Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

Με αυτήν την κατακλείδα σε άρθρο του στην «Χάαρετζ», ο Γκιντεόν Λεβί συνόψισε το διαρκές έγκλημα στη Γάζα. Το 1% του πληθυσμού της έχει εξοντωθεί. Το κυβερνείο της Ράφα δεν χωράει άλλες σκηνές -και ο λιμός και οι μεταδοτικές ασθένειες απειλούν τους εκτοπισμένους. 
Το ενδιαφέρον των ΜΜΕ μπορεί να έχει ατονήσει, αλλά η πραγματικότητα εξακολουθεί να καλεί κάθε άνθρωπο με συνείδηση να δράσει για να σταματήσει η ανείπωτη φρίκη. Ευτυχώς, σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στις πλέον συνένοχες ΗΠΑ και Βρετανία, το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δεν έχει επιτρέψει να περάσει έτσι ο γενοκτονικός πόλεμος, έχει ριχτεί με το αίσθημα του κατεπείγοντος σε έναν παθιασμένο αγώνα και συνεχίζει με την ίδια ένταση τη δράση του και το 2024, λειτουργώντας ως μοναδική «ασπίδα» των εγκαταλελειμμένων από τη «διεθνή κοινότητα» Παλαιστινίων. 
Στην -επίσης συνένοχη- Ελλάδα, της πολύπλευρες «στρατηγικής συμμαχίας» με το σιωνιστικό κράτος, του East Med, της αποστολής πολεμικών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ερυθρά Θάλασσα, οι διαδηλώσεις των πρώτων εβδομάδων της Ισραηλινής επίθεσης αποτέλεσαν με τη συχνότητα και τη μαζικότητά τους μια ηχηρή απάντηση στην επίσημη κρατική γραμμή. Όπως το είχε θέσει ο Ισραηλινός Σιρ Χεβέρ, μέλος του διεθνούς BDS σε εκδήλωση του BDS Greece στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβρη: «Είδα τη Βουλή σας στα χρώματα της Ισραηλινής σημαίας, μπροστά σε μια άδεια πλατεία. Αλλά είδα και τις διαδηλώσεις. Όταν η πλατεία γέμισε από πολίτες, κυριαρχούσε η Παλαιστινιακή σημαία». 
Είναι γεγονός ότι στη μακρόχρονη εξέλιξη της εισβολής, αυτή η μαζική αρχική δυναμική ατόνησε συγκριτικά με το κίνημα σε άλλες χώρες, και συγκριτικά με τις απαιτήσεις καταγγελίας-αποτροπής μιας απόπειρας γενοκτονίας στη γειτονιά μας. Τα αρχικά «καύσιμα» της διάχυτης οργής απέναντι στο σοκ του ανηλεούς βομβαρδισμού και των ανακλαστικών του κόσμου και των δυνάμεων της Αριστεράς έφτασαν στα όριά τους όταν φάνηκε ότι δεν έχουμε μπροστά μας ένα «σπριντ» (έκτακτων κινητοποιήσεων καταγγελίας μιας σχετικά σύντομης επίθεσης), αλλά έναν «μαραθώνιο» διατήρησης της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ψηλά, σε πείσμα της μιντιακής «κόπωσης», της μακάβριας «συνήθειας» στους καθημερινούς θανάτους, των πολλαπλών πιέσεων είτε της καθημερινότητας είτε άλλων πτυχών του πολιτικού και του κοινωνικού αγώνα. 
Σε αυτήν την προσπάθεια δεν χρειάζεται καμιά υποτίμηση για τα όσα, πολλά, έχουν ήδη γίνει και συνεχίζουν να γίνονται, σε χώρους και γειτονιές, που συχνά περνάνε κάτω από τα ραντάρ και «ξεχνιούνται» μέσα σε μια -καλοπροαίρετη- αγωνία ότι «δεν γίνεται τίποτα». Με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις παρεμβάσεις στις κεντρικές εθνικές σκηνές του Τσιλλέρ και του Ρεξ από την Πρωτοβουλία Σπουδαστριών/ών Καλλιτεχνικών Σχολών και την Συνέλευση Αγωνιζομένων Ηθοποιών, η λίστα (εκδηλώσεων από δημοτικά σχήματα, ακτιβισμών από σωματεία κ.ο.κ.) των γεγονότων που αγγίζουν «μικρά» αλλά πολλαπλά ακροατήρια είναι πολύ μεγάλη. Κάθε τι που γίνεται, μέχρι και ένα αυτοκόλλητο σε μια στάση λεωφορείου ή μια σημαία σε ένα μπαλκόνι είναι σημαντικό. Η διεθνής λεζάντα «Keep Talking About Palestine» («συνεχίστε να μιλάτε για την Παλαιστίνη»), που συνοδεύει συχνά τις αναρτήσεις Παλαιστίνιων και αλληλέγγυων στα σόσιαλ μίντια, υποδεικνύει ότι όλα έχουν σημασία, ακόμα και οι λέξεις. 
