινής επιθετικότητας με φονικές επιδρομές, μαζικές συλλήψεις, εκτελέσεις και στρατιωτικές πολιορκίες. Στις 15 Μάη, στα 75 χρόνια από την «Νάκμπα», ο παλαιστινιακός λαός θα υπενθυμίσει ότι συνεχίζει να υπάρχει και ότι υπάρχοντας αντιστέκεται, όσο κι αν θέλει το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του σαν την Φον Ντερ Λάιεν να τον διαγράψει -και από την ιστορία και από τη δημόσια συζήτηση σήμερα…

Αφγανιστάν
Μια έκθεση του ΟΗΕ βρήκε ότι τα 34 από τα 40 εκατομμύρια ανθρώπων στο Αφγανιστάν ζουν σε συνθήκες φτώχειας -από 19 εκατομμύρια το 2020. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για το μοντέλο «ανάπτυξης» που καθοδήγησαν οι ΗΠΑ στα 20 χρόνια κατοχής της χώρας και τι άφησε πίσω της η 20ετής «ανοικοδόμηση». Όμως στην δραματική επιδείνωση τα τελευταία χρόνια, έχουν παίξει ρόλο πιο πρόσφατα εγκλήματα. Το «πάγωμα» των αποθεματικών της Αφγανικής Κεντρικής Τράπεζας αλλά και η δραστική περικοπή της διεθνούς βοήθειας (που αποτελούσε το 70% του προϋπολογισμού της χώρας), ως εκδίκηση του ταπεινωμένου από τους Ταλιμπάν αμερικανικού κράτους. Οι υποστηρικτές αυτού του «οικονομικού αποκλεισμού» επικαλούνται την βαναυσότητα του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Αντίστοιχη βαναυσότητα βέβαια χαρακτήριζε και τους πολέμαρχους που συνεργάστηκαν με τον αμερικανικό στρατό. Ήταν κι αυτοί καθάρματα, αλλά «δικά μας καθάρματα». Σύμφωνα μάλιστα με την έκθεση του ΟΗΕ, εκείνα τα καθάρματα ήταν ακόμα χειρότερα ως προς τη διάθεση της διεθνούς βοήθειας (η έκθεση αναφέρει σημαντική μείωση της διαφθοράς μετά το 2020). Εν τω μεταξύ, η διακοπή/μείωση της βοήθειας δεν βλέπουμε πώς βοηθά τις καταπιεσμένες γυναίκες. Αντίθετα, ο ΟΗΕ προειδοποιεί ρητά: «Αν η βοήθεια μειωθεί, θα επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι ήδη τραγικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι απλοί Αφγανοί πολίτες -και ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα κορίτσια»…

ΗΠΑ
Μετά την ανατροπή της «Απόφασης Ρόου» (που θεμελίωνε το δικαίωμα στην άμβλωση), η φονταμενταλιστική Δεξιά στις ΗΠΑ έχει ξεσαλώσει. Μέσα στο 2022, οργανώσεις όπως οι «Μαμάδες για την Ελευθερία» επιχείρησαν να απαγορεύσουν 2.571 τίτλους βιβλίων (με θέματα έμφυλης ή φυλετικής ισότητας από σχολικές και δημόσιες βιβλιοθήκες (ρεκόρ 20ετίας). Μέσα στο 2023, πολιτειακοί νομοθέτες έχουν καταθέσει 483 νομοσχέδια κατά των δικαιωμάτων των τρανς ατόμων (την ίδια χρονιά, το 50% των τρανς ατόμων 13-24 ετών σκέφτηκε σοβαρά την αυτοκτονία). Παράλληλα, σε πολλές Πολιτείες που απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε η χειρουργική άμβλωση, πλέον εξαπολύονται νέες επιθέσεις στη φαρμακευτική άμβλωση (που αποτελούσε «παραθυράκι» μετά την ανατροπή της απόφασης «Ρόου»). Είναι η κορύφωση μιας διαδικασίας που συνόψισε εύστοχα η Σάρον Σμιθ: «Επί δεκαετίες, [οι Ρεπουμπλικάνοι] υιοθέτησαν τη ριζοσπαστική Δεξιά και προώθησαν το αντιδραστικό της πρόγραμμα, απλά και μόνο επειδή αυτή η μικρή αλλά καλά χρηματοδοτημένη μειοψηφία του πληθυσμού έχει μεγάλο κίνητρο να ψηφίζει μαζικά… Πιο απλά, οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί στράφηκαν ενθουσιωδώς όλο και πιο δεξιά για να ικανοποιήσουν αυτή την υπερσυντηρητική μειοψηφία -γιατί για πολύ καιρό αυτή τους εξασφάλιζε νίκες σε εκλογές και επανεκλογές. Με αυτό τον τρόπο, το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σταδιακά καταλήφθηκε από αυτό τον διψασμένο για αίμα και όλο και πιο έξαλλο όχλο. Ο Τραμπ δεν εμφανίστηκε από το πουθενά: η άνοδός του προετοιμαζόταν επί δεκαετίες». Οι Δημοκρατικοί δεν παρουσίασαν ποτέ σθεναρή αντίσταση. Καθώς οι «πολιτισμικοί πόλεμοι» της Δεξιάς προκαλούσαν αντισυσπείρωση και πόλωση, το Δημοκρατικό Κόμμα υιοθέτησε τη στρατηγική που ο Μπιλ Κλίντον ονόμασε «τριγωνισμό»: Την προσπάθεια των Δημοκρατικών να πάρουν αποστάσεις από τα «δύο άκρα», αναζητώντας «μέσο έδαφος συνεννόησης» για να απευθυνθεί (εκλογικά) και στα δύο ακροατήρια. Κάπως έτσι μετατοπίστηκε όλη η πολιτική σκηνή προς τα δεξιά, η οποία -όπως σημειώνει η Σάρον- «συνέβη σε μια εποχή που η πλειοψηφία των ανθρώπων στρεφόταν προς τα αριστερά -κάτι που έχει γίνει η πιο εμφανής αντίφαση στη χώρα που αυτοαποκαλείται η σπουδαιότερη δημοκρατία του πλανήτη». Η (αδιέξοδη) προσπάθεια τμήματος της Αριστεράς να επιχειρήσει να αξιοποιήσει την μαζική αριστερόστροφη μετατόπιση για «να καταλάβει και να αλλάξει» το Δημοκρατικό Κόμμα φαίνεται να τελειώνει όχι με έναν πάταγο, αλλά με ένα λυγμό. Ο Τζο Μπάιντεν θα διεκδικήσει την επανεκλογή του και ο Μπέρνι Σάντερς δήλωσε ότι δεν θα διεκδικήσει το χρίσμα, γιατί «καθήκον του προοδευτικού κινήματος» είναι να στηρίξει τον Μπάιντεν «και να διασφαλίσει ότι θα υπερασπιστεί την εργατική τάξη της χώρας». Και αυτό, λίγο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Μπέρνι, που -μεταξύ πολλών άλλων- καταπιάνεται και με το πόσο ανίσχυρoς αισθάνθηκε κατά τη θητεία του στην (θεσμικά πανίσχυρη) θέση του Προέδρου της Επιτροπής Προϋπολογισμού της Γερουσίας, όσον αφορά την προώθηση πολιτικών για «την υπεράσπιση της εργατικής τάξης της χώρας»…