Πού οδεύει ο πόλεμος στη Γάζα;

«Επιτυχίες» και δυσκολίες
Ο Ισραηλινός Στρατός, κατέστρεψε με άνευ προηγουμένου βομβαρδισμούς τη βόρεια Γάζα, δολοφόνησε χιλιάδες αμάχους, εκτόπισε την πλειοψηφία του πληθυσμού της προς τα νότια, πολιόρκησε την Πόλη της Γάζας και κάπως έτσι σταθεροποίησε την παρουσία του (αλλά όχι τον έλεγχό του) στο βόρειο τμήμα της λωρίδας. Πλέον έχει στραφεί προς τα κεντρικά και τα νότια, με βομβαρδισμούς στις μέχρι πρότινος τάχα «ασφαλείς» περιοχές στις οποίες εξωθούσε τους Παλαιστίνιους αμάχους, με την επέκταση των χερσαίων του επιχειρήσεων και την πολιορκία της πόλης Χαν Γιουνίς. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εξωθούνται σε ένα μικροσκοπικό κομμάτι γης, στις νοτιοδυτικές ακτές της λωρίδας της Γάζας (Ράφα). Πιο «σιωπηλά», οι στρατιωτικές επιδρομές αλλά και ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης έχουν χτυπήσει «κόκκινο»…
Μετά από 3 μήνες (εγκλημάτων) πολέμου, οι μάχες με τις παλαιστινιακές πολιτοφυλακές συνεχίζονται από το βορρά ως το νότο της λωρίδας της Γάζας. Φιλικοί προς το Ισραήλ -αλλά σοβαροί- αναλυτές δεν παίρνουν τοις μετρητοίς τους ισχυρισμούς του Τελ Αβίβ (8 χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι μαχητές) και κάνουν λόγο για περίπου 2,5 χιλιάδες. Η ένοπλη δύναμη της Χαμάς υπολογίζεται σε 25-40 χιλιάδες, αφήνοντας στην άκρη το δυναμικό των άλλων οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης αλλά και την δυνατότητα κάθε Παλαιστίνιου να συμμετέχει στην αντίσταση στις κατοχικές δυνάμεις. Οι πραγματικές απώλειες των IDF είναι άγνωστες, ωστόσο ξεχωρίζει μια είδηση: Η προσωρινή (;) απόσυρση της Ταξιαρχίας Γκολάνι από τη Γάζα. Γράφεται ότι το «καμάρι» του Σιωνιστικού Στρατού από το 1948 μέχρι σήμερα, υπέστη απώλειες που ξεπερνούν το άθροισμα των απωλειών του στους πολέμους του 1967 και του 1973 μαζί. 
Την ίδια ώρα, το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έχει πάρει πρωτοφανή μαζικότητα, ενώ η «διεθνής συναίνεση» (όπως αποτυπώνεται και στις ψηφοφορίες στα όργανα του ΟΗΕ) έχει μετατοπιστεί προς την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός, αφήνοντας την αμερικανική κυβέρνηση μόνη (ρητά) προσηλωμένη στη γραμμή άνευ όρων στήριξης στο Κράτος του Ισραήλ, ενώ πυκνώνουν οι αναφορές για ενίσχυση και της «αμερικανικής δυσφορίας» -η οποία είναι ιδιοτελής, αφορά «τακτικές», αλλά είναι πραγματική. 
Νέα φάση;
Σε αυτό το φόντο ήρθε η πρωτοχρονιάτικη ισραηλινή ανακοίνωση για απόσυρση ταξιαρχιών (κυρίως εφέδρων) από την βόρεια Γάζα και η κατοπινή ανακοίνωση ότι οι επιχειρήσεις σε αυτό το τμήμα της λωρίδας ολοκληρώθηκαν και αποκλιμακώνονται. Τις επόμενες εβδομάδες, η καταστροφική μανία των IDF θα χτυπά πλέον αλύπητα τη νότια Γάζα, αυξάνοντας την ήδη ανυπολόγιστη καταστροφή και τον αριθμό των νεκρών. Αλλά οι ανακοινώσεις που αφορούν τη βόρεια Γάζα, μας δίνουν προδρομικά μια εικόνα των μεσοπρόθεσμων προθέσεων του σιωνιστικού κράτους: Η λεγόμενη «τρίτη φάση» του πολέμου (πρώτη οι βομβαρδισμοί από αέρος, δεύτερη η χερσαία εισβολή), θα αφορά τη σάρωση της Γάζας για τον εντοπισμό και την εξόντωση κάθε θύλακα αντίστασης και θα παρουσιαστεί ως «αποκλιμάκωση» λόγω του περιορισμού των σαρωτικών βομβαρδισμών.   
