Ολόκληρο στο RProject.gr
Ημερ.Δημοσίευσης
Σ τις 28 Μαΐου, το Λαϊκό Κόμμα (PP) σημείωσε μεγάλη πρόοδο στις δημοτικές εκλογές και σε ορισμένα από τα περιφερειακά κοινοβούλια των Αυτόνομων Κοινοτήτων, σε βάρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ισπανίας (PSOE). Αυτό οδήγησε στο σχηματισμό τοπικών και περιφερειακών κυβερνήσεων συμμαχιών μεταξύ του δεξιού κόμματος και της ακροδεξιάς του Vox. Στις εκλογές της 23ης Ιουλίου για το ισπανικό κοινοβούλιο, ο φόβος επανάληψης αυτής της κατάστασης σε ολόκληρη την Ισπανία κινητοποίησε εν μέρει την αποπροσανατολισμένη αριστερή ψήφο υπέρ του PSOE. Με άλλα λόγια, ήταν ο φόβος και όχι η ψευδαίσθηση για ένα πολιτικό σχέδιο που επέτρεψε να ανακοπεί η προέλαση της δεξιάς.
Μετά από αυτές τις εκλογές σε πολιτειακό επίπεδο, παρατηρήθηκε ένα επισφαλές και καταστροφικό θεσμικό αδιέξοδο μεταξύ του αντιδραστικού μπλοκ της ισπανικής υπερεθνικιστικής δεξιάς και του αυτοαποκαλούμενου προοδευτικού μπλοκ που αποτελείται από τη συμμαχία του PSOE με το Sumar, το όνομα με το οποίο ομαδοποιείται ένα συνονθύλευμα διαφορετικών πολιτικών προσώπων και ομάδων ελαφρώς αριστερά του σοσιαλιστικού κόμματος. […]
Έχουν δημιουργήσει μια παράλληλη πραγματικότητα που καλλιεργεί ένα πολιτικό κλίμα εμφυλίου πολέμου. Αλλά, προσοχή (!), τα επιχειρήματα της δεξιάς κρύβουν λιγότερο πατριωτικούς σκοπούς: ετοιμάζουν έναν νέο αντιδραστικό κύκλο ενάντια στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, τα πολιτικά και πολιτικά δικαιώματα των λαϊκών τάξεων καθώς και νέες επιθέσεις ενάντια στο φεμινισμό, τις μετανάστριες/ες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα όπως ήδη έχουμε διαπιστώσει ότι συμβαίνει στις περιοχές που κυβερνούν, ιδιαίτερα στη Μαδρίτη και τη Βαλένθια.
Το ΡΡ κατόρθωσε να κινητοποιήσει σημαντικές (αριθμητικά) κινητοποιήσεις και τμήμα του κόσμου του, αλλά κυρίως η ηγεσία του Vox, έχουν υποστηρίξει «ριζοσπαστικές» μορφές οδομαχιών με την ενεργή παρουσία ναζιστικών και φασιστικών οργανώσεων μπροστά από τα κεντρικά γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτές οι άριστα προετοιμασμένες και οργανωμένες δράσεις περιλάμβαναν εκκλήσεις του ηγέτη του Vox, Santiago Abascal, για ανυπακοή της αστυνομίας ώστε να μην δράσει εναντίον των διαδηλωτών. Εν τω μεταξύ, η θεσμική αριστερά, που απουσιάζει από τους δρόμους, καλεί τους πολίτες σε τάξη και ειρήνη: το χειρότερο σενάριο.
Πώς να χαρακτηρίσουμε αυτή την κατάσταση που δημιούργησαν το PP και το Vox; Όπως αναφέρει η ανακοίνωση των Αντικαπιταλίστας:
«Παρά την φλογερή ρητορική της Δεξιάς, δεν επίκεινται ούτε αλλαγή καθεστώτος αλλά ούτε φασιστικό πραξικόπημα όπως φαίνεται να υπαινίσσονται ορισμένοι τομείς. Αντίθετα, η Δεξιά υιοθετεί μια στρατηγική διάβρωσης που βασίζεται στον καθορισμό της ατζέντας γύρω από έναν οξυμένο ισπανισμό, ο οποίος αποκρύπτει τα πραγματικά προβλήματα που υφίσταται η εργατική τάξη, ενώ το δικαστικό-αστυνομικό κόμμα ριζοσπαστικοποιεί την αυταρχική στροφή του κρατικού μηχανισμού».
Το τέλος του κύκλου και η νέα κυβέρνηση
Στο μέτωπο του προοδευτικού μπλοκ, παρατηρείται εκλογική πτώση των πολιτικών οργανώσεων που προέκυψαν μετά το κίνημα των αγανακτισμένων του 15Μ, όπως είναι η περίπτωση των Podemos, τόσο στις βουλευτικές εκλογές όσο και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Και γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο Σάντσες έχει επιτύχει μια νέα ενίσχυση του σοσιαλφιλελεύθερου πόλου στο μπλοκ της ισπανικής αριστεράς. […]
Πρόκειται για μια κυβέρνηση συνέχειας. Από τους 22 υπουργούς, οι 5 ανήκουν στο Σουμάρκαι οι υπόλοιποι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι εκπρόσωποι του Ποδέμος έχουν εκδιωχθεί από την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα βερσιόν μιας κυβέρνησης που βασίζεται στον «συμπονετικό» νεοφιλελευθερισμό και δεν υπάρχει τίποτα που να υποδηλώνει ότι θα έρθει σε ρήξη με την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν τα μέτρα λιτότητας επανέλθουν.
