Ενα μήνα μετά την κατάπαυση του πυρός στην Ινδική Χερσόνησο, που έβαλε τέλος στην σύρραξη Ινδίας-Πακιστάν, το Κράτος του Ισραήλ εξαπέλυσε βομβαρδισμούς κατά του Ιράν, προκαλώντας τα ιρανικά αντίποινα και τον «πόλεμο των 12 ημερών», που ολοκληρώθηκε (προσωρινά;) με τον αμερικανικό βομβαρδισμό του Ιράν.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο πόλεμος αυτός ήταν του Νετανιάχου και υπενθυμίζει τους κινδύνους που φέρνει στους λαούς της περιοχής του δόγμα του «διαρκούς πολέμου» που έχει κυριαρχήσει στο σιωνιστικό κράτος. Στην καρδιά αυτού του δόγματος βρίσκεται ασφαλώς η γενοκτονία στη Γάζα που φτάνει σε νέα ύψη απανθρωπιάς και η καταστροφή της Δυτικής Όχθης που συνεχίζεται «σιωπηλά» αλλά συστηματικά.
Η τελευταία πράξη αυτού του πολέμου είχε την υπογραφή του Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε επίδειξη (και δοκιμή…) της αμερικανικής πολεμικής τεχνολογίας, για να πείσει ότι οι απειλές του δεν είναι μπλόφα, ενώ τραβούσε το «χειρόφρενο» μπροστά σε μια κλιμάκωση που θα είχε αβέβαιη έκβαση.
Η ρωσική χερσαία εισβολή στην Ουκρανία, η διάθεση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στον ουκρανικό στρατό από νατοϊκές δυνάμεις, οι αερομαχίες στην Ινδική Χερσόνησο, η πρώτη απευθείας πολεμική αντιπαράθεση Ιράν-Ισραήλ στην ιστορία και ο αμερικανικός βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Τεχεράνης, υπενθυμίζει ότι τα τελευταία 3 χρόνια, σπάνε διαδοχικά «ταμπού» όσον αφορά τη χρήση όπλων στις διακρατικές σχέσεις και τους ανταγωνισμούς.
Σε αυτό το φόντο, η απόφαση της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Χάγη για αύξηση των πολεμικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ κάθε κράτους-μέλους, σε συνέχεια της εξαγγελίας του ReArm Europe από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προειδοποιούν για τον «πολεμικό καπιταλισμό» της εποχής μας.
Η άνοδος του μιλιταρισμού αποτελεί μια πολύπλευρη απειλή. Προφανώς βάζει σε κίνδυνο την ειρήνη, σε πείσμα της οργουελικής αντιστροφής της πραγματικότητας που επιχειρεί η καθεστωτική προπαγάνδα. Σε έναν κόσμο που φλέγεται από ενεργά μέτωπα αντιπαράθεσης, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι όλες οι κρίσεις θα εκτονώνονται, όλες οι συρράξεις θα περιορίζονται χρονικά και γεωγραφικά, όλες οι απειλές χρήσης ένοπλης βίας ή οι μεμονωμένες-επιδεικτικές χρήσης τέτοιας ένοπλης βίας θα αποτελούν το «τέλος» της έντασης κι όχι το πρελούδιο μιας διολίσθησης προς την κλιμάκωσή της.
Η άνοδος της «πολεμικής οικονομίας» αποτελεί απειλή για το βιοτικό επίπεδο και τα εργατικά δικαιώματα. Ακόμα και ο Σάντσεθ, που έχει δηλώσει την θετική ανταπόκριση του Ισπανικού Κράτους στο ReArm Europe και που υπενθυμίζει στους Συμμάχους ότι η κυβέρνησή του έχει «πράξει τα δέοντα» σε στρατιωτικές δαπάνες όλα αυτά τα χρόνια, προειδοποιεί ότι το 5% θα είναι εξουθενωτικό οικονομικά. Οι πρόθυμοι να βαδίσουν σε αυτόν το στόχο, βάζουν ωμά στο στόχαστρο τη δημόσια υγεία ως τον τομέα που θα υποστεί τις συνέπειες της αύξησης των πολεμικών δαπανών και του αυξημένου χρέους που αυτή θα προκαλέσει. Όπως έλεγαν οι Ιταλοί σύντροφοι στην κορύφωση της πανδημίας Covid, συγκρίνοντας τις πολεμικές δαπάνες με την ανεπάρκεια του ιταλικού ΕΣΥ, «τα όπλα σκοτώνουν και σε καιρό ειρήνης!». Πέρα από το ζήτημα της κατεύθυνσης των κοινωνικών πόρων, η «πολεμική οικονομία» απειλεί και τον ταξικό συσχετισμό. Στα ζητήματα «εθνικής ασφάλειας», δεν χωράνε «περιορισμοί» στην επιχειρηματική δράση της πολεμικής βιομηχανίας (και των κλάδων που συνδέονται με αυτήν), ούτε «πολυτέλειες» όπως το σταθερό-ανθρώπινο ωράριο και οι ασφαλείς συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους.