Αυτή η προσαρμογή προορίζεται να εξοικονομήσει πόρους (η σημερινή «ολοκληρωτική» μορφή του πολέμου κοστίζει 250 εκατομμύρια την ημέρα στο Ισραήλ) αλλά και χρόνο στη σιωνιστική ηγεσία, μιας και η χαμηλότερη ένταση μπορεί να περιορίσει την «κακή δημοσιότητα» και έτσι να εξασφαλίσει παράταση της διεθνούς στήριξης από τους συμμάχους του και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ. Αλλά δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο «χαλάρωσης» απέναντι σε αυτή την εξέλιξη. Αυτή η λεγόμενη «μεταβατική-σταθεροποιητική φάση» θα σημαίνει μια μακρά παράταση της κατοχής και του πολέμου.  
«Θα κρατήσει τουλάχιστον 6 μήνες και θα περιλαμβάνει εντατικές εκκαθαριστικές αποστολές εναντίον των τρομοκρατών. Κανείς δεν μιλά για περιστέρια της ειρήνης να πετούν πάνω από την Shujayea» δηλώνει ένας Ισραηλινός αξιωματούχος. «Θα είναι πολύ μακρύς πόλεμος… Δεν είμαστε ούτε στα μισά του δρόμου της επίτευξης των στόχων μας» δηλώνει άλλος. Το τέλος αυτής της «φάσης» προσδιορίζεται προς τα τέλη του 2024, ενώ άλλοι δηλώνουν ότι δεν θα υπάρξει καν σαφής λήξη: «Δεν θα σφυρίξει ο διαιτητής και τέλος».
Στρατηγική
Αν αυτός είναι ο στρατιωτικός προσανατολισμός της σιωνιστικής ηγεσίας, το ζήτημα του πολιτικού-στρατηγικού στόχου παραμένει ανοιχτό και πηγή διαφωνιών. Σε συνέντευξή του ο Νετανιάχου περιέγραψε πώς φαντάζεται ο ίδιος τις προϋποθέσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ότι μια στρατιωτική συντριβή μόνο της Χαμάς δεν πρόκειται να εξαφανίσει το πρόβλημα «Παλαιστινιακή Αντίσταση», έκανε λόγο για συνολικότερη «αποστρατιωτικοποίηση» της λωρίδας της Γάζας και για «αποριζοσπαστικοποίηση» της κοινωνίας της.
Η συγκεκριμενοποίηση αυτού του στόχου είναι πεδίο διαφωνιών μέσα στην σιωνιστική ηγεσία. 
Οι ακροδεξιοί κυβερνητικοί εταίροι του Νετανιάχου, Σμότριτς και Μπεν Γκβιρ, πυκνώνουν τις δημόσιες ρητές αναφορές τους σε εθνοκάθαρση και αναγκαστικό εκτοπισμό, που κρύβεται πίσω από τον ευφημισμό της «ενθάρρυνσης της μετανάστευσης». Ο έξαλλος ακροδεξιός σιωνισμός προτείνει την προσάρτηση της λωρίδας της Γάζας και τον εποικισμό της. Από τη σκοπιά του σιωνισμού, είναι όντως η πλέον (ή και η μόνη) «ρεαλιστική λύση» στο «πρόβλημα Γάζα». Αλλά είναι μια λύση που δεν συμμερίζεται κανένα άλλο κράτος, είτε μεταξύ των συμμάχων του Ισραήλ στη Δύση, που θα «λουστούν» το πολιτικό κόστος ενός βίαιου εκτοπισμού εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, είτε μεταξύ των κρατών στην περιοχή, που θα κληθούν να διαχειριστούν την «ωρολογιακή βόμβα» ενός μαζικού, οργισμένου, προσφυγικού παλαιστινιακού πληθυσμού. 
