Οι τιμές στο ελαιόλαδο που σπάνε από βδομάδα σε βδομάδα τα ρεκόρ, η τιμή του βρεφικού γάλατος που έφτασε στην Ελλάδα στο υπερδιπλάσιο της επόμενης ευρωπαϊκής χώρας, όπως και ο πανικός για την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, δείχνουν καθαρά ότι η ακρίβεια στα είδη υποχρεωτικής λαϊκής κατανάλωσης διαβρώνει με μεγάλη ταχύτητα το μισθό και τη σύνταξη, δηλαδή το πραγματικό εισόδημα όσων ζουν από την εργασία.
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι προτροπές προς την αναμονή για να «τιθασευτεί ο πληθωρισμός» αποδεικνύονται αποπροσανατολιστική δημαγωγία.
Αλλωστε, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η «πάλη ενάντια στον πληθωρισμό» γίνεται αντιληπτή ως έκκληση σε περισσότερη λιτότητα, με τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις να θεωρούνται «αρνητικός παράγοντας που ενισχύει τον πληθωρισμό». Το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, που αναμένεται να επανενεργοποιηθεί, υπογραμμίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μείνει προσηλωμένη στη γραμμή δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας. Οι προτεραιότητες των Βρυξελλών, αλλά και ιδιαίτερα της ελληνικής κυβέρνησης, αναδείχθηκαν εμφατικά από την «εθνική επιτυχία» του Μητσοτάκη (με βασικό σύμμαχο την Μελόνι): Σε μια συζήτηση που καθορίζεται από την κατεύθυνση συρρίκνωσης των δαπανών και την «αγωνία» για τη «δημοσιονομική σταθερότητα», όπου δεν υπάρχει, λέει, πλέον «χώρος» για ελαφρύνσεις και χαλαρώσεις, έγινε τελικά δεκτό το ελληνο-ιταλικό αίτημα εξαίρεσης των εξοπλιστικών δαπανών από τους δημοσιονομικούς κανόνες. Σε συνθήκες διάλυσης του κοινωνικού κράτους, μόνο αυτό «έκαιγε» τον Μητσοτάκη και μόνο σε αυτό έδειξαν γενναιόδωρη «κατανόηση» οι ευρωπαϊκές ηγεσίες. Για τους στρατοκράτες «λεφτά υπάρχουν».
Απέναντι σε αυτή την πολιτική, η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για αυξήσεις στις κοινωνικές δαπάνες (που για μια ακόμα χρονιά πετσοκόβει ο προϋπολογισμός) και όχι στους εξοπλισμούς, για την επιβολή δημοσίου ελέγχου στις τιμές είναι η μοναδική ρεαλιστική άμυνα για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις.
Αυτή η αίσθηση, παρόλο που για την ώρα δεν έχει εκφραστεί με μια αποφασιστική κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, είναι πολιτικά πιεστική για τον Μητσοτάκη. Γι’ αυτό ο ανασχηματισμός, λίγους μόλις μήνες μετά τις κυβερνητικές νίκες στις εκλογές του 2023, ήθελε να δηλώσει το τέλος της «χαλαρότητας» του rotation μεταξύ των υπουργών στις κυβερνητικές καρέκλες και την επιστροφή σε πιο «μάχιμα» σχήματα.
Ο Μητσοτάκης, αξιοποιώντας το κενό της αντιπολίτευσης, έχει προαναγγείλει την πρόθεσή του για ένα μπαράζ νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων ενάντια σε κάθε κατάλοιπο των κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης. Εμβληματική είναι η απόπειρα παράκαμψης του άρθρου 16, ενός στόχου που «στοιχειώνει» την ελληνική άρχουσα τάξη από το 2007. Αλλά ο μεταρρυθμιστικός οίστρος της ΝΔ καλύπτει ένα ευρύ φάσμα της κοινωνικής ζωής, που χτυπά τους πλέον αδύναμους –από το ασφαλιστικό μέχρι την τιμωρητική αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα, αλλά και την μετωπική επίθεση στις δομές απεξάρτησης και ψυχικής υγείας. Αυτή η κυβέρνηση δεν κρύβει ότι θεωρεί τη διαρκή και ασύστολη ενίσχυση των καπιταλιστών ως τη μοναδική οδό προς την κανονικότητα που ονειρεύεται. Σε αυτόν το στόχο, ικανοποίησης των εργοδοτών, λογοδοτεί και η ρύθμιση Καιρίδη για τους μετανάστες εργάτες, που απέχει μίλια από την αναγκαία πολιτική πραγματικής νομιμοποίησης και παροχής ίσων δικαιωμάτων.