Τα κοινωνικά ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης απουσιάζουν εντελώς από την συζήτηση που έχει ανοίξει για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το Σουμάρ έδωσε τη στήριξή του στο PSOE, θέτοντας στο τραπέζι μια σειρά από γενικότητες αναφορικά με τον κοινωνικό διάλογο με τους εργοδότες.
Η υποστήριξη του Σάντσες για την προεδρία μιας κυβέρνησης συνασπισμού Σοσιαλιστών-Σουμάρ έγινε και από άλλες αριστερές δυνάμεις, συγκεκριμένα του αυτονομιστικού μπλοκ Γαλικίας (BNG) και του EH Bildu, μιας βασκικής οργάνωσης υπέρ της ανεξαρτησίας. Και οι δύο σχηματισμοί, βυθισμένοι σε μια πολιτική προγραμματικής μετριοπάθειας ως πιθανά κυβερνητικά κόμματα στις επόμενες αυτόνομες εκλογές στη Γαλικία και τη Βασκική Κοινότητα, είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν πιστοί σύμμαχοι της κυβέρνησης συνασπισμού στις κύριες αποφάσεις, ιδίως τις δημοσιονομικές.
Επιπλέον, ο Σάντσες υπολογίζει στην υποστήριξη των δύο καταλανικών κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας, του ERC και των Δυνάμεων του Junts, τα οποία ανταγωνίζονται για το ίδιο εκλογικό ακροατήριο στην Καταλονία. Το πρώτο είναι ένας σχηματισμός που συνδέεται με τα συμφέροντα της καταλανικής μικροαστικής τάξης, το δεύτερο είναι ένα κόμμα πίσω από το οποίο κρύβονται άμεσα τα συμφέροντα ενός μέρους της παραδοσιακής καταλανικής αστικής τάξης.
Ο Σάντσες στην διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης είχε επίσης υποστήριξη από το Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα (PNV), μια δύναμη που συνδέεται με τα συμφέροντα των βιομηχανικών επιχειρήσεων στη Χώρα των Βάσκων, και από τον μοναδικό βουλευτή ενός πολύ καιροσκοπικού τοπικιστικού κόμματος, του Coaliciοn Canaria (Συμμαχία Κανάριων Νήσων). […]
Ωστόσο, η διαφορά των ψήφων στο κοινοβούλιο μεταξύ του μπλοκ που υποστηρίζει τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τονΣάντσες και εκείνων του αντιδραστικού μπλοκ είναι πολύ μικρή. Από την άλλη πλευρά, η υποστήριξη για τον σχηματισμό κυβέρνησης δεν συνεπάγεται εξασφαλισμένη υποστήριξη όλων των κυβερνητικών αποφάσεων, των νόμων ή των κρατικών προϋπολογισμών. Έτσι λοιπόν μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Σάντσες υπάρχουν σημαντικές ψήφοι από δεξιά αστικά κόμματα παράλληλα με κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς. Αυτή η συνθήκη εγκαινιάζει μια περίοδο μεγάλης θεσμικής αστάθειας τόσο στη Γερουσία (με αντιδραστική πλειοψηφία) και στο Κοινοβούλιο, όσο και στις σχέσεις μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και αρκετών από τις αυτόνομες κυβερνήσεις και πολλών δημοτικών συμβουλίων της χώρας. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δράση μεγάλου μέρους της δικαστικής εξουσίας και άλλων κρατικών εξουσιών, που είναι σίγουρα εχθρικές προς τον Σάντσες, και τη σίγουρη κινητοποίηση και δράση της δεξιάς στους δρόμους, περιπλέκει την προοπτική κυβερνησιμότητας.
Στο επίκεντρο της συμφωνίας σχηματισμού κυβέρνησης είναι η αμνηστία για όλες εκείνες τις ποινές που εφαρμόστηκαν λόγω των κινητοποιήσεων γύρω από το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου 2017 και τις διαδηλώσεις του 2019 στην Καταλονία. Συγκεκριμένα αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει 50 δίκες, 3.500 ποινές, 44 φυλακισμένους και 6 εξορισμένους. Προς το παρόν δεν γνωρίζουμε αν η αμνηστία θα εφαρμοστεί και σε άλλους ανθρώπους που έχουν κατασταλεί για πολιτικούς λόγους εκτός της καταλανικής διαδικασίας. Φοβάμαι πως όχι. Από την άλλη πλευρά, και παρά τη δεξιά προπαγάνδα, δεν υπάρχει καμία διαβεβαίωση ότι μια νέα διαβούλευση για την εθνική αυτοδιάθεση θα λάβει χώρα στην Καταλονία. Αντιθέτως, οποιαδήποτε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση συνδέεται με την αυστηρή συμμόρφωση με το άρθρο 92 του Συντάγματος του 1978, το οποίο ισοδυναμεί με την παραίτηση από την διεξαγωγή ενός καταλανικού δημοψηφίσματος.
Για άλλη μια φορά στον ισπανικό λαβύρινθο, οι ταξικές αντιθέσεις και οι ταυτότητες γύρω από το εθνικό ζήτημα διαπλέκονται.
Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η αντιδραστική δεξιά και ο φιλοεπιχειρηματικός προοδευτισμός είναι να δημιουργηθεί μια δυναμική αυτόνομης κινητοποίησης, η οποία θα θέσει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση ενός ανεξάρτητου πολιτικού στρατοπέδου της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Η εμπειρία της αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη δείχνει τη χρησιμότητα της δράσης χωρίς αναμονές, η οποία μάλιστα έχει κινητοποιήσει ένα σημαντικό τμήμα της πλειοψηφίας του κόσμου της Αριστεράς και έχει αναγκάσει τον Σάντσες να προχωρήσει πέρα από αυτό που αρχικά είχε σκοπό να πράξει.
*Αναδημοσίευση από το Viento Sur.