Την εναλλακτική του «σοβαρού σιωνισμού» περιέγραψε ο υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ, προτείνοντας μια λύση που αποκλείει κάθε ισραηλινή «πολιτική παρουσία» στη Γάζα (δλδ. ούτε προσάρτηση, ούτε εποικισμός), αναφέρεται σε μια κάποια «παλαιστινιακή οντότητα» που θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης και η οποία ασφαλώς «δεν θα είναι εχθρική προς το Ισραήλ ούτε θα δρα εναντίον του», ενώ συμπληρώνει ότι το Ισραήλ θα διατηρεί απεριόριστη στρατιωτική ελευθερία κινήσεων μέσα στη Γάζα.  
Το ζήτημα είναι η «παλαιστινιακή οντότητα» που θα αναλάβει την υπεργολαβία της κατοχής (γιατί περί αυτού πρόκειται). Η Ουάσινγκτον θα ήθελε να δει την Παλαιστινιακή Αρχή να παίρνει την ευθύνη της Γάζας, όμως ο Νετανιάχου δηλώνει ότι «δεν θα επιτρέψω την αντικατάσταση του Χαμασ-ταν από το Φαταχ-σταν». Η Παλαιστινιακή Αρχή αντιμετωπίζει μια διπλή απαξίωση: Ο δεξιός σιωνισμός έχει εγκαταλείψει τα προσχήματα και δεν αποδέχεται ούτε καν αυτή τη ξεδοντιασμένη καρικατούρα «κράτους». Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή κοινωνία έχει γυρίσει συντριπτικά την πλάτη της στην ηγεσία του Αμπάς. Στις δημοσκοπικές έρευνες των τελευταίων 3 μηνών, είναι το μόνο σημείο… συμφωνίας ανάμεσα στους Ισραηλινούς Εβραίους και τους Παλαιστίνιους: Κανείς δεν θέλει να αναλάβει η Παλαιστινιακή Αρχή τη διακυβέρνηση της Γάζας. Όμως άλλη «παλαιστινιακή οντότητα» -που να καλύπτει τις προϋποθέσεις του Γκαλάντ- δεν υπάρχει. 
Το στοίχημα του Νετανιάχου
Οι δημόσιες παρεμβάσεις των δύο πόλων (Σμότριτς/Μπεν Γκιβρ και Γκαλάντ), πάνω σε ένα ζήτημα που δεν έχει καταλήξει η κυβέρνηση είναι ένα δείγμα της έντασης. Ένα άλλο δείγμα ήταν το «ξύλο» που έπεσε στην κυβερνητική σύσκεψη για την «επόμενη μέρα στη Γάζα», που κορυφώθηκε με την απόφαση της στρατιωτικής ηγεσίας να ανοίξει έρευνα για τις ευθύνες της 7ης Οκτώβρη. Όπως σημειώνει ο αναλυτής Αχμέντ Χελάλ στο Αλ Τζαζίρα: «Η στρατιωτική ελίτ αισθάνεται όλο και πιο άβολα τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση πασιφιστές -δεν είναι περιστέρια. Αλλά καταλαβαίνουν τι είναι στρατηγικά σημαντικό για το Ισραήλ και αντιστέκονται στις ακραία μιλιταριστικές φιλοδοξίες της πολιτικής κυβέρνησης». Σε αυτό το φόντο το κύριο άρθρο του Economist δε μάσησε τα λόγια του: «Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου τα κάνει θάλασσα στον πόλεμο. Ώρα να απολυθεί». 
