Νέα σχολική χρονιά: Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν

Αναπληρωτές
Δηλώσεις που επαναλαμβάνονται με έναν τόσο προβλέψιμο τρόπο , που τις καθιστά απολύτως αναξιόπιστες. «Τα σχολεία ανοίγουν με όλα τα βιβλία και τους εκπαιδευτικούς στις θέσεις τους» θριαμβολογεί η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου λες και η εκπαιδευτική κοινότητα δεν ακούει κάθε χρόνο τα ίδια , λες και δε γνωρίζουν όλοι/ες ότι τα 47000 κενά θα καλυφθούν (αν καλυφθούν) από αναπληρωτές που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τον εαυτό τους, γιατί δε γίνονται μαζικοί μόνιμοι διορισμοί.
Οι αναπληρωτές, που κάθε χρόνο βρίσκονται με μια βαλίτσα στο χέρι και οργώνουν την Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζουν αν θα τους καλέσουν στην Αττική, την Κρήτη, τον Έβρο ή σε κάποιο νησί. Αυτοί που περίμεναν με αγωνία την ανακοίνωση των ονομάτων τους στις 31 Αυγούστου –έτσι είχε ανακοινώσει το «επιτελικο» κράτος– αλλά η αγωνία πήρε παράταση, με αποτέλεσμα να έχουν μια εβδομάδα καιρό να παρουσιαστούν στις διευθύνσεις εκπαίδευσης, να αναλάβουν υπηρεσία, να βρουν σπίτι και να τακτοποιήσουν τις προσωπικές και οικογενειακές τους εκκρεμότητες, ώστε στις 11/9 να είναι στις θέσεις τους. Ο πρώτος μισθός, ωστόσο, θα καταβληθεί στις αρχές του Οκτώβρη, και μέχρι τότε θα πρέπει να είναι οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους χορηγοί της πρόσληψής τους σε μια περίοδο που τα ενοίκια είναι στα ύψη (ιδιαίτερα στα νησιά) και η ακρίβεια σε τρόφιμα, ενέργεια και καύσιμα σαρώνει κυριολεκτικά. Κι αυτοί είναι οι τυχεροί/ες που θα προσληφθούν από την πρώτη φάση, γιατί πολλοί/ες θα πέσουν θύματα του αγώνα που δίνει και αυτή η κυβέρνηση -όπως και οι προκάτοχοί της- να μειώσει ή να εξαφανίσει όσα κενά μπορεί, με περικοπές στις παράλληλες στηρίξεις, με μη έγκριση ολιγομελων τμημάτων σε ΕΠΑΛ, με ξεχείλωμα αναθέσεων (ο θεολόγος κάνει και ιστορία, ο μαθηματικός φυσική κλπ) και με εκπαιδευτικούς ντελίβερι που διδάσκουν σε δύο, τρία, τέσσερα ακόμη και πέντε σχολεία.
Παράλληλα δρομολογείται και νέο σύστημα προσλήψεων με γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, που θα επιχειρηθεί να συνδυαστεί με το ήδη αντιδραστικό και ταξικό προσοντολόγιο Γαβρόγλου, και να θέσει σε ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση το πτυχίο. 
