Καμία ανοχή στο ρατσιστικό οπλοστάσιο κυβέρνησης-Ε.Ε.

Για μια ακόμη φορά δείχνει το πιο βλοσυρό της πρόσωπο απέναντι στα θύματα της διεθνούς κρίσης, τη στιγμή που λειτουργεί ως κολαούζος των πιο αιμοσταγών καθεστώτων του πλανήτη. Το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας στέκει ως φάρος αντίστασης μπροστά στο ατέλειωτο σκοτάδι του πολέμου και του ρατσισμού, στους οποίους επενδύουν οι από πάνω με μανία.
Αντιπροσφυγικές φρεγάτες
Δεν αποτελεί κακόγουστο αστείο, αλλά μια τρομαχτική πραγματικότητα. Η ελληνική κυβέρνηση, εις βάρος της οποίας υπάρχει πληθώρα καταγγελιών και καταδικαστικών αποφάσεων γύρω από τους χειρισμούς της στο προσφυγικό, δια στόματος του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη ανακοίνωσε την αξιοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού στην κατεύθυνση της αποτροπής της εισόδου νέων προσφυγικών κυμάτων από την Κρήτη. Με λίγα λόγια, η βρώμικη δουλειά του Λιμενικού μετακυλίεται πλέον και επίσημα στις ένοπλες δυνάμεις. Δύο φρεγάτες και ένα πλοίο γενικής υποστήριξης έχουν ήδη σταλεί στη θαλάσσια περιοχή στα όρια των χωρικών υδάτων της Λιβύης, προκειμένου να περιορίσουν την αύξηση των αφίξεων στα νότια παράλια της Κρήτης και στη Γαύδο. Απ’ ότι φαίνεται, σε μια περίοδο έντασης του μιλιταρισμού και σπατάλης δισεκατομμυρίων σε εξοπλισμούς, η απάντηση σε κάθε ζήτημα είναι τα… όπλα. Και μάλιστα απέναντι στους πιο αδύναμους, σε αυτούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου, της φτώχειας, των δικτατοριών και της κλιματικής κρίσης.
Οι κορώνες του Μητσοτάκη περί καταπολέμησης νέων κυκλωμάτων διακινητών, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από στάχτη στα μάτια. Ο πιο προνομιακός συνομιλητής του σφαγέα Νετανιάχου κρύβει το ζήτημα των νέων προσφυγικών ρευμάτων κάτω από το χαλί της εθνικής ασφάλειας. Αποπροσανατολίζει την κουβέντα των αιτιών της επικείμενης προσφυγικής κρίσης, μέσα από τα κλισέ της προστασίας των συνόρων και της απώθησης των «εισβολέων». Μια κυβέρνηση που έχει αποφασίσει να δαπανήσει περίπου 25,8 δισ. ευρώ σε πολεμικούς εξοπλισμούς, αφενός δηλώνει έτοιμη για κάθε πολεμική εμπλοκή, αφετέρου είναι πρόθυμη να αξιοποιήσει τα «κανόνια» της απέναντι σε «αναλώσιμους». Και οι πρόσφυγες προς την Ευρώπη είναι πρώτοι στη λίστα. Άλλωστε ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών Γ.Γεραπετρίτης, χωρίς καμία συστολή, δήλωσε ξεδιάντροπα στη συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών στις Βρυξέλλες ότι «είναι ευθύνη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μπορέσει να ελέγξει αυτές τις παράτυπες μεταναστευτικές ροές με οποιονδήποτε τρόπο». Αυτός ο «οποιοσδήποτε τρόπος» χρήζει διευκρίνησης είναι η αλήθεια, αν και η ενεργοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού στην απώθηση προσφύγων, μας δίνει επαρκή δείγματα…
Εξώσεις προσφύγων
Εκτός όμως από τους πρόσφυγες που επιχειρούν να εισέλθουν στην Ελλάδα, αντιμέτωποι με τη φρίκη είναι και όσοι ήδη ζουν σε αυτήν. Με απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου από τις αρχές Μαΐου, οι διοικήσεις των προσφυγικών δομών οφείλουν να επισπεύσουν την απομάκρυνση όσων έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία ασύλου, είτε έχουν αναγνωριστεί πρόσφυγες είτε έχει απορριφθεί η αίτησή τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πρόσφυγες τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο και στα νησιά να ενημερώνονται ακόμη και μία μέρα νωρίτερα για την έξωσή τους, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα ούτε καν να συγκεντρώσουν τα πράγματά τους.Ο νόμος προβλέπει την απομάκρυνση από τις δομές έναν μήνα μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας ασύλου. Ωστόσο, σύμφωνα με οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό, το διάστημα αυτό συχνά δεν επαρκεί για να βγουν τα αναγκαία έγγραφα που δίνουν πρόσβαση σε εναλλακτική στέγαση, ενώ το ενταξιακό πρόγραμμα Helios+, που παρέχει επιδότηση στέγης, βρίσκεται στα αρχικά στάδια υλοποίησης και δεν είναι ακόμη διαθέσιμη η πρόσβαση σε στέγαση.
