Πρώτη επέτειος της 7ης Οκτώβρη: Ένας χρόνος γενοκτονίας, ένας χρόνος αντίστασης

Σε αυτή την εφημερίδα και στο Rproject.gr έχουμε γράψει πολλά για τις βαθύτερες αιτίες που οδηγούσαν στην 7η Οκτώβρη με μαθηματική ακρίβεια. Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου, που αναμφίβολα θα αναθερμάνει τη σιωνιστική προπαγάνδα και τις μιντιακές επιθέσεις στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και όσους/όσες την υποστηρίζουν, αυτό το άρθρο υπενθυμίζει τι ήταν η Επιχείρηση «Πλημμύρα της Αλ Άκσα» κι επιχειρεί μια πρώτη/προσωρινή πολιτική αποτίμηση της 7ης Οκτώβρη και όσων έβαλε σε κίνηση. 
Ανταλλαγή αιχμαλώτων
Η 7η Οκτώβρη ήταν καταρχήν μια φιλόδοξη προσπάθεια να διεκδικηθεί μια μαζική ανταλλαγή αιχμαλώτων. Χιλιάδες αγωνιστές κι αγωνίστριες αργοπεθαίνουν στα Ισραηλινά κελιά, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί βετεράνοι αγωνιστές της Δυτικής Όχθης, με τις ικανότητες και το πολιτικό κύρος να στελεχώσουν την παλαιστινιακή αντίσταση και εκεί. Το 2011, το Ισραήλ είχε δεχτεί να απελευθερώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους για να εξασφαλίσει την επιστροφή του λοχία Γκιλάντ Σαλίτ. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις έλπιζαν ότι ένας μεγάλος αριθμός ισραηλινών αιχμαλώτων θα πίεζε προς μια ιστορικής κλίμακας απελευθέρωση συναγωνιστών και συντρόφων τους. Η αρπαγή ομήρων/αιχμαλώτων είχε κι έναν άλλο υπολογισμό. Γνωρίζοντας ότι στη σιωνιστική κοινωνία (και στις συμμαχικές με το Ισραήλ κυβερνήσεις) ενδιαφέρονται μόνο για τις Ισραηλινές ζωές, οι παλαιστινιακές ηγεσίες στη Γάζα εκτιμούσαν ότι οι αιχμάλωτοι αποτελούν το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί στην προσπάθεια να διεκδικήσουν την άρση ή τη χαλάρωση του αποκλεισμού της Γάζας, όπως και ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να επιβάλει μια «αυτοσυγκράτηση» στην (αναμενόμενη) σκληρή απάντηση Ισραηλινού Στρατού. 
Αυτή η σημασία των ομήρων/αιχμαλώτων αποτελεί ίσως το ισχυρότερο τεκμήριο υπέρ του ισχυρισμού της ηγεσίας της Χαμάς ότι οι φόνοι αμάχων δεν περιλαμβάνονταν στο σχεδιασμό της επίθεσης. Ασφαλώς υπήρξαν εκτελέσεις Ισραηλινών αμάχων που έχουν αποδειχθεί, στη διάρκεια αυτού που η Χαμάς έχει περιγράψει (στο «Η Δική μας Αφήγηση») ως «ταχύτατη κατάρρευση του Ισραηλινού στρατιωτικού συστήματος ασφαλείας και χάους που προκλήθηκε στις συνοριακές με τη Γάζα περιοχές». Δεν μας ενδιαφέρει να «ωραιοποιήσουμε» γεγονότα. Όμως έχει μια αξία η απάντηση στην προπαγανδιστική καταιγίδα, που θέλησε να παρουσιάσει την «Πλημμύρα του Αλ Άκσα», ως τυφλή τρομοκρατική επίθεση χωρίς πολιτικό/στρατιωτικό στόχο πέρα από τις «σφαγές αμάχων». Από τις πρώτες μέρες υπήρχαν ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες αρκετών θανάτων, ιδιαίτερα όσον αφορά τα διασταυρούμενα πυρά μετά την αντεπίθεση των IDF για την ανακατάληψη των (επ)οικισμών, που περιλάμβανε τανκς και ελικόπτερα. Πλέον έγινε γνωστό ότι οι IDF ενεργοποίησαν σε μαζική κλίμακα το «Δόγμα Χάνιμπαλ» (βλ. και σελ. ??) με τη ρητή εντολή: «Ούτε ένα όχημα δεν πρέπει να επιστρέψει στη Γάζα». Όμως οι πιο παταγώδεις διαψεύσεις αφορούν τις ιστορίες τρόμου, για αποκεφαλισμούς, για μωρά σε φούρνους, για μαζικούς βιασμούς, για ακραία «σπλάτερ» ιστορίες με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Αυτά είχαν ως πηγή την ΜΚΟ στην οποία ανέθεσε η ισραηλινή κυβέρνηση την περισυλλογή θυμάτων, την «Ζάκα», μια υπερ-ορθόδοξη οργάνωση η οποία εξαρτάται από εθελοντικές δωρεές και από κρατική βοήθεια και η οποία σύμφωνα με Ισραηλινά ΜΜΕ, κατασκεύασε πολλά ψευδή στοιχεία, τα πιο «αποκρουστικά», δημιουργώντας ένα κλίμα που της εξασφάλισε έτσι μια κατακόρυφη αύξηση των ατομικών δωρεών, όπως και γενναία κρατική βοήθεια, για να στηριχθεί το «έργο» της. Αυτή η οργάνωση λειτούργησε ως βασική πηγή των διεθνών ΜΜΕ τις μέρες μετά την 7η Οκτώβρη. Σήμερα η ερευνητική δημοσιογραφία έχει διαψεύσει όλους τους πιο «αποκρουστικούς» ισχυρισμούς της. Αλλά ενώ οι αρχικοί ισχυρισμοί της γίνονταν σε ζωντανή σύνδεση και σε πρωτοσέλιδα, οι ανασκευές του Ισραηλινού Τύπου περνάνε στα ψιλά των σάιτ και των εφημερίδων…
Πολιτικοστρατιωτική απάντηση
Όμως η 7η Οκτώβρη δεν ήταν μόνο μια επιχείρηση αρπαγής κι ανταλλαγής αιχμαλώτων. Ήταν επίσης μια στρατιωτική επίθεση στη Μεραρχία της Γάζας, δηλαδή τη δύναμη που επιβάλει κι επιτηρεί τον βάρβαρο αποκλεισμό της μικρής λωρίδας γης -και μάλιστα επιτυχημένη, ταπεινώνοντας τον πολυδιαφημισμένο Ισραηλινό Στρατό. Ήταν μια επίθεση σε εγκαταστάσεις της Σιν Μπετ, με στόχο την απόσπαση πολύτιμου υλικού  για τις πληροφορίες που διαθέτει το σιωνιστικό κράτος.
Πολιτικά-συμβολικά, ήταν η μεταφορά του πολέμου στα εδάφη που αρπάχθηκαν το 1948, από τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων που τότε διώχθηκαν από αυτά και κατέληξαν στα προσφυγικά στρατόπεδα της Γάζας. Ήταν το γκρέμισμα του μισητού φράχτη, μπροστά στον οποίο μάτωναν οι διαδηλωτές που επιχειρούσαν να τον προσεγγίσουν ειρηνικά λίγα χρόνια πριν στη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Ήταν μια  «εξέγερση κρατουμένων, μια απόδραση από τη μεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη…
Για το «ζήτημα της Γάζας», ήταν η ανατίναξη του δόγματος Νετανιάχου, σύμφωνα με το οποίο η Γάζα μπορούσε απλά να καταδικαστεί σε αργό και σιωπηλό θάνατο, με την ισραηλινή κοινωνία ασφαλή κι ευημερούσα πίσω από τους φράχτες και τα εξελιγμένα συστήματα αποτροπής και επιτήρησης. Ούτε οι ρουκέτες, ούτε οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις είχαν καταφέρει να διαταράξουν αυτήν την απάνθρωπη μακαριότητα. Το πέτυχε η Πλημμύρα του Αλ Άκσα, υπενθυμίζοντας στον πλανήτη και στην ισραηλινή κοινωνία ότι η Γάζα… υπάρχει και δεν θα δεχτεί να πεθάνει σιωπηλά. 