Πράγματι, το μέλλον προμηνύεται δύσκολο για τον «Μπίμπι». Η Ουάσινγκτον χάνει την υπομονή της μαζί του, το Λικούντ υποχωρεί δημοσκοπικά, ο «κεντρώος» Μπένι Γκαντζ, συμμετέχοντας στο Πολεμικό Συμβούλιο χτίζει το ηγετικό-εθνοενωτικό του προφίλ, ενώ μόλις το 15% δηλώνει ότι θα ήθελε να παραμείνει ο Νετανιάχου πρωθυπουργός μετά το τέλος του πολέμου. Έχουμε ξαναγράψει ότι αυτά αποτελούν έναν επιπλέον λόγο να συνεχίσει ή και να κλιμακώσει τον πόλεμο. Στις έρευνες των τελευταίων μηνών, οι Ισραηλινοί Εβραίοι δηλώνουν πλειοψηφικά ότι ο στρατός στη Γάζα «δεν χρησιμοποιεί αρκετή βία» (58%), έπειτα ότι χρησιμοποιεί «όση βία πρέπει» (37%) και ένα 2% βρίσκει την καταστροφική μανία των IDF «υπερβολική». Η ελπίδα του Νετανιάχου στο εσωτερικό είναι να προσφέρει αρκετό παλαιστινιακό αίμα και «νίκες» σε αυτή την αφιονισμένη κοινή γνώμη. Η ελπίδα του διεθνώς είναι ότι μια σχετική μείωση της έντασης του πολέμου θα εξασφαλίσει (και οικονομικά και πολιτικά-διπλωματικά) τη χρονική παράτασή του. Αν ο Νετανιάχου καταφέρει να παραμείνει στη θέση του ως το Νοέμβρη (ένα μεγάλο «αν»), έχει να προσδοκά μια νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, που απέδειξε στην θητεία του ότι είναι ικανός να γράψει τις «διεθνείς συναινέσεις» εκεί που δεν πιάνει μελάνι, σπάζοντας «ταμπού της εξωτερικής πολιτικής» και τσαλαπατώντας «φύλα συκής»…
Χωρίς τον ξενοδόχο…
Αυτοί οι σχεδιασμοί -είτε εθνοκάθαρσης είτε φτιασιδωμένης κατοχής- όμως, που θα κρίνουν τη μορφή και το περιεχόμενο μιας δυνητικής «τέταρτης φάσης» της σιωνιστικής εκστρατείας, προτρέχουν. Γιατί προϋποθέτουν την επιτυχία της «τρίτης φάσης» τους επόμενους μήνες. Τα σιωνιστικά σχέδια θα κριθούν από τη δυνατότητα των IDF να ελέγξουν αποτελεσματικά τη λωρίδα της Γάζας. Δηλαδή να συντρίψουν τις οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης και να πειθαρχήσουν τον πληθυσμό της. Το πρώτο αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο. Ενώ το δεύτερο δείχνει ανέφικτο. Είναι ενδεικτικό ότι στους 3 μήνες πολέμου, η δημοφιλία της Χαμάς εκτοξεύτηκε σε ιστορικά υψηλά. Στο Τελ Αβίβ γίνονται σκέψεις για επ’ αόριστον παραμονής των εκτοπισμένων στις σκηνές που έχουν απλωθεί σε όλο το μήκος και το πλάτος του κυβερνείου της Ράφα. Γιατί αν επιστρέψουν οι εκατοντάδες χιλιάδες θυμωμένοι νέοι από αυτές τις σκηνές, θα αποτελέσουν έναν επιπλέον τεράστιο πονοκέφαλο στην προσπάθεια των IDF να «ειρηνεύσουν» τη Γάζα. Ο παλαιστινιακός λαός και οι οργανώσεις της Αντίστασής του θα κάνουν το καθήκον τους. Το κίνημα αλληλεγγύης δεν πρέπει να τους αφήσει μόνους, να «ξεχαστούν» από τα ΜΜΕ. Το διεθνές κίνημα έχει ήδη παίξει σημαντικό ρόλο, ως «αστάθμητος παράγοντας» που άλλαξε την εξίσωση τις εβδομάδες μετά την 7η Οκτώβρη και έχει ακόμα σημαντικό ρόλο να παίξει: Όπως αναφέραμε στην αρχή αυτού του άρθρου, τα επιτελεία του αντιπάλου συνυπολογίζουν πάντα τη «διεθνή πίεση» ως ένα από τα κρίσιμα «χρονόμετρα» για την συνέχεια ή τη διακοπή της Ισραηλινής επιθετικότητας…

Το μέτωπο του Λιβάνου 

Η  δολοφονία του κορυφαίου στελέχους της Χαμάς, Σάλεχ Αλ Αρούρι, και δύο διοικητών του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης στη Βηρυτό είχε πολλές αιτίες. Η πιο κοινότοπη αλλά πραγματική, είναι ότι το κράτος-τρομοκράτης συνηθίζει να συμπεριφέρεται έτσι. Οι δολοφονίες αντιπάλων του σε διάφορα μέρη του πλανήτη είναι μια πρακτική στην οποία «διαπρέπει» η Μοσάντ ιστορικά -και μετά την 7η Οκτώβρη, είναι ρητά διατυπωμένος ο στόχος του Ισραήλ να εξολοθρεύσει κορυφαία ηγετικά στελέχη της Χαμάς. 