Αντιδραστικό πλαίσιο
Η αλλαγή προσώπων στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας δε συνιστά και αλλαγή πολιτικής. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητ(ρι)ες που επιστρέφουν στα σχολεία θα είναι αντιμέτωποι/ες με όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό και αντιεκπαιδευτικό πλαίσιο που άφησε πίσω της η προηγούμενη υπουργός. Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα είναι το βασικό εργαλείο εμπέδωσης των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων και της μετατροπής του σχολείου από μια δημόσια δομή παροχής παιδείας σε όλα τα παιδιά, σε μια επιχείρηση που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με τους/τις μαθητ(ρι)ες και τις οικογένειές τους σε ρόλο πελάτη, με τους/τις διεθυντ(ρι)ες σε ρόλο μάνατζερ και τους συλλόγους διδασκόντων να μετατρέπονται σε «γλάστρες» που θα βγάζουν όλη τη γραφειοκρατική «λάντζα» (συντονιστές, μέντορες, σύμβουλοι σχολικής ζωής, υπεύθυνοι σχολικού εκφοβισμού, υπεύθυνοι ομίλων) με τον πέλεκυ της αξιολόγησης και της χαμηλής βαθμολογίας να θέτει σε αμφισβήτηση σήμερα τη μονιμοποίησή τους, και αύριο την όποια εξέλιξή τους ή ακόμη και την οργανική τους θέση. Σε απόλυτη εναρμόνιση με τα παραπάνω η ελεύθερη επιλογή σχολείου που επαγγέλθηκε ο νέος υπουργός, που σε συνδυασμό με τη δημοσιοποίηση των επιδόσεων των παιδιών στις πανελλαδικές, και στο μέλλον των αποτελεσμάτων της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας, θα οδηγήσει σε εφιαλτικές καταστάσεις που σε κάποιες χώρες της Ευρώπης ήδη ισχύουν, με τα «καλά» σχολεία με την αυξημένη χρηματοδότηση και τους ακριβοπληρωμένους εκπαιδευτικούς να διαλέγουν μαθητ(ρι)ες, ενώ τα σχολεία των εργατικών περιοχών να υπολειτουργούν εξαιτίας της υποχρηματοδότησης, και τελικά πολλά παιδιά από λαϊκές, εργατικές οικογένειες να μη βρίσκουν σχολείο. Αυτός ο εφιάλτης πλησιάζει και στη χώρα μας… 
Από την άλλη πλευρά η εμπέδωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και της τράπεζας θεμάτων, σε συνδυασμό με την προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, δείχνουν ότι το άνοιγμα του δρόμου της πλήρους ιδιωτικοποίησης και της παροχής κάθε διευκόλυνσης στα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι στις βασικές προθέσεις αυτής της κυβέρνησης.
Κι αν κάποιος θα περίμενε ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση θα ανταποκρινόταν στις προεκλογικές της δεσμεύσεις όσον αφορά τις μισθολογικές αυξήσεις στο δημόσιο , ώστε να μετριαστούν οι οικονομικές επιπτώσεις των μνημονιακών χρόνων και των πληθωριστικών πιέσεων της τελευταίας διετίας, το νέο πόνημα Χατζηδάκη με την οριζόντια αύξηση –επίδομα των 40 ευρώ προσγείωσε όσους/ες φαντασιώνονταν γενναίες αυξήσεις, επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού, ξεπάγωμα της διετίας 16-17 και άλλα τέτοια ωραία και αισιόδοξα…
Απέναντι σε όλα αυτά, που επαυξάνονται από τις εφιαλτικές εξαγγελίες του νομοσχεδίου Γεωργιάδη για τα εργασιακά και την αξιολόγηση τύπου trip advisor που ετοιμάζεται να επιβάλει η Κεραμέως σε όλο το δημόσιο, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν επιδεικνύει αντανακλαστικά ανάλογα με την επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας. Οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες αλλά και το τριτοβάθμιο όργανο (ΑΔΕΔΥ) αντιδρούν υποτονικά χωρίς ένα καλά επεξεργασμένο αγωνιστικό πρόγραμμα κινηματικής απάντησης. Η συσπείρωση στα  πρωτοβάθμια σωματεία, η ενίσχυση των αγωνιστικών σχημάτων στα συνδικάτα και κυρίως η ενότητα των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα σ΄αυτά, είναι η μόνη απάντηση και ο μόνος δρόμος που έχουν οι εργαζόμενοι για να απαντήσουν στην κυβέρνηση. Κι επίσης είναι και ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να ανοίξουν δρόμοι αγώνων που θα προκαλέσουν αισιόδοξες ρωγμές σε ένα τοπίο που σήμερα γεννά απογοήτευση .