25ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας: «Από την Πύλο ως την Παλαιστίνη – Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη!»

Το Φεστιβάλ έχει μετατραπεί μέσα στο χρόνο σε ένα ορόσημο, αγώνα, αλληλεγγύης και συμπερίληψης. Έχει δώσει φωνή σε κινήματα, οργανώσεις, συλλογικότητες, μεμονωμένους αγωνιστές/τριες. Δεν αποτελεί ένα ακόμη πολιτισμικό γεγονός του καλοκαιριού, αλλά έναν πολιτικό κόμβο που συμπυκνώνει τους αγώνες του χθες και οργανώνει τους αγώνες του αύριο. Φέτος κλείνει 25 χρόνια ζωής μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πολέμου, φτώχειας, ρατσισμού, σεξισμού και κλιματικής κρίσης. Η στήριξη του κόσμου των αντιστάσεων είναι το οξυγόνο του για τη συνέχεια.
Πολιτικά κέντρα
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ διαχρονικά, είναι η σύνδεσή του με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Το Φεστιβάλ δεν οργανώνεται έξω από τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες, αλλά αποτελεί οργανικό κομμάτι τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ο φετινός τίτλος του είναι «Από την Πύλο ως την Παλαιστίνη - Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». 
Είναι σαφές ότι βασικό του πολιτικό κέντρο αυτό το καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη από τον περασμένο Οκτώβρη αποτελούν μια τεράστια ανοικτή πληγή σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι βομβαρδισμοί αμάχων, το κλείσιμο των διόδων εισόδου ανθρωπιστικής βοήθειας, η σφαγή στη Ράφα και το τεράστιο διεθνές φιλοπαλαιστινιακό κίνημα βρίσκονται στο κέντρο της παγκόσμιας συζήτησης και δεν θα μπορούσαν να έλειπαν από το φετινό Φεστιβάλ. Πρόθεση της διοργάνωσης είναι στη συζήτηση να συμμετέχει ένας επιζών από τη σφαγή του ’48, Παλαιστίνιοι ακτιβιστές, εκπρόσωποι των διεθνών κινημάτων αλληλεγγύης. 
Δεύτερος μεγάλος πόλος συζήτησης θα είναι η σκιά από τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου. Οι δολοφονικές πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο Αιγαίο, αλλά και στον Έβρο, θα βρεθούν στο επίκεντρο μιας μεγάλης κεντρικής συζήτησης όπου θα τεθεί εκ νέου το ζήτημα της εγκληματικής πολιτικής που βασίζεται στο τρίπτυχο απέλαση-απώθηση-αποτροπή. Μετά τη δικαίωση των 9 κατηγορούμενων για το ναυάγιο της Πύλου, οι οποίοι αξιοποιήθηκαν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι από το ελληνικό κράτος προκειμένου να ξεπλυθούν οι ευθύνες του, είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη η υπόθεση της Πύλου να μην υποχωρήσει στη δημόσια συζήτηση, αλλά αντίθετα, τα αιτήματα και οι μαρτυρίες των επιζώντων να αποκτήσουν ακόμη πιο δυνατή φωνή.
Η συζήτηση που αναζωπυρώθηκε  από τις πρόσφατες  γυναικοκτονίες της Κυριακής και της Ενκελέιντα, δεν θα μπορούσε να λείπει από το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Οι διεκδικήσεις του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και η διεθνής εμπειρία, το πώς αντιπαλεύουμε την ένδεια της κρατικής μέριμνας για ζητήματα ενδοοικογενειακής και συντροφικής βίας, η δολοφονική αδιαφορία και αναποτελεσματικότητα της ελληνικής αστυνομίας είναι πτυχές που θα απασχολήσουν τη σχετική συζήτηση στο Φεστιβάλ.
Από εκεί και πέρα θα ξεδιπλωθεί μια μεγάλη βεντάλια μικρότερων και μεγαλύτερων συζητήσεων και workshops γύρω από την ένταξη και τη νομιμοποίηση των μεταναστών/τριών, τους κοινούς εργατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, τα ζητήματα των Ρομά, , τον νέο ποινικό κώδικα και την ποινικοποίηση της κοινωνικής δράσης. Εκτός από τα παραπάνω, θα υπάρχουν και συζητήσεις ευρύτερου ενδιαφέροντος που θα διαπλέκουν διαφορετικά πεδία συζήτησης. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του Γάλλου συγγραφέα Εντουάρ Λουί και η συμβολή του στην συζήτηση με τίτλο «Τάξη, Σεξουαλικότητα, Λογοτεχνία». Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το πλήρες πρόγραμμα είναι υπό διαμόρφωση και εμπλουτίζεται διαρκώς, ενσωματώνοντας πολύ μεγάλο εύρος ατόμων και συλλογικοτήτων που έχουν ανάγκη την πολιτική έκφραση.
