Γενική Απεργία 9 Απρίλη: Μάχη για πραγματικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις

 Σηματοδοτώντας μια νέα εποχή σε επίπεδο κινητοποιήσεων, έχει ανοίξει τη συζήτηση για τα αιτήματα του εργατικού κινήματος, που μπορούν να εξασφαλίσουν τη μαζική κινηματική συνέχεια και κάποιες νίκες, επιτέλους.
Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις
Το αίτημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει την αποτελεσματική απάντηση του εργατικού κινήματος, μιας και συμπυκνώσει όλη την επιθετική πολιτική που ασκείται από πλευράς κυβέρνησης και συστημικών κομμάτων «εξουσίας»: αμύθητα κέρδη για το κεφάλαιο, επικίνδυνη και εξαθλιωμένη ζωή για την εργαζόμενη κοινωνία, συνειδητή διάλυση του Δημοσίου, επισφαλείς συνθήκες δουλειάς σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα τόσο για τους-τις εργαζόμενους-ες, όσο και για τις-τους χρήστ(ρι)ες των υπηρεσιών.
Στο αίτημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, δυστυχώς, συστηματικά επιμένει μόνο η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά, ενώ το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ το βάζει περιστασιακά ή τόσο…περιγραφικά που εξαφανίζεται, επειδή, λένε, η λειτουργία του κράτους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είναι εξίσου κακή για τον κόσμο της δουλειάς. Στο τελευταίο θα συμφωνήσουμε απόλυτα, αλλά το αίτημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι γενικότερο και συμπεριλαμβάνει και αυτήν την πτυχή, επομένως, δεν θεωρούμε ότι εμποδίζεται για αυτόν τον λόγο η ρητή διατύπωση και διεκδίκηση να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να επανέλθουν τα ιδιωτικοποιημένα αγαθά κι οι υπηρεσίες στον έλεγχο του Δημοσίου. Εξάλλου, αν το εργατικό κίνημα επικεντρώσει, άμεσα και για αρχή, στην επαναφορά του σιδηροδρόμου στο Δημόσιο, χωρίς αποζημίωση στην Hellenic Train και το επιτύχει, τότε θα είναι πολύ πιο εφικτή η διεκδίκηση με νικηφόρα έκβαση και άλλων αιτημάτων, έχοντας εξασφαλίσει την αυτοπεποίθηση από μια πρώτη νίκη και την εμπειρία των νεότερων γενιών ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις μπορούν και να κερδίζουν!
Τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν τα περιλαμβάνουμε στη συζήτηση περί των διεκδικήσεων καθώς έχουν σαφή θέση υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, με άλλη ρητορική, αλλά ίδια ουσία, το καθένα.
Η διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίζουν οι ιδιώτες και μάλιστα χωρίς το παραμικρό ρίσκο, έχει επιπτώσεις τόσο στον κόσμο που εργάζεται στο Δημόσιο, όσο και στο λαϊκό κόσμο που έχει ανάγκη τις δημόσιες δομές και τα δημόσια αγαθά για να ζει αξιοπρεπώς, με ασφάλεια και φροντίδα.
Η εγκατάλειψη του Δημοσίου είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης και του συστήματος συνολικά, αυτό το ξέρουμε και το γράφουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ωστόσο, η ίδια η κυβέρνηση φροντίζει να μας το θυμίζει ρητώς και κατηγορηματικώς. Έτσι, ο πρωθυπουργός (νομίζει πως) κοροϊδεύει τον κόσμο όλον με την εβδομαδιαία ανάρτησή του να αναφέρει ότι «ο 13ος μισθός έχει ήδη δοθεί και πάμε για τον 14ο», ενώ ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κυριάκος Πιερρακάκης, ξεκαθαρίζει όσο δεν πάει, την πολιτική της κυβέρνησης: «Ακόμη και αν υπήρχαν χρήματα…» δεν θα δινόντουσαν σε 13ο και 14ο μισθό. Προφανώς, τα 12 ευρώ το μήνα αύξηση στους Δ.Υ., από το φετινό Απρίλιο, θεωρούνται ως υπερ-αρκετά για τη ζωή με αυτόν τον πληθωρισμό, με αυτά τα νοίκια, με αυτά τα υπερ-κέρδη των επιχειρήσεων που αυξάνουν τις τιμές κάθε λίγο σε ρεύμα, τρόφιμα, καύσιμα, συγκοινωνίες, με αυτές τις δαπάνες για υγεία και παιδεία που απαιτούνται στην πραγματική ζωή!