Συνολικότερα, η 7η Οκτώβρη ήταν η λυσσασμένη/ύστατη απόπειρα να ανακοπεί η μεθόδευση να θαφτεί το Παλαιστινιακό Ζήτημα σιωπηλά, με τις συμφωνίες του Αβραάμ (για εξομάλυνση σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και αραβικών κρατών), την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως «ενιαίας κι αδιαίρετης πρωτεύουσας του Ισραήλ» από τις ΗΠΑ, τη διεθνή σιωπή καθώς ο Νετανιάχου παρουσίαζε «χάρτες» για το μέλλον «ευημερίας της  περιοχής» στους οποίους δεν υπήρχαν καν Παλαιστινιακά εδάφη, την προσπάθεια να επιβληθεί μια (μη-)λύση ερήμην των Παλαιστινίων. Η 7η Οκτώβρη υπενθύμισε ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. 
Μιλώντας ειδικά για τη ζωή στη Γάζα, η 7η Οκτώβρη πρέπει να γίνει αντιληπτή και ως μια «υποχρεωτική» κίνηση. Η επίθεση έγινε από το Κοινό Επιχειρησιακό Κέντρο όλων των ένοπλων τμημάτων όλων των πολιτικών παρατάξεων, αλλά το στρατιωτικό μέγεθος και το πολιτικό βάρος της Χαμάς στη Γάζα κάνει σαφές ότι αυτή είχε ηγετικό ρόλο. Η Χαμάς έχει αναλάβει ντε φάκτο «κυβερνητικές» ευθύνες στην εξαθλιωμένη Γάζα. Γνώριζε -από την εμπειρία της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη-  τη φθορά και την απαξίωση που θα μπορούσε να φέρει και για την ίδια η επιλογή να περιοριστεί στη καθημερινή διαχείριση της μίζερης καθημερινότητας που επιβάλει η Κατοχή. Είχε δει ότι τίποτε άλλο δεν είχε αποδώσει από τη σκοπιά της διεκδίκησης επαναφοράς του Παλαιστινιακού στο τραπέζι. Ήταν υποχρεωμένη να κάνει «κάτι», και κάτι «μεγάλο», για να διατηρήσει την νομιμοποίησή της ως εκπρόσωπος σοβαρού τμήματος του παλαιστινιακού λαού, ως δύναμη που παραμένει πολιτικά σημαντική στην «εξίσωση». Η έκρηξη της Γάζας ήταν θέμα χρόνου και θα μπορούσε να συμβεί «προς τα μέσα» με τη μορφή της κοινωνικής κατάρρευσης, αν δεν στρεφόταν «προς τα έξω» με τη μορφή της επίθεσης στην Κατοχή και την Πολιορκία…
Η σιωνιστική επίθεση
Η 7η Οκτώβρη ταπείνωσε τον ισραηλινό στρατό και τις μυστικές του Υπηρεσίες, σόκαρε την ισραηλινή κοινωνία, πλήγωσε το σιωνιστικό κράτος και διέλυσε το προηγούμενο δόγμα «διαχείρισης» και μη-λύσης του Παλαιστινιακού. Η απάντηση σε αυτά ήταν η ενεργοποίηση των πιο έξαλλων ενστίκτων στην καρδιά του σιωνιστικού σχεδίου, την επιδίωξη μιας οριστικής λύσης με τη μορφή της εθνοκάθαρσης ή/και της γενοκτονίας. Απέναντι σε αυτήν την πρόταση, που εκφράζουν ιστορικά το Λικούντ και οι ακροδεξιοί Καχανιστές, δεν υπάρχει σοβαρό αντίπαλο δέος, με τη «σιωνιστική Αριστερά» να έχει χρεοκοπήσει ιστορικά και τους «φιλελεύθερους σιωνιστές» να παραμένουν αμήχανοι κι ανίκανοι να αντιπροτείνουν οτιδήποτε πέρα από μια (μάταιη και υπονομευμένη) επιστροφή στο άδικο «στάτους κβο» πριν την 7η Οκτώβρη (όσοι δεν έχουν εγκαταλείψει και τα τελευταία ίχνη του φιλελευθερισμού τους στη διάρκεια του γενοκτονικού πολέμου). 
