της σύνταξης... (φ. 504)

Μετά την ιστορική επιχείρηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης στις 7 Οκτώβρη και τον επακόλουθο πόλεμο εξολόθρευσης που εξαπέλυσε το Κράτος του Ισραήλ ενάντια στο λαό της Γάζας, η Παλαιστινιακή Υπόθεση επανήλθε στο κέντρο του διεθνούς κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.  
Και όπως συνέβη και σε άλλες αντίστοιχες στιγμές στην ιστορία, αυτή η Υπόθεση παρακινεί σε δράση πλατιές κοινωνικές δυνάμεις, που την αναγνωρίζουν και την αγκαλιάζουν σαν δική τους. 
Όχι άδικα, ούτε τυχαία. Ο ιδιαίτερος ρόλος του σιωνιστικού κράτους στη Μέση Ανατολή αλλά και ευρύτερα στο διεθνές διακρατικό σύστημα, η ξεχωριστή θέση του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, έχουν ιστορικά καταστήσει την πάλη εναντίον του ως αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, την καταπίεση, την άδικη καπιταλιστική «σταθερότητα». 
Ο Παλαιστινιακός λαός είχε την γεωγραφική ατυχία να είναι το θύμα του σιωνιστικού σχεδίου, με αποτέλεσμα ο αγώνας του για αυτοδιάθεση, ελευθερία, δικαιοσύνη να έχει να αντιμετωπίσει τους διεθνείς «θεούς και δαίμονες» που στηρίζουν ή ανέχονται το Κράτος του Ισραήλ, γιατί τους είναι πολύτιμο. Όπως το έθεσε ένας Παλαιστίνιος σύντροφος σε μια από τις πολλές εκδηλώσεις αυτών των μηνών: Δεν είμαστε εμείς ξεχωριστός λαός, απλά έχουμε ξεχωριστό αντίπαλο.
Αλλά ο λαός αυτός ξεχωρίζει γιατί αρνείται επί δεκαετίες να εξαφανιστεί από το χάρτη και συνεχίζει επί δεκαετίες να αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του. Αυτή η «ακλόνητη επιμονή», όπως -πολύ φτωχά και λειψά- θα μετέφραζε ίσως κανείς το «σομούντ», έκανε τους Παλαιστίνιους μια εμπροσθοφυλακή του διεθνούς αγώνα αλλά και παράδειγμα που εμπνέει όλα τα θύματα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. 
Συμμετρικά, ο «παγκόσμιος» ρόλος του Κράτους του Ισραήλ προκάλεσε μια «παγκοσμιοποίηση» της θέσης της Παλαιστινιακής Αντίστασης. 
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις ιδιαίτερες σχέσεις του σιωνιστικού κράτους με ρατσιστικά και αποικιακά κράτη της Αφρικής, με τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, την προθυμία του να αναλάβει «βρώμικες» δουλειές με τις οποίες δεν ήθελαν να λερώσουν τα χέρια τους τα συμμαχικά του κράτη στον «πολιτισμένο κόσμο». 
Οι νεότερες εξοικειώνονται με τον «πρωτοπόρο» ρόλο του Κράτους του Ισραήλ στην ανάπτυξη κι εξαγωγή τεχνολογιών παρακολούθησης (Predator και λοιπά λογισμικά), τεχνικών επιτήρησης πληθυσμώνκαι συνόρων (drones, θερμοκάμερες κ.ά.), στην πολεμική «τεχνολογία αιχμής», στην κατασταλτική διαχείριση πλήθους (χημικά κλπ). Όλα αυτά «δοκιμάζονται» πάνω στον παλαιστινιακό λαό -και ιδιαίτερα στη Γάζα- πριν εξαχθούνσε όλο τον πλανήτη -για την παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων, για την ενίσχυση του οπλοστασίου και των μεθόδων της αστυνομίας, για το κυνήγι μεταναστριών και προσφύγων, για την αντιμετώπιση «εσωτερικών εχθρών», για την εδραίωση του μιλιταρισμού και τις εξοπλιστικές κούρσες. 
Η ιδεολογική νομιμοποίηση όλων αυτών αντλεί από την προπαγάνδα περί «μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή», περί «προκεχωρημένου φυλακίου του πολιτισμού», απέναντι σε μια θάλασσα «καθυστέρησης» και «βαρβαρότητας». 
Το «ροζ ξέπλυμα», η ισλαμοφοβία και ο όχι-τόσο συγκεκαλυμένος  ρατσισμός, η επίκληση στην ανωτερότητα των φιλελεύθερων «αξιών» που φτιασιδώνουν και κρύβουν από πίσω τους αυταρχισμό και ανισότητα, είναι ιδεολογικοπολιτικές επιλογές που επίσης «συνδέουν» το Κράτος του Ισραήλ και την προπαγάνδα του με όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ιδεολογικά κι εμείς στα (δυτικά κυρίως) κράτη. 
