Απειλές κατά της Ράφα και εγκλήματα πολέμου «από το ποτάμι ως τη θάλασσα»

Με τις σιωνιστικές ένοπλες δυνάμεις να δηλώνουν ότι προετοιμάζονται για μια πιθανή χερσαία εισβολή στη Ράφα και τους βομβαρδισμούς να έχουν ενταθεί στο ανατολικό τμήμα της πόλης, κάποια ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ δήλωσε στους Αιγύπτιους μεσολαβητές ότι είναι «η τελευταία ευκαιρία» των διαπραγματεύσεων για ανταλλαγή αιχμαλώτων. 
Για άλλη μια φορά, όλα τα βλέμματα του πλανήτη στρέφονται στη Ράφα. Μια επίθεση σε αυτήν την πόλη απειλεί με νέο λουτρό αίματος, με νέο ξεριζωμό των ξεριζωμένων που βρήκαν εκεί προσωρινό καταφύγιο, με πλήρη κατάρρευση της λειτουργίας όσων οργανισμών αρωγής, ντόπιων και διεθνών, εξακολουθούν να κάνουν ό,τι μπορούν στο έδαφος για να καλύψουν τις θηριώδεις ανάγκες του πληθυσμού σε τρόφιμα, νερό, περίθαλψη. Για αυτούς τους λόγους είναι αυτονόητη η κατάσταση συναγερμού για το διεθνές κίνημα.  
Αλλά οι ασταμάτητες εδώ και 2 μήνες δημόσιες προειδοποιήσεις του Νετανιάχου εξυπηρετούν και πολιτικές ανάγκες της ισραηλινής κυβέρνησης. 
Η πρώτη είναι η άσκηση πίεσης στη Χαμάς να υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις. Σε αυτό το πεδίο, η κυβέρνηση Νετανιάχου αντιμετωπίζει τη δική της πίεση στο εσωτερικό. Το κίνημα που ζητά «ό,τι χρειαστεί για την απελευθέρωση των ομήρων» επιμένει να αποφεύγει να πάρει θέση για τον πόλεμο: είτε γιατί συμμερίζεται τους ευρύτερους στόχους του, είτε από κυνική αδιαφορία για τις ζωές των «Άλλων», είτε σε μια προσπάθεια να κερδίσει ευρύτερη λαϊκή στήριξη, χωρίς να «διχάζει» την κοινωνία που βρίσκεται πλειοψηφικά σε μιλιταριστικό ντελίριο. Όμως οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές τις -διογκούμενες- διαδηλώσεις δεν γίνεται να μην έχουν επηρεαστεί από μια συσσωρευμένη εμπειρική γνώση: Μετά από 7 μήνες επιθετικών επιχειρήσεων στη Γάζα, ο Ισραηλινός Στρατός έχει κατορθώσει να ανακτήσει 3 ομήρους (και έχει σκοτώσει μερικές δεκάδες). Στον αντίποδα, η μέθοδος πολιτικής συμφωνίας με τη Χαμάς είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή 112 ομήρων. Σε αυτή την επίγνωση «πόνταρε» και το στρατιωτικό σκέλος της Χαμάς, δίνοντας στη δημοσιότητα βίντεο Αμερικανοϊσραηλινού ομήρου που επιτίθεται στην κυβέρνηση Νετανιάχου και ζητά είτε να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή τους είτε να παραιτηθεί. 