Όμως ούτε αυτή η απάνθρωπη λύση είναι απλή υπόθεση. Ανώτατοι αξιωματούχοι έχουν δηλώσει ότι «θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους την μάχη με την Χαμάς». Περίπου 70 χρόνια μετά την εμβληματική για το σιωνιστικό κράτος ομιλία του Μοσέ Νταγιάν, διαδοχικές γενιές Ισραηλινών καλούνται ακόμα να μάθουν ότι διεκδικώντας αυτή τη γωνιά γης ως δικής τους, είναι καταδικασμένοι «να ζουν με το ξίφος»…
Προσωρινός απολογισμός
Στρατιωτικά, η Χαμάς και η ευρύτερη Αντίσταση έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν την ικανότητα να διεξάγουν έναν μακρύ πόλεμο φθοράς. Είναι προφανές ότι μετά από ένα χρόνο διαρκούς πολέμου, θα έχει φθαρεί σε έμπειρα στελέχη και σε εξοπλισμό. Αλλά, όπως είπε ο Οσάμα Χαμντάν στο πρακτορείο AFP, «διατηρεί την ικανότητα να συνεχίσει», λόγω «της στρατολόγησης νέων γενιών» που αντικαθιστούν τους σκοτωμένους μαχητές. Αυτό (μαζί με την πολιτική μάχη της κοινής γνώμης) ίσως είχε στο μυαλό του ο Ισραηλινός στρατηγός Γκαντί Σαμνί όταν δήλωσε πρόσφατα ότι «Η Χαμάς κερδίζει τον πόλεμο. Οι στρατιώτες μας κερδίζουν κάθε τακτική μάχη με τη Χαμάς, αλλά χάνουμε τον πόλεμο και τον χάνουμε εντυπωσιακά». Ο εκπρόσωπος Τύπου του Ισραηλινού Στρατού, ο Ντανιέλ Χαγκάρι έχει δηλώσει από τον Ιούνη: «Η Χαμάς είναι ιδέα. Η Χαμάς είναι κόμμα. Έχει ρίζες στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος πιστεύει ότι μπορούμε να την εξολοθρεύσουμε κάνει λάθος». 
Το τίμημα που πληρώνει η Γάζα επί ένα χρόνο είναι βαρύ, με τον μακάβρια απρόσωπο αριθμό των νεκρών να ξεπερνά τις 40.000, με υπερπολλαπλάσιους τραυματίες, ασθενείς και θαμμένους κάτω από ερείπια, με ακραία πείνα και απειλή επιδημιών λόγω της πολιορκίας, με την ολοκληρωτική καταστροφή της. Αλλά και σε αυτό το πεδίο  αναδεικνύεται μια Παλαιστινιακή ανθεκτικότητα που εμπνέει ίσως περισσότερο κι από την αντοχή της ένοπλης αντίστασης. Σε συνθήκες που θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει οποιονδήποτε πληθυσμό σε πανικόβλητη έξοδο ή σε κοινωνική «κανιβαλική» κατάρρευση, η αυτοπειθαρχία, η επιμονή («σομούντ») και η αλληλεγγύη με την οποία επιχειρεί να επιβιώσει συλλογικά ο λαός της Γάζας, παραμένοντας στη Γάζα, αποτελεί μαζική αντίσταση στο σιωνιστικό σχέδιο.    