Αυτή η επιταγή της άμεσης απομάκρυνσης, ακόμη και από αυτές τις υποβαθμισμένες δομές, οδηγεί μεγάλη μερίδα προσφύγων στην αστεγία, τη μη δυνατότητα εργασίας και εκπαίδευσης. Τους μετατρέπει σε εύκολη λεία εκμετάλλευσης κάθε επιτήδειου, ενώ ταυτόχρονα σπρώχνει -ελλείψει αδιεξόδου- πολλούς από αυτούς στην παρανομία. Την ίδια στιγμή η επίσημη πολιτεία δεν λαμβάνει υπόψιν της ένα ολοφάνερο νομικό κενό, όσον αφορά στην έξωση προσφύγων που απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου τους, καθώς δεν έχει προνοήσει για την περίπτωση που ο πρόσφυγας είτε εφεσιβάλει την πρωτοβάθμια απόφαση είτε υποβάλει νέα αίτηση προσκομίζοντας νέα στοιχεία. Κάπως έτσι, για πρόσφυγες που η απέλαση στη χώρα προέλευσης είναι αδύνατη, αποτελεί μονόδρομο η διοικητική κράτηση και η στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν επιλέγει τυχαία να κάνει το βίο αβίωτο για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ό,τι δεν καταφέρνουν οι φρεγάτες, το Λιμενικό και η Frontexστα σύνορα το αναλαμβάνει με τη μορφή βασανιστηρίου το υπουργείο Μετανάστευσης στις δομές και στα κρατητήρια. Κάπως έτσι επιτυγχάνεται ο στόχος του μηνύματος «πρόσφυγες ανεπιθύμητοι» που από σύνθημα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, έχει γίνει επίσημη πολιτική της Ε.Ε..
Φεστιβάλ και κίνημα
Απέναντι σε όλο αυτό τον ξενοφοβικό κατήφορο, το αντιρατσιστικό κίνημα και η Αριστερά, οφείλουν να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης και αντίστασης. Πρώτος καλοκαιρινός κόμβος είναι αναμφισβήτητα το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας με την πληθώρα συζητήσεων και εκδηλώσεων γύρω από τα ζητήματα των προσφύγων και όχι μόνο. Στο φετινό Φεστιβάλ είναι άρρηκτη η σύνδεση των συζητήσεων γύρω από τους πολεμικούς εξοπλισμούς με την προσφυγική κρίση. Η μία κουβέντα θρέφει την άλλη μέσα σε ένα διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον που θυμίζει μπαρουταποθήκη. Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο κόσμος του κινήματος και των αγώνων να στηρίξει και φέτος τόσο το κεντρικό Φεστιβάλ στην Αθήνα όσο και όλα τα μικρότερα που θα ξεδιπλωθούν σε όλη την Ελλάδα.
Μόνο έτσι μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για την οικοδόμηση ενός μαζικού, ενωτικού και ριζοσπαστικού αντιρατσιστικού κινήματος τη χρονιά που έρχεται. Ενός κινήματος που θα φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο τα ζητήματα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, όχι με όρους φρεγατών και απωθήσεων, αλλά υπό το πρίσμα της αλληλεγγύης, της κατανόησης και των κοινών αγώνων. Είναι χρέος μας να βάλουμε φρένο στην ασυδοσία της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ελλείψει σοβαρής αντιπολίτευσης κοινοβουλευτικά, νομίζει ότι μπορεί να εγκληματεί συστηματικά στο όνομά μας. Την ώρα που μαίνεται η σφαγή στη Γάζα, που φλέγεται κυριολεκτικά η Μέση Ανατολή και που οι πολεμικές βιομηχανίες ζεσταίνουν τις μηχανές τους, η απάντηση η δική μας πρέπει να είναι πάντα με το πλευρό των αδύναμων, των λεηλατημένων, των κυνηγημένων. Να το φωνάξουμε δυνατά: Καμία ανοχή στο ρατσιστικό οπλοστάσιο κυβέρνησης-Ε.Ε.. 