Το διεθνές κίνημα οφείλει να παρέμβει σε αυτόν το «διάλογο», ρωτώντας τις κυβερνήσεις: Διαφωνούν με τις εκτεταμένες ανταλλαγές κρατουμένων, με τη μόνιμη κατάπαυση του πυρός, με τη διευκόλυνση μαζικής εισόδου ανθρωπιστικής βοήθειας, με την απόσυρση των ισραηλινών δυνάμεων εισβολής/κατοχής και την ελευθερία μετακίνησης των εκτοπισμένων; Τι από αυτά θεωρείται «Παλαιστινιακή αδιαλλαξία»; 
Η δεύτερη λειτουργία των διαρκών προειδοποιήσεων για τη Ράφα από τα χείλη του Νετανιάχου αφορά τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό από τα εγκλήματα που συνεχίζονται αμείωτα και χωρίς τη χερσαία εισβολή. Και γι’ αυτό, ο αναγκαίος συναγερμός του διεθνούς κινήματος για τα ακόμα χειρότερα στη Ράφα, πρέπει να συνδυάζεται με την ανάγκη να μην σταματήσουμε να μιλάμε για την υπόλοιπη Γάζα, και για τη Δυτική Όχθη.   
Ο αριθμός των νεκρών στη Λωρίδα της Γάζας σκαρφαλώνει ασταμάτητα και πλησιάζει τους 35.000 καταγεγραμμένους νεκρούς, καθώς τα αεροπορικά χτυπήματα δεν έχουν σταματήσει σε όλο το μήκος της Λωρίδας. Στο νοσοκομείο Νάσερ, στο νοσοκομείο Αλ Σίφα και αλλού, αποκαλύπτονται μαζικοί τάφοι και ενδείξεις βασανισμών και εν ψυχρώ εκτελέσεων. Καθώς πολλοί Παλαιστίνιοι επιχειρούν να κινηθούν ξανά πίσω στα βόρεια, οι ανθρώπινες πομπές αποτρέπονται από την ταξιαρχία του Ισραηλινού Στρατού που κρατά διαιρεμένη τη βόρεια και τη νότια Γάζα, πολλές φορές ανοίγοντας πυρ και σκοτώνοντας ανθρώπους που επιχειρούν να γυρίσουν σε ό,τι έμεινε από τις εστίες τους. 
Αξιοποιώντας το γεγονός ότι η διεθνής προσοχή είναι στραμμένη στη Γάζα, το Ισραήλ έχει κλιμακώσει κατακόρυφα τις επιθέσεις του στη Δυτική Όχθη. Η στρατιωτική κλιμάκωση ήταν ήδη σε εξέλιξη τα τελευταία 2 χρόνια, με μαζικές στρατιωτικές επιδρομές και πολιορκίες να επανεμφανίζονται στην προσπάθεια να καταπνιγεί η νέα Αντίσταση που γεννήθηκε μέσα από την «Ιντιφάντα της Ενότητας» το 2021. Αλλά και με την αποθράσυνση των εποίκων από όταν βρέθηκαν στα υπουργεία δικοί τους άνθρωποι (κυριολεκτικά, έποικοι και οι ίδιοι). Από τις 7 Οκτώβρη και μετά, η σιωνιστική επίθεση έχει μπει «στα κόκκινα». Ο Ισραηλινός Στρατός έχει σκοτώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη κι έχει συλλάβει 8.500. Πρόκειται για μια συστηματική προσπάθεια «αποκεφαλισμού» της νέας Αντίστασης, στα χνάρια της πρακτικής του σιωνιστικού κράτους να κρατά εδώ και δεκαετίες στις φυλακές του σημαντικά στελέχη όλων των πολιτικών παρατάξεων της Δυτικής Όχθης. Οι έποικοι καταστρέφουν σπίτια και χωριά, καταλαμβάνουν οικισμούς, τρομοκρατούν πληθυσμούς, προωθώντας το σχέδιο εθνοκάθαρσης. Η σιωνιστική επιθετικότητα είναι τόσο έξαλλη που υποχρέωσε ακόμα και την Ουάσινγκτον και το Παρίσι να καταφύγουν σε κάποιες (δειλές) κυρώσεις σε μεμονωμένους εποίκους, αν και έκοψαν βιαστικά τη συζήτηση που είχε ανοίξει για κυρώσεις και σε μονάδες του Ισραηλινού Στρατού…
Εν τω μεταξύ, η ανεξάρτητη έρευνα για τον πιθανό ρόλο εργαζομένων της UNRWA στην επίθεση της 7ης Οκτώβρη, ενημέρωσε ότι οι Ισραηλινές Αρχές δεν έχουν μέχρι σήμερα παράσχει κανένα υποστηρικτικό στοιχείο, ούτε έχουν απαντήσει σε ερωτήματα. Θυμίζουμε ότι μερικούς μήνες πριν, αρκούσε η διατύπωση της κατηγορίας για να σπεύσουν 18 χώρες-δωρητές να αναστείλουν τη χρηματοδότηση αυτής της αναντικατάστατης για την επιβίωση των Παλαιστινίων υπηρεσίας. 
