Συμπεράσματα για το μέλλον από την κρίσιμη πενταετία 2010 – 15

[...] Από τι καθορίστηκε, τελικά, η έκβαση των εξελίξεων του 2010 – 15; Φταίνε οι αντικειμενικές συνθήκες ή οι υποκειμενικές αποφάσεις και μάλιστα των άλλων; Ήταν «αντικειμενικό» να καταλήξει η «αριστερή κυβέρνηση» στη συνθηκολόγηση, επειδή ο αντίπαλος ήταν πιο δυνατός; Μήπως έπρεπε πρώτα να δυναμώσουμε το «κόμμα» γιατί δεν ήταν ώριμες οι «αντικειμενικές συνθήκες» για μεγάλες ανατροπές;  Ή μήπως η οξύτατη οικονομική κρίση οδηγούσε αντικειμενικά σε μια αντικαπιταλιστική ανατροπή - περίπου επανάσταση, αλλά φταίνε  οι ρεφορμιστές και οι οπορτουνιστές που δεν έγινε;
Η έκβαση των μαχών του 2010-15 προήλθε από μια συνισταμένη αντικειμενικών δυνατοτήτων και ορίων της περιόδου, σε συνδυασμό με τις σωστές και κυρίως, τις λάθος υποκειμενικές αποφάσεις, στις κρίσιμες διακλαδώσεις της. Καθορίστηκε συνεπώς από την ταξική πάλη, όχι όμως αυθαίρετα, αλλά πάνω σε ένα συγκεκριμένο, ιστορικά διαμορφωμένο έδαφος αντικειμενικών δυνατοτήτων και ορίων.
Ποιο ήταν αυτό το ιστορικά, δηλαδή αντικειμενικά,  διαμορφωμένο έδαφος αυτής της περιόδου; Ποια ήταν τα όρια και μέχρι που μπορούσαν να φτάσουν οι δυνατότητες; Εκτιμούμε ότι η τότε ιστορική περίοδος εμπεριείχε ανατρεπτικές κι επαναστατικές δυνατότητες αλλά με συγκεκριμένο τρόπο: Ο κληρονομημένος ταξικός, κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δεν επέτρεπε το στόχο για ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, δηλαδή, την επανάσταση. Αλλά η οξύτατη οικονομική και πολιτική κρίση, έθετε τη δυνατότητα και το στόχο για μια ανατροπή της μακροχρόνιας αστικής ηγεμονίας και της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Δηλαδή για μια ανατροπή ή, το λιγότερο, για μια αποφασιστική βελτίωση των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών σε όφελος του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε όφελος γενικά της Αριστεράς και ειδικότερα της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. [...]
Ας πάμε τώρα, από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο. Το 2010 – 12, δεν περάσαμε, βέβαια, αλλά οπωσδήποτε φτάσαμε κοντά στην επαναστατική κατάσταση: Εκτίναξη της εργατικής και λαϊκής δράσης, σχεδόν όλες οι μορφές πάλης, τεράστιες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις με αστυνομία, αντιβία και μορφές αυτοάμυνας. Αλλαγές συσχετισμών σε συνδικάτα, λαϊκούς φορείς, δημιουργία νέων συνδικάτων, νέες μορφές αυτοοργάνωσης, λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά ιατρεία, αλληλεγγύη. Διασπάσεις σε αστικά κόμματα, εκλογικές ανατροπές το 2010 και το 2012. Είσοδο στο στίβο του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα των παραδοσιακών και των νέων στρωμάτων της εργατικής τάξης, των νέων μικροαστικών στρωμάτων της διανόησης, των κλασικών μικροϊδιοκτητών, ακόμη και κατώτερων αστικών στρωμάτων που καταστρέφονταν. Σε αυτό τον αγώνα, πήραν μέρος και βοήθησαν στην ανάπτυξή του όλες οι αριστερές δυνάμεις, ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α. Από τη στάση και την αλληλεπίδρασή τους επηρεάστηκε σε σημαντικό βαθμό η συνισταμένη των εξελίξεων. [...]  
Ποια είναι τα αναγκαία συμπεράσματα για σήμερα; Απαιτείται μια νέα προγραμματική κομμουνιστική προσπάθεια και η στρατηγική και τακτική για την επαναστατική μετάβαση. Παράλληλα, απαιτείται μια συσπείρωση των δυνάμεων της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς για έναν πόλο σε αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, που θα δοκιμαστεί σε κινηματικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες. Με τρεις βασικές, θετικές προϋποθέσεις: Πρώτο, κατεύθυνση ρήξης και εξόδου από ΕΕ, ΝΑΤΟ και σύστημα. Δεύτερο: ενωτική πολιτική συνεργασιών για την κοινή δράση με ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΡΑ, ΚΚΕ και άλλων, για ένα ενιαίο αγωνιστικό κίνημα κατακτήσεων. Τρίτο, ισοτιμία και δημοκρατία με διαδικασίες βάσης των μελών. Και τις τρεις, όχι ανά δυο ή καθεμιά χωριστά. Θέλουμε να προχωρήσουμε με όλους και όλες που τις έχουν διακηρύξει. Είμαστε αποφασισμένοι και θα προχωρήσουμε με όσους και όσες θα το αποφασίσουν.