Η μισθολογική απαξίωση των εργαζομένων στο Δημόσιο, μαζί με την τραγική υποστελέχωση (αυτή που αναφέρθηκε ότι σχετίζεται και με τη λειτουργία των σιδηροδρόμων), την καλλιέργεια αντισυναδελφικού κανιβαλισμού για ένα αμφιλεγόμενο και απολύτως αμφίβολο μπόνους ή για θέσεις ευθύνης λόγω της οικονομικής ανέχειας, την καλλιέργεια κοινωνικού αυτοματισμού μέσω της «αξιολόγησης» (μέχρι και τα Τέμπη φορτώθηκαν στους Δ.Υ. και την έλλειψη αξιολόγησής τους!!!) και τη λυσσαλέα επίθεση με εκατοντάδες συνδικαλιστικές διώξεις για συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις, με ποινές που έρχονται από την εποχή της χούντας, φέρνουν το Δημόσιο ολόκληρο σε πλήρη απαξίωση και κατάρρευση. Οι πιο παλιοί Δ.Υ. ψάχνουν άρον-άρον να φύγουν και οι νεότεροι-ες δεν θέλουν να δουλέψουν ή μόλις προσληφθούν και αντιληφθούν την κατάσταση, φεύγουν…τρέχοντας!
Οι όμηροι-συμβασιούχοι του Δημοσίου, που σε ορισμένες υπηρεσίες είναι πλέον πλειοψηφία (πχ σε κοινωνικές υπηρεσίες των ΟΤΑ, στις δομές στήριξης κακοποιημένων γυναικών του Υπ. Εργασίας και αλλού), κινητοποιούνται για τη μονιμοποίησή τους, αλλά χωρίς τη στήριξη όλων των εργαζομένων, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, δεν μπορούν να πετύχουν ολοκληρωτική νίκη κι αυτό μας αφορά και μας επηρεάζει όλες-ους που ανήκουμε στην κοινωνική, εργατική πλειοψηφία.
Τα ίδια τα σωματεία έχουν θέμα επιβίωσης με τις πολιτικές που ασκούνται. Είτε άμεσα θα παρουσιάσουν έλλειψη μελών (πχ στο Δημόσιο και την ίδια την ΑΔΕΔΥ), είτε έλλειψη αιτημάτων και πεδίο διεκδικήσεων, αφού νομοθετούνται απευθείας από την κυβέρνηση τα πάντα, ακόμα κι ο κατώτερος μισθός.
Συλλογικές συμβάσεις
Οι Συλλογικές Διαπραγματεύσεις για ΣΣΕ και για τον καθορισμό των μισθών είναι άμεση ανάγκη να αποτελέσουν σημαντικό πεδίο διεκδίκησης. 
Καταρχάς, οι ΣΣΕ ρυθμίζουν πολύ σημαντικές λειτουργίες της εργασιακής ζωής, όπως η υγιεινή και ασφάλεια, η ποιότητα ζωής μέσω των αδειών, των ωραρίων, των δικαιωμάτων. Είναι χαρακτηριστικός και τραγικός συνάμα, ο αριθμός των εργατικών δυστυχημάτων με 300 νεκρούς τα τελευταία 2 χρόνια, με 7 νεκρούς εργάτες μόνο τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Η ασφάλεια των εργαζομένων, που λογίζεται ως περιττό κόστος από την εργοδοσία (ιδιώτες και κράτος), πάρα πολλές φορές συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια των χρηστ(ρι)ών των υπηρεσιών, όπως συνέβη στα Τέμπη. Ανάμεσα στους 57 νεκρούς υπάρχουν κι εργαζόμενες-οι στα τρένα. Η εργατική καθημερινότητα έχει κρυμμένα πολλά «Τέμπη»!
Η κοροϊδία της κυβέρνησης για την αύξηση των κατώτατων μισθών είναι διπλή και τριπλή. 
Αφενός γιατί πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των μισθών είναι στο ύψος του κατώτατου, έχοντας εξαφανιστεί οι μέσοι μισθοί. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, με νούμερα, είναι η εξής: το 2011 η διαφορά μεταξύ μέσου και κατώτατου μισθού έφτανε περίπου τα 600 ευρώ, ενώ σήμερα είναι στα 357 ευρώ. Ο πραγματικός μέσος μισθός είναι κατά 27% χαμηλότερος από ό,τι το 2011 και ο πραγματικός κατώτατος είναι μειωμένος κατά 6%.   