Ένας δεύτερος λόγος αφορά την απελπισμένη ανάγκη του Νετανιάχου να παρουσιάσει μια «φωτογραφία νίκης» στην ισραηλινή κοινή γνώμη. Η δολοφονία του Αρούρι ήταν μια τέτοια, αλλά δεν αρκεί για να αντιστρέψει τον κατήφορο στη δημοτικότητα του «Μπίμπι». Άλλωστε η κρίση εμπιστοσύνης στον Νετανιάχου συνοδεύεται από την άνοδο του Μπένι Γκαντζ (που συμμετέχει στο Πολεμικό Συμβούλιο) και την ενίσχυση της πολιτικής εμπιστοσύνης στο στρατό και τις κρατικές υπηρεσίες, δυνάμεις που μπορούν να «πιστωθούν» εξίσου ή και περισσότερο το έγκλημα στη Βηρυτό. 
Όμως τα πραγματικά ερωτήματα αφορούν τη σχέση του συγκεκριμένου δολοφονικού χτυπήματος με τις προοπτικές του πολέμου. Όσον αφορά την ίδια τη Γάζα, η δολοφονία αυτή τορπιλίζει τις όποιες έμμεσες συνομιλίες κι αποτελεί ένα μήνυμα της σιωνιστικής ηγεσίας ότι δεν διαπραγματεύεται, δεν προτίθεται να ανακόψει την επιθετικότητά της στη Γάζα. Ταυτόχρονα, το χτύπημα σε προάστιο της Βηρυτού, ενάντια σε στελέχη «καλεσμένα» από και υπό την προστασία της Χεζμπολά, αποτελεί μια πρόκληση απέναντι στην λιβανέζικη οργάνωση. 
Αν και ο Νασράλα -όπως φάνηκε και στην ομιλία του μετά την δολοφονία- συνεχίζει να διατηρεί την εύθραστη ισορροπία ανάμεσα στην «υποχρέωση» απαντήσεων στον ισραηλινό στρατό και την αποφυγή ενός γενικευμένου πολέμου, ο κίνδυνος ανάφλεξης έχει προκαλέσει κοσμοσυρροή δυτικών διπλωματών στη Βηρυτό.
Οι πλέον «θερμόαιμοι» στην ηγεσία του Ισραήλ είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν μια επέκταση του πολέμου, αν δεν την επιδιώκουν κιόλας. Το «κέντρο» δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο ζήτημα, με τον Μπένι Γκαντζ να δηλώνει ότι «τελειώνει ο χρόνος για διπλωματική λύση. Εάν ο κόσμος και η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν δράσουν για να σταματήσουν τα πυρά προς τις βόρειες κοινότητες και να απωθήσουν τη Χεζμπολά μακριά από τα σύνορα, τότε θα το κάνει ο ισραηλινός στρατός». Οι IDF δηλώνουν ότι βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο ετοιμότητας στα σύνορα με τον Λίβανο. 
Η απόφαση δεν είναι εύκολη. Η ισραηλινή κοινή γνώμη, «μπετόν αρμέ» στην υποστήριξη του πολέμου στη Γάζα, παρουσιάζεται κομμένη στα δύο όσον αφορά την προοπτική ενός δεύτερου μετώπου. Στην Ουάσινγκτον αντίστοιχα, ο στόχος «καταστροφής της Χαμάς» απολαμβάνει ευρεία συναίνεση, αλλά μια επίθεση στο Λίβανο αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σκεπτικισμό. Προς το παρόν, ακόμα και ο Νετανιάχου, κάνει λόγο για προτεραιότητα στη «διπλωματική λύση». 
