Νέα χρονιά-νέοι αγώνες κόντρα στην υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου

Όπως ανακοίνωσε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο 11ο ετήσιο συνέδριο της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάς αλλά και προεκλογικά, το «κρατικό μονοπώλιο» για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ήρθε η ώρα να σταματήσει, με την συνταγματική αναθεώρηση του «άρθρου 16», που επικυρώνει τον δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα της. Η αυταρχική αυτή πράξη θα έρθει να φωτίσει και να ολοκληρώσει την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση όλη την προηγούμενη τετραετία υπέρ της άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πανεπιστημίου. 
Με το νομοσχέδιο Κεραμέως Χρυσοχοΐδη, που ψηφίστηκε μέσα σ’ ένα πλαίσιο καραντίνας και αδυναμίας του φοιτητικού κινήματος για μαζική αντίδραση απέναντι του, θεσπίστηκαν οι διαγραφές φοιτητών μετά τα ν+2 έτη, η εξίσωση των πτυχίων των δημοσίων και ιδιωτικών σχολών, η μείωση των εισακτέων φοιτητών και άρα σταδιακά το κλείσιμο του ενός τρίτου των τμημάτων, αλλά και πειθαρχικά συμβούλια και πανεπιστημιακή αστυνομία για την φίμωση του αντίλογου και της πολιτικής δράσης μέσα στα πανεπιστήμια. Η σαφής αυτή επιδίωξη υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστήμιου έρχεται να προστεθεί στις ήδη χρόνιες συνθήκες υποχρηματοδότησης και συκοφάντησης του, ως χώρου ανομίας και παράνομων δραστηριοτήτων, αλλά και των ήδη εξαιρετικά υψηλών κριτηρίων για πρόσβαση σε σίτιση και εστιακά κτήρια, διανοίγοντας τις πόρτες στο ιδιωτικό κεφάλαιο για εκμετάλλευση του πολύτιμου αγαθού της παιδείας. 
Το φοιτητικό κίνημα, παρά τις δυσκολίες που προκάλεσαν τα κλειστά αμφιθέατρα, απάντησε δυναμικά με μαζικές διαδηλώσεις, αντιμαθήματα στους χώρους των πανεπιστημίων, γενικές συνελεύσεις, σ’ έναν αγώνα επανοικειοποίησης και αξιοποίησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για την κάλυψη των αναγκών κάθε φοιτητή και φοιτήτριας. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε, για ακόμα μία φορά, την καταστολή και τη βία για να επιβληθεί στον κόσμο που υπερασπιζόταν το δικαίωμα της ίσης πρόσβασης στην μόρφωση, δείχνοντας ταυτόχρονα τον φόβο της απέναντι στην διεκδικητική νεολαία. Η μάχη αυτή δεν έχει λήξει, με το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη να βρίσκεται νομικά σε ισχύ, αλλά και την επικείμενη αναθεώρηση του «άρθρου 16», μέσα στη νέα τετραετία διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. 
Επίθεση
Εκτός των «μεγάλων» αλλαγών που υπόσχεται η κυβέρνηση στους φίλους της, έχει εξαπολύσει μία βίαιη επίθεση σε πτυχές του δημοσίου-δωρεάν πανεπιστημίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανάγκη στέγασης που δημιουργείται λόγω των υψηλών ενοικίων και της ακρίβειας συνολικότερα, απαντάται από την κυβέρνηση με τη δημιουργία εστιών με ΣΔΙΤ και μίσθωσης. Ήδη, έχουν κατασκευαστεί ενοικιαζόμενες εστίες στη Θεσσαλία, τη Θράκη και την Κρήτη, ενώ προγραμματίζονται “MEGA” projects όπως αυτό της ανακαίνισης των εστιών στην Πολυτεχνειούπολη της Ζωγράφου. Ακόμη και στις παλαιότερες-παντελώς ασυντήρητες εστίες όπως της Πάτρας, εφαρμόζεται ένα «συμβολικό» αντίτιμο για όσους/ες θέλουν να διατηρήσουν τα δωμάτιά τους, αποδεικνύοντας τη διάθεση της κυβέρνησης για περισσότερα «κέρδη» από τις δραστηριότητες μέσα στα πανεπιστήμια. 
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι την ίδια ώρα που πλημμυρίζουν οι πόλεις και καταστρέφονται τα δάση, η κυβέρνηση δεν δείχνει καμία απολύτως ευαισθησία για την ασφάλεια των φοιτητών/τριών αλλά αντίθετα τα δημόσια κτίρια και τα πανεπιστήμια, ρημάζουν χωρίς καμία απολύτως συντήρηση. Οι περιπτώσεις τύπου «Καλατράβα» στη δημόσια παιδεία δυστυχώς μένει απλώς να γίνουν πραγματικότητα χωρίς καμία απολύτως προληπτική συντήρηση των υποδομών.
