Με κόκκινο μελάνι

ΡΩΓΜΕΣ
Ισχύ και οικονομικά οφέλη απολάμβανε η ηγετική ομάδα των χούλιγκαν, που λειτουργούσε κάτω από την προστασία της ΠΑΕ Ολυμπιακός και -μεταξύ άλλων αδικημάτων- κατηγορείται για το θανάσιμο τραυματισμό αστυνομικού στο γήπεδο του Ρέντη, τον περασμένο Δεκέμβριο. Ήδη αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη της «Θύρας 7» έχουν προφυλακιστεί. Σύμφωνα με τη δικογραφία, οι φερόμενοι ως ηγέτες της συμμορίας ζητούσαν χρηματικά ποσά σε καντίνες που λειτουργούν περιμετρικά των γηπέδων, πωλούσαν προσκλήσεις σε φιλάθλους για αγώνες σε τιμή που όριζαν οι ίδιοι, είχαν τις «πόρτες» στα εντός έδρας ματς της ομάδας του Πειραιά και καθοδηγητικό ρόλο σε πολλές συμπλοκές με οπαδούς άλλων ομάδων ή την αστυνομία. Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα, έχουν και ποινικό παρελθόν επιθέσεων σε μετανάστες, που συνδέονται με τη δράση της Χρυσής Αυγής. Η στιγμή της ανάδειξης της υπόθεσης, σίγουρα δεν είναι άσχετη με την προεκλογική περίοδο που διανύουμε (ατζέντα «νόμος και τάξη» με στόχο τα συντηρητικά ακροατήρια) και βέβαια τη σύγκρουση ανάμεσα στο Μαξίμου και τον Β. Μαρινάκη, τα μέσα ενημέρωσης του οποίου ασκούν αιχμηρή κριτική στα πεπραγμένα της κυβέρνησης (υποκλοπές, Τέμπη, ακρίβεια). Περισσότερο ως απάντηση του κυβερνητικού κέντρου στον μεγαλοεπιχειρηματία φαντάζει η δικογραφία για τη δράση των χούλιγκαν, παρά τις κορώνες για «πάταξη της ομαδικής βίας». Οι ρωγμές, στην κοινωνική συμμαχία που στήριξε τον Μητσοτάκη, μεγαλώνουν…

ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ 
Στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχουν κυριαρχήσει εντελώς οι λογικές της επικοινωνίας και η ακόμα δεξιότερη μετατόπιση, έναντι της ουσίας και κάθε εκδοχής αριστερής πολιτικής. Ο «αδιαμεσολάβητος» αρχηγός Κασσελάκηςδεν λογοδοτεί πουθενά, απευθύνεται στο πανεθνικό ακροατήριο μέσα από το TikTok, «τσιμπάει» κάτι λίγα ψηφαλάκια από τη δεξαμενή της απολιτίκ σύγχυσης και ο τραγέλαφος δεν έχει τέλος. Ο Στέφανος, έφτασε μάλιστα στο σημείο να διεκδικήσει το κοινό του Βελόπουλου, ισχυριζόμενος ότι, όταν τον βάφτισαν, το λάδι σχημάτισε στην κολυμπήθρα ένα σταυρό! Αφούμας θύμισε πρώτα ότι ανήκουμε στην «ιερή συμμαχία» του ΝΑΤΟ.Για πολιτική συζήτηση, λειτουργία συλλογικών οργάνων και οργανώσεων μελών, δεν το συζητάμε. Αυτά ανήκουν στην προϊστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Με όλα αυτά ήταν πλέον θέμα χρόνου να προκύψουν πολιτικά τερατουργήματα τύπου Παπανώτα (μετά τους επιχειρηματίες, τεχνοκράτες, καραβανάδες, καριερίστες πολιτικάντηδες, που πλαισιώνουν το κόμμα)με το σεξιστικό παραλήρημα, που βρέθηκε για λίγες μέρες υποψήφιος ευρωβουλευτής, στο ψηφοδέλτιο της «προοδευτικής αριστείας».Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα-πολτός, με θέσεις «πολυσυλλεκτικές» που θα μπορούσε να τις εκφωνήσει άνετα και η ΝΔ, με έναν πρόεδρο χωρίς ίχνος πολιτικής σοβαρότητας,δεν αποτελεί ισχυρό αντίπαλο για τη ΝΔ και αποτελεί εύκολη λεία για τον Μητσοτάκη, παρά την κυβερνητική φθορά. Κυρίως δεν αποτελεί κανένα πολιτικό στήριγμα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. 

ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Πέντε μήνες μετά την αποχώρησητης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, τρέχει πίσω από το πολυπόθητο 3% των ευρωεκλογών και -κυρίως- προσπαθεί να βρει τη θέση της στην επόμενη ημέρα του λεγόμενου«προοδευτικού χώρου». Για αυτό και οι συνεχείς εκκλήσεις σύμπραξης μετώπου με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑκαι το βλέμμα στις διεργασίες ανασύνθεσης και δημιουργίας ενός ισχυρού «κεντροαριστερού πόλου», απέναντι στην υπεροχή Μητσοτάκη.Ο νέος φορέας, θυμίζει όλο και περισσότερο την ανανεωτική αριστερά της «καθεστωτικής σοβαρότητας», έχει αναιμική σχέση με τα κινήματα, τους χώρους δουλειάς και την ανυπάκουη νεολαία και αρέσκεται στην προβολή «υπεύθυνων» προτάσεων. Κάτι σαν αριστερή πτέρυγα της «δημοκρατικής παράταξης». Με σημαία τον κυβερνητισμό και τον «ευρωπαϊσμό», τα στελέχη της περηφανεύονται συνεχώς για την κυβερνητική θητεία ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019, όπου από υπουργικές θέσεις έγιναν οι καλύτεροι υπηρέτες των μνημονίων, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Η Νέα Αριστερά αποχώρησε, λέει, γιατί με τον Κασσελάκη, δεν υπήρχε δημοκρατία στο κόμμα. Για τη συναίνεση της ηγεσίας της, στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα Τσίπρα, κουβέντα όμως. Οι καιροί που ζούμε απαιτούν μια Αριστερά που θα δώσει ελπίδα στους «από κάτω» και μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική. Μακριά από τη λογική της «ρεαλιστικής διαχείρισης», κάποιων επαγγελματιών πολιτικών με ρηχή αντιδεξιά ρητορική.