Η Γαλλία δεν πλήττει

Η πρώτη του θητεία σημαδεύτηκε νωρίς από το άγριο ξέσπασμα των Κίτρινων Γιλέκων, της εξέγερσης της «περιφερειακής Γαλλίας» που ζει έξω από τις μεγάλες πόλεις. Αφού επιβίωσε με ένα συνδυασμό παραχωρήσεων και πρωτοφανούς αγριότητας καταστολής, μπήκε σε κίνηση το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με την πρώτη μάχη του Ασφαλιστικού, που έληξε με την αναδίπλωση του Μακρόν ενόψει της «κοινωνικής εκεχειρίας» της πανδημίας. Η δεύτερη θητεία του σημαδεύτηκε νωρίς από τη δεύτερη μάχη του Ασφαλιστικού, που εξελίχθηκε σε μάχη για την ουσία της δημοκρατίας (μετά την καταστολή και την ενεργοποίηση του Άρθρου 49.3) και συγκλόνισε τη Γαλλία για 6 μήνες. Στη «σκιά» της σύγκρουσης με τους απεργούς, δόθηκε μια πολύ  σκληρή κι αποφασιστική μάχη για το περιβάλλον (για το νερό, ενάντια στα σχέδια θηριωδών δεξαμενών που θα το φυλάνε για αγροκαλλιέργεια), που αντιμετωπίστηκαν με ένα όργιο καταστολής. Καθώς η τελευταία μέρα δράσης των συνδικάτων σήμανε και την λήξη των κινητοποιήσεων για τις συντάξεις και ο Μακρόν σχεδίαζε την «επιστροφή στην ηρεμία», ήρθε η φωτιά στα φτωχά προάστια. Τα δύο μέσα στα οποία κατέφυγε όλα αυτά τα χρόνια για να αντιμετωπίσει τις διαδοχικές προηγούμενες προκλήσεις -ο κρατικός αυταρχισμός και ο ρατσισμός ως βολική «αλλαγή ατζέντας»- όπλισαν το χέρι του μπάτσου που σκότωσε το Ναέλ και γύρισαν μπούμερανγκ στον «πρόεδρο των πλουσίων», που βλέπει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες (πρώτη μετά την ενεργοποίηση του 49.3) την Αστυνομία να χάνει τον έλεγχο των δρόμων. Η γαλλική κοινωνία ασφυκτιά. Από τα μπλόκα στους δακτύλιους των Κίτρινων Γιλέκων και τις μεγάλες διαδοχικές συγκεντρώσεις κατά τις «μέρες δράσης» των συνδικάτων, ως τις σημερινές βίαιες διαδηλώσεις της πολυεθνικής εργατικής νεολαίας, δεν βρίσκει τρόπο να νικήσει, αλλά δεν σταματά να διεκδικεί να αλλάξουν τα πράγματα. Σε αυτή τη διαρκή κρίση κι αναστάτωση, οι αντιστάσεις «μπολιάζονται» -στη μάχη ενάντια στο «49.3», πολλοί εντόπισαν τη δύναμη της οργανωμένης εργατικής δράσης να συνδυάζεται με την «αγριάδα» των Κίτρινων Γιλέκων. Οι οικολογικές μάχες που αλληλοτροφοδοτήθηκαν εκείνες τις μέρες με τις απεργίες, η φετινή φεμινιστική απεργία που λειτούργησε ως ευκαιρία συνέχειας της απεργιακής δράσης για το ασφαλιστικό στο κρίσιμο κόμβο «7-8 Μάρτη» είναι άλλα παραδείγματα. Η σημερινή εξέγερση ανήκει σε αυτή την «αλυσίδα». Όπως αναφέρει και το NPA: «Χρειαζόμαστε κοινωνική δικαιοσύνη: η οργή που βλέπουμε σήμερα είναι ταυτόχρονα η έκφραση μιας πολύ βαθύτερης εξέγερσης, κατά του ρατσισμού, κατά του στιγματισμού των ανθρώπων που ζουν στις εργατικές συνοικίες, κατά των ρατσιστών, κατά της ισλαμοφοβίας, κατά της φτώχειας που αυξάνεται, ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα του πληθωρισμού, των χαμηλών μισθών, της εργασιακής ανασφάλειας, των επιθέσεων στην ασφάλιση ανεργίας, της καταστροφής των δημόσιων υπηρεσιών…»
Η σημερινή εξέγερση αξίζει κάθε πρωτοβουλία αλληλεγγύης και υποστήριξης. Σαν αυτή που έδειξαν στις 9 Απρίλη, σε ένα προάστιο του Παρισιού, περίπου 50 ραπέρ, όταν οργάνωναν μια μεγάλη συναυλία για την ενίσχυση των απεργιακών ταμείων των συνδικάτων. Δυστυχώς, ως τώρα, τα συνδικάτα δείχνουν να επαναλαμβάνουν το λάθος του 2005, όταν άφησαν τη νεολαία των προαστίων μόνη της. 
Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να εργαστεί προς την ενοποίηση αυτής της γενικευμένης οργής, σε έναν γενικευμένο αγώνα «ενάντια στον Μακρόν και τον κόσμο του», έναν κόσμο που θρέφει και την Λεπέν, η οποία καιροφυλακτεί…