Από πιο χαμηλή αφετηρία και με υποκειμενικές κι αντικειμενικές δυσκολίες, το τελευταίο διάστημα έχουν ξεδιπλωθεί προσπάθειες που «δείχνουν» επιχειρούν να αντλήσουν από την πλούσια διεθνή εμπειρία. 
Η κινητοποίηση στο λιμάνι του Πειραιά ενάντια στην ισραηλινή ναυτιλιακή ΖΙΜ, έφερε και στην Ελλάδα την διεθνή καμπάνια που αντιμετωπίζει τα πλοία της ως ανεπιθύμητα. Η σχετική  πρωτοβουλία της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, δείχνει έναν δρόμο για τέτοιες δράσης «στοχοποίησης» της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας. Θα είναι ευτύχημα να γίνει εφικτός ένας συντονισμός και με εργατικά σωματεία κ.ά. που θα επέτρεπε μια ποιοτική κλιμάκωση τέτοιων ενεργειών. Η αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα για πολεμική απάντηση στη δράση των Υεμένιων ανταρτών αποτελεί έναν ακόμα «κόμβο» αυτής της συνεργασίας που πρέπει να μπει στο στόχαστρο του κινήματος. 
Τα «Σάββατα για την Παλαιστίνη», μια ιδέα της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων και Συλλογικοτήτων και της Ένωσης Παλαιστινίων Εργαζομένων, από τα τέλη Δεκέμβρη έχει κατοχυρώσει μια σταθερή παρουσία στο Σύνταγμα που δεν επιτρέπει να «ξεχαστεί» η εθνοκάθαρση στη Γάζα. Θα είναι ευτύχημα να εξελιχθούν στη διαδρομή σε μαζικά, πλατιά αναγνωρισμένα, κινηματικά «ραντεβού» που θα συγκεντρώνουν κεντρικά το δυναμικό που δρα για την Παλαιστίνη τις υπόλοιπες μέρες σε χώρους και γειτονιές. 
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η δυναμική παρουσία των Παλαιστινίων συντρόφων του Somoud στο Σύνταγμα (και η υπεράσπισή της από «Έλληνες υποστηρικτές της Παλαιστίνης» όταν επιχειρήθηκε να αποτραπεί, σύμφωνα με την ανακοίνωση των ίδιων) μας χάρισε μια από τις πιο αξέχαστες αλλαγές χρόνου και «έσπασε» με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον φιλο-ισραηλινό μονόλογο της ΕΡΤ. 
Η κοινή πρωτοβουλία της Συνέλευσης 8 Μάρτη με άλλες φεμινιστικές συλλογικότητες για οργάνωση εκδήλωσης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στις 19 Γενάρη , έχει τη δική της, ξεχωριστή αξία, στην κατεύθυνση μιας πιο συστηματικής αντιπαράθεσης με το «ροζ πλυντήριο» του Ισραήλ, της ανάδειξη της Παλαιστινιακής γυναικείας αντίστασης, της σύνδεσης του ευρύτερου ριζοσπαστισμού των κοινωνικών κινημάτων με την Παλαιστινιακή Υπόθεση.   
Ο καλύτερος συντονισμός των κινηματικών δυνάμεων που εμπλέκονται σε αυτά τα μέτωπα, η διεύρυνσή τους με άλλες συλλογικότητες, η αναγκαία σαφής πολιτική επιλογή των οργανώσεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ιδιαίτερα καθώς το ΚΚΕ έχει εμφανώς «κατεβάσει ταχύτητα»…) να ιεραρχήσουν ψηλά την Παλαιστινιακή Υπόθεση ανάμεσα στις προτεραιότητές τους, και να εργαστούν συστηματικά και σοβαρά για την στήριξη τέτοιων δράσεων μπορεί να μας πάει ένα βήμα μπροστά.