Δύο χρόνια μετά, η Πύλος συνεχίζει να στοιχειώνει την κυβέρνηση

Δύο χρόνια συμπληρώνονται από το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου. Από εκείνη τη ντροπιαστική νύχτα όπου περίπου 600 άνθρωποι υπολογίζεται ότι πνίγηκαν με την υπογραφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι διασωθέντες και οι συγγενείς των θυμάτων, σε πείσμα των εμποδίων και των δυσκολιών που τους θέτει η ελληνική πολιτεία, επιμένουν να ζητούν δικαίωση. Στο πλευρό τους στέκεται πλήθος αλληλέγγυων και συλλογικών φορέων, επιχειρώντας να δώσουν ορατότητα σε ένα τραγικό έγκλημα που θάβεται συστηματικά από τα θεσμικά ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Συγκάλυψη
Επί δύο σερί έτη η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει την υπόθεση. Όπως και στα Τέμπη ακολούθησε την πεπατημένη. Αρχικά δήλωσε ανήξερη, έπειτα φόρτωσε τις ευθύνες σε ανθρώπινα λάθη και τέλος έφτασε στο ανώτατο επίπεδο κανιβαλισμού λασπολογώντας τα θύματα. Στην υπόθεση της Πύλου μάλιστα το έκανε με πολύ πιο ωμό και σκληρό τρόπο. Ίσως γιατί το προσφυγικό υποκείμενο δεν χαίρει της ίδιας αντιμετώπισης όπως κάποιος γηγενής, ίσως γιατί για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων δεν έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια αξία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την πρώτη στιγμή έστησε μια βιομηχανία ψεύδους γύρω από την Πύλο. Αρχικά ισχυρίστηκε ότι οι ίδιοι οι 750 πρόσφυγες που βασανίζονταν επί μέρες στο πλοιάριο του θανάτου δεν επιθυμούσαν να διασωθούν, έπειτα επιχείρησε να στοχοποιήσει εννιά από τους επιζώντες ως διακινητές, στη συνέχεια προσπάθησε να εξαφανίσει τους μάρτυρες μη χορηγώντας τους άσυλο, ενώ δεν σταματούσε να διαψεύδει τις καταγγελίες ότι το Λιμενικό έδεσε το σκάφος με σκοινί, προκαλώντας τη βύθισή του.
Η βαρύτητα του εγκλήματος ανοιχτά της Πύλου, όμως, ήταν τόσο μεγάλη, που οι ελληνικές κρατικές αρχές ήταν εκτεθειμένες σε πολλαπλά επίπεδα. Και μόνο το γεγονός ότι επί 15 ώρες δεν παρείχαν την παραμικρή βοήθεια σε ένα σαπιοκάραβο που κουβαλούσε πάνω του 750 ανθρώπους αποκαλύπτει πολλά για τη στάση των ελληνικών αρχών. Η προσπάθεια ρυμούλκησης όμως του πλοιαρίου εκτός υδάτων ελληνικής ευθύνης με αποτέλεσμα τη βύθιση του σκάφους ήταν η περίτρανη απόδειξη της εγκληματικής δραστηριότητας του ελληνικού Λιμενικού. Ήταν η κορωνίδα των πολιτικών της Ε.Ε. που έχουν μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ένα τεράστιο υγρό νεκροταφείο. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης του ΟΗΕ έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 25.500 θάνατοι και εξαφανίσεις προσφύγωνστη Μεσόγειο από το 2014. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ρατσιστικής πολιτικής των κλειστών συνόρων της Ευρώπης Φρούριο, των pushbacks και των εμβολισμών των βαρκών. Δυστυχώς κανένα ΜΜΕ δεν μιλά για αυτό το μαζικό και συνεχές έγκλημα.
