Αγώνας κατά της αξιολόγησης

Ε ίναι δεδομένο ότι η αξιολόγηση τόσο στο ευρύτερο Δημόσιο, όσο και ειδικότερα στην εκπαίδευση, αποτελεί τον πολιορκητικό κριό της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να αποδομήσει τις δημόσιες υπηρεσίες, να ιδιωτικοποιήσει όλα τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά και να ισοπεδώσει τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Ο Κ. Πιερρακάκης πολύ γρήγορα πέταξε το προσωπείο του δήθεν διαλλακτικότερου της Κεραμέως, που ήταν έτοιμος «να κάνει διάλογο με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες», και επέλεξε και αυτός να βαδίσει στον ίδιο αυταρχικό και αντιδημοκρατικό δρόμο της αλήστου μνήμης προκατόχου του.
Η κυβέρνηση βρίσκει στήριξη στα δικαστήρια
Η μαζική αντίθεση του εκπαιδευτικού κόσμου στα σχέδια της κυβέρνησης, ΕΕ και ΟΟΣΑ να αλλάξουν το DNA του δημόσιου σχολείου, τα μεγάλα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία-αποχή (Α/Α ) από την ατομική αξιολόγηση, και τα ογκώδη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια κατά του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ανάγκασαν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να προσφύγει κατά την προσφιλή της μέθοδο στα δικαστήρια προκειμένου να βγει για μια ακόμη φορά παράνομη η απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών ΔΟΕ ΟΛΜΕ. Είμαστε στη δεύτερη δεκάδα δικαστικών προσφυγών εναντίον των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, και το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρίσκει στήριγμα μόνο στα δικαστήρια και στα νομοθετικά τερατουργήματα Χατζηδάκη και Γεωργιάδη –που ουσιαστικά απαγορεύουν την απεργία– καταδεικνύει την αδυναμία και τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει.  
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι διαδοχικές δικαστικές προσφυγές εναντίον των ομοσπονδιών, της ΑΔΕΔΥ (που επαναπροκήρυξε την απεργία μετά από αίτημα των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ) και πάλι των ομοσπονδιών, που επαναπροκήρυξαν, συνοδεύτηκαν  και από εγκυκλίους τρομοκράτησης και εκφοβισμού των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στην Α/Α. Εκεί ο Γ.Γ. του υπουργείου εκδίδει και δικαστικές ετυμηγορίες για το τι είναι νόμιμο και τι όχι. Προφανώς έχει γίνει μόνιμο αγκάθι η μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην Α/Α και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να προβοκάρουν τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες στις ολομέλειες προέδρων που θα γίνουν το επόμενο διάστημα, θα αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους . Οι εισηγήσεις, ωστόσο, δείχνουν προθέσεις: η πλειοψηφία ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΔΙΚΤΥΟ-ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΟΕ δε δείχνει διατεθειμένη να επαναπροκηρύξει την απεργία- αποχή , ενώ στην ΟΛΜΕ υπάρχει ομόφωνη εισήγηση για επαναπροκήρυξη. Μοιραία αυτή τη στιγμή μεγάλο βάρος της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση το σηκώνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία που έχουν προχωρήσει σε συντονισμό και έχουν επαπροκηρύξει την Α/Α από όλες τις διαδικασίες της ατομικής αξιολόγησης. Έτσι δικαιολογείται το τελευταίο κρούσμα της καταστολής και του αυταρχισμού,που είναι η προσφυγή του δημοσίου εναντίον της ΕΛΜΕ Χανίων που έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση του αγώνα και της αντίστασης ενάντια στην πολιτική που διαλύει, ιδιωτικοποιεί και εμπορευματοποιεί το δημόσιο σχολείο.
Μετά τα δικαστήρια, την αυταρχικοποίηση του πλαισίου και την πρακτική απειλών, εκφοβισμού και τρομοκράτησης, η κυβέρνηση προχώρησε και «στον εκσυγχρονισμό» του ποινικού κώδικα που απειλεί με φυλάκιση έως ένα χρόνο όποιον αυτήν την στιγμή αντιστέκεται στον κανιβαλισμό της πολιτικής της .