Πολιτισμικές εκδηλώσεις
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, από την πρώτη διοργάνωσή του μέχρι σήμερα, δεν ήταν μια μονοκόμματη και αχρωμάτιστη διοργάνωση, αλλά μια ζωντανή και πολύμορφη έκφραση ατόμων και συλλογικοτήτων. Κάθε χρόνο στήνεται μια ολόκληρη κοινότητα στο χώρο του Φεστιβάλ όπου οι συμμετέχοντες/ουσες έρχονται σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες, ήχους, γεύσεις, ιδέες. Οι μεταναστευτικές κουζίνες αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο και ένα ορόσημο για το Φεστιβάλ. Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να γευτούν ιδιαίτερα πιάτα από την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, το Αφγανιστάν, τη Ζιμπάμπουε, τη Νιγηρία, το Κουρδιστάν, τις Φιλιππίνες, το Σουδάν, το Κονγκό, το Μαρόκο και πολλές άλλες χώρες. Από πέρυσι η εξυπηρέτηση στις κουζίνες γίνεται με μάρκες, γεγονός που κάνει πολύ πιο εύκολη την πρόσβαση στις κουζίνες χωρίς ταλαιπωρία στις ουρές. Άλλωστε η εμπειρία τόσα χρόνια έχει δείξει ότι υπάρχει τεράστια ζήτηση για τις ξεχωριστές γεύσεις που μαγειρεύονται επί τόπου.
Παράλληλα, πολύ ζωντανό και δυναμικό εμφανίζεται όπως κάθε χρόνο και το πρόγραμμα των συναυλιών. Η μουσική σκηνή του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ θα γεμίσει και φέτος με ντόπιους και ξένους καλλιτέχνες που η μουσική τους και οι στίχοι τους διαπνέονται από μια κοινή κουλτούρα αντίθεσης στις διακρίσεις, τις καταπιέσεις και τη φοβία απέναντι στο διαφορετικό. Ήχοι από διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και πολιτισμούς θα συνδεθούν με τα μηνύματα ενάντια στον πόλεμο τη φτώχεια και το ρατσισμό, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Σημαντικό κομμάτι αποτελούν επίσης οι εκθέσεις φωτογραφίας, τα μπαζάρ όπου ανεξάρτητοι δημιουργοί διαθέτουν σε πάγκους τα έργα τους και προφανέστατα οι εκθέσεις βιβλίου και τα τραπεζάκια των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ. Αυτό το τελευταίο, αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι του Φεστιβάλ, καθώς οι συμμετέχουσες συλλογικότητες αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της διοργάνωσης και της συνέχειας μέσα στο χρόνο. Χιλιάδες άνθρωποι που έχουν την ανάγκη της πολιτικής συζήτησης, της εμπλοκής σε αγώνες και της έκφρασης των προβλημάτων τους, περνούν από τους διαδρόμους των οργανώσεων και συλλογικοτήτων προκειμένου να μπουν σε διαδικασία κίνησης και αγώνα.
Άνοιγμα στην κοινωνία
Το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας, διεξάγεται σε μια πολύ σκοτεινή διεθνή συνθήκη. Οι πόλεμοι, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, η ταξική επίθεση των από πάνω σε διεθνές επίπεδο, η άνοδος της ακροδεξιάς, ο διάχυτος ρατσισμός και σεξισμός και η κλιματική κρίση, αποτελούν το διεθνές κοινωνικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο αναζητούνται αντιστάσεις. Όσοι νομίζουν όμως ότι η κατάσταση είναι τελειωμένη, μάλλον κάτι δεν υπολογίζουν καλά. Μια σειρά μικρών και μεγάλων κινητοποιήσεων όλο το τελευταίο διάστημα, έχει στείλει ένα σαφές μήνυμα στους από πάνω ότι δεν παίζουν μπάλα μόνοι τους. Το φετινό Φεστιβάλ είναι μια εξαιρετική ευκαιρία υπενθύμισης σε αυτή την κατεύθυνση. Οι κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη, οι διαδηλώσεις των γυναικών και του LGBTQI+ κινήματος, τα κινήματα ενάντια στους πλειστηριασμούς, οι εργατικοί αγώνες και οι απεργίες του τελευταίου διαστήματος, οι κινήσεις αλληλεγγύης για την Πύλο και τα Τέμπη και πολλά άλλα επιμέρους κινήματα, δείχνουν ότι η κοινωνία είναι παρούσα και ενεργή.