Αγώνας
Μιλούν όμως το πείσμα και οι αγώνες των επιζώντων και του αλληλέγγυου κινήματος. Υπό την πίεση των κινητοποιήσεων και της όσο το δυνατόν ευρύτερης δημοσιοποίησης των στοιχείων της υπόθεσης, στις 23.05 ασκήθηκε ποινική δίωξη για κακουργήματα σε βάρος 17 μελών του Λιμενικού Σώματος, συμπεριλαμβανομένων ανώτερων αξιωματικών της ηγεσίας του.Οι κατηγορίες αφορούν, μεταξύ άλλων, την πρόκληση ναυαγίου, τις επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία πλοίων με θανατηφόρο αποτέλεσμα, καθώς και την παράλειψη προσφοράς βοήθειας και έκθεση άλλων προσώπων σε κίνδυνο. Κομβικό στην έκβαση της υπόθεσης υπήρξε και το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, το οποίο επικύρωσε, κατόπιν ενδελεχούς, εμπεριστατωμένης και δεσμευτικής έρευνας, το γεγονός ότι δεν υπήρξε επιχείρηση διάσωσης, παρά μόνο μετά τη βύθιση, αποκαλύπτοντας τις ξεκάθαρες ποινικές ευθύνες των επιτελικών στελεχών του Λιμενικού. Έτσι, με λίγα λόγια αποδομήθηκε πλήρως το κυβερνητικό αφήγημα περί μη ευθύνης των ελληνικών αρχών, και φάνηκε για ακόμη μια φορά η ροπή της κυβέρνησης στο ψέμα και τη συγκάλυψη.
Όμως τι μπορεί να πει κανείς, όταν με τον παραιτηθέντα πλέον Βορίδη ως Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής και Ασύλου και τον Κικίλια Υπουργό Ναυτιλίας, η κυβέρνηση διόρισε τον Τρύφωνα Κοντιζά ως αρχηγό του Λιμενικού Σώματος; Δηλαδή τον αξιωματικό του οποίου την παραπομπή στο Ναυτοδικείο, μαζί με άλλους αξιωματικούς, ζήτησε με το προαναφερθέν πόρισμά του ο Συνήγορος του Πολίτη για ενέργειες και παραλείψεις στο ναυάγιο της Πύλου. Εδώ δεν μιλάμε καν για συγκάλυψη ευθυνών, αλλά για επιβράβευση της εγκληματικής δραστηριότητας. Βέβαια, όλως τυχαίως το συγκεκριμένο στέλεχος του Λιμενικού ανήκει στους τέσσερις ανώτερους αξιωματικούς που τελικώς δεν παραπέμφθηκαν σε δίκη, παρότι βρίσκονταν τις κρίσιμες ώρες πριν από το ναυάγιο στο Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης και συμμετείχαν στις συσκέψεις και στις αποφάσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που με προσφυγή στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο οι δικηγόροι των επιζώντων και των συγγενών των θυμάτων του πολύνεκρου ναυαγίου της Πύλου, ζητούν να ασκηθεί ποινική δίωξη και κατά αυτών των τεσσάρων ανώτερων αξιωματικών του Λιμενικού.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα. Πλέον οι εγκληματικές ευθύνες της δεν κρύβονται. Οι επιλογές ακροδεξιών στελεχών σε επιτελικές θέσεις και η αξιοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού στη φύλαξη των συνόρων αποδεικνύουν περίτρανα την ακόμη πιο επικίνδυνη στροφή που επιχειρεί. Το ναυάγιο της Πύλου, δύο χρόνια μετά, στέκει μπροστά της σαν ένα μεγάλο αγκάθι στο δρόμο της. Το αίτημα των επιζώντων και των οικογενειών των θυμάτων για δικαίωση, έρχεται αυτομάτως σε σύγκρουση με το αφήγημα Μητσοτάκη. Και αυτός είναι και ο λόγος που τα ελεγχόμενα ΜΜΕ επιχειρούν να το υποβαθμίσουν. Όσο όμως υπάρχει ένα ισχυρό και μαχητικό κίνημα αλληλεγγύης τόσο η φωνή τους δε θα σιγήσει ποτέ. Τόσο η δικαίωση θα έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.