Νίκη της Αριστεράς στις Φοιτητικές Εκλογές

Στις φοιτητικές εκλογές που έγιναν στις 10 Μάη με αυξημένη συμμετοχή, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι δυνάμεις της Αριστεράς κατέγραψαν μία σημαντική νίκη απέναντι στις συστημικές παρατάξεις. H ΠΚΣ για δεύτερη χρονιά αναδείχθηκε πρώτη δύναμη και άφησε πίσω της τη ΔΑΠ ενώ σημαντικά ποσοστά  κατέγραψαν και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με το ενωτικό ψηφοδέλτιο των σχημάτων της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ να βρίσκονται στην τρίτη θέση, πάνω από τις δυνάμεις της ΠΑΣΠ. Λίγο πιο κάτω, βρέθηκαν τα σχήματα των ΕΑΑΚ που επίλεξαν να κατέβουν στις φοιτητικές εκλογές κόντρα στα ενωτικά ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ ενώ οι δυνάμεις του Δικτύου (ΣΥΡΙΖΑ) κατάφεραν μία πολύ μικρή και μειοψηφική καταγραφή.
Πλειοψηφία οι δυνάμεις της Αριστεράς
Λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έστειλαν ένα σαφές πολιτικό μήνυμα καταδίκης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που διαλύουν την παιδεία και βάζουν τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, δίνοντας συνολικά στις δυνάμεις της Αριστεράς την πλειοψηφία μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Η πρωτιά της ΝΔ στη νεολαία, όπως καταγράφηκε στις εθνικές εκλογές της 21ης Μάη, δε βρήκε αντίκρυσμα ανάμεσα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες.
Παρά τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς, είναι πολύ σημαντικό ότι η πλειοψηφία των φοιτητών/τριών τοποθετήθηκε πολιτικά μέσα από τις φοιτητικές εκλογές παίρνοντας θέση ενάντια στις ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, η μεγάλη συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες που ακολούθησαν το έγκλημα στα Τέμπη, έπαιξαν σίγουρα ένα σημαντικό ρόλο.
Αυτή η δύναμη, μπορεί και πρέπει να είναι μια σημαντική «μαγιά» για τις αναγκαίες αντιστάσεις απέναντι στις επιθέσεις που θα δεχθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ήδη, την επόμενη μέρα των εκλογών, στελέχη της ΝΔ βιάζονται να βάλουν στην ατζέντα το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16, δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά την τελευταία απόπειρα της κυβέρνησης Καραμανλή που ηττήθηκε στο δρόμο από το φοιτητικό κίνημα.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι και πέρσι οι δυνάμεις της Αριστεράς είχαν καταγράψει αντίστοιχα καλά ποσοστά, αυτή η διαφορά δε φάνηκε στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, με τις μεγαλύτερες ευθύνες να βαραίνουν τις δυνάμεις της ΠΚΣ, η οποία αξιοποίησε την πρωτιά της και την πλειοψηφία σε πολλά ΔΣ για να φτιάξει το δικό της «μπλοκ» φοιτητικών συλλόγων, πολλές φορές αποφεύγοντας τις Γενικές Συνελεύσεις και οξύνοντας την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ, υποτιμώντας την αναγκαιότητα της κοινής δράσης της φοιτητικής Αριστεράς. Οι «καλύτερες στιγμές» του φοιτητικού κινήματος ήταν όταν οι δυνάμεις όλης της Αριστεράς κινούνταν με ένα στοιχειωδώς ενιαίο τρόπο, καταφέρνοντας να συσπειρώσουν πολύ μεγάλα τμήματα των φοιτητών/τριών ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Προκλήσεις για τη 
Ριζοσπαστική Αριστερά
Τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις γραμμές της ΕΑ αλλά και στις σχολές, έχουμε υποστηρίξει με σαφήνεια την ενωτική προσπάθεια που ξεκίνησε το 2016 με την κοινή εκλογική κάθοδο των σχημάτων της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ (και τότε του ΑρΔιΝ) στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ισχυρού μαζικού ενωτικού πόλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις σχολές και με στόχο τη μεγαλύτερη ενοποίηση σε «ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο». Υποστηρίζουμε πως αυτή η ανάγκη εξακολουθεί να υπάρχει. Χρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική φοιτητική Αριστερά η οποία θα είναι πραγματικά ανατρεπτική, η οποία θα έχει συμφωνία στα βασικά πολιτικά επίδικα, θα έχει ενότητα στη δράση, θα οργανώνει τις αντιστάσεις και θα ζωντανέψει τις μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες των Φοιτητικών Συλλόγων, θα επαναφέρει την πολιτική στις σχολές και θα επιχειρεί να απαντάει συνολικά στις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας. 
Δυστυχώς, εφτά χρόνια μετά την πρώτη ενωτική εκλογική προσπάθεια, η φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά έχει κάνει βήματα πίσω από αυτό το στόχο. Η ντε φάκτο διάσπαση των σχημάτων των ΕΑΑΚ πάνω στις πολιτικές επιλογές οργανώσεων με το πρόσχημα ενός κάποιου αυθεντικού αντικαπιταλισμού, αποτελεί επί της ουσίας μία αριστερίστικη και σεχταριστική αναδίπλωση που κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη δημιουργία ενός ενωτικού πόλου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στις σχολές.
Από την άλλη, υπάρχουν δυνάμεις στα ΕΑΑΚ που καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα μιας ενωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά την ίδια στιγμή η πολιτική στάση απέναντι στις δυνάμεις κυρίως της ΠΚΣ κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Αφενός, η κριτική προς τις δυνάμεις της ΠΚΣ δεν μπορεί να είναι ότι αποτελεί μία συστημική-συντηρητική δύναμη, διαγράφοντας τις υπαρκτές αγωνιστικές προσπάθειες αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι φοιτητών/τριών που συσπειρώνεται γύρω τους. Αντίθετα, θα έπρεπε να δημιουργείται μεγαλύτερη πίεση προς τις δυνάμεις της ΠΚΣ, ώστε να παίρνει μεγαλύτερες και πιο ενωτικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες (που δεν παίρνει) και να προσπαθεί να αναδεικνύει τις αντιφάσεις τους. Αφετέρου, επιλογές που καταλήγουν σε φαινόμενα ξυλοδαρμών μεταξύ αριστερών φοιτητών/τριών δεν έχουν θέση ούτε στην Αριστερά ούτε μέσα στο Πανεπιστήμιο.
Τα σχήματα της ΑΡΕΝ μαζί με δυνάμεις των ΕΑΑΚ έχουν υπερασπιστεί με συνέπεια ένα διαφορετικό πολιτικό στίγμα, μιας πραγματικά ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, που μιλάει πολιτικά και δρα ενωτικά και ανατρεπτικά. Όπως γράφει και η ανακοίνωση της ΑΡΕΝ για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών: «ελπίζουμε οι λογικές διάσπασης και απομόνωσης να εκλείψουν και όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις μαζί με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, ενωτικά, να συνεχίσουμε να παλεύουμε για την καθημερινότητα και την προοπτική μας χωρίς αγκυλώσεις». 
Έχει έρθει η ώρα αυτές οι δυνάμεις να πάρουν τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, πέρα από τις εκλογικές συνεργασίες, για την όσο δυνατόν πιο ενιαία λειτουργία και δράση μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους, και να κάνουν ένα αναγκαίο βήμα στην κατεύθυνση μιας μαζικής ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στις σχολές.