Για όλους αυτούς τους λόγους, λέγεται συχνά ότι «ο αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απελευθερώνει κι εμάς».Ή αντίστροφα ότι «για να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη, πρέπει να απελευθερωθούμε όλοι». 
Με αυτή την επίγνωση, σήμερα η Παλαιστινιακή Υπόθεση αγκαλιάζεται διεθνώς από τη φοιτητική νεολαία με την αντιαποικιακή ευαισθησία, από το Black Lives Matter της πάλης ενάντια στη «λευκή ανωτερότητα», από τον διαθεματικό φεμινισμό, από τα «Queers for Palestine», από το νέο οικολογικό κίνημα (Extinction Rebellion, Γκρέτα Τούνμπεργκ κ.ά.), από συνδικάτα σε κλάδους όπως οι μεταφορές και η ενέργεια, από αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς με αναφορά στο διεθνισμό και τον αντικαπιταλισμό. Η Παλαιστινιακή σημαία γίνεται σύμβολο κάθε αγώνα για δικαιοσύνη και απελευθέρωση. 
Στην Ελλάδα, οι σημαίες της Παλαιστίνης υψώθηκαν στα πανεπιστήμια σε πολλούς ακτιβισμούς. Πρέπει να ξαναϋψωθούν, σε έναν αγώνα μέσα στις σχολές, όπου η φοιτητική Αριστερά καλείται -ενώνοντας τις μεγάλες δυνάμεις που κατέγραψε κατακερματισμένη- να αποδείξει τη χρησιμότητα της ισχυρής της παρουσίας. Δίνοντας αγώνα για το δικαίωμα στην πολιτική συζήτηση και δράση ενάντια στην απόπειρα αυταρχικής «αποστείρωσης» των πανεπιστημίων, δίνοντας αγώνας ενάντια στη σύνδεση της έρευνας με την «αγορά», που σήμερα αναδεικνύεται και πολλαπλά συνένοχη με μια γενοκτονία. 
Οι σημαίες της Παλαιστίνης θα εμφανιστούν στο Athens Pride και στο Europride στη Θεσσαλονίκη, επιδιώκοντας να εκφράσουν όσους, όσες κι όσα θέλουν να διαδηλώσουν περήφανα, αλλά αποστρέφονται το «ροζ πλυντήριο», πιστεύουν στην αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων, εμπνέονται από το «No pride in genocide!». 
Η Παλαιστίνη θα έχει ξεχωριστή θέση φέτος στις συζητήσεις πολλών αντιρατσιστικών φεστιβάλ του καλοκαιριού. Δεν γίνεται διαφορετικά σε γεγονότα όπου θα συγκεντρωθεί να συζητήσει ο κόσμος των κινημάτων, που αναφέρεται στις αξίες της αλληλεγγύης και της πάλης ενάντια στις καταπιέσεις. Με εμβληματικό το σύνθημα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Αθήνας: «Από τον Πύλο ως την Παλαιστίνη – Δεν Υπάρχει Ειρήνη Χωρίς Δικαιοσύνη!». 
Η Παλαιστίνη μπορεί να αποτελέσει αναμφίβολα κριτήριο για πολύ κόσμο της Αριστεράς, που πηγαίνει αμήχανα προς τις κάλπες των ευρωεκλογών, και καλείται να «μαυρίσει» (παλιούς και νέους) φίλους του Ισραήλ, να στείλει μήνυμα αποδοκιμασίας στην συνένοχη πολιτική της ΕΕ, να ενισχύσει τις δυνάμεις που τοποθετούνται διαχρονικά και αυθεντικά στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού.  
Η συζήτηση για την αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, η πολιτικοποίηση του ριζοσπαστισμού που κινείται σήμερα ενάντια στη γενοκτονία, επίσης πρέπει να διαπεράσει όλη τη δραστηριότητά μας. Από το φετινό R-Camping το καλοκαίρι, που γίνεται με σύνθημα «From the River to the Sea…», μέχρι το Φεμινιστικό Φεστιβάλ του Σεπτέμβρη, που θα απευθυνθεί (και) σε όσες θέλουν να ζήσουν ως ελεύθερες γυναίκες και να δουν ελεύθερη την Παλαιστίνη. 
Αλλά και όλη την ερχόμενη περίοδο, οι δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη πρέπει να συνεχιστούν και να διευρυνθούν, κλιμακώνοντας την πίεση για απομόνωση του Ισραήλ, στηρίζοντας την Παλαιστινιακή Αντίσταση «ως τη λευτεριά». 
Προσπαθούν να εξαφανίσουν την Παλαιστίνη από το χάρτη και να ενταφιάσουν την Αντίσταση που με την επιμονή της ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, εμπνέει όλα τα κινήματα για απελευθέρωση. Αντίστοιχη πρέπει να είναι η απάντησή μας. Όχι μόνο δεν εξαφανίζεται: Η Παλαιστίνη είναι παντού!