Η κατεύθυνση ενίσχυσης των καπιταλιστών περνάει και μέσα από την εξωτερική πολιτική. Σε απόλυτη ταύτιση με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ σε σχέση με τη σφαγή στη Γάζα, σε σχέση με τον ατελείωτο πόλεμο στην Ουκρανία, έτοιμος να στείλει ελληνική φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Μητσοτάκης περιμένει και διεκδικεί τα ανταλλάγματα (τόσο σε όπλα, όσο και σε οικονομικές «ευκαιρίες» ή γεωπολιτικές «αναβαθμίσεις») για την απόλυτη προσήλωσή του στον ευρωατλαντισμό.
Σε αυτήν τη πορεία δεν λείπουν οι «πονοκέφαλοι» για τον αρχηγό της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας της Δεξιάς. Ο καλπασμός των αντιμεταρρυθμίσεων σχεδόν πάντα είχε ως «παρενέργεια» την όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ αντιτιθέμενων Ομίλων που συγκρούονται για το πλασάρισμα μέσα στις νέες ευκαιρίες. Τα ίχνη αυτής της αδιαφανούς σύγκρουσης παρουσιάζονται ακόμα και στον ανασχηματισμό. Η επιστροφή του Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κατέστη, λέει, υποχρεωτική για την κυβέρνηση μετά την πέρα από κάθε όριο σύγκρουση των βαρόνων του ποδοσφαίρου που, ασφαλώς, στην πραγματικότητα συγκρούονται για τα μερίδια πίτας κι επιρροής και όχι για τις φανέλες των ομάδων τους.
Μια ακόμα «παρενέργεια» είναι ότι η έλλειψη δυναμικής αντιπολίτευσης, ενισχύει τις τάσεις εκδηλώσεων αυτονόμησης των ποικιλιών της Δεξιάς. Η επίδειξη του Σαμαρά απέναντι στη «ρύθμιση» Καιρίδη για τα διαθέσιμα εργατικά χέρια μεταναστών, όπως και η επίδειξη του Βορίδη σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, είναι προειδοποιήσεις προς τον Μητσοτάκη. Προειδοποιήσεις που για την ώρα δεν δημιουργούν συνθήκες αστάθειας, αλλά μόνο για την ώρα…
Σε τίποτα από αυτά δεν αξίζει να εναποθέσουμε ελπίδες. Η μόνη λύση είναι η αποφασιστική κλιμάκωση των αγώνων μας. Παρά την παραλυτική γραμμή της ηγεσίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, κυρίως της ΓΣΕΕ, σε αρκετά συνδικάτα έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες γι μια σημαντική απεργιακή παρέμβαση. Αυτές οι κινήσεις θα πρέπει να ενισχυθούν. Η σπουδαστική νεολαία και η εκπαιδευτική κοινότητα που προετοιμάζονται για την αντιπαράθεση υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα πρέπει να στηριχθούν από την ευρύτερη κοινωνία. Οι συντονισμένες αντιδράσεις των εργαζομένων και των μελών-θεραπευόμενων στις δομές απεξάρτησης, οι επί μέρους απεργιακές κινητοποιήσεις (οικοδόμοι, Υπ.Οικ., νοσοκομεία), τα σημάδια ενίσχυσης του μαχητικού συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα, δείχνουν την ύπαρξη ενός δυναμικού που μπορεί να ξεδιπλώσει αντιστάσεις. Μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να μείνει πίσω, αλλά αντίθετα χρειάζεται να κλιμακωθεί η έμπρακτη αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, ένα κορυφαίο ζήτημα της εποχής μας αλλά κι ένας κρίσιμος «κόμβος» της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό το φάσμα δράσεων και κινητοποιήσεων μπορεί να επιτρέψει να εκδηλωθεί ένα ευρύ μέτωπο αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Αυτός ο παράγοντας είναι αναντικατάστατης σημασίας και για όλες τις πολιτικές μετατοπίσεις, που έχουν ως πρώτο σταθμό μέτρησης τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Οι δυνατότητες για ένα χαστούκι στο Μητσοτάκη και για την καταγραφή ενός ρεύματος αντικαπιταλιστικής-δεθνιστικής αμφισβήτησης των πολιτικών της ΕΕ, είναι υπαρκτές, αλλά προϋποθέτουν την από τα κάτω συστηματική κινηματική δράση τώρα, και όχι το φόρτωμα όλων των ελπίδων στην προετοιμασία των ευρωψηφοδελτίων.
Η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά οφείλει να δώσει εδώ και τώρα όλες τις δυνάμεις της για μια μάχιμη και ενωτική πολιτική με στόχο την ανασύνταξη των αντιστάσεων. Σε αυτό το έδαφος υπάρχουν και οι περισσότερες πιθανότητες για να προκύψει, τελικά, μια ενωτική πολιτική παρέμβαση στις ευρωεκλογές.