Είναι μια υπενθύμιση αυτού που έχει επιβεβαιωθεί (σε διαδοχικούς πολέμους στη Γάζα, σε παλιότερες κατηγορίες κατά παλαιστινιακών ΜΚΟ, στην περιγραφή της 7ης Οκτώβρη, στην άρνηση του πρώτου χτυπήματος σε νοσοκομείο στη Γάζα κ.ο.κ.) τόσες φορές που θα έπρεπε να γίνει κάτι σαν αξίωμα: Όταν ισχυρίζεται κάτι το Κράτος του Ισραήλ, φρόνιμο είναι να αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά ως ψέμα μέχρι να μπορέσει να αποδείξει το αντίθετο. Αυτή η συσσωρευμένη εμπειρία κάνει ακόμα πιο εξοργιστική την ακριβώς αντίθετη πρακτική: την ευκολία με την οποία οι Ισραηλινοί ισχυρισμοί γίνονται αυτομάτως δεκτοί ως αληθείς τη στιγμή που διατυπώνονται. Από αυτές τις Ισραηλινές Αρχές περιμένουν σήμερα διάφορες κυβερνήσεις «απαντήσεις» για τους ομαδικούς τάφους (το Ισραήλ αρνείται ανεξάρτητη έρευνα) ή για την επίθεση στην πομπή με ανθρωπιστική βοήθεια…

Η ένταση με το Ιράν

Η  δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στην ιρανική πρεσβεία στη Συρία, πλήττοντας «ιρανική επικράτεια» και παραβιάζοντας το σεβασμό στις διπλωματικές αποστολές, προκάλεσε μια νέα ένταση με την Τεχεράνη και έναν σύντομο γύρο ανταλλαγών χτυπημάτων. 
Η ιρανική ηγεσία εξαπέλυσε μια πυραυλική επίθεση της οποίας η σημασία δεν πρέπει να υποτιμηθεί: Για πρώτη φορά στα 45 χρόνια ύπαρξής της, η Ισλαμική Δημοκρατία προχώρησε σε ένοπλη ενέργεια κατά του «μεγάλου εχθρού». Η κλίμακα της ενέργειας ήταν μεγάλη -με δεκάδες drones, πυραύλους κρουζ και βαλλιστικούς πυραύλους. 
Η Τεχεράνη δεν μπορούσε να καταφύγει σε κάτι «μικρό» (όπως η χαμηλών τόνων απάντηση στην παλιότερη δολοφονία του Σουλεϊμανί από το αμερικανικό κράτος), ενώ θέλησε να αποφύγει μια πανομοιότυπη απάντηση (χτύπημα σε κάποια ισραηλινή πρεσβεία), πιθανά θέλοντας να επιδείξει ότι αυτή σέβεται τις διπλωματικές αποστολές αλλά και να αποφύγει την ένταση με τη χώρα φιλοξενίας του ισραηλινού στόχου. Ένα πλήγμα στο ίδιο το Ισραήλ έδειχνε μονόδρομος. 