Ο αγώνας κατά της αξιολόγησης είναι αγώνας επιβίωσης του δημόσιου σχολείου και αγώνας αξιοπρέπειας των εκπαιδευτικών. Με αυτή την έννοια αφορά όλη την κοινωνία, καθώς ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς βλέπουν το προφανές: η αξιολόγηση δε χρησιμοποιείται για να βελτιώσει το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά για να το διαλύσει και να το παραδώσει στα ιδιωτικά συμφέροντα. Όπως η ΕΒΕ και η Τράπεζα θεμάτων, έτσι και η αξιολόγηση, αποσκοπούν να κάνουν το σύστημα απόλυτα ταξικό, να φτιάξουν ένα σχολείο που θα λειτουργεί με όρους ιδιωτικής επιχείρησης, με διευθυντές μάνατζερ, που θα αναζητούν χορηγούς, με γονείς και μαθητές πελάτες, που θα επιλέγουν σχολείο με βάση τις επιδόσεις σε κάθε λογής PISA, και με σκυφτούς και υποταγμένους εκπαιδευτικούς χωρίς εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, που θα είναι όμηροι της εργασιακής τους ανασφάλειας. 
Αυτό το τοπίο βιάζονται να διαμορφώσουν και γι αυτό προχώρησαν στο Α2 στάδιο της ατομικής αξιολόγησης, όπου ο διευθυντής του σχολείου αξιολογεί τον εκπαιδευτικό ανεξάρτητα από την ειδικότητά του. Ο φιλόλογος αξιολογεί τον μαθηματικό κ.ο.κ., γιατί αυτό που προέχει είναι η εμπέδωση της σχέσης υποτέλειας και εξάρτησης. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που μέχρι σήμερα μόνο η χούντα είχε εφαρμόσει. Ακολουθεί το Β στάδιο όπου ο εκπαιδευτικός αξιολογείται από τον σχολικό σύμβουλο παιδαγωγικής ευθύνης του σχολείου και οι πληροφορίες λένε ότι σε πολλές περιοχές η διοίκηση ζητά την αξιολόγηση όχι μόνο των νεοδιόριστων, αλλά προχωρεί με γρήγορους ρυθμούς και σε παλιότερους εκπαιδευτικούς.
Ο αγώνας στα χέρια των πρωτοβάθμιών σωματείων
Είναι η ώρα που πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι ομοσπονδίες οφείλουν να κρατήσουν τον αγώνα ζωντανό παρά την απροθυμία της ΔΟΕ και τη σημαντική καθυστέρηση της ΟΛΜΕ. Το ίδιο ισχύει και για την ΑΔΕΔΥ, την τριτοβάθμια συνδικαλιστική συνομοσπονδία, η οποία δυστυχώς αρνήθηκε τη δεύτερη επαναπροκήρυξη που ζήτησε η ΟΛΜΕ, δεδομένου ότι είχε αρνηθεί νωρίτερα επαναπροκήρυξη της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση στο ευρύτερο δημόσιο. 
Επειδή, όμως, οι αγώνες κρίνονται και κερδίζουν ή χάνουν με κριτήριο τη μαζικότητα και τη συλλογικότητα, είναι καθήκον κάθε εκπαιδευτικού η συσπείρωση στα πρωτοβάθμια σωματεία, η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις για κήρυξη απεργίας-αποχής από αυτά. Οφείλουμε ο καθενας και η καθεμία να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας και να μην περιμένουμε από καμία συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αγωνιστεί για λογαριασμό μας. 
Και τέλος, οφείλουμε να παλέψουμε για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και στις ομοσπονδίες και στην ΑΔΕΔΥ. Τα εκπαιδευτικά συνέδρια είναι μπροστά και η ριζοσπαστική, εκπαιδευτική αριστερά οφείλει να δώσει ενωμένη χωρίς κατακερματισμούς τον αγώνα για ομοσπονδίες και σωματεία σταθερά προσανατολισμένα σε αγωνιστική κατεύθυνση.