4ο Φεμινιστικό Φεστιβάλ

Το φεμινιστικό φεστιβάλ οργανώνεται για 4η συνεχή χρονιά στην Αθήνα, στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με κεντρικό σύνθημα Πόλεμος παντού – Ανυποχώρητα στον αγώνα για ζωή. Φέτος περισσότερο από ποτέ νιώθουμε ότι απέναντι στον  πόλεμο που μαίνεται παντού, οι φεμινισμοί μας χρειάζεται να υπερασπιστούν ανυποχώρητα την ευάλωτη ζωή. 
Τα εμπόλεμα μέτωπα είναι πολλά. Στην Παλαιστίνη και στην Γάζα ο πόλεμος εξοντώνει με τη μορφή γενοκτονίας, ενώ στη Μέση Ανατολή εξαπλώνεται με όρους κυριαρχίας και καταστολής. Την ίδια στιγμή ο πόλεμος στρέφεται και ενάντια στα εργαζόμενα άτομα και στη νεολαία στις χώρες της Δύσης. Οι ακροδεξιές και anti-gender πολιτικές είναι η άλλη όψη του στρατιωτικού πολέμου, είναι ο τρόπος να πειθαρχήσουν και να κατασταλούν, στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσες και όσα δεν υπακούουν στο δόγμα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. 
Στο Φεμινιστικό Φεστιβάλ όπως και τα προηγούμενα χρόνια, θέλουμε να δοθεί χώρος σε κάθε γυναίκα, θηλυκότητα, λοατκι+ και σύμμαχο άτομο που αντιστέκεται στον πόλεμο, που αναζητά έναν χώρο συνάντησης, αγώνα, ψυχαγωγίας και γνώσης.  Και αυτό γιατί δεν ξεχνάμε ότι σε συνθήκες πολέμων, εθνικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αποικιοκρατίας και ενίσχυσης της πολιτικής των συνόρων και της καταστολής υποφέρουν και πλήττονται πολλαπλά όλα εκείνα τα άτομα που δεν χωράνε στον στρατιωτικοποιημένο, νεοφιλελεύθερο/νεοσυντηρητικό κόσμο: οι πιο φτωχές, οι τρανς, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες, οι ανάπηρες. Σε αυτές, αυτούς και αυτά είναι αφιερωμένο το φετινό μας φεστιβάλ. Στις αξιοβίωτες ζωές που έχουν δικαίωμα στο πένθος αλλά και στη ζωή. 
Από τις δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών και προσφυγισσών/ων στα σύνορα μέχρι την επίθεση στα έμφυλα δικαιώματα των τρανς και άλλων λοατκι+ ατόμων, από την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα γυναικών και ατόμων με μήτρα μέχρι τις γυναικοκτονίες και την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, ο φασισμός, ο σεξισμός και ο νεοφιλελευθερισμός  πολεμούν κάθε ζωή που αντιστέκεται στη βία και τον πόλεμο.  
Στο  φετινό μας φεστιβάλ αντιστεκόμαστε στον γενικευμένο πόλεμο σε εδάφη και σώματα και υπερασπιζόμαστε τη ζωή ανυποχώρητα και με στΟργή.  
Γνωρίζουμε καλά ότι σε αυτή τη διεθνή εμπόλεμη κατάσταση, που η Ελλάδα και η Ε.Ε. στηρίζουν  το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, (επαν)εξοπλίζονται πολεμικά, και με την πολεμική απειλή να γίνεται εντονότερη, όλο και περισσότερο θα συνδέεται η ελευθερία φύλων και σεξουαλικότητας με την υπογεννητικότητα, την ευαλωτότητα και την ανάγκη «υγιών», «δυνατών» και πεισμένων σωμάτων που θα ενισχύσουν στρατούς και σύνορα είτε πολεμώντας στα μέτωπα, είτε στηρίζοντας τους πολέμους και δικαιολογώντας τις αιτίες τους. Όλο και περισσότερο θα στραγγίζουν τη χρηματοδότηση για τις κοινωνικές ανάγκες για να χρηματοδοτούν τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Στις εμπόλεμες ζώνες της ζωής μας,  ταυτότητες και μοντέλα σχέσεων που αμφισβητούν τα δίπολα και τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους στοχοποιούνται ως απειλητικά για τη νεοφιλελεύθερη-καπιταλιστική κανονικότητα.
Στο φεστιβάλ μέσα από συζητήσεις και worskhop θέλουμε να συζητήσουμε για τους πολλαπλούς πολέμους και το κόστος τους στις ζωές μας, αλλά ταυτόχρονα να εμπνευστούμε, να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε, να δράσουμε. 
Φέτος, το Φεστιβάλ στήνει ξανά έναν ζωντανό ελεύθερο χώρο για συζήτηση, ψυχαγωγία,  σκέψη και  φροντίδα. Έναν χώρο που αναγνωρίζει ότι η φεμινιστική πάλη δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη –είναι ταυτόχρονα ταξική, αντιρατσιστική, τρανσφεμινιστική, αντιπολεμική, αποαποικιοκρατική και αντιφασιστική. 
Μέσα από συζητήσεις, προβολές,  εκθέσεις, ταινίες, συναυλίες, drag shows, διαδραστικό παιδότοπο κ.α επιχειρούμε να δώσουμε σχήμα και φωνή στις ανάγκες και τα βιώματά μας. Να αναζητήσουμε τα εργαλεία αντίστασης απέναντι στις πολιτικές που επιτίθενται στο φύλο, στη σεξουαλικότητα, στην αναπαραγωγή, στη φροντίδα, στην εργασία, στη ζωή. Να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να σχεδιάσουμε το μέρος από το οποίο θα αντισταθούμε ανυποχώρητα στον πόλεμο. 
Γιατί το σώμα μας είναι πεδίο μάχης – αλλά και στΟργής
Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Γιατί, όπως λένε οι αδελφές μας στη Λατινική Αμερική, ζωντανές μας θέλουμε. 
Γιατί η γη ανήκει στους λαούς και όχι στους στρατούς
Πόλεμος παντού – Ανυποχώρητα στον αγώνα για ζωή