Με το «πράσινο φως» που άναψαν οι κυβερνήσεις που δήλωναν «Με το Ισραήλ!» στις μέρες μετά την αιφνιδιαστική στρατιωτική επιχείρηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, το σιωνιστικό κράτος έχει εξαπολύσει την καταστροφική του μανία ενάντια στον πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας, στο δρόμο προς μια πολύ πιθανή γενικευμένη εισβολή.
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι δυτικές κυβερνήσεις περιορίζονται να ψελλίζουν «ανθρωπιστικές» ανησυχίες, ενώ στηρίζουν με θέρμη του «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», την ώρα που η ισραηλινή πολεμική μηχανή υπενθυμίζει σε κάθε άνθρωπο με συνείδηση ποιο είναι το πραγματικό νόημα αυτής της φαινομενικά αθώας φράσης. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει στο πλευρό της ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που σε πολλές χώρες θυμίζει τις μεγάλες μέρες του 2003, ενώ από το Μαγκρέμπ μέχρι τον Περσικό Κόλπο, οι αραβικές μάζες κινητοποιούνται σε μεγέθη που θυμίζουν την Αραβική Άνοιξη του 2011.
Αυτή η παγκόσμια «μάχη για την Παλαιστίνη» διεξάγεται και στην Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε θέση ανοιχτής υποστήριξης του Κράτους του Ισραήλ, η κεντροαριστερή αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) έσπευσε να «καταδικάσει την τρομοκρατία», ενώ τα μεγάλα ΜΜΕ συντονίστηκαν σε ένα ανεκδιήγητο ρεσιτάλ χυδαία φιλο-ισραηλινής μονομέρειας.
Ο ομόφωνοσ καταιγισμός έχει απλή ερμηνεία: Τη στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ που χτίζεται αδιάκοπα επί περίπου 10 χρόνια: Εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά, εμπεδώθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα και βαθαίνει από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια, ο ελληνικός στρατός συνεκπαιδεύεται και συνεργάζεται με την ισραηλινή πολεμική μηχανή, το ελληνικό κράτος αγοράζει όπλα, συστήματα παρακολούθησης και άλλες «υπηρεσίες» της ισραηλινής στρατιωτικο-ασφαλίτικης βιομηχανίας, κλείνει οικονομικές συμφωνίες σε όλα τα επίπεδα, συντονίζεται στη μοιρασιά των «οικοπέδων» στην Ανατολική Μεσόγειο, με στόχο τον αποκλεισμό της Τουρκίας.
Σε αυτά λογοδοτεί και η έμπρακτη στήριξη της κυβέρνησης στο Ισραήλ σήμερα –με την χρήση της βάσης στην Ελευσίνα για μεταφορά αμερικανικών εφοδίων στον Ισραηλινό Στρατό, τη συμμετοχή ελληνικών φρεγατών στις ιμπεριαλιστικές περιπολίες στην Ανατολική Μεσόγειο, την σπουδή του Μητσοτάκη να σπεύσει από τους πρώτους στο Τελ Αβίβ για να εκφράσει την στήριξη στο Νετανιάχου, μέχρι την αποχή της Ελλάδας στη ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την ιορδανική πρόταση ανθρωπιστικής εκεχειρίας.
Απέναντι στην ελληνική συνενοχή έχει εκφραστεί το από τα κάτω αίσθημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, που αποδεικνύεται μαζικό και ανθεκτικό παρά την συνειδητή επικοινωνιακή προσπάθεια χρόνων να αλλοιωθεί. Είναι εντυπωσιακή η μαζικότητα που κατορθώνουν να έχουν διαδοχικές κινητοποιήσεις μέσα σε ένα πυκνό χρονικό διάστημα –με κορύφωση μέχρι τώρα την διαδήλωση της 18ης Οκτώβρη, που υπήρξε η μεγαλύτερη κινητοποίηση για το Παλαιστινιακό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τα πανιά και οι σημαίες που έχουν υψωθεί σε πάρα πολλά ελληνικά γήπεδα, τα πανώ που αναρτώνται στα κάγκελα σχολείων, αναδεικνύουν επίσης το χάσμα ανάμεσα στην φιλο-ισραηλινή γραμμή του ελληνικού κράτους και τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.