Αλλά φρόντισε να στείλει σήμα αποκλιμάκωσης, δίνοντας όλο τον χρόνο στο Κράτος του Ισραήλ και τους διεθνείς συμμάχους του να οργανώσουν την αεράμυνα και να διασφαλίσουν ότι θα περιοριστεί ο αντίκτυπος του χτυπήματος. Αμέσως μετά, η ιρανική ηγεσία έσπευσε να δηλώσει ότι θεωρεί το ζήτημα λήξαν σε ό,τι την αφορά. 
Μετά από παρατεταμένες εσωτερικές διαφωνίες, αλλά και εντατικές συνομιλίες με την αμερικανική κυβέρνηση, η απάντηση του Ισραήλ υπήρξε επίσης «χαμηλών τόνων» με ένα περιορισμένο-χειρουργικό χτύπημα στο Ισφαχάν που δεν προκάλεσε ιδιαίτερες ζημιές. 
Χορογραφία
Το όλο επεισόδιο είχε ασφαλώς δόσεις «πολιτικής χορογραφίας». Η ηγεσία του Ιράν έδωσε μια απάντηση που επέτρεπε την επικοινωνιακή της αξιοποίηση στο εσωτερικό (όπου η αντιπαράθεση με το Ισραήλ αποτελεί ίσως την μοναδική βάση που προσφέρει κάποια λαϊκή νομιμοποίηση στο καθεστώς), ενώ έκανε σαφές στο εξωτερικό ότι δεν επιδιώκει πόλεμο. 
Η σιωνιστική ηγεσία μπόρεσε να παρουσιάσει μια «νικηφόρα άμυνα» στο εσωτερικό, διαφημίζοντας την αποτυχία των περισσότερων ιρανικών πυραύλων να προσεγγίσουν και να χτυπήσουν το Ισραήλ. Ενώ αξιοποίησε και την αντιστροφή του κλίματος στο εξωτερικό, όπου (τι έκπληξη...) υποχώρησε το βαρύ κλίμα που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται για τα εγκλήματα στη Γάζα και οι δυτικές κυβερνήσεις επανήλθαν πρόθυμα στο κλίμα μετά την 7η Οκτώβρη, περί ανάγκης προστασίας του Ισραήλ, δέσμευσης στην υπεράσπισή του κλπ. Πάνω σε αυτά πατούσε η προτροπή του Μπάιντεν στον Νετανιάχου, «Έχεις μια νίκη. Πάρ’ την και σταμάτα το εδώ». Το περιορισμένο χτύπημα στο Ισφαχάν δείχνει ότι η προτροπή εισακούστηκε. 
Δοκιμές
Όμως η «θεατρικότητα» που συνόδευσε την ένταση δεν σημαίνει και «στημένο παιχνίδι». Όπως φαίνεται, η προθυμία να ελαχιστοποιηθεί επικοινωνιακά ο αντίκτυπος των χτυπημάτων που δέχτηκαν (είτε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, είτε με το βλέμμα στην αποκλιμάκωση), αποσιώπησε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες. 
Το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι καταρρίφθηκε «το 99%» των πυραύλων. Ασφαλώς τα αργοκίνητα drones και οι κρουζ προορίζονταν… να καταρριφθούν. Αλλά η εκτόξευση 110 βαλλιστικών πυραύλων, με 55 να καταρρίπτονται από τους συμμάχους του Ισραήλ, άλλους τόσους να φτάνουν στον εναέριο χώρο του και τους 9 να διαπερνούν την ισραηλινή αεράμυνα, θυμίζουν περισσότερο (πραγματική) «δοκιμή» και λιγότερο (συμβολικό) «μήνυμα». 
