Με κόκκινο μελάνι

ΣΦΑΓΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΜΠΑΓΙΟΚΟ» 
Δεν έχει τέλος ο «πόλεμος» στους Σπαρτιάτες ανάμεσα στον πρόεδρο του φασιστικού μορφώματος, Βασίλη Στίγκα και τους 11 βουλευτές. Αφού ο επικεφαλής διέγραψε τρία από τα έντεκα μέλη της Κ.Ο. και ένας ανεξαρτητοποιήθηκε, όλοι οι βουλευτές εξέδωσαν ανακοίνωση καταδεικνύοντας ότι ο πραγματικός αρχηγός τους δεν είναι εκείνος, αλλά ο Ηλίας Κασιδιάρης. Όχι πως δεν το ξέραμε, απλά και με τον πιο επίσημο τρόπο ομολογούν ότι η πραγματική ηγεσία των Σπαρτιατών βρίσκεται στις φυλακές Δομοκού. Νωρίτερα βέβαια, ο Στίγκας, είχε δώσει δημόσια στήριξη στην εκλογική κάθοδο Κασιδιάρη στο δήμο της Αθήνας. Όπως συμβαίνει συχνά στις εγκληματικές οργανώσεις, η μοιρασιά των χρημάτων (βλ. παχυλή κρατική επιχορήγηση), φέρνει ανοιχτές συγκρούσεις και ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τα ίδια είχαν συμβεί και στην Χρυσή Αυγή. Επιπλέον, ο Στίγκας πίστεψε πως ο ίδιος, ως κοινοβουλευτικός αρχηγός, θα έχει την εξουσία εντός της Κ.Ο., ξεχνώντας μάλλον ότι βρέθηκε εκεί ως «μπροστινός» ενός καταδικασμένου χρυσαυγίτη. Εκείνη η νομοθεσία της ΝΔ, που δήθεν θα έκοβε το δρόμο στους νεοναζί, εξαιρετικά «πετυχημένη» πάντως. Και μπήκαν στη βουλή τα ορφανά του Κασιδιάρη. Και τους ταΐζουν με κρατικό χρήμα. Και αφήνουν το φασιστικό τσίρκο να εξελίσσεται καθημερινά, τη στιγμή που η κυβέρνηση ενσωματώνει τμήματα της Αlt-right ρητορικής. Μη μείνει μόνος ο Στίγκας στο τέλος και τον μαζέψουν στη ΝΔ ως…«πατριώτη». 
ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ
Την ώρα που η κυβέρνηση αφήνει χωρίς προστασία από τις πυρκαγιές τα δάση και θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, ξοδεύει δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς και τη βαθύτερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στα σχέδια του δυτικού ιμπεριαλισμού στη ΝΑ Μεσόγειο, την Ουκρανία, τα Βαλκάνια κ.α. Σε απάντηση του  ΥΕΘΑ Δένδια στη βουλή, μετά από επίκαιρη ερώτηση για την πορεία των εξοπλιστικών προγραμμάτων, η κυβέρνηση αποκάλυψε ότι θα δαπανήσει 30 δισ. ευρώ σε πολεμικούς εξοπλισμούς μέσα σε μια τετραετία! Ενώ ισχυρίζονται ότι δεν έχουν λεφτά για να προσλάβουν πυροσβέστες, γιατρούς και δασκάλους, η απόκτηση των 3 φρεγατών τύπου «Bell@ra» και των ηλεκτρονικών συστημάτων τους θα κοστίσει το ποσό των 2,26 δισ. ευρώ. Άλλα 800.000 εκατομμύρια θα κοστίσει η συντήρηση και τα όπλα των συγκεκριμένων επιθετικών πλοίων. Επίσης, πέρα από τα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ που στοίχισε η αγορά των 18 Rafale, όπως αναφέρεται θα δοθούν άλλα 127 εκατομμύρια ευρώ για την υποστήριξη των εν λόγω μαχητικών, ενώ ο οπλισμός τους θα κοστίσει κοντά στα 500 εκατομμύρια ευρώ. Και όλα αυτά όταν παράλληλα προχωρά και η διαδικασία απόκτησης των πανάκριβων αμερικανικών F-35, ώστε να κερδηθεί το «επιχειρησιακό πλεονέκτημα», στο πλαίσιο του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Προφανώς όλα αυτά τα εξωφρενικά ποσά, θα λείψουν από την κάλυψη ζωτικών κοινωνικών αναγκών. 
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΕΓΑΣΗΣ
Εκρηκτικό παραμένει το στεγαστικό πρόβλημα, με τις τιμές των ενοικίων να ανεβαίνουν διαρκώς. Σύμφωνα με την ΤτΕ οι τιμές των ενοικίων έχουν αυξηθεί κατά 35%-50% στις περισσότερες περιοχές της Αττικής τα τελευταία χρόνια, πιέζοντας ασφυκτικά τα νοικοκυριά. Για αγορά ακινήτου ούτε λόγος βέβαια, με τις τιμές πώλησης να έχουν αυξηθεί κατά 70%. Στις ήδη διογκωμένες τιμές των ακινήτων οι αυξήσεις των επιτοκίων προσέθεσαν ένα δυσβάσταχτο κόστος εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων, με τα funds και τα κάθε λογής «κοράκια» να αρπάζουν σπίτια λαϊκών ανθρώπων. Απελπιστική είναι η κατάσταση και για τους φοιτητές που αναζητούν σπίτι και τους ζητούν υπέρογκα ενοίκια. Χειρότερα είναι τα πράγματα στις τουριστικές περιοχές, όπου οι ιδιοκτήτες επιλέγουν να νοικιάζουν τα σπίτια τους σε φοιτητές με συμβόλαια μέχρι Μάη -Ιούνη και μετά να τα βάζουν σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπάρχουσες εστίες δεν φτάνουν ούτε για το 10% των φοιτητών που έχουν ανάγκη στέγης, ενώ 17 πόλεις δεν διαθέτουν καν φοιτητικές εστίες! Ήδη φοιτητικοί σύλλογοι ετοιμάζουν κινητοποιήσεις για το οξύ πρόβλημα. Η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής «πλαφόν» στις τιμές των ενοικίων, περιορισμού του Airbnb και δημιουργίας κοινωνικής κατοικίας (πέρασαν 11 χρόνια από την κατάργηση του ΟΕΚ) επαναφέρει με δραματικό τρόπο το ζήτημα του δικαιώματος στη στέγη και των αναγκαίων πρωτοβουλιών διεκδίκησης που χρειάζεται να ξεδιπλωθούν «από τα κάτω».