Αυτός είναι και ο λόγος που το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, δεν είναι μια διοργάνωση απλώς τριών ημερών, αλλά ένα ανοιχτό μεγάλο εγχείρημα που εμπερικλείει οργανωτικά εκατοντάδες ανθρώπους και απευθύνεται σε δεκάδες χιλιάδες. Χτίζεται μήνες πριν την έναρξή του συνδεόμενο με συνελεύσεις, συλλογικότητες, οργανώσεις και κινήματα. Για τον Ιούνιο πλήθος εξορμήσεων, αφισοκολλήσεων, μικροφωνικών, συναυλιών και συζητήσεων οργανώθηκαν από συμμετέχοντες και συμμετέχουσες σε μια προφεστιβαλική λογική απεύθυνσης και σύνδεσης με ευρύτερο κόσμο και ακροατήρια που αναζητούν εναγωνίως συλλογική πολιτική έκφραση και φωνή. 
Όσο πιο μαζικό είναι το Φεστιβάλ και όσο πιο πολλοί είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην πραγμάτωσή του, τόσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος της κυβέρνησης και των καπιταλιστών. Αυτό έγινε απολύτως σαφές πέρυσι όπου μόλις δέκα ημέρες πριν τη διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ στην Πανεπιστημιούπολη, προφανέστατα κατόπιν πολιτικής παρέμβασης, οι αρχές του ΕΚΠΑ, υπό το πρόσχημα της «πρόκλησης επεισοδίων», ανακάλεσαν την άδεια παραχώρησης του χώρου. Η απάντηση ήταν εκκωφαντική από την αντιρατσιστική κοινότητα και τον κόσμο των κινημάτων στήνοντας ένα ολοκληρωτικά νέο φεστιβάλ στο Άλσος Βεΐκου με ρεκόρ επισκεψιμότητας.
Όπως όλα τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ως ΔΕΑ στηρίζουμε ενεργά και με όλες μας τις δυνάμεις το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας. Στο χώρο θα υπάρχει τόσο το τραπεζάκι της Οργάνωσης με προκηρύξεις και υλικό, όσο και το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Red Marks με παλιούς και νέους τίτλους. Πρόθεσή μας είναι να συνδράμουμε όσο μπορούμε στην ενδυνάμωση ενός πολύ σημαντικού και ισχυρού μέσα στο χρόνο εγχειρήματος που δίνει έκφραση σε καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας, που ανοίγει θέματα στο δημόσιο διάλογο, που οργανώνει αγώνες, που συνδέεται με την υπάρχουσα κοινωνική κίνηση και που στέλνει κάθε χρόνο ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης και αγώνα. Ειδικά φέτος πιστεύουμε ότι το Φεστιβάλ έχει μια αναβαθμισμένη σημασία και αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος πρέπει να το αγκαλιάσει μαζικά. Ραντεβού όλοι/ες στο Άλσος  Γουδή, στις 5-6-7 Ιουλίου!

Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Όχι στους αποκλεισμούς και στην ιδιοκτησιακή λογική!
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ σε πανελλαδικό επίπεδο, είναι η ανοιχτότητα, η συμπερίληψη και ο ειλικρινής διάλογος ανάμεσα στις συμμετέχουσες οργανώσεις. Δυστυχώς η διοργάνωση του φετινού Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε με πολύ προβληματικούς όρους. Αιτία είναι το βέτο της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και ο εκβιασμός της προς όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ότι δεν θα συμμετέχει στο Φεστιβάλ αν συμμετέχει η ΟΚΔΕ, λόγω της θέσης της τελευταίας για τον ομόφυλο γάμο και την τεκνοθεσία.
Η θέση της ΟΚΔΕ για τα παραπάνω ζητήματα είναι όντως προβληματική και υπάρχει τεράστιο χάσμα σε σχέση με την υπάρχουσα ανοιχτή συζήτηση στη ριζοσπαστική Αριστερά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτό, ούτε πρόθεση ωραιοποίησης της γραμμής της. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ΟΚΔΕ αποτελεί μια οργάνωση με χρόνια παρουσία στα κινήματα και τους αγώνες. Δεν είναι ένας εξωγενής παράγοντας στο κίνημα, ούτε κάποιος εκπρόσωπος αντίπαλου ταξικού στρατοπέδου προκειμένου να τεθεί επί τάπητος μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση μαζί της, εκ μέρους διοργανωτών του Φεστιβάλ. 
Η έναρξη της συζήτησης με τελεσίγραφα για αποκλεισμούς μόνο κακό κάνει και στο Φεστιβάλ και στα πολιτικά ζητήματα που καλείται να ανοίξει. Αυτός είναι και ο λόγος που η ΔΕΑ, το ΝΑΡ και το Ξεκίνημα στη Θεσσαλονίκη εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση περί μη συμμετοχής τους στη διοργάνωση, ακριβώς επειδή εκλαμβάνουν ως προβληματική μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση μεταξύ οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Προφανώς, διαχώρισαν τη θέση τους σε σχέση με τις θέσεις της ΟΚΔΕ ως προς το έμφυλα ζητήματα, τονίζοντας όμως ότι τα βέτο και οι αποκλεισμοί δεν θα λύσουν, αλλά θα επιτείνουν το πρόβλημα.