Η κυβέρνηση Νετανιάχου δείχνει να προτιμά να πεθάνουν οι Ισραηλινοί αιχμάλωτοι παρά να «νομιμοποιήσει» την Παλαιστινιακή Αντίσταση ως συνομιλητή. Αλλά η κράτησή τους αποδείχθηκε όντως το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί της Αντίστασης, ικανό να πυροδοτεί κρίσεις, εντάσεις κι αμφιβολίες στο εσωτερικό του Ισραήλ και στις συμμαχικές του κυβερνήσεις. 
Στο πολιτικό μέτωπο, διεξάγεται κι ένας άλλος «πόλεμος φθοράς». Αυτός που διεξάγει το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης έχει αποδώσει καρπούς που δεν είχαμε δει για δεκαετίες, αντιστρέφοντας τη ζημιά που προκάλεσαν οι Συμφωνίες του Όσλο και η ακόλουθη τάση «κανονικοποίησης» του τελευταίου ενεργού αποικιακού εποικιστικού σχεδίου στον πλανήτη. Οι αποφάσεις της Χάγης, του Ποινικού Δικαστηρίου, το κλίμα στον ΟΗΕ, τα ρήγματα σε κυβερνήσεις, οι επιτυχίες του BDS, το ρήγμα μέσα στο διεθνή εβραϊσμό, όλα αυτά οφείλονται στη δράση του κινήματος. Ποτέ άλλοτε το Κράτος του Ισραήλ δεν έχει απειληθεί περισσότερο με το στάτους του απομονωμένου «παρία».  
Όλοι αυτοί οι παράγοντες οξύνουν τις αντιφάσεις του σιωνιστικού σχεδίου που είχαν ήδη διαφανεί πριν την 7η Οκτώβρη. Όπως το είχε θέσει  ο Ίλαν Παπέ: «Η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 μπορεί να παρομοιαστεί με σεισμό που προκαλεί σοβαρές ζημιές σε ένα παλιό κτίριο. Οι ρωγμές ήταν ορατές από πριν, αλλά τώρα πια τις βλέπουμε και στα θεμέλια του κτιρίου».
Προοπτικές
Πρόσφατα, ο Καλέντ Μεσάλ, ηγετικό στέλεχος της πολιτικής ηγεσίας της Χαμάς, σε συνέντευξη στους New York Times, υπερασπίστηκε την Πλημμύρα του Αλ Άκσα παρά το κόστος, δηλώνοντας ότι το ζήτημα δεν ήταν τόσο η στρατιωτική νίκη επί του Ισραήλ όσο η επιβολή της συνειδητοποίησης ότι οι πολιτικές του δεν είναι βιώσιμες: «Πριν την 7η Οκτώβρη, η Γάζα αργοπέθαινε… Ήμαστε σε μια μεγάλη φυλακή και θέλαμε να απαλλαγούμε από αυτήν την κατάσταση». 
Η ιστορία θα κρίνει αν η 7η Οκτώβρη θα αποδειχθεί μια τελευταία, υποχρεωτική, απελπισμένη εξέγερση των φυλακισμένων που αποφάσισαν ότι είναι καλύτερο ένα άθλιο τέλος από μια αθλιότητα χωρίς τέλος. Ή αν θα δικαιωθεί η εκτίμηση του Ίλαν Παπέ, που προβλέπει μια κλιμάκωση της σιωνιστικής αγριότητας, αλλά την ερμηνεύει ως απόδειξη της «αρχής της διαδικασίας κατάρρευσης του σιωνιστικού σχεδίου». Το σίγουρο είναι ότι η 7η Οκτώβρη έχει περάσει ήδη στην ιστορία. Ο τρόπος με τον οποίο θα την θυμάται ο ιστορικός του μέλλοντος είναι στο χέρι όλων μας…