Η ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να «στριμώξει» τη Χεζμπολά, απαιτώντας να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις βόρεια του ποταμού Λιτάνι, στα 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Μια πιθανή συμμόρφωση της λιβανέζικης οργάνωσης θα κοστίσει στο μαχητικό προφίλ της, ενώ εφόσον επιμείνει στην άρνησή της, το Ισραήλ θα της φορτώσει την ευθύνη για μια καταστροφική επίθεση κατά του Λιβάνου και ιδιαίτερα των περιοχών που ελέγχει η οργάνωση. 
Η ισραηλινή κυβέρνηση είναι εξίσου πιεσμένη. Ο χαμηλής έντασης πόλεμος στα σύνορα έχει υποχρεώσει την εκκένωση του βόρειου Ισραήλ -κάτι που φέρει ως «βάρος» η σιωνιστική ηγεσία και που επικαλείται ως «παράσημο» ο Νασράλα («πάντα οι σιωνιστές μας υποχρέωναν σε εκκενώσεις, τώρα υποχρεώνονται αυτοί»). 
Μέχρι πρότινος, είχε διαμορφωθεί μια συνθήκη όπου «φοβάται ο Γιάννης το θεριό…». Το Ισραήλ «ανέχεται» την υπάρχουσα κατάσταση, ενώ εξαπολύει διαδοχικές προειδοποιήσεις γενικευμένου πολέμου αν δεν σταματήσουν οι επιθέσεις και με ενέργειες όπως η δολοφονία Αρούρι δοκιμάζει τα όρια ανοχής της Χεζμπολά. Η ηγεσία Νασράλα αποφεύγει την κλιμάκωση και προειδοποιεί ότι είναι έτοιμη για γενικευμένο πόλεμο, μόνο εφόσον το Κράτος του Ισραήλ κάνει την πρώτη κίνηση επίθεσης στο Λίβανο. 
Οι όλο και πιο πυκνές αναφορές των ισραηλινών ότι «ο χρόνος τελειώνει» ίσως συνδυάζονται με την προοπτική σταδιακής αποκλιμάκωσης των επιχειρήσεων στη Γάζα. Αν η ηγεσία του σιωνιστικού στρατού αισθανθεί ότι «απελευθερώνονται» δυνάμεις από αυτό το μέτωπο γιατί ολοκληρώθηκε η καταστροφή της Γάζας ή αποδυναμώθηκε σημαντικά η επιχειρησιακή δυνατότητα της Χαμάς, μπορεί πιο εύκολα να εξαπολύσει την καταστροφική του δύναμη ενάντια στο Λίβανο. Σε ένα τέτοιο σενάριο, ο «πραγματισμός» του Νασράλα, που επέβαλε μια περιορισμένη συμμετοχή της Χεζμπολά στον πόλεμο μετά την 7η Οκτώβρη, στο όνομα της αποφυγής μιας καταστροφικής ισραηλινής επίθεσης στο Λίβανο, ίσως αποδειχθεί μάταιος. 
Όπως και στη Γάζα, μια σιωνιστική επίθεση θα έχει να αντιμετωπίσει αντίσταση στο έδαφος: Η Χεζμπολά διαθέτει οπλοστάσιο ισχυρότερο της Χαμάς. Αλλά καθώς οι IDF έχουν δείξει ότι εξισορροπούν τις χερσαίες αδυναμίες τους με τον από αέρος ισοπεδωτικό βομβαρδισμό κατά πάντων, μια σιωνιστική επίθεση θα πρέπει να αντιμετωπίσει και μια κλιμάκωση των κινητοποιήσεων του διεθνούς κινήματος. Η «διεθνής πίεση», που βρίσκεται στα χείλη όλων των εμπλεκόμενων ως παράγοντας, μπορεί και πρέπει να γίνει αφόρητη για να μην αφεθεί αυτό το κράτος-τρομοκράτης να επαναλάβει τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει στη Γάζα και στον Λίβανο…