Η επίθεση στο Ισφαχάν παρουσιάστηκε από την Τεχεράνη ως μια αγνώστου προελεύσεως «στρακαστρούκα» (για να αποκλιμακώσει) ενώ το Ισραήλ δεν ξεκαθάρισε ποτέ αν αυτή ήταν όντως η «απάντησή» του. Όπως προέκυψε, το χτύπημα ήταν όντως «αδύναμο», αλλά ο στόχος του ήταν πολύ κοντά στις (γερά φυλασσόμενες) εγκαταστάσεις του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος. Το σιωνιστικό κράτος δοκίμασε να «αγγίξει» αυτές τις εγκαταστάσεις και έστειλε στην Τεχεράνη μήνυμα ότι «μπορεί». 
Ως «περιστατικό» μπορεί να θεωρείται «λήξαν», αλλά δεν παύει να ισχύει ότι με την ανταλλαγή ένοπλων χτυπημάτων ανεβήκαμε ένα ακόμα  σκαλοπάτι στην «σκάλα της κλιμάκωσης». Η εμμονή του Κράτους του Ισραήλ με την «υπαρξιακή απειλή του Ιράν» και η προθυμία του να επιδιώξει ή έστω να ρισκάρει έναν περιφερειακό πόλεμο (μέσα στις φλόγες του οποίου μπορεί να επιδιωχθεί και μια «τελική λύση» στην Παλαιστίνη) παραμένουν ενεργά και έχουν πλέον ως σημείο αφετηρίας αυτό το «προηγούμενο». 
Η αναφορά του Μπάιντεν σε μη-αμερικανική συμμετοχή σε επιθετικές ενέργειες κατά του Ιράν δεν είναι τόσο αθώα όσο ήθελε να δείχνει -γιατί δεσμευόταν ταυτόχρονα στην «άμυνα» του Ισραήλ εφόσον αυτό απειληθεί από τυχόν αντίποινα. Σε αυτό το πεδίο -στην προστατευτική ασπίδα γύρω του- είναι που χρειάζεται πραγματικά βοήθεια το Τελ Αβίβ για να αισθανθεί ότι «το παίρνει» να συνεχίσει να τραμπουκίζει. Μια δήλωση πραγματικής αποθάρρυνσης του Ισραήλ από τις ΗΠΑ, θα ξεκαθάριζε ότι «αν χτυπήσετε, μετά είστε μόνοι σας». Αντί γι’ αυτό, το Κογκρέσο ενέκρινε ένα ακόμα γενναιόδωρο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας. 
Αν η κλιμάκωση της σιωνιστικής επιθετικότητας απέναντι (και) στο Ιράν δεν ήρθε τελικά σήμερα, ίσως είναι γιατί εισακούστηκαν όσοι πρότειναν να αναβληθεί η «πραγματική απάντηση» για αύριο. Προς το παρόν, η σιωνιστική πολεμική μηχανή θα παραμείνει  αφοσιωμένη στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της «Νάκμπα» της Γάζας… 
 

Δράση για την Παλαιστίνη

Α υτές οι γραμμές γράφονταν μετά την ολοκλήρωση μιας ακόμα σαββατιάτικης συγκέντρωσης απέναντι στη Βουλή, της 19ης διαδοχικής, που έχει κάνει το Σύνταγμα ένα σταθερό σημείο συνάντησης. Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί ένα παράδειγμα -συνέπειας, επιμονής, συστηματικότητας- που όμως χρειάζεται να γενικευτεί. 
Μέσα στον Απρίλη, υπήρξαν και άλλες «μικρές», αλλά σημαντικές δράσεις. 
Στις 6 Απρίλη, αρκετοί από τους συγκεντρωμένους του Συντάγματος (Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, Filmmakers for Palestine κ.ά.) συνεχίσαν με μια συγκέντρωση έξω από την Αιγυπτιακή Πρεσβεία, όπου τα αραβικά συνθήματα έβαζαν στο στόχαστρο τον Φατάχ ελ Σίσι, τον δικτάτορα της Αιγύπτου για τη συνενοχή του στο δράμα της Γάζας. 