Αφετέρου, η φορολογία των εργατικών εισοδημάτων αυξάνεται πολύ περισσότερο από το ίδιο το ποσό της αύξησης, ροκανίζοντας ακόμα και τις μικρές αυξήσεις που γίνονται.
Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων είναι πολύ μειωμένη σε σχέση ακόμα και με τα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Αποκαλυπτική είναι η περίπτωση των εργαζομένων στο εμπόριο όπου το 2011 o μισθός του νεοπροσλαμβανόμενου ήταν 918 ευρώ και το 2025 είναι 880 ευρώ.  Επίσης, υπάρχουν  χιλιάδες εργαζόμενοι με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και καλούνται να ζήσουν (να επιβιώσουν;;;) με 350 και 400 ευρώ το μήνα.
Η νίκη των εργαζομένων της EFood, μετά από επίμονους, συλλογικούς, μαχητικούς και μαζικούς αγώνες, που κατάφεραν να ακυρώσουν το διαβόητο Νόμο Χατζηδάκη και να αναγκάσουν την εργοδοσία να υπογράψει διμερή συμφωνία με το σωματείο, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα των μισθωτών διανομέων να διαμορφώνουν το πρόγραμμα εργασίας, με βάση το 5ήμερο και το 8ωρο, χωρίς διευθέτηση του χρόνου εργασίας, προφανώς δείχνει το δρόμο.
Η επιμονή των εκπαιδευτικών στον αγώνα ενάντια στην «αξιολόγηση», παρά τον ασύλληπτο εκφοβισμό και τις διώξεις μέχρι αργίας αγωνιστ(ρι)ών που συμμετείχαν στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, επίσης δείχνουν το δρόμο.
Οι Συλλογικές διαπραγματεύσεις για ΣΣΕ μπορούν ακόμα και με την υπάρχουσα νομοθεσία να επανέλθουν στην ημερήσια διάταξη και να διεκδικηθούν αγωνιστικά. Και στις τράπεζες υπεγράφη ΣΣΕ.
Η συνέχεια 
της 28ης Φλεβάρη
Η Γενική Απεργία της 9 Απρίλη, για να πετύχει χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ως η αγωνιστική «φυσική» συνέχεια των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη, για την Παλαιστίνη, για τις φεμινιστικές διεκδικήσεις. Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη δεν είναι αόριστη, είναι ταξική.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να φορολογείται ισάξια ο πλούτος και να γίνεται συνεχής τροφοδότηση του κεφαλαίου από την εργασία και το αίμα των εργαζομένων της κοινωνίας μας. Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και η μείωση να γίνει στους αβάσταχτους και άδικους φόρους των εργαζομένων.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε απορροφώντας τρομακτικά ποσά για εξοπλισμούς, πολέμους και γενοκτονίες. Σε ελληνικό επίπεδο το δημόσιο χρήμα που αφαιρείται από τις κοινωνικές ανάγκες, για όλο και περισσότερους πολεμικούς εξοπλισμούς, τη στήριξη του γενοκτονικού Ισραήλ και της επικίνδυνης αστάθειας στην περιοχή της Μεσογείου και παγκόσμια είναι αδιανόητο! Όσο για την ΕΕ, αντί να μας προτρέπει να αποθηκεύσουμε κονσέρβες και νερό, να αποσύρει την πολιτική της αφαίμαξης των λαών με ακόμα 800 δισ. ευρώ για τους πολεμικούς σκοπούς της.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο χωρίς δημόσιες δομές, για δωρεάν φροντίδα του κόσμου της δουλειάς. Ενίσχυση του Δημοσίου.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο με την τεράστια κατάρρευση του Δημοσίου και των εργαζομένων του. Επιστροφή του 13-14ου μισθού σε Δ.Υ. και συνταξιούχους.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο με τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Ασφαλείς χώροι δουλειάς για εργαζόμενους-ες και χρήστ(ρι)ες. Τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις κι επαναφορά στο Δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και αγαθών. Χρειαζόμαστε ΣΣΕ και ισχυρά σωματεία! Όχι άλλα Τέμπη!