Απεργία στις 17 Απρίλη
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Σ τις 17 Απρίλη η νέα απεργία μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό κόμβο κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων μετά τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις. H ΓΣΕΕ συνειδητά το προηγούμενο διάστημα επίλεξε να μην έχει την παραμικρή σχέση το συνδικαλιστικό κίνημα με το φοιτητικό κίνημα, με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, με τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών, με την απεργία τη μαύρη επέτειο του εγκλήματος στα Τέμπη, μεταθέτοντας πολύ αργότερα την απόφασή της για απεργία. Παρ’όλα αυτά, οι εργαζόμενοι/ες και τα συνδικάτα χρειάζεται να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και να μετατρέψουν τη 17η Απρίλη, σε μέρα μαζικής απεργιακής απάντησης στην κυβερνητική πολιτική.
Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
με Συλλογικές Συμβάσεις
Η νέα αύξηση του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση της ΝΔ αποτελεί κοροϊδία για την πλειοψηφία των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι/ες που αμείβονται με το βασικό μισθό θα δουν «καθαρά» 39€ παραπάνω (!) κάθε μήνα, ενώ η ακρίβεια και ο πληθωρισμός συνεχίζουν αμείωτα να ροκανίζουν το εργατικό-λαϊκό εισόδημα. Έτσι πλέον ο κατώτατος μισθός ορίζεται στο ποσό των 715€ καθαρά (830€ μικτά). Η κυβέρνηση πανηγυρίζει υποστηρίζοντας μάλιστα ότι σωρευτικά οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό πλέον είναι πάνω από τον πληθωρισμό.
Όμως, αυτή η μικρή αύξηση αφορά μόνο τον κατώτατο και δεν επηρεάζει ούτε όσους/ες αμοίβονται με λίγα ευρώ παραπάνω από τον κατώτατο. Όταν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν έχουν αποκατασταθεί και οι τριετίες μένουν επί της ουσίας παγωμένες, αφού πλέον μετράνε μόνο από το 2024 και μόνο εφόσον η ανεργία είναι κάτω από 10%, τέτοιες αυξήσεις ψίχουλα δεν μπορούν να κοροϊδέψουν κανέναν άνθρωπο που ζει από τη δουλειά του και βιώνει κάθε μήνα τις σκληρές συνέπειες της ακρίβειας και του πληθωρισμού.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗ, το 78% των εργαζομένων αμοίβεται με έναν μέσο μισθό της τάξης των 900€ καθαρά, που σημαίνει ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς τις ανάγκες στέγασης και διατροφής. Οπότε οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης, μόνο εξοργιστικοί μπορούν να είναι.
Μόνο η διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μπορεί πραγματικά να δώσει ανάσα στον κόσμο της εργασίας, σε συνδυασμό με τη διεκδίκηση φορολογίας του πλούτου και όχι του εργατικού εισοδήματος, ενάντια στα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ενάντια στην
εργοδοτική αυθαιρεσία
και την καταστολή
Το θεσμικό πλαίσιο που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση της ΝΔ με τους νόμους Χατζηδάκη και Βορίδη αποτελεί την κανονικοποίηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Πολλοί/ες εργαζόμενοι/ες αναγκάζονται να δουλεύουν σε δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, αφού η κατοχύρωση του 8ωρου έχει πάει περίπατο. Ο κόσμος της εργασίας ωθείται στον ακραίο ανταγωνισμό και την επισφάλεια και έτσι επιχειρεί η κυβέρνηση και η εργοδοσία να δημιουργήσουν και άλλη μία διαιρετική τομή, ελπίζοντας ότι δε θα μπορέσουν αν ενωθούν τα αιτήματα και οι ανάγκες των εργαζομένων. Η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει θεσμοποιηθεί και τα αφεντικά έχουν στα χέρια τους ένα πολύ ευνοϊκό νομικό πλαίσιο.
Πέρα από την εργοδοτική αυθαιρεσία υπάρχει και η καταστολή. Τα δικαστήρια βγάζουν συνέχεια απεργίες παράνομες για με κάθε πιθανή ή απίθανη αφορμή, καταστρατηγώντας επί της ουσίας το δικαίωμα στην απεργία, σέρνοντας μάλιστα σε δίκες εργαζόμενους/ες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με τεράστιο οικονομικό κόστος. Κάθε λίγο και λιγάκι η ΑΔΕΔΥ δέχεται κυβερνητικές διώξεις λόγω της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση. Εργαζόμενος διοικητικός υπάλληλος στο ΕΚΠΑ (επί περίπου δύο δεκαετίες) που συμμετείχε σε κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στην τηλε-εξεταστική είδε τη σύμβασή του να μην ανανεώνεται. Απεργίες στον ιδιωτικό τομέα έρχονται συχνά αντιμέτωπες με την αστυνομική βία. Και σα να μην έφταναν αυτά, κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας, συχνά λόγω έλλειψης των απαραίτητων μέτρων ασφάλειας και της εντατικοποίησης της εργασίας για τη μεγαλύτερη κερδοφορία των εργοδοτών.
Να δοθεί απάντηση
στο δρόμο
Οι κυβερνητικές προκλήσεις δε θα μείνουν αναπάντητες. Ήδη η προηγούμενη απεργία στις 28 Φλεβάρη ήταν μια σημαντική απάντηση από τη μεριά του εργατικού κινήματος, κόντρα στην αδράνεια στης ΓΣΕΕ. Σε αυτό το διάστημα έχουν συνεχιστεί οι απεργιακές κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας. Οι εργαζόμενοι/ες συνολικά στο δημόσιο (Υγεία, Παιδεία, ΟΤΑ, εργαζόμενοι σε υπουργεία) αντιμετωπίζουν μια διαρκή επίθεση που στόχο έχει αφενός τη λειτουργία του δημοσίου με ολοένα περισσότερα ιδιωτικοοικονομικά και «ανταγωνιστικά» κριτήρια και αφετέρου τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών.
Γι’ αυτό είναι αδιανόητη η απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ να μην προκηρύξει απεργία στις 17 Απρίλη, αλλά κάποια μέρα στο δεύτερο 15νθήμερο του Μάη (!!). Οι δυνάμεις της Αριστεράς που ψήφισαν την απεργία στις 17/4 θα πρέπει να δώσουν τη μάχη να προκηρυχθεί η απεργία από πρωτοβάθμια και ομοσπονδίες του Δημοσίου.
Στον ιδιωτικό τομέα έχουν υπάρξει σειρά κινητοποιήσεων και κλαδικών απεργιών. Οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ επιμένουν απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι/ες στην πληροφορική και τις τηλεπικοινωνίες προχώρησαν σε μία εντυπωσιακή και από τα κάτω απεργία διαρκείας τον προηγούμενο μήνα. Δεκάδες κλαδικά σωματεία και συνδικάτα έχουν προχωρήσει σε μία σειρά κινητοποιήσεις με κεντρικό αίτημα τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς.
Για να μαζικοποιηθεί η απεργία και να είναι επιτυχημένη πρέπει να γίνουν συνελεύσεις σε όλους τους χώρους, μαζικές εξορμήσεις και περιοδείες για την ενημέρωση όλων των εργαζομένων. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαραίτητο να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Η 17η Απρίλη μπορεί και πρέπει να γίνει μέρα πανεργατικού ξεσηκωμού όπου θα συναντηθούν στο δρόμο όλα τα συνδικάτα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μαζί με τη νεολαία, για να μπει επιτέλους φρένο στις επιθέσεις κυβέρνησης και αφεντικών.