Η άνοδος του μιλιταρισμού απειλεί τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Η anti-woke υστερία της ακροδεξιάς συμπληρώνεται σήμερα από την προώθηση του «πνεύματος του στρατώνα» από κυβερνήσεις κάθε ιδεολογικής απόχρωσης. Οι κραυγές ενάντια στη «θηλυκοποίηση των κοινωνιών» ήταν κάποτε αποκλειστικό προνόμιο κάποιων Γάλλων ακροδεξιών διανοουμένων που καλλιεργούσαν συστηματικά τη φαντασίωση/απειλή ενός ερχόμενου «εμφυλίου πολέμου με τους Ισλαμιστές», τον οποίο η Ευρώπη –λέει– θα έχανε γιατί είχε απωλέσει τις παραδοσιακές αξίες. Με λιγότερο «Αποκαλυπτικούς» όρους, παρόμοιες αντιδραστικές θεωρίες γίνονται πλέον mainstream στην Ευρώπη, προαναγγέλοντας μια κλιμάκωση του πολέμου κατά των μεταναστών, μια σεξιστική αντεπίθεση ανάσχεσης της φεμινιστικής διεκδικητικότητας, μια νέα επίθεση στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τα δικαιώματα και την ορατότητά τους.
Αυτή η διεθνής τάση είχε ήδη εγκατασταθεί στην Ελλάδα –με τις εξοπλιστικές δαπάνες σταθερά ψηλές, με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και των εργατικών δικαιωμάτων επί μνημονίων, με τις «επαναπροωθήσεις» στο Αιγαίο και στον Έβρο, με τις προσπάθειες του Κ. Μητσοτάκη να κρατά ικανοποιημένη την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Αναμένεται να κλιμακωθεί. Το εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΝΔ και οι ονειρώξεις των μεγάλων Ομίλων, το νομοσχέδιο της Κεραμέως, τα σχέδια του Δένδια για την «πολεμική ετοιμότητα» της χώρας, η αντικατάσταση του έκπτωτου Μ. Βορίδη με τον… Θ. Πλεύρη στο υπουργείο Μετανάστευσης, οι ιδεολογικές-στρατηγικές «παρεμβάσεις» του Αντώνη Σαμαρά, η ντροπιαστική επιμονή στη στρατηγική σύμπλευση με το Κράτος-Δολοφόνο και τον Νετανιάχου και η προώθηση νέων ντιλς μαζί του προειδοποιούν.
Την πολλαπλή αυτή επίθεση καθοδηγεί μια τραυματισμένη κυβέρνηση που τρεκλίζει στο φόντο των αποκαλύψεων για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Θα χρειαστεί να κλιμακώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντί της.
Η εξάπλωση της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη σε αυτήν την κορυφαία διαχωριστική γραμμή της εποχή μας: Απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι σε μια στρατηγική επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης, απέναντι σε όσους εργάζονται για έναν κόσμο που τα εγκλήματα στη Γάζα είναι το «νέο κανονικό».
Η νίκη της 10ήμερης απεργίας των ναυτεργατών της γραμμής Αδριατικής έδειξε ότι με τις σωστές προϋποθέσεις –οργάνωσης, αποφασιστικότητας, αλληλεγγύης– το εργατικό κίνημα διατηρεί τη δύναμη απέναντι και στους πιο σκληρούς αντιπάλους.
Διεθνώς, οι επίμονες κινητοποιήσεις στη Σερβία, η λαοθάλασσα που πλημμύρισε τη Βουδαπέστη σε ένα κρατικά απαγορευμένο Pride, η άνοδος της αντίστασης απέναντι στην επικίνδυνη κλιμάκωση του αυταρχισμού από τον Τραμπ, υπενθυμίζουν ότι η φορά των εξελίξεων παραμένει ανοιχτή ακόμα και στις πιο «σκληρές» συνθήκες.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την τύχη να αντιμετωπίζει ψοφοδεείς κοινοβουλευτικές αντιπολιτεύσεις. Αλλά η επέτειος των Ιουλιανών του 1965 θυμίζει τη δυνατότητα του πεζοδρομίου να «κάνει πολιτική», και την αναγκαιότητα μιας τέτοιας παρέμβασης των «από κάτω» σήμερα.
Οι πολιτικές μάχες χρειάζονται και την Αριστερά τους. Ο διάλογος για την πλούσια εμπειρία και την κατάληξη του 2010-15 είναι χρήσιμος. Όσες δυνάμεις μπορέσουν και θελήσουν να αξιοποιήσουν δημιουργικά τα συμπεράσματα εκείνης της εποχής, θα διαθέτουν εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έρχονται.
Οι συζητήσεις στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας (4-6 Ιούλη), στο Camping Resist.Reclaim.Revolt (30 Ιούλη-5 Αυγούστου), στο Φεμινιστικό Φεστιβάλ (27-28 Σεπτέμβρη) είναι μέρος της προετοιμασίας του κόσμου μας να αντιμετωπίσει ενιαία κι ενωτικά όλα τα μέτωπα που ανοίγει αυτή η εποχή των όπλων. Με αγώνα για την ζωή, για την ειρήνη, για την ελευθερία.