Αυτό το διάχυτο αίσθημα και η δύναμη που παρουσιάστηκε πιο συγκροτημένα στις διαδηλώσεις χρειάζεται να οργανωθεί, καθώς γίνεται σαφές ότι και ο πόλεμος στη Γάζα, αλλά και η Παλαιστινιακή Υπόθεση γενικότερα, έχει μπροστά πολλά επεισόδια και «στροφές». Είναι υπόθεση ενός πλατιού δυναμικού να οργανώσει την αντιπληροφόρηση και την απάντηση της κυρίαρχης προπαγάνδας σε γειτονιές, σε σχολές, σε χώρους δουλειάς. Να διερευνήσει δράσεις με τις οποίες τα εργατικά συνδικάτα, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι δημοτικές παρατάξεις, οι κοινωνικές οργανώσεις θα μπορέσουν να εκφράσουν έμπρακτα τη στήριξη στον Παλαιστινιακό λαό και το σαμποτάρισμα της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ. Μια τέτοια διαρκής, συστηματική παρέμβαση και δράση σε «επιμέρους» μάχες, μπορεί να τροφοδοτεί και να κορυφώνεται σε μεγάλα, κεντρικά γεγονότα (συγκεντρώσεις, συναυλίες) που θα παρουσιάζουν στο δρόμο συγκεντρωμένη την κοινωνική δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει ως «ασπίδα» της Παλαιστινιακής Αντίστασης απέναντι στους συμμάχους του Ισραήλ. Η συναυλία στο Σύνταγμα την Κυριακή 5 Νοέμβρη και η ακόλουθη διαδήλωση προς την Πρεσβεία του Ισραήλ μπορεί να είναι ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός.
Η δράση αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση χρειάζεται να συνδυαστεί με έναν συνολικότερο πολιτικό αγώνα. Η εναντίωση στην κατοχή, τον εποικισμό, τις διακρίσεις και την εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη, προϋποθέτει τη σύγκρουση με τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ και τη στρατηγική που συνδέεται με αυτή την πολιτική. Θα χρειαστεί μέτωπο απέναντι στον μιλιταρισμό, τους εξοπλισμούς, τα πολεμικά σύμφωνα (με Γαλλία, ΗΠΑ), την όξυνση του ανταγωνισμού με την Τουρκία. Ο κόσμος της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες χρειάζεται να υψώσει μέτωπο ενάντια στην ισλαμοφοβία και την τρομοϋστερία, που παροξύνονται μέσω της δαιμονοποίησης της Χαμάς και της υιοθέτησης της ισραηλινής (ευρωπαϊκής-εποικιστικής) «αφήγησης» για τη Μέση Ανατολή. Όσοι και όσες δεν θέλουμε να πολεμήσουμε «για τα πετρέλαιά τους» (μιας και οι μέρες θυμίζουν 2003…), όσοι και όσες θεωρούμε ανήθικη την εγκατάλειψη του Παλαιστινιακού λαού στο όνομα της ενεργειακής μπίζνας, οφείλουμε να ενώσουμε δυνάμεις με την οικολογική αντίρρηση, που βροντοφωνάζει διεθνώς «Αφήστε τα ορυκτά καύσιμα κάτω από τη γη!».
Απέναντι στην «εθνική γραμμή» που βάζει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και των διεθνών εταίρων της, χρειαζόμαστε μια «ταξική γραμμή», που θα βάζει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα όσων ζουν από τη δουλειά τους, διεκδικώντας γενναίες αυξήσεις στους μισθούς απέναντι στην ακρίβεια, ενίσχυση των εργατικών δικαιωμάτων απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία, κατεύθυνση των κοινωνικών πόρων στις κοινωνικές δημόσιες υπηρεσίες που έχουμε πραγματικά ανάγκη.
50 χρόνια πριν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου γέννησε «παραδόσεις» πολύτιμες για τις σημερινές προκλήσεις: Το αίσθημα ταύτισης των αγωνιστών και των αγωνιστριών της Μεταπολίτευσης με τους μεγάλους αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες της εποχής -με κεντρική τότε την Παλαιστινιακή Υπόθεση, η τελική κατάρρευση της χούντας ως συνέπεια μιας μαζικής αντιπολεμικής απειθαρχίας που απέτρεψε τότε την απόπειρα του καθεστώτος να διασωθεί μέσω ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, η συνδικαλιστική μαχητικότητα και ο πολιτικός ριζοσπαστισμός ως μαζικές «μέθοδοι» για τη διεκδίκηση των εργατικών συμφερόντων και της αλλαγής της κοινωνίας.
Ολη αυτή η «θεματολογία» βρίσκει πάντα την θέση της στα συνθήματα των διαδηλωτών και των διαδηλωτριών της επετείου του Πολυτεχνείου, που όμως κάθε χρόνο «χρωματίζεται» πιο έντονα από τα επίδικα της συγκυρίας. Έτσι και φέτος, μια μεγάλη διαδήλωση –αντίστοιχη της ιστορικότητας της επετείου– θα παρουσιάσει τη δυναμική αυτών των παραδόσεων στους δρόμους. Με πιο συχνό και πιο βροντερό φέτος, το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη!»