Στις 15 Απρίλη, μια μικρή πρωτοβουλία ακτιβιστών-στριών ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για «μπλοκάρισμα της οικονομίας», εμποδίζοντας με την παρουσία τους την πρόσβαση στο λιμάνι της Cosco, ενώ αργότερα τη σκυτάλη πήραν οι Μητέρες Ενάντια στη Γενοκτονία με σύντομη   συγκέντρωση στην πύλη εισόδου-εξόδου των κοντέινερ και πορεία στον κεντρικό δρόμο.  
Συνεχίστηκαν επίσης αμείωτες οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, από πολιτικές οργανώσεις (πχ. στη Λέσχη Σπάρτακος), από τοπικές συλλογικότητες (πχ. από την Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης), από παλαιστινιακές συλλογικότητες (όπως η Μέρα των Παλαιστινίων Φυλακισμένων στο Σομούντ). Οι «Μουσικοί της Αθήνας για τους Μουσικούς της Γάζας» συνέχισαν τις συναυλίες στήριξης των καλλιτεχνών στη Γάζα, αυτήν τη φορά στο Ίλιον Plus, όπου και ενημέρωσαν για την πρόθεση να συνεχίσουν, ενδεχομένως και σε ανοιχτούς χώρους. 
Με τη συγκέντρωση στη γερμανική πρεσβεία (με κάλεσμα του BDS Greece και ανταπόκριση πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς) ενάντια στην κατασταλτική ματαίωση Συνεδρίου για την Παλαιστίνη στο Βερολίνο, αλλά και τη συγκέντρωση στην αμερικανική πρεσβεία (με πρωτοβουλία φοιτητικών συλλόγων  που πλαισιώθηκε και από άλλες δυνάμεις) για στήριξη στον αγώνα των φοιτητών-τριών στις ΗΠΑ, εκφράστηκε και η αλληλεγγύη στα πιο προωθημένα αποσπάσματα του διεθνούς κινήματος.
Παράλληλα, απασχολεί το ζήτημα της έμπρακτης-υλικής αλληλεγγύης στο λαό της Γάζας. Από το μαζικό μονοήμερο φεστιβάλ Gather for Gaza στην Πάντειο μέχρι τις «αυτοσχέδιες» προσπάθειες μεμονωμένων αγωνιστριών-ων όπως το «Ένα Τραγούδι για τη Γάζα» στη Νέα Ιωνία, γίνονται προσπάθειες συλλογής χρημάτων για τους ανθρώπους μας εκεί, που θα πρέπει να συνεχιστούν και να διευρυνθούν. Αντίστοιχα, η ΟΕΝΓΕ έχει απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση να μεταφέρει και να περιθάλψει βαριά τραυματίες στα ελληνικά νοσοκομεία. Μια ολόκληρη βδομάδα αφού κατατέθηκε το κατεπείγον αίτημα, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας δεν είχε μπει καν στον κόπο να απαντήσει. Οι ευθύνες του ελληνικού κράτους δεν ξεπλένονται από -ούτε περιορίζονται σε- αυτή την ελάχιστη ανθρωπιστική υποχρέωση. Αλλά ούτε αυτό δεν προτίθεται να κάνει η ελληνική κυβέρνηση χωρίς μαζική πίεση…
Στις αρχές Απρίλη, η διαδήλωση για την επέτειο του ΝΑΤΟ πήρε χαρακτήρα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, με την πορεία να συνεχίζει μέχρι την Σιωνιστική Πρεσβεία. Αντίστοιχα στη φετινή Πρωτομαγιά, αρκετές δυνάμεις προσανατολίστηκαν στον διεθνιστικό της χαρακτήρα, για να δώσουν και πάλι το στίγμα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Η φετινή επέτειος της Νάκμπα, στις 15 Μάη, είναι ένας ακόμα σημαντικός, ξεχωριστός σταθμός, αλλά η πολύμορφη δράση πρέπει να συνεχιστεί, πριν, γύρω και μετά από αυτή την κομβική μέρα…