Με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη μέρα

Μετά από μία τετραετία που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επωμίστηκε μία πάρα πολύ σκληρή πολιτική εις βάρος των υποτελών τάξεων και της νεολαίας, αυτό φαίνεται να μην του κοστίζει. Ιδιαίτερα φαίνεται σε ένα βαθμό να μην του κοστίζει και με τον τρόπο που μπορεί να “έβλεπε” η Αριστερά αναλύοντας αλλά και βιώνοντας από τη δική της πλευρά την κυβερνητική πολιτική. Αντίθετα τα κυρίαρχα αφηγήματα της κυβέρνησης για την ανάπτυξη και την πρότασή της για την οικονομία, σε συνδυασμό με  την αποποίηση της ευθύνης για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα και γεγονότα της τετραετίας φαίνεται να πείθουν μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και να ανεβάζουν και τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας.
Η Αριστερά στις διάφορες εκφάνσεις της μέσα σε αυτήν την τετραετία έδωσε με όλες της τις δυνάμεις, παρά τις αδυναμίες της, τη μάχη απέναντι στην κυβερνητική επίθεση. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι δεν κατάφερε να παίξει τον κομβικό ρόλο αποδυνάμωσης της κυβερνητικής δύναμης και να συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές μάζες σε ένα αντιπαραθετικό πολιτικό σχέδιο. Η παρόλα αυτά σημαντική άνοδος του ΚΚΕ, δεν δείχνει μία ευρύτερη τάση συσπείρωσης, αν συνυπολογίσουμε και την πτώση του Μερα25 και τον κόσμο που αποδεσμεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι το ΚΚΕ επιβραβεύεται για μία σταθερή δουλειά σε κοινωνικούς χώρους και κάποιες πρωτοβουλίες των τελευταίων χρόνων, ενώ αντίθετα το Μέρα25 μάλλον φθείρεται λόγο των αδυναμιών του σε επίπεδο αριστερού ακροατηρίου, ενώ παράλληλα δεν φάνηκε στην πρώτη εκλογική μάχη να μπορεί να διεμβολίσει κόσμο του μεσαίου χώρου. 
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ παρόλα αυτά σηματοδοτεί και το τέλος ενός κύκλου. Για δύο τετραετίες μετά το 2015 το δίπολο Νέας Δημοκρατίας - ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσε την κεντρική πολιτική σκηνή, εγκλωβίζοντας μεγάλα ακροατήρια που αντιτάσσονται στη κυβερνητική πολιτική στο να έχουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως σημείο αναφοράς. Η ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ στα κρίσιμα ζητήματα στη κυρίαρχη αστική γραμμή και η προσπάθεια να κάνει μία αντιπολίτευση που θα διαχωρίζεται στα σημεία με τη πολιτική της ΝΔ, σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη αποδιάρθρωση του κόμματος, πλέον κάνουν σαφές το δομικό πρόβλημα του να αποτελέσει έναν δεύτερο πόλο ενός νέου δικομματισμού. 
Είναι λογικό τα αποτελέσματα των εκλογών να μας προβληματίζουν σε σχέση με την επικρότηση της πολιτικής της ΝΔ. Επίσης είναι σαφές και κρίσιμο κομμάτι της συζήτησης που πρέπει να κάνει η Αριστερά την επόμενη μέρα, το γεγονός ότι η ΝΔ έχει καταφέρει να μετατοπίσει τα κυρίαρχα ερωτήματα και αρκετές κοινωνικές ομάδες με βάση μια συστηματική δουλειά τα τελευταία χρόνια σε πολλαπλά επίπεδα. Από την άλλη ο κόσμος που συμβιβάζεται σε επίπεδο προσδοκιών, αποδεχόμενος σε πολλά ζητήματα την ατομική ευθύνη και βρίσκει προοπτική στο σχέδιο ΝΔ, δεν σημαίνει ότι συγκροτεί μία κοινωνία η οποία με γρήγορους ρυθμούς μετακινείται μηχανιστικά δεξιά. Η Αριστερά έχει πολλά βήματα να κάνει, στα κινήματα του επόμενου διαστήματος απέναντι στην ανανεωμένη κυβέρνηση, αλλά και σε ότι αφορά τη δική της αυτοκριτική και τις δικές της αναγκαίες υπερβάσεις προκειμένου να επανεμφανιστεί με ένα αριστερό σχέδιο με αξιώσεις ηγεμονίας στις εργαζόμενες τάξεις και τη νεολαία. Απέναντι σε έναν άγριο κόσμο που γεννάει κυβερνήσεις Μητσοτάκηδων και θα γεννάει δυσκολίες και απογοητεύσεις είναι χρέος μας να συνεχίσουμε. Για ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που βλέπουμε γύρω μας και σε κανένα μας δεν αρέσει.