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στις λέσχες όπου αρκετοί εργαζόμενοι έχουν απολυθεί ή δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, οι μερίδες είναι περιορισμένες, ενώ αυστηροποιούνται τα κριτήρια για τις κάρτες σίτισης. Ενδεικτικά, πέρυσι στη λέσχη της σχολής Κινηματογράφου και αυτής του ΑΠΘ, πραγματοποιήθηκαν στάσεις εργασίας και κινητοποιήσεις από τους φοιτητές/τριες και τους εργαζομένους, κόντρα στις απολύσεις και τους αυστηρούς ελέγχους.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν απλώς εικόνες καθημερινότητας των φοιτητών/τριών οι οποίοι ειδικά φέτος-όσοι/ες καταφέρουν να σπουδάσουν- θα αντιμετωπίσουν ακόμη περισσότερο το υψηλό κόστος διαβίωσης.  Οι μόνοι κερδισμένοι από αυτές τις κυβερνητικές πολιτικές, είναι οι εργολάβοι και τα μεγάλα κολλέγια που απορροφούν όσες/ους δεν καταφέρνουν να σπουδάσουν στα δημόσια πανεπιστήμια.
Αντίσταση
Κόντρα σε αυτή την αβίωτη καθημερινότητα, η αριστερά οφείλει να μπει μπροστά στην οργάνωση του αγώνα, ώστε να μπορέσει να αποτελέσει ανάχωμα στο αντιλαϊκό πρόγραμμα, σταδιακής καθιέρωσης ενός, ακόμη, ανθρώπινου δικαιώματος, όπως η μόρφωση, σε προνόμιο των λίγων. Μέσα σε μία περίοδο όξυνσης του νεοφιλελευθερισμού, της συνολικής αυταρχικότητας και της διαρκώς αυξανόμενης, βιοποριστικής ανασφάλειας για τον κόσμο της εργασίας, η αναγκαιότητα σύνδεσης των φοιτητικών αιτημάτων με εκείνων της υπόλοιπης κοινωνίας είναι κρίσιμη. Δηλαδή, η μάχη για δίκαιη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, είναι σημαντικό να είναι ενιαία με εκείνη για δημόσια υγεία, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ελεύθερη έκφραση και συνδικαλιστική δράση, που βρίσκονται, επίσης, στο στόχαστρο της κυβέρνησης, με κεντρικό, κοινό άξονα την υποχρηματοδότηση ή την καταπάτηση των δικών μας αναγκών για το κέρδος του κεφαλαίου. Να αναδειχθούν, τα τεράστια ποσά που σπαταλούνται σε φρεγάτες, όπλα και αστυνομικούς εις βάρος των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, που είναι η δημόσια υγεία και παιδεία, η αύξηση των μισθών, η μείωση του κόστους ζωής και το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, που με το νέο, αντεργατικό νομοσχέδιο Άδωνι Γεωργιάδη γίνεται μακρινή ανάμνηση. Μόνο συμμαχίες μεταξύ φοιτητών, εργαζομένων, μαθητών μπορούν να εμποδίσουν ουσιαστικά και αποτελεσματικά την άσκηση αυτής της σκληρής, αντιλαϊκής πολιτικής. Οι φοιτητές/τριες απέδειξαν ότι θα βρίσκονται στο δρόμο, κόντρα στις πολιτικές που δεν υπολογίζουν τις ζωές τους, όπως το δυστύχημα/δολοφονία στα Τέμπη. Με παρουσία στις απεργίες και τις μεγάλες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν είτε για την δημόσια υγεία κατά την περίοδο της πανδημίας, είτε στις τελευταίες για τις φωτιές και τις πλημμύρες.
Ταυτόχρονα, κρίνεται αναγκαία η ενότητα μεταξύ των αριστερών, φοιτητικών σχημάτων στο πρακτικό κομμάτι, έξω από διασπαστικές λογικές και μικροπολιτική, με κοινά πλαίσια όπου είναι εφικτό, συνεργασία στους φοιτητικούς συλλόγους και κοινή απεύθυνση στον φοιτητικό κόσμο, ώστε να του εμπνεύσουν πραγματικό δυναμισμό και εμπιστοσύνη και να τον εντάξουν στον δρόμο του αγώνα και της αντίδρασης. Ο φοιτητικός σύλλογος οφείλει να ξαναζωντανέψει, να έρθει σε επαφή και να οργανώσει κοινές συνελεύσεις και δράσεις με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες, τους διοικητικούς, τους μεταπτυχιακούς, κερδίζοντας ξανά το ρόλο που του αρμόζει, αυτού της οργάνωσης των διεκδικήσεων των φοιτητών/τριών.
Μόνο με την ενότητα μπορούμε να σχηματίσουμε έναν πραγματικό αντίπαλο σε μία δήθεν ισχυρή, απόλυτα κυνική κυβέρνηση, που κατέχει τα κυρίαρχα και πιο αποτελεσματικά μέσα πειθούς κι’ έτσι φαντάζει ανίκητη. Χωρίς την ψευδαίσθηση πως η κυβέρνηση αυτή δεν αποτελεί παρά υλοποιητικό παράγοντα ενός ολόκληρου μηχανισμού και κι ενός συστήματος που καλούμαστε ν’ αντιπαλέψουμε, ξεκινώντας με μικρούς αγώνες όπως εκείνος της υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου.